Woensdag
Roadburn 2022 draait een beetje om Radar Men From The Moon. De experimentele groep uit Eindhoven trapt niet alleen de traditionele pre-party op woensdagavond af, maar zal op zondagavond ook de laatste band zijn na vijf dagen festival. Dan staan de heren op de Main Stage met hun samenwerking met Twin Sister. Vanavond verzorgt het zeskoppige gezelschap twee gitaristen, twee drummers, bassist en zanger de aftrap. Radar Men From The Moon is experimenteel in de ware zin van het woord: op ieder album is het een verrassing hoe de band voor de dag komt. Vanavond staat grotendeels in het teken van het nieuwe album The Bestial Light. Hoewel psychedelische keyboarddrones af en toe op de achtergrond sluimeren, is de aanpak van RMFTM vanavond vooral hard, abrasief en compromisloos. De sound is geworteld in de oude industrialgroepen als Godflesh en Swans. De vocalen van nieuwe frontman Harm Neidig zijn daarbij wel een kwestie van smaak. Ik kan persoonlijk weinig met zijn rauwe en tegelijkertijd wat zeurderige stem, maar het past ook wel weer bij de primitieve insteek die de band vanavond kiest. RMFTM dreunt er vrij monotoon op los, maar ik kan de meer psychedelische en instrumentale uitspattingen van de band een stuk beter waarderen. (Rik)
Maggot Heart is geen onbekende meer voor het Roadburn-publiek. De uit Berlijn afkomstige band stond immers ook al in 2018 op de planken in Tilburg. Oorspronkelijk begonnen als het soloproject van de Zweedse gitariste en zangeres Linna Olsson (Beastmilk) is Maggot Heart inmiddels uitgegroeid tot een volwaardige band. Olsson wordt gecompleteerd door Olivia Airey als basgitariste en Uno Bruniusson (Grave Pleasures, In Solitude) als drummer. Ik ben sinds het debuut Dusk To Dusk (2018) fan van de ongepolijste, rauwe garagesound van Maggot Heart. De punkachtige muziek is ruw en recalcitrant van karakter. Olsson, die in Maggot Heart niet alleen de gitaar hanteert, maar ook de zang verzorgt, combineert vinnige, hoekige riffs met branieachtige zang. De band presenteert een dwarsdoorsnede van haar materiaal, waarbij vooral het titelnummer van de laatste langspeler (Mercy Machine), Sex Breath en het oudje Show Them Your Teeth enorm goed uit de verf komen. De zang van Olsson is in het begin nog wat slecht hoorbaar, maar dat euvel wordt gelukkig al snel verholpen. In vijftig minuten raast het drietal met veel energie door de setlist heen. Zeer overtuigend optreden! (Rik)
De pandemie mag dan (hopelijk) grotendeels achter ons liggen, de nasleep heeft desondanks impact op het festival. Zo blijkt het optreden van Bad Breeding afgelast door een positieve coronatest. Gelukkig heeft de organisatie op het laatste moment een vervanger weten op te trommelen in de vorm van Temple Fang, de psychedelische rockband uit Amsterdam die de laatste jaren aardig aan de weg timmert. De groep (met ex-Death Alley-leden Dennis Duijnhouwer en Jevin de Groot in de gelederen) was al eerder te zien, op de pre-party van 2019. Toen lieten de heren een solide indruk achter en dat doen ze nu wederom. De heren hebben er zin in en verwelkomen het publiek met de woorden "You made it!". Zo zal het voor menigeen voelen na twee jaar onzekerheid en een wereldwijde pandemie. De aanwezigen hebben in ieder geval wel zin in een feestje en de band zelf staat ook met veel plezier te spelen. De psychedelische rock met veel invloeden uit de seventies klinkt heerlijk. De lange, uitgesponnen composities (die makkelijk de tienminutengrens passeren) bouwen fraai op, maar de band neemt ook regelmatig gas terug in uitgestrekte, psychedelische passages. Temple Fang blijkt de ideale afsluiter van deze avond! (Rik)
