Vorig jaar hebben we inderdaad minder getourd. In de eerste vijf à zes maanden zijn we alleen in Japan geweest, en nog wat voor de dvd gedaan. Verder hebben we weinig gewerkt, want we waren daarvoor ongeveer twee jaar nonstop op tour. En daarna hebben we een paar maanden songs geschreven voor de nieuwe cd. Vanaf september 2008 zijn we weer meer gaan touren, met bijvoorbeeld een tour met Bullet For My Valentine.

Waarom gingen jullie met hen mee op tour? Jullie zijn toch groot genoeg om zelf die zalen te vullen?

Het was een heel ander publiek dan wij normaal hebben. Het publiek was nu heel erg jong, van 12 tot misschien 18-jarigen. Ons publiek zit daar net wat boven, dus zo konden we weer nieuwe mensen bereiken. We hebben in Amerika met Bullet For My Valentine getourd en dat vonden beide bands leuk, en dus was het heel cool dat ze aan ons vroegen of we met ze mee wilden door Europa. En wij waren al een tijdje niet meer op tour in Europa geweest, en we hadden net onze nieuwe dvd uit. Dus het kwam wel op een goed moment om weer onze kop te laten zien. Bovendien was het niet zo'n hele lange tour, en betaalden ze goed.

Voor de opnames van Shallow Life zijn jullie naar de Verenigde Staten gegaan. Was het voor jullie een droom die uitkwam om in een grote studio in Hollywood een cd op te nemen?

Jazeker! Net als zovelen luisterden wij ook veel naar Amerikaanse bands, en als je dan de dvd van Metallica ziet waarin ze the black album opnemen, dan wil je als muzikant toch ook een keer in zo'n grote studio werken. Nu hadden we een iets groter budget, en daarmee konden we ongeveer twee en halve maand in Los Angeles vertoeven. We waren daar voor de pre-productie en de opnames. We hebben een paar apartementen gehuurd met alles er op en er aan. Zwembad, tennisbaan, bubbelbad... we voelden ons ineens echte rocksterren. We konden elke dag lekker in ons t-shirt naar de studio. De studio was al door vele grote namen gebruikt, zoals Korn, Linkin Park, en No Doubt. En daar staan wij dan ook ineens. Maar het was daar heel relaxt; veel relaxter dan we hadden verwacht.

In het verleden hebben jullie altijd met producer Waldemar Sorychta gewerkt, maar nu is er toch maar eens voor iemand anders gekozen. Wat hebben jullie tegen hem gezegd toen jullie naar de VS gingen?

Hij begreep ook dat het voor ons na vier albums tijd was om toch eens iets anders te proberen; om een andere vibe te krijgen. En wij vonden het niet logisch om dan weer naar een normale metalproducer te gaan, want dan konden we net zo goed Waldemar vragen. We hebben dus gezocht naar iemand die op andere vlakken actief is. Don Gilmore is zoiemand. Gelukkig was hij beschikbaar, en vond hij de demo's die we voor het album gemaakt hebben erg goed. We hebben hem naar Milaan laten komen, en met hem gedineerd om elkaar te leren kennen. Dat klikte direct. Hij is heel down to earth, en had echt gelijk zin om met ons de studio in te gaan. Dus we zijn naar Los Angeles gegaan om met hem het album op te nemen.

Je zegt dat jullie een andere vibe wilden. Meer Amerikaans? Want jullie zijn daar nog populairder dan hier denk ik.

Ik kan niet ontkennen dat we erg van een Amerikaanse sound houden. Maar de nummers zijn door ons geschreven, en ik denk toch echt dat we een soort Europees geluid in onze muziek hebben. We zochten dus iemand die beide kan combineren, zodat we toch ons geluid behouden maar tegelijkertijd wel er een vette nieuwe sound aan kan geven zodat we als band de volgende stap kunnen nemen.

Don Gilmore heeft met behoorlijk wat grote namen gewerkt. Voelden jullie je toen ineens heel klein toen jullie bij hem in de studio zaten?

We wisten niet goed wat we konden verwachten. Hij heeft een grote naam, en dat kan toch wat intimiderend overkomen. Je weet dan toch niet of hij openstaat voor onze ideeën, of dat hij echt zijn stempel op de cd wil drukken. Maar het viel allemaal erg mee. Hij was erg professioneel, maar toch heel erg relaxt. Hij haalde net dat beetje meer in ons naar boven. En in L.A. is het heel makkelijk om aan apparatuur te komen, dus we konden met wat andere versterkers, drums en gitaren proberen.

Op dit album lijken alle vorige platen samen te komen. Hoe zie jij dat?

Het is een nieuw geluid, maar het bevat wel vele elementen waarmee we voorheen geëxperimenteerd hebben. Je hebt dus de wat melodieuze nummers, de rock nummers, en de meer experimentele nummers. We hebben deze keer geen Italiaans nummer, dus dat is eigenlijk het enige verschil. We hebben wel geprobeerd het zo gevarieerd mogelijk te maken. Er zijn geen twee nummers hetzelfde.

Over Shallow Life gesproken: Los Angeles is toch wel de bakermat van het oppervlakkige leven. Hebben jullie dat gemerkt toen jullie daar waren?

Hollywood is het ergst! En wij waren juist daar hahaha. Alles daar is over-the-top, en iedereen is daar om proberen door te breken. Of het nu muzikanten zijn, of acteurs, of wat dan ook. De meeste mensen zijn daar om contacten op te doen, en geld te verdienen. Verder maakt het ze daar niks uit. Het is de perfecte plek voor oppervlakkige mensen. Maar het album gaat daar deels over. Aan de ene kant gaan de teksten over hoe slecht het is om oppervlakkig te zijn, en geen mening te hebben. Aan de andere kant is het soms ook juist heel lekker om gewoon simpelweg een voetbalwedstrijd te kijken, of tv te kijken en nergens aan te denken. De simpele dingen die je ook nodig hebt in je leven, om niet aan de problemen van alledag te denken. Die thema's lopen een beetje door alle nummers. Ze zijn verder niet echt verbonden in een groter geheel, ik bedoel het dus niet als een soort conceptalbum.

Ik vind de teksten een stuk agressiever richting personen dan op vorige albums. Bijvoorbeeld in Survive, I'm Not Afraid en Underdog reageren jullie op mensen die proberen jullie te kleineren.

De teksten zijn wat gerichter. En voor het eerst praten we alleen maar over persoonlijke zaken. Voorheen gingen nummers nog wel eens over een boek of film, of wat we ergens eens gelezen hebben. Nu ging het over onze eigen ervaringen. En Don heeft ons erg geholpen met de nummers. Nu hadden we voor het eerst iemand erbij wiens moedertaal Engels is, dus hij kon ons wijzen op rare uitspraken, en zinnen die niet goed lopen. Als men ons in de VS op de radio hoort snappen ze soms niet waar we het over hebben, omdat we voor hen een raar accent hebben. Don heeft ons alles nu nog beter laten uitspreken. Hij liet het ons vaak opnieuw doen, net zolang tot we het goed hadden. Je hoort ons accent er nog wel in, maar nu is de uitspraak een stuk beter dan voorheen.

Ga je je dan nu ergeren aan je eigen uitspraak als je de oude albums luistert?

Niet echt. Ik ben niet iemand die terugkijkt naar het oude werk en dan het liefst er nog wat aan wil veranderen. Die albums zijn in een bepaalde periode gemaakt, en dat was voor ons het juiste album voor dat moment. En dan kijken we vooruit, en proberen we het nog iets beter te doen.

Spellbound is de eerste single. Is dat alleen een digitale single, of ook nog een normale?

Ik geloof dat er ook nog wat cd's gedrukt worden, maar die zal niet overal verkrijgbaar zijn. In Italië, ons thuisland notabene, worden singles niet meer verkocht. Daar is dat allemaal digitaal. De single-chart bestaat al niet eens meer, het is een hitlijst van downloads. In Duitsland en Engeland worden nog wel normale singles verkocht. Het verschilt dus van land tot land. We hebben voor dit nummer in ieder geval een clip, dus die kan men ook zien.

Het opvallendste nummer is wat mij betreft I Like It. Voornamelijk vanwege dat bijna elk nummer eindigt op "I like it" of een variant er op.

Dat is wel het meest gevarieerde nummer op het album. Het is ook het meest poppy nummer. Ok, het rockt nog wel, maar toch met een pop-geluid. Dat idee kwam van Cristina. Het is een van de weinige nummers dat we rond de zanglijnen gebouwd hebben, in plaats van te vertrekken vanuit de muziek. We hebben op Comalies al eens iets soortgelijks gedaan met Unspoken. De voortgang daarin is ook op zo'n manier, maar in I Like It is het een stuk duidelijker vanwege dat zinnetje, "I like it." En ik kan niet anders zeggen dan I like it. De nummer gaat over zelf de touwtjes in handen nemen, in plaats van te doen wat anderen je voorschrijven. Ook Unchained heeft zo'n soort thema. Daarin zingen we "Unchained. I'm like a bullet set free now." We doen iets omdat we het willen doen. Vind je het niks? Jammer voor jou.

Wat me trouwens opvalt is dat jullie al sinds het eerste album dezelfde line-up hebben. Dat is tegenwoordig best uniek.

Dat vind ik ook. Ik denk dat het komt omdat ons succes stukje bij beetje komt. We zijn niet ineens gigantisch bekend geworden, of hebben bakken met geld verdiend. We kennen elkaar nu door en door, vanwege de vele tours. We weten hoe iedereen is, en wanneer je je mond moet houden. En we zijn na al die jaren nog altijd dikke vrienden. We delen de onkosten, en we delen de winsten. Alles gaat bij ons gelijk op.

Maar jij en Cristina zijn toch wel het boegbeeld van de band.

Dat klopt. Maar dat vinden de anderen juist prettig, dan staan zij toch wat minder in de schijnwerpers. Het is hierdoor echter niet zo dat wij dus meer verdienen. Dat verdelen we gelijk tussen ons zessen. Kijk maar naar U2. Bono staat constant in de schijnwerpers, maar de opbrengsten verdelen ze over alle vier de bandleden. En zo moet het ook vind ik. We werken allemaal keihard er aan, en hebben allemaal hetzelfde doel. Ik denk dat we daarom er nog altijd zijn.

Jullie staan met een nummer op een van de Guitar Hero spellen, en Cristina noemde dat ook toen ik jullie vorig jaar zag. Heeft dat jullie veel goeds gebracht?

Ik denk het wel. Veel jonge mensen ontdekken zo nieuwe muziek. Ik denk niet dat veel mensen daardoor gitaar gaan leren spelen, want dat is toch echt wel wat anders. Maar ze vinden het leuk om mee te spelen met de nummers, en ook de nummers die ze nog niet kennen. Zo leren ze ook wat oude klassiekers kennen, en er staan ook genoeg nieuwe bands op die ze waarschijnlijk nooit op MTV zullen zien. Dus ik denk dat die spellen veel goeds doen.

Speel je het zelf ook?

Soms, maar ik ben niet zo goed. Ik hou meer van de voetbalspellen, dus ik speel meer Pro Evolution Soccer. Onze bassist Marco en gitarist Maus zijn veel beter. Ze vinden het helemaal geweldig.

Dat is gek, je zou verwachten dat zij juist zouden zeggen dat je beter een normale gitaar kan bespelen.

Ja eigenlijk wel. We hebben de mannen van In Flames er ook gek van gemaakt. Een paar jaar terug waren we met hen op tour en elke dag kwamen zij in onze tourbus om Guitar Hero te spelen.

Wanneer kunnen we jullie op tour verwachten?

We gaan eerst door de VS op tour, en dan komen we in juni naar wat festivals in Europa. We staan in ieder geval op Wacken en Graspop, maar er komen nog wat meer shows bij. In het najaar doen we een normale tour, dus dan komen we zeker naar Nederland. Dus ergens tussen september en december, maar er ligt nog niks vast.