Het eind van 2007 en het hele jaar 2008 stond in het teken van constant op tour zijn. 2008 was voor ons een groot jaar. We begonnen in Groot Brittanie, daarna naar de Verenigde Staten, dan weer terug naar Groot Brittanie en de rest van Europa. In de tussentijd kwam Running Wilduit op verschillende data verspreid over dat jaar. De cd heeft zijn werk goed gedaan en heeft ervoor gezorgd dat we ons dat jaar goed hebben weten te profileren.

Op een bepaald moment moet er worden gedacht aan een nieuwe cd. Wanneer was dat moment voor jullie?

Ik denk dat het ongeveer in september was toen we het wel tijd vonden om aan een tweede cd te gaan beginnen. We hadden nog wel even kunnen teren op Running Wild, maar besloten al vrij snel dat niet te doen. Toen we op 1 januari 2009 thuis waren in Australie, zijn we meteen aan de slag gegaan voor de opvolger.

Is het lastig om aan de slag te gaan als je nog zo in die cyclus van het constante touren zit?

Ik denk dat voor ons juist de timing goed was om ermee te beginnen. Het is als band namelijk beter om twee albums uit te hebben. Met dat in het achterhoofd hebben we 2008 mooi kunnen afsluiten. En nu met twee albums kunnen we langere shows geven en als band zijn we nu wat meer gevestigd. Het plan is nu dan ook om twee jaar lang op tournee te gaan.

Jullie gaven al headline-shows met slechts één cd op je naam, dus ik neem aan dat alle nummers wel voorbij moesten komen.

We speelden sommige nummers wel in langere versies. Maar inderdaad, het hele album kwam voorbij.

Jullie begonnen dus in januari 2009 aan de nieuwe cd. Aangezien deze nu uit is lijkt het me best een lange periode om aan een album te werken.

We zijn zo ongeveer zes maanden bezig geweest met de voorbereidingen, pre-productie en dergelijke, in onze geboortestad in de pub waar het voor ons allemaal begon. We luisterden veel naar onze eigen nummers met in het achterhoofd hoe het voor een reguliere klant met een biertje erbij zou klinken. Daar staken we veel tijd in en daarna vlogen we voor drie maanden naar Chicago voor de daadwerkelijke opnamen.

Jullie gingen dus om tafel in de kroeg, bestelden wat biertjes en gingen aan de slag?

Oh nee, die kroeg is gesloten. Het is er verlaten, maar het podium en alle benodigde apparatuur staat er gewoon nog. Het is nu onze oefenruimte geworden en ideaal om onze roots niet te verliezen. In Chicago is het daadwerkelijke album gemaakt en daarna waren we nog twee maanden kwijt aan de voorbereidingen treffen voor de daadwerkelijke release. En nu zitten we hier, interviews te geven.

Zijn jullie bij het schrijven van de nummers met een schone lei begonnen?

We hadden al veel ideeën tijdens het touren. Veel losse riffs en zo, maar sommige nummers zijn wel vanaf het begin ontstaan tijdens de schrijfsessies. Ook hadden we een songtitel als Blond, Bad & Beautiful al een poos liggen, al voordat Running Wild uitkwam. En dan zijn er dingen die we pas in Chicago tijdens de opnames hebben verzonnen. In de kroeg hebben we aan een stuk of 35 nummers gewerkt. Daarvan hebben we vervolgens 25 op demo gezet en waar we in de studio mee aan de slag zijn gegaan.

Hoe lastig is het om in het genre waarin jullie spelen met origineel materiaal te komen?

Sommige nummers zijn wat makkelijker en sommige nummers zijn wat dat betreft wel lastiger. Het is per nummer anders. Soms gaat het vanzelf, maar andere nummers die wat lastiger zijn vergen meer tijd. Er zijn nummers niet afgemaakt en zijn nu nog in de ontwikkelfase. Die hebben dit album niet gehaald, maar worden in de toekomst zeker afgemaakt.

Jullie hebben drie maanden lang overnacht in de studio in Chicago. Hoe was dat?

We zijn inmiddels wel wat gewend. We hebben al meerdere malen overnacht in de tourbus en daarvoor hebben we met z'n allen drie en een half jaar in een appartement gewoond. Ik had een bed achter het drumstel en het was goed te doen. Nou ja, bed... het was meer een slaapbank. En tegenover mij lag Joel. Het was erg praktisch als we s'nachts zin hadden om aan het album te werken.

Is die studio dan gemaakt voor artiesten om te overnachten?

Nou, eigenlijk was de studio nog in constructie. Boven en onder ons werd er nog gewerkt door bouwvakkers, dus half acht s'ochtends werden we altijd gewekt door drilboren. De slaapbanken zijn speciaal voor ons vanuit een andere kamer verhuisd. De studio is dus niet gemaakt voor overnachting. Maar ach, als het een bed is dan kunnen wij er wel mee overweg. Zoals gezegd, we zijn tijdens tournees wel wat gewend geraakt. We hebben diverse malen gehad dat we vijf dagen lang alleen maar in zittende positie onze slaap konden meepakken. We waren daarom meer dan tevreden met onze slaapsituatie.

Wanneer kwamen jullie met de albumtitel No Guts ,No Glory op de proppen?

Dat was toen we inmiddels in Chicago waren. De titel werd toen een paar keer genoemd en langzaamaan overwogen we het om het te gebruiken. Het bleef hangen en vonden het een geschikte titel. Want No Guts, No Glory is wat wij voor staan.

De songteksten zijn weer ongeveer zoals op het debuut; het leven is hard, maar fuck it!

Ja, dat klopt. Dit keer is het wel meer to-the-point en duidelijker. Ehm... er is dit keer meer over nagedacht. De teksten zijn meer gedetailleerd en niet zo vaag als eerst.

Nou ja, toen had je Woman In Black, wat best al duidelijk was. En nu heb je het over blonde vrouwen in Blond, Bad & Beautiful.

Haha, ja ok. Maar nu verduidelijken we het... blond, maar ook bad én beautiful.

Ik neem aan dat zanger Joel de teksten voor zijn rekening neemt. Hoe zit het met het schrijfproces in het algemeen?

Joel schrijft inderdaad het merendeel van de teksten. Verder zitten vooral hij en ik bij elkaar voor het schrijven van de nummers. Daarmee gaan we naar de rest van de band en dat is wanneer ze echt tot leven komen.

Zijn jij en Joel de bandleiders?

Zo zou je het kunnen zien. Als broers hebben we veel argumenten en zijn we het soms niet eens met elkaar. Maar dat is zonder elkaar echt dwars te zitten. We kunnen vrij snel knopen doorhakken en gelukkig kunnen vrij vlot belangrijke beslissingen maken. Het komt er verder op neer dat wij wel de koers van de band bepalen. We doen het al twaalf jaar lang sinds we voor het eerst samen speelden, ik als elfjarig jochie achter het drumstel.

Er staat nu voor de komende maanden alweer een grote tournee op stapel. Zal dit jaar net zo worden als 2008?

We zijn nu meer gevestigd als band. Tijdens onze eerste tour-ervaring hebben we veel onbekend terrein moeten verkennen. Nu zijn we van plan naar andere onbekende plekken te gaan, want er is nog veel te ontdekken. Verder zijn de zalen wat groter dan de eerste keer. En wat ook een groot verschil is, is dat we nu meer gefocust zijn. Dat komt omdat No Guts, No Glory in alle landen tegelijk uitkomt, in tegenstelling tot Running Wild toentertijd. Nu hebben we al als plan om tot het einde van 2011 te gaan touren. We zullen zien hoe het gaat.

Veel beginnende, opkomende bands kunnen mee op tournee als support van een grote band. Maar jullie hebben het tot nu toe grotendeels in je eentje gedaan.

Hier en daar hebben we wat data gedaan met Judas Priest en er is een tournee geweest door Groot Brittanië met Motörhead. Maar je hebt gelijk, voor de rest hebben we veel shows zelf gedaan. Het was toch wel een beetje de bedoeling om met onze eerste album een vaste hardcore-fanbasis op te bouwen. Ook vind ik dat je eerst in de kleine zalen moet zijn geweest alvorens je voor een groot publiek gaat spelen. Ervaring opbouwen, daar gaat het om.

Maar toch, als je met een grote band mee op tournee gaat, dan betekent dat er meer mensen naar je kijken. Ben je niet bang dat je vast blijft zitten met steeds hetzelfde aantal mensen dat naar je concerten komen?

Bij de komende tournee zijn de zalen al groter geworden. In de meeste plaatsen spelen we in zalen die tweemaal zo groot zijn als waar we eerst speelden. Zo zijn we in Londen al omhoog gegaan door te spelen in de Hammersmith Apollo met een capaciteit van 5000 mensen, waar we eerst de Astoria vol kregen met 2000. Dat gezegd te hebben, na de geplande tourdata is er altijd plek voor nieuwe mogelijkheden. En als we de aanbieding krijgen om met een grote band te spelen, zullen we dat zeker aanpakken. Het zou bijvoorbeeld mooi zijn als we deze zomer met KISS meekunnen. Het is afwachten.

In 2008 was AC/DC weer terug van weggeweest. Ik kan me haast niet voorstellen dat jullie toen niet hebben geprobeerd om met die tour mee te gaan.

Wijzelf hebben dat niet gedaan, maar ik kan me goed voorstellen dat onze boekingsagenten daar achteraan zijn gegaan. Maar uiteindelijk ging The Answer mee en dat was simpelweg omdat ze net als AC/DC op het Royal Albert-label zitten. En dat is niet meer dan logisch dat een band zijn labelgenoten een handje helpt. Dat doen wijzelf namelijk ook met mede-Roadrunnerbands. Dat doen we met in het achterhoofd dat straks een grotere band van dat label ons een handje helpt.

Je noemt zelf al The Answer. Je hebt ook opkomende classic rock-bands als Black Stone Cherry en jullie zelf. Uiteindelijk zullen gevestigde bands als bijvoorbeeld AC/DC ophouden met bestaan, simpelweg door ouderdom. Zien jullie jezelf misschien als de nieuwe generatie rockbands?

Hmm, dat is een interessante vraag. Ehm... ik denk dat uiteindelijk de muziekliefhebbers zelf dit bepalen. Maar vanuit ons perspectief... wij zullen altijd rock 'n' roll spelen zoals we dat tot nu toe altijd gedaan hebben. Dat ongeacht wat op ons pad komt en er zal zeker ruimte vrijkomen, gaten op te vullen in de muziekwereld. Maar ondanks dat blijven wij gewoon ons ding doen. We zullen zien, dingen veranderen constant in de muziekbusiness. Maar mensen zullen altijd echte muziek willen blijven horen.

Toevallig pikte ik in een interview met Angry Anderson van Rose Tattoo het volgende op. Het is voor hun erg lastig om een tournee te doen door bijvoorbeeld Groot Brittanië. Ze zullen er namelijk alleen maar geld op verliezen. Nu hebben jullie, als landgenoten die ook ‘pubrock' spelen, dus wel een grote tour geboekt in dat land. Hoe kan het dat jullie dat wel kunnen doen?

Daarvoor moeten we terug naar toen we als beginnende band voor het eerst in ons appartement in Melbourne gingen vestigen. Joel en ik kwamen met de strategie dat al het geld dat we verdienen meteen naar de band gaat. En die strategie hanteren we vandaag de dag nog steeds. Per persoon hebben we een bepaald bedrag om te besteden aan onze dagelijkse behoeften zoals eten, wat net genoeg is om te kunnen overleven. Maar voor de rest investeren we elke cent in de band. Hierdoor zijn we in staat onze gear aan te schaffen en de kosten van tournees te dekken.

Dat klinkt wel erg professioneel, en dat voor een band met een imago van wild feesten, zuipen en het spelen van ruige rock 'n' roll. Zo'n soort businessplan past haast niet in dat plaatje.

Als je echt gepassioneerd bent over wat je doet, dan leer je vanzelf wat je moet doen en laten om gedaan te krijgen wat je wilt bereiken. Wij zijn gepassioneerd in het spelen van deze band en weten zeker dat we dit de rest van ons leven willen doen. Vandaar dat we hebben besloten al het geld aan de band te besteden. Het zal nu erg moeilijk zijn mochten we het niet redden en we weer terug naar huis zouden moeten. Maar dat maakt ons niet uit. Zoland we maar kunnen eten en drinken is dat genoeg.

Wonen jullie nog steeds in hetzelfde appartement in Melbourne?

Nee, dat appartement hebben we inmiddels niet meer. Op het moment hebben we geen woonruimte om op terug te vallen en crashen we waar we maar kunnen. Nu overnachten tijdens deze interview-sessies in dit hotel en straks zijn we weer een lange periode op tournee. Dus op het moment hebben we nog niet echt een thuis nodig.

Vroeger werd je als beginnende band met albumverkopen succesvol, maar dat zit er in deze tijden niet meer in. Het lijkt mij daarom lastiger om als beginnende band succesvol te worden. Klopt dat?

Nou, niet echt. Wij houden van het tourleven, het optreden zelf en onze muziek laten horen. Nu is het waar van de cd-verkopen, maar er is een groot verschil met bands in de jaren '70 en nu. In die tijd was het onmogelijk om nieuwe muziek binnen een tijdspanne van een paar seconden buiten je thuisland te laten horen. Tegenwoordig zet je muziek online en kan elke uithoek van de wereld kennismaken met de band. Voor dat soort promotie zouden muzikanten vroeger graag hun beperkte middel als cd-verkoop zelf opgeven. Je probeert natuurlijk altijd als eerste een goed product af te leveren. Maar nu gebruik je het als promotiemiddel en is het vanaf het uitbrengen pas dat je gaat nadenken over geld verdienen in plaats van dat je middels de verkoop van je product geld verdient. Deze omstandigheden zijn nu als beginnende band zelfs beter dan vroeger. We staan er nu net zo voor als bands in de jaren '40 en '50. Alles draait weer om live spelen. Het is nu natuurlijk wel lastiger rondkomen omdat mensen je muziek gratis van het internet halen. Maar ach, als in de toekomst mensen toch één cent betalen voor je muziek, dan is dat alweer een stap vooruit. Tot die tijd is het zuinig leven, alles in de band steken en op die manier is het goed vertoeven.

Nou, dat klinken als wijze woorden. Nu we het hebben over muziek uitbrengen hebben... Roadrunner heeft Running Wild opnieuw uitgebracht met een bonus-dvd van het optreden op Wacken Open Air.

Dat klopt. Wacken filmt elke band en dan is het aan de band of het label of de opnames gebruikt mogen worden. We wisten niet dat het gebruikt ging worden voor de special edition van Running Wild ons als band om te zien. Voor No Guts, No Glory[ zal er meteen op de releasedatum zelf een special edition verschijnen. Daarop zullen dan vijf à zes extra bonustracks op staan. Geen live-tracks, maar volwaardige nummers en nog steeds rock 'n' roll! Dat is dus meteen verkrijgbaar en het is niet de bedoeling dat er een jaar later nog een special edition verschijnt.