Dat klinkt op papier geweldig. En laat ik voorop stellen: The Project Hate MCMXCIX heeft in het verleden een reeks absolute topplaten uitgebracht. De laatste albums is de band echter zoekende. Sommige albums ontstijgen de middelmaat niet (There Is No Earth I Will Leave Unscorched, 2014), terwijl andere albums bij vlagen het oude niveau aanraken, maar dat niet over de gehele lengte volhouden (Of Chaos And Carnal Pleasures, 2017). Met voorganger Death Ritual Covenant (2018) leverde het kwartet echter zijn sterkste album sinds jaren af. Dat schept verwachtingen voor deze opvolger. Helaas blijkt Purgatory een flinke stap terug ten opzichte van die plaat. Veel minder dan voorheen slaagt The Project Hate MCMXCIX er op Purgatory in om een goed geheel te smeden van de epische composities. Daardoor beklijven ze eigenlijk nauwelijks.
De meeste tracks zijn opgebouwd rond een dikke baspartij, maar dwarrelen daarna uit in allerlei richtingen die maar niet willen samenkomen. Openingstrack Kill Everyone komt bijvoorbeeld wat traag op gang, ontpopt zich dan tot een stoere headbanger met mechanische, staccato riffs, maar verzandt na acht minuten in een potsierlijke eurodancepassage in combinatie met gesproken tekst (!), waarmee het nummer op grandioze wijze ontspoort. Atonement is van hetzelfde laken een pak. Het begin beukt met verve. De strakke riffs en het furieuze tempo klinken als een combinatie van Deicide en Immolation, maar dan volgt er weer een ruw gentroduceerde, synthgedreven passage die volstrekt onlogisch in het nummer verwerkt is.
Nu heeft deze band zich altijd wel een beetje verloren in grootse composities die een onsje minder mochten, maar op Purgatory vallen de zwakke plekken wel erg op. Daardoor beginnen ook andere zaken te irriteren. Zangeres Ellinor Asp bijvoorbeeld. Haar zang blijft een kwestie van smaak, want met haar expressieve stemgeluid balanceert ze soms op het randje. Op Purgatory is ze veel te prominent aanwezig. Haar overdreven gekrakeel in Sacrifice vormt het dieptepunt. De nogal debiele, antichristelijke thematiek die op ieder album gerecycled wordt, begint ook voor jeuk te zorgen. En als zelfs de troefkaart van de band de imponerende grunt van Lord K. Philipson sleets begint te raken, dan valt er weinig eer meer te behalen.
Het frustrerende is dat ieder nummer ook wel enkele minuten uitstekende death metal laat horen. Vooral de laatste twee tracks bevatten genoeg vette riffs en beukende passages om in potentie uit te groeien tot deathmetalpareltjes. Die krenten verzuipen echter in een overdosis pap. Om de analogie door te trekken: na drie nummers heb ik mijn buik er al van vol, maar The Project Hate MCMXCIX vindt het nodig om er dan nog eens veertig minuten aan materiaal doorheen te drukken. En als geen enkel nummer dan een samenhangend geheel vormt n ze allemaal volgens hetzelfde versleten stramien zijn opgebouwd, dan blijkt Purgatory vooral een uitputtingsslag.
Tracklist:
1. Kill Everyone
2. Atonement
3. Sacrifice
4. Diatribe Cult
5. Greatness
6. Birth
