Het was nooit de bedoeling The Time Lord een volwaardige plaat zou worden. Het is in feite een verzameling van songs die we in de periode van 1978 tot 1980 opgenomen hebben. Gewoon een voorbereiding op dat wat wél de eerste plaat zou worden, namelijk Judgement Of The Dead of Vol. 1, die we in 1981-1982 opnamen. Dat deze EP uitgekomen is, is nooit de bedoeling geweest. Ik kan er zelfs met mijn hoofd niet bij. Echt! Het was nooit onze bedoeling om ooit echt iets met dit materiaal te doen! Het was onze intentie om dit materiaal nooit het levenslicht te laten zien en eigenlijk waren we het bestaan ervan al zo goed als vergeten. Dat was totdat Alan (Jones) een cassettebandje stuurde naar Ola Blomqvist van I Hate Records, op diens verzoek overigens. Gewoon een kleinigheidje voor zijn eigen vermaak en dus niet met enige commerciële gedachten erachter. Toen Ola het beluisterd had, vroeg hij ons of wij het erg vonden als hij dit op vinyl zou uitbrengen onder de naam Time Lord. Zijn label bestond toen nog maar net en zo’n release zou hem in elk geval op de goede weg helpen. Ola is altijd een goede vriend van ons geweest, dus we vonden het prima. Natuurlijk hebben we gezegd dat we ervan overtuigd zijn dat niemand überhaupt geïnteresseerd zou zijn om naar zulke gedateerde opnames. Hij zou met zo’n lage kwaliteit zijn geld verspillen! Zelfs vergeleken met Vol. 1, die dan wel met betere apparatuur (al verschilde dat eigenlijk ook niet veel), voelden we ons beroerd om mensen voor deze opnames geld te laten betalen.

Anyway, we lieten alles over aan Ola en hielpen hem nog wat aan informative over de muziek en de songteksten. Voor zover was het gewoon zijn kindje geworden en als hij graag zijn geld eraan verspilde, so be it! Tja, maar niet alleen verkocht de LP in razend tempo uit, ook de herdruk was zo de deur uit. Zodoende zal je wel begrijpen dat Alan en ik werkelijk stomverbaasd waren. Nog steeds trouwens! We zaten er compleet naast! We zaten er ongelooflijk naast. Daarom doen we ook nooit mee aan de loterij, hahaha! Er bleef zowaar vraag naar deze EP en dus is The Time Lord in Amerika uitgebracht door Buried By Time And Dust Records. Ook hun oplage is uitverkocht. Voor ons is het vooral belangrijk dat al die nonsens op eBay stopt. Zodoende zullen er herdrukken verschijnen, zolang er nog vraag naar is.

Ikzelf heb een herdruk op vinyl, maar de EP komt nu ook op cd uit, heb ik begrepen.

Ja! Alle voorgaande uitgaves waren op vinyl en we hebben er voor gekozen om de plaat ook op cd uit te brengen en het artwork te gebruiken dat op de rerelease Buried By Time And Dust Records staat. Cruz Del Sur en Shadow Kingdom Records zullen er voor zorgen dat de cd fatsoenlijk verspreid gaat worden in, respectievelijk, Europa en Amerika. Het scheelt gewoon een hoop kosten voor de fans die daarbij niet langer naar eBay hoeven om exorbitante bedragen neer te leggen. Daarbij wil ik meteen van de gelegenheid gebruik maken om te vertellen dat I Hate, Buried By Time And Dust, Cruz Del Sur en Shadow Kingdom Records geweldig werk gedaan hebben en dat we uiteindelijk nog erg trots kunnen zijn op The Time Lord, well done guys! Daarbij vind ik het wel erg leuk om te vertellen dat Sentinel Records deze EP op cassette gaat uitbrengen. Het is ongelooflijk dat na dertig jaar deze songs terug zijn op het formaat waarmee het toentertijd begonnen was: het cassettebandje!

Behalve dat het een erg leuke verzameling songs is, valt trouwens op dat de geluidskwaliteit onderling ongelooflijk verschilt.

De titeltrack en Highway Chevalier zijn opgenomen in de New Cross studio’s op 24 sporen in een ‘through the night’ sessie. Simpelweg omdat het goedkoper was om midden in de nacht op te nemen. De rest is opgenomen in onze eigen studio met Phil Hearne, onze geluidsman. De eerste twee tracks zijn natuurlijk superieur wat de kwaliteit betreft en waren destijds bedoeld om op te sturen naar booking agents en promoters om aan shows te komen. Iets wat in die dagen heel gebruikelijk was. Als ze het goed vonden, was je begenadigd om te komen. Zo zijn we onder andere aan de bak gekomen in de Ruskin Arms. Ondanks dat de eerste twee tracks niet echt ‘doomy’ waren, destijds hadden we geen idee van wat dat betekende, lukte het vaak om optredens te doen en hen vervolgens te verrassen met zwaarder spul.

Hoe verliepen de opnames destijds eigenlijk?

De songs speelden we in die dagen regelmatig live, dus als band ging dat altijd vrij spontaan. Ook het opnemen was vrijwel live. Voor ons was dat gewoon het makkelijkste. Het schijnt het resultaat dat rauwe randje te geven waar men tegenwoordig zo dol op is. We hadden nauwelijks enige kennis van de kunst van het perfectioneren van de opnames en dat vinden we zelf wel jammer. Je kan namelijk met een maximum van acht sporen al heel leuke dingen doen. Wel hadden we Phil Hearne die had gewerkt met Michael Jackson, Mark Bolan en Ritchie Blackmore, om maar even een paar namen te noemen. Blackmore was zelfs zo van hem onder de indruk dat hij hem grof geld aanbood om, voor wat voor reden dan ook, mee te gaan naar Japan. Phil wilde niet, haha! You wouldn’t have seen my arse for dust if he’d asked me! Arme Phil. Hij kon het geluid van een 100 watt Marschall uit een transistor radio krijgen. Hoewel ons materiaal uit de begindagen gewoon troep was, wist hij er nog een mooi geluid uit te krijgen. Daar zijn we hem tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Met hem hebben we ook Judgement Of The Dead opgenomen. Nog steeds met slechte apparatuur, maar wel weer iets beter dan datgene dat we al hadden. In kwalitatief opzicht wat de productie betreft is dat het enige verschil dat je hoort. Dat is allemaal het werk van Phil Hearne!

Wat zijn de beste herinneringen die je aan die opnames hebt?

Ik denk dat dat het eigenlijk het moment was waarin we voor het eerst met een tastbaar resultaat uit de studio kwamen, al was het hele proces erg leuk. We hebben het hele gedoe nooit erg serieus genomen. We houden gewoon erg van de muziek. Veel beter dan dat kan het wat ons betreft nooit worden. We hadden weinig geld, dus om op te nemen, moesten we voornamelijk smeken, stelen of geld lenen. Door het geldgebrek zijn we gaandeweg wel goed geworden in het maken van onze eigen apparatuur en podiumspullen. Veel onderdelen en dergelijke komen van Garland Bros in Deptford! Neem nu de onderstellen van de bassdrums, die maakten we toen van winkelwagentjes! Ik luister nog maar weinig naar die oude opnames, maar wanneer ik dat wel doe, dan is dat altijd met een bepaalde genegenheid. Natuurlijk waren we toen een stuk jonger, maar in Brockley, waar we woonden, was het muzikaal gezien een goede tijd. De buurt stikte van de bands en muzikanten. Je kon zelfs Kate Bush tegenkomen, tegen zichzelf zingende als ze haar ondergoed waste in de wasserette, hehe.

Het is trouwens vrij duidelijk dat de titeltrack gebaseerd is op die legendarische serie van de BBC: Dr. Who.

Eigenlijk heeft het meer betrekking op The Time Machine van H.G. Wells. Misschien heb je het boek gelezen of een van de verfilmingen gezien. Er zit wel een beetje Dr. Who in en daarbij nog wat eigen fantasieën. Het idee om op twee verschillende plaatsen te zijn op hetzelfde moment is heel bijzonder. Als je er aan denkt wat de mogelijkheden zijn wanneer je niet beperkt wordt door aardse zaken. Dat zou magisch zijn. Het is trouwens een speciaal nummer voor de band. Toen we tijdens het schrijven eenmaal in die groove zaten en we aan de lead break toegekomen waren, bleven ze die maar herhalen en herhalen. Ik moest ze gewoon vragen om er mee op te houden. Ondanks dat we deze track en Highway Chevalier opgenomen hebben in de kleine uurtjes gedurende een paar nachten, hebben we er veel lol gehad. Toen de zon weer opkwam en we wat ontbeten hadden om vervolgens weer naar buiten getrapt te worden, besef je je pas dat, terwijl iedereen sliep, je op een andere manier compleet van de kaart bent geweest. Als je dan s’ochtends op straat staat, ervaar je dat als iets heel vreemds. Als je een sprong in de tijd gemaakt hebt!

Het is ook weer iets anders dan jullie gebruikelijke thema’s zoals magie, historie en het occulte. Vanwaar die keuze eigenlijk? Hebben jullie er wel eens over nagedacht om meer te doen met sciencefiction? Of wellicht een ander thema?

Ik denk dat we wat onderwerpen betreft een vrij brede selectie hebben. Bovendien kunnen thema’s flink uitgediept worden of veel verschillende vormen aannemen. Soms moet je ook wel tussen de regels door lezen om erachter te komen waar we het over hebben. Ik heb altijd de neiging om te schrijven over wat de muziek me als het ware voorschotelt en dus heb ik nooit een bepaald onderwerp in gedachte. De meeste songs gaan eigenlijk over menselijke zwakheden of onrechtvaardigheden zoals die zich al jaren voordoen. Alles wat in me opkomt of waar ik bepaalde affiniteit of wrok tegen heb tegen heb, waar ik voldoende van weet zodat ik er een duidelijke mening over kan vormen, kan onderwerp zijn van een song. Dan is het nog aan de luisteraar hoe ze het interpreteren, want ik stel nooit iets als een feit, maar als een aanname. Het is mijn perspectief op iets. Ik houd er wel van om dingen te impliceren om daarmee mensen aan het denken te zetten. Aan de andere kant hebben we ook de door jou genoemde thema’s, zoals in The Erl King en The Sorcerer. Het verhaal van de Erl King ken ik al sinds mijn schooltijd. Dat was de tijd waarin we verplicht werden om naar klassieke muziek te luisteren en Goethe te lezen. Ik had een visioen over een machtige krijger in de bossen met een gehoornde helm en een eland als rijdier. Ik moest wel een nummer over hem hebben, waarin ik gebruik maak van Goethe’s ideeën. Ik heb hem zelfs gebruikt in Armageddon. Wat The Sorcerer betreft, zal je de teksten moeten lezen, maar zoals je zult zien, gaat ook die weer over een outsider en hoe hij tegen de zwakheden en het falen van de mensheid kijkt. Ik dwaal af… Om terug te komen op je vraag: ik heb altijd wat moeite gehad met sciencefiction, omdat het precies is wat het is: fictie. Ik voel wel aan dat er een kern van waarheid in zit en dat vind ik interessanter. Net als dat met folklore, mythes, legendes en dergelijke. Hoe klein die ook is, er zit altijd wel een kern van waarheid in. Niet voor niets is het zo dat dat die verhalen al zo lang bestaan.

Ik heb de mazzel een exemplaar van de oude vinylrelease van The Time Lord in bezit te hebben. Daar staat op de voorkant het graf van de dertiende eeuwse magiër Michael Scot. Op de hoes staat vermeld dat hij een ware ‘time lord’ is. Wat is in jouw optiek precies een ‘time lord’?

Haha, dat is een mooie. Voor mij persoonlijk is het zo dat ‘time lord’ beter klinkt dan ‘time machine’. Maar voor mij is een ‘time lord’ iemand die geheim van de tijd volledig bestudeerd en onder controle heeft. Zo’n persoon zou veel meer mogelijkheden hebben dan een willekeurig ander persoon die als het waren binnen zijn eigen tijd ‘opgesloten’ zit. Een ‘time lord’ heeft de mogelijkheid om tijd te manipuleren. Dat van Michael Scot echter, is iets waar Ola Blomqvist op gekomen is. Hij heeft het artwork op de eerste release van de EP gekozen. Hij heeft wellicht een heel andere visie op de ‘time lord’. Hetgene wat ik het dichtst aan Michael Scot kan relateren is een televisieserie dat Catweazle heet. Van vele manen geleden overigens en nog met Geoffrey Bayldon, een Shakespeareaanse acteur. Catweazle was in de serie een elfde eeuwse magiër die kort na de slag om Hastings in 1066 bij toeval achter het geheim van tijd kwam, al wist hij nooit precies hoe. Toevallig wees diezelfde acteur tot tweemaal toe de hoofdrol af in Dr. Who, maar ik heb hem nog wel eens in wat series voorbij zien komen.

Wat betekent magie en het occulte eigenlijk voor je, behalve dat je erover zingt in Pagan Altar?

Niet heel veel, vrees ik. Ik weet het dat het vrij hip is om in vervoering te raken door muziek te maken voor Satan en dat het inspireert tot het schrijven van songs. Wat je eventueel van ons denkt wat donkere rituelen betreft, kan ik je zeggen dat we niet zulke paden bewandelen. Er zijn bepaalde aspecten die goed in onze muziek passen. Jaren geleden heb ik wel heel veel onderzoek gedaan naar het occulte. Daarbij heb ik me erg verdiept in bepaalde facetten ervan, en ja, er zijn mensen die er tot hun nek in zitten. Toentertijd was ik nog een frequente bezoeker van The Church of Occult Science. Die was trouwens een straat verderop in Brockley. Ze hadden een bibliotheek die iedere informatie verschafte. Van het occulte tot hekserij, wicca en natuurlijk het paganisme. Uiteindelijk moest de tent sluiten onder druk van de lokale christenen en moralisten. Zij konden waarschijnlijk de concurrentie niet hebben, denk ik dan maar. Misschien zou ik nog van die bibliotheek gebruik hebben gemaakt als het er nog was. Het vervelende van zo’n ‘kerk’ was overigens wel dat tegenover iedere oprecht geïnteresseerde er honderden wannebees en simpele zielen die wel een steuntje in de rug konden gebruiken, rondliepen. Die lui werkten me zo op de zenuwen dat ik uiteindelijk er weinig moeite mee had dat de toko gesloten werd. Tegenwoordig is de interesse er nog wel en soms doe ik er nog wel onderzoek naar. Het onderwerp doet me wel wat. Het geeft me trouwens wel een kick als het publiek begint mee te zingen: “This is the age, the age of Satan”. Voelt wel goed, haha!

Beschouw je de optredens van Pagan Altar als een ritueel?

Niet bepaald, al zorgt het publiek er soms wel voor dat het zo aanvoelt. Toen we net met de band begonnen waren, wilden we wel een visie en de atmosfeer simuleren zoals die van een satanistische kerk. Althans, niet dat we het precies uitgekiend hadden, maar we hadden wel als doel voor ogen om het zo realistisch mogelijk te maken. De kenners in het publiek zouden wel het verschil opmerken! We gebruikten zwarte kaarsen, satanische wierook, een altaar, mantels die de kleuren van de vier elementen representeren. Zwart, rood, groen en blauw, oftewel: aarde, vuur, lucht en water. We gebruikten die attributen niet alleen om visueel aantrekkelijker te maken, maar ook om een bepaalde stemming te creëren.

Ik vind dat jullie het ongelooflijk goed doen wat betreft het creëren van die stemming. Het horrorsfeertje scheppen jullie wat mij betreft beter dan een band als Black Sabbath. Waar halen jullie de inspiratie en de ideeën vandaan. Dat lijkt me in jullie geval iets meer te zijn dan alleen donkere muziek en (Hammer) horrorfilms?

Een aantal van onze songs zijn inderdaad te koppelen aan het rijk der duisternis of wat veel andere bands omschrijven als sword and sorcery. Alleen vind ik wel dat dat laatste minder van doen heeft met de wereld waar we zelf in leven. In het begin was het vrij makkelijk om aan onderwerpen te komen, omdat we naast het befaamde Nunhead Cemetery woonden. Wat een prachtige, gotische en nachtmerrieachtige plaats is dat! Er zou een Hammerfilm opgenomen zijn en voor zover ik op de hoogte ben de locatie van tenminste twee covens. Een andere invloed is, zoals ik eerder al aanhaalde, The Church Of Occult Science en hun bibliotheek die alle informatie verschafte wat het occulte en hekserij betreft. Alles wat je maar kon wensen! Daar liepen mensen rond die een hoge rang binnen die kerk hadden. Ik heb ze goed leren kennen in die tijd, al hielden ze goed verborgen waar ze echt mee bezig waren. Ze spraken er zelden over en er was heel wat overtuigingskracht nodig om er voor te zorgen ze je alleen al groetten. Ze waren overigens wel heel behulpzaam in het aangeven van de juiste richting als je iets specifieks zocht. Ze adviseerden altijd de juiste boeken en hoofdstukken of waar ik moest kijken voor bepaalde aspecten. Ik heb veel van ze geleerd en het was dan ook een echte eye opener toen ik een keer voor het bijwonen van een ceremonie werd uitgenodigd! Daarnaast waren er ook mensen die het satanisme alleen praktiseerden, maar dat waren doorgaans van die sneue types. Van die lui die vooral op zoek waren naar machten die gewoon buiten hun bereik waren en ook zouden blijven. Maar let op: daar zaten ook een paar tussen die bloedserieus waren!

Wandel maar eens over Nunhead Cemetery rond middernacht en je zult merken dat de open graven en mausoleums je makkelijk beelden laten oproepen van spoken en andere duistere verschijningen. Elk zintuig komt tot leven. Je gaat je heel ongemakkelijk voelen, maar het werkt fantastisch wanneer je songteksten moet schrijven! The Rising Of The Dead, March Of The Dead en uiteraard Judgement Of The Dead zijn op Nunhead Cemetery ontstaan. Daarnaast is het ook de geboorteplaats van Sentinels Of Hate en is The Wake Of Armadeus gewijd aan de heksen en magiërs die er resideren.

Er zijn tegenwoordig veel bands die qua stijl en thematiek veel weg hebben van Pagan Altar. Wat vind je eigenlijk van bands als Jex Thoth, The Devil’s Blood, Blood Ceremony, Ghost en Witchcraft?

Ik moet tot mijn eeuwige schaamte bekennen dat ik de meeste van die bands helemaal niet ken. Alleen degenen waar we op een of andere manier mee te maken hebben gehad. Met Jex Thoth hebben we een split gedaan ten faveure van Ola Blomqvist van I Hate Records. Tot zover reikt eigenlijk mijn kennis eigenlijk wel zo’n beetje. Met The Devil’s Blood hebben we een paar keer het podium gedeeld in Duitsland en Finland. Het enige wat me daarvan bijgebleven is, is die walgelijke stank van dat bloed. Met Blood Ceremony hebben we opgetreden in Canada en ik moet zeggen dat ik hun muziek erg goed vind. Hun frontvrouw, Alia O’ Brian, kwam bij ons op het podium om een fantastische bijdrage te leveren aan The Crowman. Dat nummer is gewoon niet compleet zonder de fluit en ik neem mijn hoed voor haar af, want ze deed het voortreffelijk! Dat was een waar hoogtepunt! Wat de andere bands betreft, moet ik zeggen dat ik niets van ze ken. Ik kan er dus niets over zeggen. Ze zullen vast iets goeds doen, want die namen worden te pas en te onpas genoemd.

In de laatste jaren zijn er nieuwe gezichten opgedoken in Pagan Altar. Kan je ons een korte introductie geven over Dean Alexander, Vince Hempstead en William Gallagher?

Om die vraag te beantwoorden, kan ik het helaas niet kort houden. Dat is om misinterpretaties te voorkomen, want er is al veel bullshit en leugens over geschreven en gezegd. Ga er maar voor zitten! Zoals ik al eens in een televisie-interview zei: het is vergelijkbaar met het samenstellen van een voetbalelftal. Het is heel eenvoudig om elf man op het veld te plaatsen. Voetballen zullen ze, maar een team smeden is heel andere koek. Het is ook zoals Ted Nugent zei: “Als ik een taart bak, bepaal ik wat er in gaat.” Zo gaat het ook met muziek, wanneer je bijvoorbeeld een song schrijft. Je weet precies hoe het moet klinken en dus hoe het gespeeld moet worden. Dan zit je niet te wachten op bandleden die er vervolgens een eigen draai aan gaan geven, omdat zij toevallig vinden dat het zo beter klinkt. Zo werkt het voor mij niet! Als je graag zelf dingen wil bepalen en gaat soleren wanneer het jou goed uitkomt: prima! Maar begin dan lekker je eigen band! Dan kan je je eigen muziek schrijven en doen waar je zelf zin in hebt, maar niet bij mij! We hebben er heel veel tijd en moeite in gestoken om muzikanten te vinden en te leren om onze muziek te spelen. Soms waren ze niet goed genoeg, maar er zitten ook veel mensen tussen die steeds maar weer kleine dingen gingen wijzigen, zoals timing of bepaalde accenten. Het lijkt dan wel onbenullig, maar het werkt de anderen op de zenuwen en daarmee gaat het ook ten koste van de muziek. Dat is toch hetgene wat je graag goed wil overbrengen.

Natuurlijk verliep het niet altijd zo. Behalve de originele line up, hadden we een aantal erg goede muzikanten, zoals de drummers Andy Green en Ian Winters, bassisten Markus Cello en Diccon Harper en gitarist Luke Hunter. Stuk voor stuk puike muzikanten die allemaal vanwege andere redenen vertrokken. Sommigen speelden tegelijkertijd voor andere bands en hun loyaliteit lag helaas niet bij ons. Andere redenen waren geografisch van aard. Dan was het een nachtmerrie om steeds weer zo’n eind te moeten reizen. Anderen wilden graag hun eigen ding doen. Er is veel getroll op verschillende fora waarbij er over ons een hoop nare dingen is gezegd. Verschrikkelijke mensen zijn dat! En dat terwijl we best kunnen aantonen dat we nog steeds vrienden zijn met ex-leden. Ik hoop vooral dat niemand zulke negatieve nonsens gelooft. Zulke trollen weten namelijk helemaal niks over ons! Aan de andere kant moet ik wel eerlijk zijn en zeggen dat sommige ex-leden wel echt CRAP waren. We hebben met zulke mensen soms nog lang volgehouden, maar uiteindelijk moesten we ze er toch voor bedanken. Grappig is dan wel dat ze nog wel eens anderen de schuld gaven voor hun tekortkomingen. De beste stuurlui staan aan wal, zeg maar.

We dwalen af… Drummer Dean Alexander doet de laatste jaren niets anders dan de band verlaten en weer terugkomen. In elk geval is hij nu al een aantal jaren onze merchandise man en onze reservedrummer. Hij staat altijd beschikbaar voor ons, als we door bepaalde gelegenheden niet over onze eigen drummer konden beschikken. Gelukkig maar, want hij kent onze nummers zelfs achterstevoren! Je kan hem trouwens ook horen op Cry Of The Banshee en The Crowman, van het album Mythical And Magical. Hij draait al heel lang met ons mee, maar waarom hij tot voorheen nooit onze vaste drummer is geworden? Joost mag het weten. Nou ja, ik weet dat er een vrouw bij betrokken is… Of misschien wel meer dan één, hahaha! Hij is inmiddels al drie jaar in ‘vaste dienst’, dus een nieuweling is hij inmiddels ook niet meer en wat ons betreft, blijft hij nog lang bij ons. Hij is laatst wel geopereerd vanwege een carpaletunnelaandoening in beide armen, wat er voor gezorgd heeft dat we een tijdje niks hebben kunnen doen. Gelukkig komt het licht aan het eind van de tunnel in zicht. Op een goede manier uiteraard, haha! Liam Gallagher en Vinny Hempstead passen ook uitstekend in de band. Er valt makkelijk met ze te werken, waardoor de band als werkend geheel er weer zo goed als klaar voor is. Zeker in muzikaal opzicht zijn we daar heel gelukkig mee. Het probleem met Pagan Altar en muziek maken, is dat de motor eerst goed moet warmlopen, voordat we van start kunnen. Als een muzikant dat niet aanvoelt of daar niet mee overweg kan, dan werkt het ook helemaal niet. Alle muzikanten hebben andere achtergronden en invloeden. Dan ben ik nog niet eens begonnen over hun persoonlijkheden en wat ze precies kunnen. Het is daarom geen gemakkelijke opgave om de juiste personen te vinden, maar ik ben ervan overtuigd dat we een flink eind in de goede richting zitten!

Hoe staat het dan met Pagan Altar als live band? Zou het voor jullie niet heel tof zijn om op tour te gaan met leeftijdsgenoten als bijvoorbeeld Angel Witch?

We zijn er meer dan klaar voor! Er is alleen iemand nodig om een tour op de rails te krijgen en het geheel draaiende te houden. Er zijn ook best nog wat bands van onze tijd die nog uitstekend kunnen meedraaien, zoals Deep Machine. Een band die altijd erg goed was. We traden vroeger al met hen op in The Ruskin Arms, samen met Iron Maiden. Met Angel Witch hebben we vroeger ook al veel optredens gedaan, omdat we uit dezelfde buurt komen. Nog niet zo heel lang geleden trouwens, hebben we nog een show samen gedaan in Tyrolen, Zweden. Zij hebben laatst al geprobeerd iets op touw te zetten, maar dat schijnt mislukt te zijn. Nogmaals, als iemand het voor elkaar krijgt om een Europese tour te regelen, dan doen wij maar al te graag mee!

Dan voor velen de hamvraag! Hoe zit het nu precies met jullie nieuwe plaat, Never Quite Dead. Wat is de status ervan?

Die plaat zorgt voor nogal wat hoofdbrekens. Dat proces duurt zo lang, omdat we tot nu toe nog niet helemaal tevreden zijn met de resultaten. Daarnaast blijven we steeds dingen aanpassen, zodat dat de muziek steeds beter wordt. We willen niets uitbrengen zolang we zelf niet tevreden zijn en dat is precies wat er hier aan de hand is. De vorige platen zijn allemaal al uitgeprobeerd en getest. Het materiaal daarvan was al oud en bovendien meerdere malen live gespeeld. Dat is met de nieuwe plaat dus niet zo. Sommige songs hiervan zijn gebaseerd op oude ideeën en riffs, maar zijn nu als het ware ‘compleet’. Andere songs zijn relatief nieuw en staan wel op de voorlopige tracklist, maar ze moeten nog door de band ingespeeld worden. Nu onze eigen studio is gebouwd, herbouwd en ingericht is, begint het balletje weer te rollen. We hebben nu alle tijd om te experimenteren, omdat we niet aan een budget of aan tijd gebonden zijn. Er staat ons niets meer in de weg om eindelijk intensief aan de slag te gaan om naar het beoogde resultaat toe te werken! Het zou fantastisch zijn als we een paar keer de kans krijgen alle nieuwe tracks live te spelen, maar ik weet niet of dat te realiseren is. Op dit moment moeten er nog wat drum- en basspartijen opgenomen worden, waarna we alles tot een strakke, doch vloeiend, geheel moeten smeden. Dan moet het klaar zijn!

Als je een wens mocht vervullen wat Pagan Altar betreft. Wat zou dat dan zijn?

Ik wou dat ik kon wensen dat alles wat ons nu overkomt, 25 jaar eerder plaatsgevonden zou hebben, toen we nog een stuk jonger waren. We zijn eigenlijk al erg blij dat we überhaupt een tweede kans hebben gekregen. We zijn gelukkig met wat we bereikt hebben. Destijds waren er veel meer bands die erg goed waren, maar uiteindelijk stuk voor stuk in de vergetelheid zijn geraakt. Zo gold dat ook voor ons. Net als bij de anderen was er gewoon niet het geld om je muziek te verspreiden. Tegenwoordig gaat alles stukken eenvoudiger door het internet. Bands kunnen hun eigen ding doen en er zijn een heleboel kleine labels die bereid zijn je muziek uit te brengen en dat te promoten, zonder dat ze zich intensief met de muziek bemoeien. Dat was vroeger een ware plaag! Veel bands kwamen toen op een punt waarin ze flink wat geld nodig hadden, maar die alleen kregen als ze naar de pijpen van de platenmaatschappij zouden dansen. Wilde je dat niet, dan stond je gewoon met lege handen.

We naderen het einde van dit interview. Is er iets dat ik ben vergeten te vragen? Of is er een vraag die je altijd al heb willen beantwoorden, maar die nog nooit gesteld is?

Nee, er is niets wat ik me kan bedenken of wat ik in graag openbaar zou willen maken, haha! In al die jaren waarin ik ontelbare interviews heb gedaan, is me wel zo’n beetje alles gevraagd. Ik heb alles ook wel verteld. Zelfs de kleur van mijn moeders ogen!

Dan wil ik je hartelijk danken voor je tijd. Veel succes!

To all our Internet troll friends wherever you are… Fuck Off!