Het voorprogramma laat zich makkelijk raden. Dat is natuurlijk ook bij dit concert weer My Favorite Scar. De muziek sluit echter wel goed aan bij het hoofdprogramma. Bovendien kreeg de band het publiek goed mee. Het veelvuldig als voorprogramma dienen dit jaar werpt dus zijn vruchten af. Dit was mijn eerste kennismaking. Goed gefabriceerde metal met een pakkend karakter, dat is My Favorite Scar zeker. Maar naar mijn smaak net wat te simpel en dus niet voor herhaling vatbaar. Toch is het succes hen gegund, want het werd wel weer eens tijd voor een Hollandse metalband met potentie om het in het buitenland te maken.
De band waar iedereen voor kwam, liet de mensen niet lang in de kou staan. Om klokslag negen uur gingen de lichten uit en stond Myles Kennedy klaar om de aftrap te geven van een bijna twee uur durend concert van Alter Bridge. Er werd geopend met Slip Into The Void, ook het eerste nummer van de nieuwe plaat AB III. Een rustig intro met alleen Myles op zang waarna een minuutje later de hel losbreekt met de stevige gitaarpartijen van Mark Tremonti. Alleen wat hoor ik nu? Staat Myles daar soms te playbacken? Zijn zang klinkt namelijk precies als op cd. Net zo kraakhelder en met dezelfde uithalen. Daar stond ik wel even van te kijken.
Een paar nummers later en inmiddels was ik er wel van overtuigd dat er zeker niet geplaybackt werd. Nee, Myles is live gewoon zo goed. Onvoorstelbaar! Dit was zeker n van de beste zangprestaties die ik live heb mogen aanhoren. Sowieso was hij het middelpunt van de belangstelling door het publiek te bespelen als een echte frontman hoort te doen. Daar staken de andere bandleden maar bleekjes bij af, die gewoon hun ding stonden te doen op hun daarvoor gereserveerde plek op het podium. Daarbij was de show zelf ook erg sober, wat waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat de HMH n van de weinige echt grote zalen is die Alter Bridge in Europa aandoet.
Het concert moest het dus hebben van de vakmanschap van de muzikanten zelf en de songs. Van AB III kwam veel voorbij, zoals de uitschieters All Hope Is Gone, Isolation en I Know It Hurts. Maar ook oudjes als Blackbird en Rise Today mochten niet ontbreken. Met in totaal 21 nummers werden de fans ruimschoots op hun wenken bediend. Tijdens het akoestische gedeelte van de set werd zelfs spontaan de Leonard Cohen-cover Hallelujah ingezet. Dat wilde Tremonti graag horen van Kennedy en daar had de opeens zeer nerveuze zanger niks tegen in te brengen. Iedereen kon tevreden naar huis gaan, want die zagen een sterk optreden van een zeer professionele band.
My Favorite Scar:
Klik op de foto's voor grotere versies
