In 2015 verscheen het debuutalbum Risen To Fight van Morgarten. Dat was zevenhonderd jaar na de Slag bij Morgarten. Toeval of niet, geschiedenis en daarop gebaseerde verhalen en muziek spelen een belangrijke rol bij de folk/blackmetalformatie uit het Franstalige deel van Zwitserland. Ook op het tweede album Cry Of The Lost is dat het geval. Daarop gaan de muzikanten in op de avonturen van de Zwitserse held Arnold von Winkelried, die symbool staat bij de vorming van het hedendaagse Zwitserland.
Morgarten combineert symfonische black metal met folk en in mindere mate melodeath. Melodie en heroek spelen een grote rol in de composities. De nummers liggen prettig in het gehoor, maar er is op muzikaal vlak niet veel vernieuwing. Bovendien zijn de extreme vocalen krachteloos. Een doorgewinterde fan van melodieuze black/folk metal zal dan ook niet op het puntje van zijn of haar stoel zitten. Het meest orenspitsende moment komt met de doedelzak-passage in Tales Of My Lands en in mindere mate het spel op de harp. Verder is het vooral degelijk.
Dat gezegd hebbende, komt de mix van stijlen overtuigender, zwaarder en bombastischer uit de boxen dan op het debuutalbum. Dat komt niet alleen door de mix van Jens Bogren en de mastering van Tony Lindgren, maar ook door de betere productie en de verbeterde technische kwaliteiten van de bandleden. Wat dat betreft is er beslist een grote sprong voorwaarts gemaakt.
Het geheel klinkt daardoor bruter dan voorheen. Zo is ten opzichte van Risen To Fight het drumwerk steviger en het basspel veel beter te volgen. Daar profiteren het strijdvaardige, groovende Die Or Fight en het ritmisch sterke First Blood van. Laatstgenoemde bevat de beste balans tussen gefocuste heavy riffs en enerzijds en melodie anderzijds.
Songwritingtechnisch is het echter wisselvallig. Zo is het jammer dat First Blood, dat sterk begint, wat abrupt eindigt. Ook op andere momenten zijn er bijzondere keuzes die niet goed uitpakken. Zo voelt het veelzijdige Sons Of Darkness wat richtingloos aan en zijn de tempowisselingen niet overal geslaagd. Het blijft bij interessante of goede ideen, die helaas niet goed in de tracks zijn verwerkt. Zo is het harmonieuze melodeath-gedeelte van Oath Of Allegiance uitstekend, maar gaat de eerste helft van het nummer onopgemerkt voorbij en eindigt de track onverwacht. Een ander voorbeeld is Peaceful Soul Of The Dying, dat doomy begint, sfeervol eindigt, maar in het snellere deel laat men steken vallen.
Er zijn dus veel prima ideen, maar ze zijn helaas niet altijd op een geslaagde manier gestructureerd. Het is dus wat wisselvallig en het geheel blijft wat aan de vlakke en voorspelbare kant. Daarmee doet Morgarten zichzelf tekort. Cry Of The Lost is beslist een verbetering ten opzichte van Risen To Fight, maar in de zee van releases is toch meer nodig om een hoge score te rechtvaardigen.
Tracklist:
1. Frres d'Armes
2. To Victory
3. Tales Of My Lands
4. First Blood
5. Sons Of Darkness
6. Oath Of Allegiance
7. Peaceful Soul Of The Dying
8. Die Or Fight
9. Backed To A Flayed Tree
10. Dawning Of The Reborn
11. The Last Breath
12. Meeting The Almighty
.jpeg){kind=small}
