Tegendraads. Zo zou je de stijl van Cripper in een enkel woord kunnen samenvatten. De thrashmetalformatie uit Hannover heeft recent de vijfde studioplaat uitgebracht en wie de voorgaande platen niet kent, zal misschien denken dat Cripper zoekt naar een nieuwe stijl. De basis wordt gevormd door een mix van old-school en moderne thrash, afgewisseld met een flinke dosis groove. Handelsmerk is het brute stemgeluid van Britta Elchkuh Grtz.
Behalve de bassist is de line-up van Cripper sinds de oprichting in 2005 onveranderd. Die stabiliteit in de band zal een reden zijn dat de songwriting zo nu en dan een verrassend resultaat oplevert. Op zich is dat te waarderen, zeker in thrash, maar opvallend genoeg krijgt Cripper daardoor wellicht vaak een matige score in de albumreviews. Aan de muzikale kwaliteiten van de bandleden, de vocale prestaties van Britta en de brute sound kan het niet liggen.
Hyna beoordeelde ik in 2014 met als een goede plaat met 82 punten. Toch moet ik bekennen dat ik de plaat sindsdien niet zo vaak meer heb beluisterd. Een reden daarvoor is natuurlijk dat nieuwe platen de meeste aandacht krijgen, maar het geeft toch te denken. Was die score achteraf bezien te hoog? Nee, Hyna is een goed album en dat geldt ook voor Follow Me: Kill!. Door het gevarieerde karakter van Cripper duurt het echter wel een aantal luisterbeurten voordat de plaat beter wordt. Niet iedere track spreekt mij meteen aan. Soms helemaal niet, maar dat is een kwestie van smaak.
Met een speelduur van bijna een uur is wel duidelijk dat Follow Me: Kill! geen pure thrashplaat is. De twee langste tracks hebben een experimenteel tintje, met cleane vocalen van Britta. Running High is zonder twijfel het meest opvallende nummer, waarin de cleane zang omslaat naar pure woede. Britta behoort wat mij betreft tot de absolute top als het gaat om female grunts, maar ik ben niet onder de indruk van haar zangstem. De andere track is Comatose, waarin halverwege een passage zit die doet denken aan Limp Bizkit. De cleane zang in de eindfase van dit nummer klinkt veel beter dan die in Running High. Hoogtepunt is Shoot Or Get Shot, waarin alle registers opengetrokken worden. De opener Pressure, Mother en de ritmisch sterke afsluiter Menetekel zijn eveneens uitstekende tracks.
Over het geheel genomen ligt het tempo minder hoog dan op de voorgaande platen, maar het gevarieerde, heavy karakter van dit album maakt dat gemis ruimschoots goed. Wat betreft songwriting valt zeker nog winst te behalen. Sommige passages duren te lang, waardoor meerdere tracks (zoals Bleeding Red) de neiging hebben voort te kabbelen. Neemt niet weg dat Follow Me: Kill! een goede plaat is. Sta je open voor de eigengereide stijl van Cripper, dan zul je dat beamen.
Tracklist:
1. Pressure
2. Into The Fire
3. World Coming Down
4. Mother
5. Shoot Or Get Shot
6. Bleeding Red
7. Comatose
8. Pretty Young Thing
9. Running High
10. Menetekel
