Onder leiding van gitarist Anton Kabanen presenteren de goedgemutste Finnen en Griekse topvocalist van Beast In Black hun derde langspeler: Dark Connection. Met dit album slaat het vijftal een iets hardere weg in na het vrij popperige From Hell With Love uit 2019. Het nieuwe werk heeft dan ook meer weg van het bijzonder aangename debuutalbum Berserker (2017).
Dat betekent echter niet dat popinvloeden uit het traditionele metalgeluid verdwenen zijn. Dit keer zijn het vooral referenties aan een flink hard Alphaville en zijn de Bonnie Tyler-achtige tracks grotendeels verdwenen. De strak geregisseerde, programmatische songs blijven pakkend, zijn eenvoudig te behappen en zijn wederom buitengewoon energiek. Dat de muziek klinkt alsof deze geschreven is volgens een template doet daar weinig aan af. Beast In Black past wat dat betreft in het rijtje Sabaton, Powerwolf, Civil War en Battle Beast (de oude band van Kabanen). Daarnaast herinnert het geluid aan dat van het oude Nightwish. Van het vaste stramien wordt weinig afgeweken. Het geluid is bekend. Bij nieuw werk draait het vooral om de kwaliteit van de songwriting en aansprekingskracht van de melodien.
Met die laatste twee zit het goed op Dark Connection. Blade Runner raakt met scherpe gitaarriffs, venijnige keyboardpartijen en een strakke ritmesectie de juiste snaren en is een typische Kabanen-klassieker in de stijl van Battle Beast. De heerlijke, raspende stem van Yannis Papadopoulos schuurt eveneens als vanouds. Het lekker rauwe is vooral voor de coupletten, want tijdens de refreinen bedient de stemkunstenaar zich vaker van een cleane, warme zangstem. De uitbundige tracks leunen verder op prominente, wilde keyboardpartijen die samen met de zang de hoofdrollen innemen. Het keyboardgeluid geeft de muziek met teksten over onder andere cyberpunk, seks, mooie vrouwen, ruimteavonturen een futuristisch randje.
Af en toe voelt het bijna als een vorm van dance metal en wordt het iets te druk en hysterisch, zoals tijdens One Night In Tokyo, dat wel een erg goedkoop einde heeft. Andere tracks maken dan meer indruk, zoals het eerdergenoemde openingsnummer, Highway To Mars, de eerste single Moonlight Rendezvous (hoewel ook hier het refrein flauw en gemakkelijk klinkt) en het ingetogen My Dystopia. Het album eindigt apart met twee covers. De Manowar-klassieker Battle Hymn smaakt naar meer dankzij de wederom fantastische zang van Papadopoulos. De versie van Michael Jackson's They Don't Care About Us klinkt ietwat vreemd na die mooie ontknoping. Het verschilt wel erg van al het voorgaande.
Voor luisteraars die bekend zijn met het werk van Beast In Black is het weinig nieuws onder de zon. Wel zit het allemaal goed in elkaar en zijn de productie en mix in orde. Het nieuwe materiaal is dan ook een welkome aanvulling op de eerste twee schijven. Deze plaat is iets harder dan de voorgaande en sluit meer aan bij de wensen van liefhebbers van het debuutalbum. Mensen die moeite hebben met deze ietwat popperige template metal zullen ook bot vangen bij Dark Connection. Zij die daar wel mee uit de voeten kunnen, hebben een prima nieuwe schijf in handen. Het is lastig om niet gegrepen te worden door het enthousiaste en energieke geluid.
Tracklist:
1. Blade Runner
2. Bella Donna
3. Highway To Mars
4. Hardcore
5. One Night In Tokyo
6. Moonlight Rendezvous
7. Revengeance Machine
8. Dark New World
9. To The Last Drop Of Blood
10. Broken Survivors
11. My Dystopia
12. Battle Hymn (Manowar-cover)
13. They Don't Care About Us (Michael Jackson-cover)
