Wat kan de luisteraar verwachten? Nou, eigenlijk verrassend weinig verrassende elementen. Cerecloth is een album dat werkelijk naadloos past binnen de stijl van de band. Typische jaren negentig black metal met een scherp, melodieus randje verzorgd door de gitzwarte, giftige gitaarmelodien. De bijtende strot van Olivius spuuwt als vanouds venijnige zinsneden op de luisteraar af. Dat klinkt op papier als een aangename aanvulling op het oeuvre van de Zweden. Helaas ben ik minder enthousiast dan de beschrijving doet vermoeden. Cerecloth voelt namelijk op alle fronten als opgewarmde prak. De stijl mag dan precies hetzelfde zijn, de uitvoering is beduidend minder.
Als ik Cerecloth in n woord zou moeten karakteriseren, dan is het braveborstenblack. Black metal die alle vakjes aantikt, maar naast degelijk vooral heel voorspelbaar klinkt. De muziek is bovendien ontdaan van echte verbittering en venijn. Leg de melodieuze riffs van Horns bijvoorbeeld maar eens naast een eersteklas kraker als The Darkest Road of Spoken Words Of Venom en het verschil is overduidelijk. Hetzelfde geldt voor Vortex Of Negativity en het slaapverwekkende Cry Of The Serafim, waarin alle karakteristieke elementen in een soort uitgedunde variant worden herhaald. De riffs zijn generieker en minder boeiend, de agressieve passages voelen gekunsteld en de strot van Olivius begint eveneens wat tekenen van slijtage te vertonen.
Gelukkig zijn er ook momenten waarop wat van de oude klasse van de Zweden doorschemert. Zo is het slepende, Dissection-achtige Like Poison For The Soul, dat wordt gekenmerkt door een dreigend, majestueus refrein, een nummer dat zich kan meten met het oudere werk van de band. The Dagger In Creation is ook een ouderwets goede kraker dankzij het vurige tempo en het gedreven gitaarwerk, met als kers op de taart een fijne, uitgesponnen solo. A Sanguine Tide Unleashed kan er ook nog mee door. De track straalt in ieder geval een mate van urgentie uit die zeldzaam is op dit album. Toch zijn het juist deze sterke tracks die de teleurstelling over de relatieve veiligheid van de rest van het materiaal vergroten, omdat ze bevestigen wat deze band in bloedvorm in zijn mars kan hebben.
Ik realiseer me dat mijn toetsenbord inmiddels begint te haperen door de azijn die eruit druipt. En in zekere zin benadruk ik nu ook wel wat eenzijdig de negatieve kanten van Cerecloth. De meeste nummers luisteren namelijk best aardig weg. Het is echter het juk der verwachtingen dat Naglfar met zich meetorst en de das omdoet. Na een stilte van acht jaar is het materiaal op Cerecloth namelijk wel erg matig voor een groep van dit kaliber. Een plaat die eigenlijk niets toevoegt aan het oeuvre van de band.
Tracklist:
1. Cerecloth
2. Horns
3. Like Poison For The Soul
4. Vortex Of Negativity
5. Cry Of The Serafim
6. The Dagger In Creation
7. A Sanguine Tide Unleashed
8. Necronaut
9. Last Breath Of Yggdrasil
