In deze moeilijke tijd kan een beetje hoop geen kwaad. Dat je dat van een deathmetalband moet horen, is wellicht een beetje vreemd, maar wie naar de cover van het nieuwe album van Memoriam kijkt, ziet een levende figuur en licht op de achtergrond. Er gloort hoop aan de horizon, aldus frontman Karl Willetts. To The End is de eerste plaat van een levenscyclus-trilogie. Het vorige drieluik had de dood als hoofdthema. Nu gaan we dus terug in de tijd. Hoe was het leven van deze figuur en wat leidde tot zijn dood? Willets belicht niet alleen de oorlog, maar ook politiek, social media en het leven in zijn algemeenheid.
Die diversiteit komt nadrukkelijk in de muziek terug, al hoef geen progressieve elementen te verwachten. Memoriam brengt nog steeds een herkenbare mix van doom en death metal die door onder meer Bolt Thrower, Asphyx, Slayer en Killing Joke is benvloed. Het album begint wat dat betreft vertrouwd met Onwards Into Battle. Dit keer zijn er na de openingstrack echter wat meer invloeden van het trage werk van Napalm Death en punk, zoals blijkt uit onder andere Failure To Comply en het militaristische, industrial-achtige Mass Psychosis, de meest verrassende track op deze schijf, die tot zeer uiteenlopende reacties zal leiden.
Het ervaren gezelschap wisselt op deze vierde full-length slim in tempo. De doomy opener Onwards Into Battle met zijn massieve riffs (en Slayer-leads) verraadt de invloed van Bolt Thrower en sluit nog het meest aan op het eerdere werk van de Britse formatie. Het sterke This War Is Won is juist sneller met tremoloriffs. Daartegenover staan het tergend trage, overtuigende Each Step (One Closer To The Grave) en de epische, melodieuze doom-afsluiter As My Heart Grows Cold.
Naar eigen zeggen is er vanwege de lockdown meer tijd besteed aan het album. Bij de vorige moest het materiaal snel geschreven en opgenomen worden tussen de optredens. Ditmaal is er meer aandacht voor de finesses. Dat hoor je met name terug in het drumwerk van Spikey T. Smith (Sacrilege, ex-Killing Joke-live) en wat gedetailleerder uitgewerkte lagen gitaarwerk (No Effect en Vacant Stare). Je hoort het tevens aan de vierenvijftigjarige zanger, die meer variatie in zijn extreme vocalen probeert te leggen, zoals in Mass Psychosis. Bovendien zijn de teksten wat beter uitgewerkt en belicht hij meer verschillende onderwerpen dan we van hem gewend zijn. Zo sluit hij met een emotionele beschouwing op het leven af in As My Heart Grows Cold.
To The End is zonder meer het meest gevarieerde album van Memoriam. Smith is beslist een aanwinst en laat met zijn diversiteit een frisse wind door het materiaal van de deathmetalformatie waaien. De Britse groep zal met de verscheidenheid de aandacht wat langer weten vast te houden, met name bij de luisteraar die openstaat voor verandering. Onwards Into Battle, This War Is Won, No Effect en Each Step (One Closer To The Grave) zijn de beste visitekaartjes van de sterke eerste helft van de plaat. De tweede helft heeft een dipje van een paar tracks, al sluit die met Mass Psychosis en As My Heart Grows Cold wel goed af. Memoriam begint de nieuwe trilogie op een positieve manier.
Tracklist:
1. Onwards Into Battle
2. This War Is Won
3. No Effect
4. Failure to Comply
5. Each Step (One Closer To The Grave)
6. To The End
7. Vacant Stare
8. Mass Psychosis
9. As My Heart Grows Cold
