Vier jaar na het debuut Wasteland is ie er dan: opvolger Titanium. Dat het even geduurd heeft, is onder meer te verklaren door veel wijzigingen in de line-up. Alleen zangeres Marina La Torraca is overgebleven van de initile samenstelling, die door Sander Gommans bij elkaar verzameld was om HDK-nummers live te spelen. Op de tweede langspeler krijgt ze hulp van drummer Joeri Warmerdam (ex-System Overthrow, Civil Discourse, Fakie Faceplant) en gitarist/bassist Max El Maestro van Esch.
De rol van Gommans is een heel andere dan op het debuut. Hij heeft zich veel minder bemoeid met de songwriting en heeft vooral de producerstaken op zich genomen. Het is Van Esch die het leeuwendeel van de songs heeft geschreven. Daarnaast is El Maestro verantwoordelijk voor de tekstvideos, de bas- en alle gitaarpartijen, waarmee de hofleverancier zijn bijnaam eer aandoet.
Hoewel er officieel geen toetsenist meer in de band zit en de orgelpartijen van het debuut niet terugkeren, heeft Koen Stam (Ex Libris, Equisa, Magoria) wel diverse bijdragen geleverd. De fraaiste bijdragen vind je in Conjure Rains (een snel loopje en sfeervolle orkestraties), waarmee het album zeer overtuigend opent, Eyes Wide Open (The Prodigy meets Muse) en Diamonds And Dark, dat als n van de favorieten geldt.
De nummers zitten vol met technisch hoogstaand spel, verschillende ideen en tempowisselingen. Dat betekent dat je de meerdere luisterbeurten nodig hebt om alles te doorgronden. De refreinen en terugkerende passages bieden de nodige houvast, zoals die van het swingende Glass Crown, n van de meest catchy nummers. Er is wat dat betreft een mooie mix gevonden tussen uitdagend en toegankelijk klinken.
Weer even terug naar Van Esch. Hij is met zijn vette, groovende riffs (denk aan onder meer Gojira, Dream Theater en Textures) een prominente smaakmaker, zo blijkt uit Deliverance, het bombastische Diamonds And Dark en de gave breakdown van opener Conjure Rains. Het zijn slechts enkele van de vele voorbeelden. Hij wisselt de grooves af met atmosferische power/barr-akkoorden en technisch knap spel, dat altijd in dienst van de compositie staat. Het progressieve titelnummer is de duidelijkste demonstratie van het technische vermogen, maar ook de solo in Deliverance verdient een compliment.
De enige constante factor ten opzichte van Wasteland is zangeres Marina La Torraca. Daardoor klinkt Phantom Elite toch voor een groot deel vertrouwd. Ze maakt een solide indruk en zingt met veel passie. Enkele keren doen haar zanglijnen denken aan die van Vicky Psarakis (The Agonist) of Floor Jansen (ten tijde van After Forever). De meest memorabele zanglijnen vind je in Glass Crown, The Race en Diamonds And Dark, al staat er geen zwak nummer op dit album. Aan het begin van Worst Part Of Me verrast ze met een heel andere zangtechniek. Het is een track die vocaal flink afwijkt van de andere, mede door de extreme vocalen van Stef Rikken, die voor gemengde reacties zullen zorgen.
Titanium is een plaat die elke luisterbeurt beter wordt. Elke keer vallen de verschillende elementen weer nauwkeuriger op hun plaats en ontstaat een bovengemiddeld prettige, moderne en energieke metalschijf die melodie, techniek en grooves bijeen brengt. Het vernieuwde Phantom Elite beloont het wachten en geduld met een album waar de band en Nederland meer dan trots op mogen zijn.
Tracklist:
1. Conjure Rains
2. The Race
3. Diamonds And Dark
4. Worst Part Of Me
5. Glass Crown
6. Titanium
7. Bravado
8. Silver Lining
9. Haven
10. Deliverance
11. Eyes Wide Open
