Laat ik voorop stellen dat deze band in de bijna twintig jaar van zijn bestaan een aantal waanzinnig goede albums heeft afgeleverd. Armageddon March Eternal (Symphonies Of Slit Wrists) (2005), The Lustrate Process (2009) en Bleeding The New Apocalypse (Cum Victriciis In Manibus Armis) (2011) zijn beestachtige platen, vol enerverende, bombastische death metal waar qua glorieuze pracht en praal zelfs The Monolith Deathcult nog iets van kan opsteken. De recensies ook van collegas op Metalfan.nl spreken nog steeds boekdelen. De laatste jaren word ik echter vooral een beetje moe van de uitspattingen van de heer Philipson. Hij ziet zichzelf nog nt niet als de nieuwe verlosser. Wie zijn aankondigingen van nieuw werk leest, zal vermoeden dat ieder nieuw album de beste release aller tijden is.
Wie de vorige twee albums van de band beluistert, zal echter tot de conclusie komen dat dergelijke uitspraken schromelijk overtrokken zijn. The Cadaverous Retaliation Agenda (2012) liet al een dalende kwaliteit horen (deels door de matige productie, deels door het minder overtuigende materiaal). Het is echter vooral het ruim twee jaar geleden verschenen There Is No Earth I Will Leave Unscorched (2014) dat de meeste wenkbrauwen deed fronsen. Vooral de (te) prominente rol voor de nieuwe zangeres Ellinor Asp, die op zijn zachtst gezegd nogal eigenzinnig klinkt, is daar debet aan, maar de haast lachwekkend slechte teksten hebben het album ook geen goed gedaan.
Gelukkig maakt Of Chaos And Carnal Pleasures duidelijk dat de band weer op de juiste weg is. Dat komt vooral doordat de rol van Asp beperkter is, vooral op de eerste helft van het album. Zij heeft heel wat minder tekstpassages dan op de voorganger. Bovendien klinkt ze beter en ligt ze minder prominent in de eindmix. Het komt de sound zeer ten goede. Bovendien klinkt de enorm vette productie een stuk krachtiger. Vooral het basgeluid is moddervet. Het album heeft een transparant en zwaar geluid met veel ruimte voor details. De bulderende grunts van Jrgen Sandstrm zijn bovendien machtiger dan ooit. Wt een imponerend stemgeluid heeft hij! The Project Hate MCMXCIX heeft daarnaast een indrukwekkend scala aan gastvocalisten weten te strikken. Niemand minder dan Erik Rundqvist (Cut Up), Johan Hegg (Amon Amarth), Lasse Palmqvist (Scar Symmetry) en Lawrence Mackrory (Darkane) leveren vocale bijdragen.
Uiteindelijk gaat het echter om de kwaliteit van de nummers en die is op Of Chaos And Carnal Pleasures van een beduidend beter niveau dan de vorige langspeler, hoewel ik er wel direct bij dien te zeggen dat de kwaliteit van het oude werk nergens wordt gevenaard. Deze plaat is vooral ontzettend divers. Hoewel de basis ligt in progressieve, bombastische death metal, maakt de band veel uitstapjes. Vooral Reign is daardoor indrukwekkend. De track begint met cleane zang (van Palmqvist) en schakelt al snel over richting stampende industrial death metal, maar wordt ook opgeluisterd door een verrassende passage waarin een flamencogitaar een hoofdrol krijgt. Daarnaast horen we regelmatig subtiele elektrobliepjes die door de muziek verweven zitten.
Deze trance-achtige keyboardpartijen krijgen een relatief prominente rol in veel nummers. Ze zijn echter niet storend, maar zorgen juist voor een verrijking van de totaalsound. In combinatie met de enorm zware deathmetalriffs pakt dat vaak prima uit. Goede voorbeelden zijn Sulphur (een veertien minuten durende mammoettrack vol progressieve en bombastische death metal) en de hippe beats in Perversion. Verdere vermelding verdient Dirk Verbeuren, die met zijn geweldige drumwerk met name de snelle passages op het album naar een hoger niveau tilt.
Punten van kritiek zijn er echter ook nog steeds. Alle nummers zijn bijzonder lang en soms ook iets t lang, ondanks de diversiteit. Of Chaos And Carnal Pleasures was gebaat bij een iets strengere zelfselectie. Met vijf kwartier duurt de plaat te lang. Het rommelige Allegiance had mijns inziens helemaal geschrapt mogen worden. Hier vervalt de band in oude fouten. Zo is Ellinor Asp toch weer iets te nadrukkelijk aanwezig in het begin van de track. Bovendien zijn de riffs wat houterig en lijken de verschillende onderdelen in de sound hier juist meer te botsen dan te convergeren. Toch biedt Of Chaos And Carnal Pleasures genoeg interessante ideen om de luisteraar een hele tijd zoet te houden. Iets minder grootspraak en iets meer zelfreflectie zou de band echter sieren.
Tracklist:
1. Blood Design
2. Sulphur
3. Reign
4. Allegiance
5. Perversion
6. Treacherous
