Het Oekraense White Ward is een van de meest sprekende voorbeelden van dergelijke, moderne post-black. Het in 2017 uitgebrachte Futility Report is een verpletterend debuut dat de band in n klap op de kaart zette. Twee jaar later ligt Love Exchange Failure (briljante titel overigens!) in de schappen, met een hoes die perfect de zinloosheid van het moderne, stedelijke leven blootlegt. Het is een album waarop White Ward het zichzelf zeker niet makkelijk maakt. De plaat is dieper, gelaagder en diverser dan zijn voorganger, waardoor Love Exhange Failure langer nodig heeft om te bezinken dan zijn voorganger. Tracks die de tienminutengrens passeren, zijn geen uitzondering en meer nog dan voorheen verwerkt de band invloeden tot ver buiten de black metal in zijn totaalsound.
Wie de tijd neemt om Love Exchange Failure te doorgronden, wordt echter beloond met een van de beste albums van het jaar. Ik was al danig onder de indruk van Futility Report, maar hoe vaker ik deze nieuweling draai, hoe beter hij wordt. Want wat zitten de nummers fantastisch in elkaar en wat slaagt White Ward erin om de diverse invloeden en stijlen op een sublieme manier bij elkaar te krijgen! Black metal, post-metal, jazz- en klassieke invloeden, ambient, progressieve metal: het gaat alle kanten op. Desondanks vormen de nummers coherente en afgebakende eenheden. Denk aan een combinatie van Deafheaven, Shining, Lifelover en Au-Dessus om een beeld te krijgen van de sinistere muzikale spelonken die dit album bezoekt.
Het twaalf minuten durende titelnummer is eigenlijk tekenend voor de progressie die de Oekraners hebben gemaakt. Het nummer begint met gebroken pianoklanken en een zwoele saxofoonpartij (verzorgd door gastmuzikant Dima Dudko), die beelden oproept van vertraagde scenes in louche nachtclubs uit zwartwitfilms. Na drie minuten hakt de band er ineens ongenadig hard in met een soort Amenra-achtige sludgeriff, die naadloos in een Deafheaveniaans spervuur aan blastbeats overgaat. Zo herbergt iedere track zijn donkere lagen, die slechts bij herhaaldelijk beluisteren volledig gepeld worden. Poisonous Flowers Of Violence begint met traag, donker akoestisch gitaarwerk, om via post-black en postrockgetokkel uit te monden in een prachtig moment van sereniteit door de gevoelige, verstilde saxofoonpartij waarmee de track eindigt.
Met Dead Heart Confession wordt de luisteraar ondergedompeld in de lugubere waanwereld van een seriemoordenaar, met kunstig in de track verweven, omineuze samples van een nieuwslezer die verslag doet van de misdrijven. Shelter is een naargeestig piano-intermezzo dat geleidelijk aan begint te desintegreren in gitaarfeedback en gekrijs van frontman Andrey Pechatkin, terwijl het monumentale No Cure For Pain vooral opvalt door zijn zeer sterke, Harakiri For The Sky-achtige melodielijnen en jazzy drumroffels. Surfaces And Depths is een verrassend rustpunt, opgebouwd rondom de warmbloedige, melancholische gastvocalen van Renata Kazhan (Zukkor Zzov). Met het epos Uncanny Delusions eindigt Love Exchange Failure even overtuigend als het begint. De band werkt traag en broeierig toe naar een laatste uitbarsting, om met treffende samples van lust en geweld definitief in de waanzin ten onder te gaan.
Het is tekenend voor de kwaliteit en finesse van dit album dat de toch forse lengte van bijna vijf kwartier geen moment storend is. Sterker nog: Love Exhange Failure is ondanks die lange speelduur in een mum van tijd voorbij. Met deze tweede plaat speelt White Ward zich definitief in de kijker. De band doet niet onder voor de grootheden in het genre en steekt met dit album zelfs Deafheaven en Alcest naar de kroon. Verplichte kost voor iedere post-blackadept!
Tracklist:
1. Love Exchange Failure
2. Poisonous Flowers Of Violence
3. Dead Heart Confession
4. Shelter
5. No Cure For Pain
6. Surfaces And Depths
7. Uncanny Delusions
