Ja. Eindelijk. Het is wel een mijlpaal natuurlijk. We hebben er alles bij elkaar ongeveer vier jaar aan gewerkt, met alle ups en downs en wat er gebeurd is enzo. Dus voor ons is het wel een mijlpaal die eindelijk uitkomt. We hebben er tot het allerlaatste moment aan gewerkt. Het is een motherfucker van een plaat, en daar kunnen we trots op zijn.

Er was ook een hele bekende band, en die spendeerde ruim tien jaar aan een cd, en die viel nogal tegen. Dus je moet wel oppassen dat je er niet te lang aan werkt.

Ik weet precies welke band je bedoelt. Bij ons is het wel anders. Het is niet zozeer dat de plaat niet goed genoeg was, en dat we daarom er zo lang aan gewerkt hebben. Nee, we hadden de tijd. We hadden geen deadline waar we mee zaten. Dat is pas gekomen toen we bij Universal terecht kwamen. Dan moet op een gegeven moment het album een keertje uitkomen. Tot die tijd hebben we veel songs geschreven. Ik geloof dat we er 35 geschreven hebben, waarvan er elf op de plaat staan. Voordat je tien goeie hebt moet je er blijkbaar 30 schrijven. Daar ging bij ons dus de meeste tijd in zitten. Maar we zijn ook al gelijk aan het schrijven voor een tweede album, hoor. We gooien niet al die ideeën weg. En zo komen we straks niet in tijdnood voor de tweede cd.

En er staan van die 30 dus elf nummers op de plaat.

Ja. Tien is iets te weinig, en bij twaalf heb je weer net zo'n nummer dat niemand luistert. Het album duurt ook bijna drie kwartier, en dat is precies genoeg. Vroeger had je van die TDK cassettebandjes, en als ik dan een LP overnam op cassette moest hij er op passen, op één kant. Daarom duurt onze plaat ook niet langer dan dat. Het is heel oldfashioned natuurlijk hahaha.

Maar wanneer zijn jullie begonnen met de opnames? Pas toen de platendeal er was, of is er in de loop der jaren wel al wat opgenomen?

Er staan dingen op die vier jaar geleden al zijn opgenomen. Bepaalde baspartijen, bijvoorbeeld. De drums zijn allemaal opnieuw ingespeeld. Die hadden we opgenomen, maar toen kwam Stephen [van Haestregt] erbij en heeft ze allemaal opnieuw gedaan. Sommige zangpartijen heb ik opnieuw opgenomen. Sterker nog, een paar weken terug hebben we nog een compleet nieuw nummer opgenomen dat er ook nog is opgekomen. Gewoon omdat het wel een cool nummer was.

Hadden jullie dat nummer wel al een tijd lang liggen?

Nee, die is helemaal nieuw. Maar zo staat er dus een hele range van songs van vier jaar oud tot songs van een maand oud op.

Als je zo lang aan een plaat werkt, ben je dan niet bang dat de spontaniteit verloren gaat?

Ik denk het niet. We hebben de nummers ingespeeld, en soms hoor je dat je in bepaalde arrangementen wat mist. Dat het wel een goed nummer is, maar dat je wel denkt dat er eigenlijk nog een partij bij moet. Bijvoorbeeld strijkers, of een zanglijn, of dat soort dingen. Onze producer Oscar Holleman is degene die dat allemaal bewaakt. Hij houdt het overzicht en zegt soms dat een nummer nog wat nodig heeft. Er zijn ook nummers waar niks aan toegevoegd is, behalve dat we stukken opnieuw hebben opgenomen omdat we dachten dat het beter zou klinken met een iets ander geluid. My Favorite Scar is zo'n nummer. Dat is al lang geleden helemaal ingespeeld en gemixt, en hoefde alleen nog gemasterd te worden.

Op No Love Lost doet Jan Chris De Koeijer van Gorefest mee. Hoe zijn jullie bij hem gekomen?

Oscar heeft vroeger met Gorefest gewerkt, en wij hadden in No Love Lost een gruntstem nodig. Oscar heeft hem gevraagd en Jan Chris heeft dat in één of twee takes gelijk gedaan. Hij is natuurlijk ook wel één van de beste grunters die we in Nederland hebben gehad, dus ik ben blij dat we hem op de plaat hebben. Ik heb die takes van hem zonder muziek gehoord in de studio, en die conus van de speaker kwam echt tien centimeter naar voren. Dat was fantastisch om te zien. Het is een unieke stem die die man heeft. Het is zo'n overtuigend geluid, en een mooi contrast met mijn stem.

Hoe gaan jullie dat live doen?

Onze gitarist Dan gaat dat doen. Hij heeft ook een diepe grunt, maar niet zo diep als Jan Chris. We kunnen Jan Chris natuurlijk niet elke keer meenemen hahaha. Die heeft het veel te druk met zijn eigen werk.

Jullie stonden deze zomer bij grote namen in het voorprogramma. Megadeth, Kiss... Hoe presteer je dat als nieuwe band?

We zijn nu al een paar jaar bezig en door de jaren heen probeer je mensen te vinden die je verder kunnen helpen. Eerst vonden we Oscar Holleman, onze producer. Daarna kwamen we C.J. Otten tegen, die is onze manager geworden. En zo is het ook qua boekingen gegaan. Uiteindelijk zijn we een paar maanden geleden met Mojo in contact geraakt, en die heeft ons opgepikt en gezorgd dat we op die plekken stonden. Maar dat is een beetje het punt: mensen denken dat we bij Universal zitten en dat zij alles wel voor ons regelen. Dat staat er helemaal los van. Maar omdat we bij Universal zitten en omdat we een management en producer hebben die aanspreken en wij er volledig voor gaan is een partij als Mojo ook geïnteresseerd. In het proces van de afgelopen vier jaar is dat zo gegroeid. We zijn mensen tegengekomen die in de muziek geloven, maar niemand verdient er nog maar iets aan want we hadden nog geen album uit. Ze geloven in onze muziek en willen er ook voor gaan. Vandaar dat ze ook wilden kijken of we het aankonden met bijvoorbeeld Kiss of Megadeth. Met Kiss ging het heel goed, met Megadeth was moeilijker omdat we natuurlijk niet één op één aansloten met het hoofdprogramma.

Dat laatste vond ik ook het grootste probleem.

Ik heb het vaker gehoord. Maar we kregen daar toch de nodige respons. Soms goed, soms minder goed. Daar gaat het uiteindelijk toch om: dat je respons krijgt. We zijn een nieuwe band en het is belangrijk dat zoveel mogelijk mensen ons zien. Ook bij Megadeth in het publiek stonden mensen die ons goed vinden, want na afloop kregen we ook veel goede reacties. Om terug te komen op je vraag: het is niet zo dat we als willekeurig bandje uit de oefenruimte zijn getrokken en daar zijn neergezet. Het is gewoon de volgende stap die we als band nodig hadden. Om te komen waar je wil zijn heb je sterke partijen nodig die je daarbij helpen.

Toen ik jullie bij We Are The Fallen in het voorprogramma zag stonden er twee gigantische versterkers op het podium. Groter dan die van de hoofdband.

Hahaha ja, daar kregen we van Ben Moody van We Are The Fallen ook nog een opmerking over. "Your amps are bigger than ours!" zei hij. Maar zij waren voor een paar shows naar Europa gekomen en hadden daardoor weinig spullen mee. Wij hadden onze normale dingen op het podium staan, net zoals de backdrop bijvoorbeeld. Je probeert toch zo goed mogelijk voor de dag te komen. We denken ook gewoon groot als band, maar we staan met onze beide voeten op de grond. We hebben wel ambities, en ik denk dat je wel mag uitstralen dat je ervoor wilt gaan. Dat moet ook met deze muziek. Die kun je niet brengen als je er niet volledig voor kunt gaan. Live, maar ook op de plaat.

In Nederland word je natuurlijk al snel afgemaakt zodra je met je hoofd boven het maaiveld uitkomt.

Precies. Dat is ook geen punt hoor, want er is niemand zo kritisch op ons als wijzelf en onze producer en manager. Het is muziek voor iedereen die het leuk vindt, en we hopen zoveel mogelijk mensen te bereiken. We komen ook een hoop mensen tegen die zeggen dat we het best aardig doen maar dat het totaal niet hun ding is. Ook goed, weet je. Het is ons dingetje. Als mensen het leuk vinden dan geven we ze een hand en maken er nog een praatje mee. Als ze het niks vinden, ook goed.

Deze zomer staan jullie ook op diverse festivals, groot en klein. Ik noem bijvoorbeeld de Zwarte Cross of Lowlands. Komen er ook normale shows aan?

Tot en met september hebben we aardig wat festivals, en dit najaar gaan we door het land naar de zalen. We zijn nog bezig met wat zalen, maar dat is wat lastig omdat het album nog niet uit is. Die tour start ook in september.