Het sprookje AC/DC leek de laatste jaren over en uit te zijn. Na in het verleden al de tragische dood van vocalist Bon Scott te hebben moeten verwerken, kwam de formatie grandioos terug met zanger Brian Johnson in de gelederen en bracht vervolgens het klassieke album Back In Black (1980) uit. De afgelopen jaren kwam de band echter voor een nog grotere uitdaging te staan die bijna elk bandlid trof. Zo bleek drummer Phil Rudd zich bezig te houden met schimmige praktijken en werd hij aangeklaagd vanwege drugsbezit en op verdenking van aanzetten tot moord. Brian Johnson werd doof en touren zat er niet meer in. Zijn plek op het podium werd tijdelijk overgenomen door Axl Rose.
Ondertussen vond bassist Cliff Williams het tijd om afscheid te nemen en kondigde zijn pensioen aan. Tussen al deze situaties door was daar dan ook nog het overlijden van medeoprichter en gitarist Malcolm Young. En zo bleef Angus Young alleen over. Het geloof in zijn band verloor hij echter niet en op magische wijze leek alles toch weer samen te komen. Aanklachten werden verworpen, pensioenen werden opgeheven, familieleden konden bijspringen en vanwege miraculeuze technologie kon het gehoor van Brian Johnson gered worden. En met iedereen weer op zijn plaats, mocht een nieuwe plaat niet uitblijven.
Power Up is het zeventiende album dat de groep uitbrengt en alles wat AC/DC AC/DC maakt, komt hierop samen. Van de herkenbare ritmes, drumpartijen en de typerende gitaarriffs tot aan de snerpende zang van Johnson en het rechttoe rechtaan karakter van de songs. Er is dus sprake van nieuw materiaal in hetzelfde oude, vertrouwde jasje. Je kunt vragen om verandering, maar de band wijkt niet van zijn signatuursound af.
Nou leverde die herhalingsoefening in 2014 met Rock Or Bust helaas een vrij zoutloos album op, maar gelukkig is dat bij Power Up anders. AC/DC komt gemotiveerd voor de dag en mocht dit het laatste album zijn, dan willen de bandleden ervoor zorgen dat ze stoppen met een monument van een plaat. Dat is deels gelukt.
Met Realize en Reject start AC/DC krachtig. Wat meteen opvalt is de formidabele productie en het heldere geluid. Johnson zingt herkenbaar en doet vocaal niets onder voor zijn hoogtijdagen. Daarnaast weet Angus zijn massieve riffs weer uit de kast te trekken en worden er fijne solo's gespeeld. Wat ook opvalt is de aanwezigheid van de backingvocals in bijna alle nummers. Dit zorgt vooral dat de refreinen krachtiger overkomen.
Het niveau van de eerste twee nummers wordt vastgehouden en levert nog een aantal sterke tracks op. Trough The Mist Of Time klinkt door de gitaarpartijen wat gevoeliger, terwijl Demon Fire terug lijkt te grijpen op het bluesy geluid van Stiff Upper Lip (2002). Ook richting het einde vind je nog prima songs terug als Money Shot en Code Red. Klassiekers ga je echter niet terugvinden op Power Up. Waar alle tracks lekker klinken en met gemak wegluisteren, zijn er helaas geen momenten die echt beklijven of die een publiek in extase zal brengen.
Het is jammer dat deze uitspattingen achterwege blijven. Desondanks levert AC/DC zijn sterkste plaat sinds jaren af. Het is een ode aan Malcom Young, wiens ziel in elk nummer te horen is. Angus heeft ervoor gezorgd dat veel van zijn ongebruikte riffs hun weg hebben gevonden in de nummers en dat zorgt voor een mooi eerbetoon. Ondanks dat het tempo wat lager ligt en het allemaal "te" vertrouwd klinkt, rocken de nummers zoals je gewend bent van de formatie. AC/DC weet drommels goed wat zijn fanbase wil en dat wordt ook volop geleverd. Mocht het sprookje hierna definitief over zijn, dan is Power Up een prima slot van n van de grootste rock-'n-roll-verhalen uit de geschiedenis, maar zal dit niet de plaat zijn waar AC/DC om herinnerd zal worden.
Tracklist:1. Realize
2. Rejection
3. Shot In The Dark
4. Trough The Mists Of Time
5. Kick You When You're Down
6. Witch's Spell
7. Demon Fire
8. Wild Reputation
9. No Man's Land
10. Systems Down
11. Money Shot
12. Code Red
