Porselain, Tjalling en Doodswens in Willemeen

Terwijl op de eerste verdieping de voorbereidingen voor een Cara�bische avond in volle gang zijn, voorspelt de aankleding van het podium op de begane grond donkerder klanken. Het �s er ook donker. Een kandelaar met kaarsen zorgt voor wat licht. Om de kandelaar heen liggen schedels en staat een kruidenvat waarin kruiden zitten, die vlak voordat het optreden van Doodswens begint, aangestoken worden. De �black�metalband bestaat uit zangeres/gitariste Fraukje van Burg en drumster Inge van der Zon. De jonge dames zijn sinds september 2017 actief en brachten eerder dit jaar Demo I uit. Daarop laten ze rauwe en atmosferische black metal horen, die door de jaren negentig is ge�nspireerd. De wens van het duo is dat ze mensen met ervaring op het gebied van een doodswens middels hun muziek en teksten een plek kunnen bieden om hun gevoelens en gedachten in kwijt te kunnen.

Hoewel Fraukje en Inge maar met z�n twee�n zijn, weten ze een muur van geluid neer te zetten en een positieve indruk achter te laten. Het geluid staat uitstekend afgesteld, waardoor je zowel de drumpartijen, de screams als de prima riffs goed kunt volgen. De teksten zijn nauwelijks te volgen, maar de demotracks zijn in het Engels en de nieuwe track In De Schaduw Der Levenden is net als toekomstig materiaal in het Nederlands. Publiekscontact is er niet, maar Doodswens laat dankzij voldoende afwisseling en goede idee�n een positieve indruk achter voor zo'n vijftig aanwezigen, waaronder een heel jonge fan.

Vervolgens wordt de kunstexpositie geopend. Deze is in de ruimte achter het podium. Aldaar zijn zeer uiteenlopende kunstwerken te zien in verschillende formaten en met verschillende materialen gemaakt. Zo is er een tekening met houtskool op canvas, een schildering op hout, verschillende foto�s en een albumhoes die gemaakt is met inkt in water. Verschillende bandleden zijn aanwezig om een toelichting te geven op de werken.

Na de pauze is het podium voor Tjalling. Net zo kunstzinnig en divers als de kunsttentoonstelling is de muziek van dit kwartet, dat in 2017 met het debuutalbum Two People Holding Hands kwam en vier maanden geleden met de opvolger A Self Repressed Lie. In beide gevallen gaat het om een enkele track van meer dan een half uur. A Self Repressed Lie, dat vandaag gespeeld wordt, laat een volwassener en dynamischer geluid horen dan het debuut. Het is lastig om de muziek te omschrijven, maar je moet denken aan een kruising van Mogwai, My Bloody Valentine en Amenra. Alternatieve rock, post-rock en -metal en lofirock (zangeres Dany van Dorst en bassist Lars Anthonissen spelen ook nog in de noiserockformatie Tsar Bompa) ontmoeten elkaar in de boeiende muziek die een innerlijk conflict representeert.

Het kwartet houdt de luisteraar een half uur in zijn greep dankzij de goed opgebouwde compositie die, ondanks zijn vele wendingen, nimmer zijn focus verliest. Gitarist Jeroen van Vugt is de rust zelve en maakt indruk met zeer uiteenlopende gitaarpartijen en effecten. Drummer Tjalling de Leeuw houdt zich ook op de achtergrond, al zingt hij kleine stukken tekst, waarmee hij de blikken wat vaker op zich gericht krijgt. Het zijn echter Dany en Lars die de show stelen. Lars is zeer expressief, stapt een aantal keer van het podium af en speelt in het publiek of zelfs in de expositieruimte verder. Met een doordringende blik kijkt hij af en toe Dany aan die de teksten heel expressief brengt en op een gegeven moment in een psychose lijkt te belanden. Haar pupillen draaien helemaal weg. De kijkers en luisteraars worden zodoende goed betrokken bij de verhalende compositie, die heel intens eindigt met Dany, liggend op de grond. Tjalling imponeert met een eigenzinnige combinatie van stijlen.

Last, but not least Porselain. De avantgardistische groep presenteert vanavond het op 25 oktober uitgebrachte Duende. Op het debuutalbum laten zangeres Micky Huijsmans, bassist Jim Onstenk, drummer Wouter Macare en gitarist Cas Kruse een mix van verschillende stijlen horen, waaronder doom, triphop, grunge en noiserock. Die bijzondere combi vergt een aantal luisterbeurten en maakt heel benieuwd naar een live-setting. Temeer omdat de groep muzikanten zich niet beperkt tot muziek, maar het visuele en kunstzinnige aspect een belangrijk onderdeel is van de visie van het kwartet.

Zodra de bandleden het podium betreden, blijkt dat al snel. Ze zijn geschminkt en Micky heeft voor zowel zichzelf als de jonge mannen om haar heen de excentrieke outfits verzorgd. Hoewel de outfits uiteenlopen, zijn er enkele kenmerken van verbinding toegepast.

De songs komen live nog beter uit de verf dan op plaat. Dat komt onder andere doordat de overgangen van kalme en stevige passages meer impact hebben. Bovendien is het knap hoe het kwartet de songs technisch goed neerzet. Daar komt de overtuigende presentatie nog eens bij. Met name het intense spel van Wouter valt op en de beleving bij Micky, die vocaal een sterke indruk maakt.

Hiraeth en Il Est Mort zijn vroege hoogtepunten. Vreemd genoeg komt op het album overtuigende Mortiferous wat minder goed uit de verf. Voor PORT geldt juist het tegenovergestelde. De baspartijen daarin zorgen voor een sterke vibe, waardoor veel bezoekers mee staan te knikken. Ook het uitstekend gezongen, grungy Selcouth behoort tot de hoogtepunten. Naast alle tracks van het album komt ��n nieuwe track aan bod. Eunoia past goed tussen de andere tracks.

Met Mortala komt er een einde aan een overtuigende show. Dankwoorden zijn er aan het publiek, de organiserende mensen en vrijwilligers, plus Doodswens en Tjalling, die net als Porselain een positieve indruk maakten op een kunstzinnige en muzikaal verrassende en zeer geslaagde avond.