Wicked Maraya
Niet dat Anubis Gate continu met allerlei technische hoogstandjes strooit. Al vanaf het debuut Purification steunt de groep enigszins op de blauwdruk die het Amerikaanse Wicked Maraya begin jaren negentig op het fantastische Cycles uiteenzet. Progressief als het moet, maar vooral songgericht en stemmig, zonder allerlei ingewikkelde fratsen van stal te halen. Inmiddels wijkt de sound van Anubis Gate wel wat af van die min of meer vergeten groep. Zo hebben de keyboardpartijen wat aan terrein gewonnen en zijn de statige, doomy tempo's sporadischer aanwezig. Een en ander komt ook door het vertrek van zanger Torben Askholm die na het tweede album A Perfect Forever noodgedwongen de band verlaat. Hoewel opvolger Jacob Hansen en huidig vocalist Henrik Fevre adequate vervangers zijn, verdwijnt er zodoende wel wat van de oorspronkelijke dramatiek.
Moeilijk te overtreffen
Echt een aderlating brengen de veranderingen gelukkig ook niet teweeg. De Denen maken nog steeds steengoede muziek, met het formidabele Horizons uit 2014 als voorlopig hoogtepunt. Als Covered In Black n ding duidelijk maakt, is dat de voorganger vreselijk moeilijk te overtreffen blijkt. De jongste telg kent weliswaar briljante momenten, maar is over de gehele linie toch wat minder consistent dan Horizons. Zo beklijven de melodien net wat minder, plakt niet elk refrein en ontbreekt het de plaat wat aan samenhang.
Dat Anubis Gate het ambacht zeker niet verleerd is, bevestigen uitgerekend de laatste twee tracks. Operation Cairo mag de boeken in als een uiterst geslaagd en gelaagd werkje. Negen minuten lang bouwt het gezelschap de spanning op. Door het fraaie refrein, de filmische elementen en enkele sterke melodielijnen houdt de band de aandacht continu vast. Een recept dat in slotnummer From Afar opnieuw garant staat voor succes. Een heerlijke song die vooral door de excellerende Fevre maar niet wil vervelen.
Loopt niet zo lekker
De zingende bassist overtuigt bijna de gehele plaat met zijn ontspannen stemgeluid. Dat niet alle vocalen even lekker uit de hoek komen, ligt meer aan de zanglijnen. Het refrein van The Combat loopt bijvoorbeeld niet echt lekker. Alsof ze te veel woorden in een zin proppen. Bij Black vind ik het refrein eveneens niet bijzonder, maar meer omdat het wat te simpel klinkt. De drie nummers Black, Blacker en Blackest behoren overigens toch al niet tot het sterkste materiaal op de cd. Misschien had de groep er goed aan gedaan om het mes in dit drietal te zetten en er n echt goede compositie uit te snijden.
Digitale sound
Ondanks dat Jacob Hansen al enkele jaren niet meer bij zijn vrienden zingt, tekent de bekende knoppendraaier opnieuw voor de productie. Hansen levert vakwerk af, hoewel hij zoals gewoonlijk geen enkele ruimte laat voor een beetje leven. Het moderne geluid past op zich prima bij de muziek van de band, maar door alle digitale opsmuk komt niet elk instrument volledig tot wasdom. Met de drums en synthesizers is bijvoorbeeld niets mis, maar het ritmegitaarwerk blijft wat achter. Zeker wanneer er veel gebeurt, zakken de akkoorden weg tot een soort ondefinieerbare onderlaag. Jammer, want gitarist Michael Bodin weet zowel solo als ritmisch van wanten op zijn instrument. Mogelijk is het een idee voor Hansen om voortaan niet alle schuiven zo ver open te zetten. Dat komt de dynamiek ook nog eens ten goede.
De zwakste
Covered In Black ontpopt zich uiteindelijk als de zwakste plaat binnen het oeuvre van de band. Slecht is de cd natuurlijk zeker niet en Anubis Gate blijft sommige concurrentie mijlenver voor, maar afgezet tegen de overige albums schiet het gezelschap net wat te kort dit keer. Misschien dat frisse oren van een nieuwe producent en een wat compactere aanpak het niveau in de toekomst weer naar ongekende hoogten op weten te krikken. Dat het erin zit, hebben deze Denen immers al lang bewezen.
Tracklist:
1. Psychotopia
2. The New Delhi Assassination
3. The Combat
4. Too Much Time
5. A Journey To Nowhere
6. Black
7. Blacker
8. Blackest
9. Operation Cairo
10. From Afar
