Er zijn maar weinig genres waarmee Kristoffer Rygg, de dragende kracht van Ulver, gedurende zijn zevenentwintig jaar lange loopbaan nog niet heeft ge�xperimenteerd. Van rauwe en primitieve black metal naar folk, via ambient en drone naar filmmuziek en dan weer via industrial naar synthwave: de Noor is van alle markten thuis. Knapper is dat de componist en multi-instrumentalist ook in vrijwel alle genres weet te overtuigen. Daarmee heeft de beste man een zeer divers publiek aan zich weten te binden, dat steeds met anticipatie uitkijkt naar de nieuwe wegen die worden ingeslagen met een op handen zijnde release.

Met Flowers Of Evil bouwt Ulver voort op de synthwave-sound die is ingezet met de uitstekende full-length The Assassination Of Julius Caesar (2017). Op dat album laat Ulver duistere, met elektronica doorspekte synthpop horen in de stijl van bands als Depeche Mode en Clan Of Xymox. Sinds de spectaculaire premi�re van dat album op het grote podium van 013 tijdens het Roadburn-festival van datzelfde jaar is het album uitgegroeid tot een van mijn persoonlijke favorieten van Ulver. De perfect in het gehoor liggende nummers beklijven direct, maar onder hun catchy en toegankelijke oppervlak borrelt en bruist het album van de creativiteit, diepzinnigheid en gelaagdheid.

Hoewel Flowers Of Evil in het verlengde ligt van zijn voorganger, bevalt het album niet direct even goed. Dat is gek, want de sound is n�g toegankelijker geworden. Het lijkt er echter in eerste instantie op dat daarmee ook de rijkheid en gelaagdheid die The Assassination Of Julius Caesar tot zo�n geweldig album maakten wat zijn verdwenen. Zoals altijd in het geval van Ulver is het echter de schijn die bedriegt. Flowers Of Evil heeft simpelweg wat meer tijd nodig, om zich uiteindelijk toch weer tot een erg lekker album te ontpoppen. Deze langspeler is ook wel omschreven als het �introverte, jongere broertje� van The Assassination Of Julius Caesar en die beschrijving slaat wat mij betreft de spijker op de kop.

Flowers Of Evil is een heel �mellow� album geworden. De elektronica is ritmisch, maar zeer subtiel. De plaat is meer gefocust dan zijn voorganger, met minder ruimte voor experimentele passages en psychedelische zijpaden. De volle, glooiende sound van de plaat wordt verder versterkt door de prachtige, warmbloedige zang van Rygg, die zijn rijke, po�tische teksten met veel diepgang en op een verhalende wijze weet te brengen. Achter iedere subtiele beat en achter iedere tekstuele verwijzing lijkt een hele wereld schuil te gaan om te ontdekken. Hoewel iedere track zijn eigen merites heeft, is het briljante Machine Guns And Peacock Feathers een van de hoogtepunten van het album. Het is een zeer dansbaar nummer dat als soort soundtrack voor het einde der tijden kan dienen. Ook het wat onderkoelde Apocalypse 1993 valt in positieve zin op dankzij zijn fijne, kille beats en bliepjes.

Degenen die al jaren zijn afgehaakt bij het werk van Ulver, zullen in Flowers Of Evil vooral een bevestiging horen van de mate waarin de Noor is afgedwaald van zijn oorspronkelijke sound. Deze plaat is immers ingetogen, modern, hip en �poppy�: alles waar de traditioneel ingestelde metalfan van zal walgen. Muziekliefhebbers met een bredere ori�ntatie, die de ontwikkeling van Ulver hebben gevolgd, zullen in Flowers Of Evil eveneens een bevestiging horen, maar ditmaal van de mate waarin Rygg zonder concessies te doen zijn eigen pad volgt en dat steeds op een bewonderenswaardig rijke en integere manier weet te doen.

Tracklist:
1. One Last Dance
2. Russian Doll
3. Machine Guns And Peacock Feathers
4. Hour Of The Wolf
5. Apocalypse 1993
6. Little Boy
7. Nostalgia
8. A Thousand Cuts