Deze oude songs in het nieuwe jasje doen alsnog ouderwets aan. Pagan Altar zal altijd aan klassieke doom/NWOBHM verbonden blijven. Ondanks dat de productie van The Lords Of Hypocrisy helderder is dan die van de voorgangers, lijkt het alsof de plaat twintig jaar eerder opgenomen is. Ook de stem van Terry Jones klinkt alsof de tijd stilgestaan heeft, wat ongetwijfeld het gevolg is van zijn tot in de puntjes geperfectioneerde nasale gegalm. De haters hebben dus weer niets om naar uit te kijken.
De muziek steekt weer vertrouwd goed in elkaar. Vader en zoon Jones weten hoe ze goede songs moeten schrijven. Veel meer dan een stel eenvoudige riffs en solos hebben ze daar niet voor nodig en het effectief puzzelen met tempowisselingen, rustige passages en het toevoegen van die geweldige sfeer, maken het helemaal af. Het perfecte voorbeeld is Armageddon dat tevens de blikvanger is van The Lords Of Hypocrisy. De muziek heeft een hoog epic metalgehalte, maar op Armageddon gaat de band voluit en lijken de ruim tien minuten ervan voorbij te vliegen. De rest van de plaat doet daar erg weinig voor onder. Het heeft weinig zin om de favoriete songs aan te wijzen. Als je er een goed vindt, vind je de rest ook goed. Eventueel met uitzondering van The Devil Came Down To Brockley, dat, zoals de titel en speelduur al doet vermoeden, een bluesinstrumentaaltje is.
Het is niet meer dan terecht dat The Lords Of Hypocrisy, evenals de rest van de discografie van Pagan Altar, een keurige re-release krijgt. Het zijn stuk voor stuk topplaten die, hoe clich het ook mag klinken, niet mogen ontbreken in de collectie van iedere zichzelf respecterende liefhebber van NWOBHM en traditionele doom metal. Gezien de verhoogde interesse voor occult rock tegenwoordig, zou Pagan Altar hier makkelijk nieuwe fans moeten kunnen winnen.
Tracklist:
1. The Lords Of Hypocrisy
2. Satan's Henchmen
3. Sentinels Of Hate
4. Armageddon
5. The Interlude
6. The Aftermath
7. The Masquerade
8. The Devil Came Down To Brockley
9. March Of The Dead
