Hoewel de muziek lomp is, zit The Grand Annihilation vanuit muzikaal oogpunt zeker niet simplistisch in elkaar. Natuurlijk, het is geen Origin of Deathspell Omega, waarin technisch halsbrekende toeren worden uitgehaald, maar de band wisselt wel op overtuigende wijze tussen intense versnellingen en omineus sludge-werk, waarbij zelfs ruimte is voor een sporadische solo (zoals in de puike opener Horizon). Door de venijnige, maar verstaanbare screams doet Tombs bij vlagen ook wel wat aan Necrophobic denken (vooral in Old Wounds).
Toch ben ik over de gehele linie niet onverdeeld positief over dit album. Het grootste probleem is dat Tombs t veel op verschillende gedachten hinkt. Met opzwepende nummers als het eerder genoemde titelnummer en het dreigende November Wolves is de band op zijn sterkst. Daar staan echter de nodige midtempo-nummers tegenover die niet allemaal even goed zijn. Terwijl het nogal brallerige Shadows At The End Of The World (dat als een mengeling van Unleashed en Sarke klinkt) nog heel verdienstelijk is, zorgen de cleane zang en gothic-tinten in Underneath voor een koude douche. Het wisselvallige Way Of The Storm is eigenlijk tekenend. De track begint intens en bijzonder overtuigend, maar kakt tegen het einde toe volledig in.
Uiteindelijk is The Grand Annihilation dus zowel minder groots als minder vernietigend dan de titel doet vermoeden. Het is een interessant, maar ietwat inconsistent allegaartje geworden. Niet slecht, absoluut niet, maar met te veel magere momenten om over de gehele lengte te blijven boeien.
Tracklist:
1. Black Sun Horizon
2. Cold
3. Old Wounds
4. November Wolves
5. Underneath
6. Way Of The Storm
7. Shadows At The End Of The World
8. Walk With Me In Nightmares
9. Saturnalian
10. Temple Of Mars
