Ik weet het niet, er komen zoveel heruitgaves uit ineens. Candlelight, onze vorige platenbaas, brengt inderdaad die boxset uit. Ik las onlangs ook pas dat ze die gingen uitbrengen.

Maar je was wel betrokken bij de nieuwe uitgave van Still Life.

Yep. En ik heb graag dat ze mij er bij betrekken. Voor Still Life vroegen ze het aan ons, en wij dachten ook dat het wel gaaf zou worden. Ik was nooit echt tevreden met hoe het album origineel klonk. Er is hier en daar wat weggevallen in het geluid, wat komt door het digitaliseren. En nu vroegen ze om er ook een surround-mix van te maken, maar we wisten niet waar de originele tapes waren. Een paar ervan lagen bij Peter, en een paar bij mijn moeder. En dan waren we er nog een paar kwijt, maar uiteindelijk hebben we die gevonden. Het was wel even paniek, maar het kwam goed. Maar zoals ik zei, ik ben graag betrokken bij zulke heruitgaves.

Heb je wat geleerd van het terugkijken op Still Life, toen de surround-mix gemaakt is?

Als ik nu de surround-mix luister dan hoor ik dingen waarvan ik niet eens wist dat we ze hadden opgenomen. Die zijn waarschijnlijk bij de originele mix weggevallen. Ik hoor dan gitaarstukken waarvan ik denk "what the fuck is that?" Dat was wel heel leuk, en heel interessant.

Zet je zelf je eigen platen nog wel eens op, als je thuis bent?

Alleen als er een reden is, bijvoorbeeld als ik een nummer moet leren voor een tour. Maar verder niet echt. Nou ja, Watershed wel, maar dat komt omdat die nieuw is. Mijn geheugen is niet altijd even goed, dus moet ik de nummers toch wel gaan beluisteren om te weten hoe ik ze moet spelen. Een paar van die platen hebben we opgenomen zonder te oefenen. Dan gingen we direct de studio in. Die nummers moet ik dan echt opnieuw leren. Het is wel leuk hoor, op een bepaalde manier. Ik ken de nummers wel, ze zitten ergens diep in m'n geheugen verstopt, dus hebben m'n hersenen wat prikkels nodig om het te vinden.

Laten we doorgaan naar Watershed. Het album begint met een heel rustig nummer, Coil, waarop gastzangeres Nathalie Lorichs te horen is. Een opmerkelijke keuze, om het album zo rustig te beginnen.

Het staat aan het begin omdat het anders niet zou opvallen tussen de andere nummers. Dat was mij al lang duidelijk, en daarom wilde ik nummer het aan het begin hebben. Eerst wilden we Heir Apparent als albumopener, maar toen we Coil hadden opgenomen stond het voor mij vast dat die aan het begin moest.

Men had vast verwacht dat jullie bruut zouden openen.

Ik denk het ook, want dat doet iedereen. We waren dat dus inderdaad ook van plan, maar Coil is zo mooi, dat moet aan het begin.

En wie is Nathalie Lorichs?

Zij is een 21-jarige vrouw uit Zweden. Ze is de vriendin van onze drummer Martin. Ze is zangeres, maar niet professioneel. Dat wil ze wel, maar het is erg moeilijk om daar je brood mee te verdienen. Ik hoop dat ze ook door dit nummer wat meer gaat opvallen, al wil ze niet de metal-kant op. Ik hoop echt dat ze doorzet, want ze heeft een prachtige stem, vol met passie. Dat verwacht je niet van zo'n jonge meid. Ze luistert veel naar classic rock, en niet naar wat je zou verwachten van een 21-jarige.

Naar wat denk je dat die dan normaal gesproken luisteren?

Pop-, dance-, clubmuziek. Shitmuziek, dus. Ik heb misschien wat te sombere gedachten over 21-jarigen.

Je bent zelf ook 21 geweest. Is het nu dan zo anders dan toen?

Ik luisterde naar metal! Maar in het algemeen gaan 21-jarigen naar Mallorca, om te dansen en te zuipen.

Oh, is dat ook in Zweden een populaire vakantiebestemming?

Jazeker. Al die eilanden voorbij Spanje. Ik ben er zelf ook geweest op die leeftijd. En heb er ook veel gezopen hahaha.

Okee, ander nummer. De blastbeats aan het begin van The Lotus Eater. Is dat wat invloed die je meegenomen hebt uit Bloodbath, of is het om te laten zien wat Martin allemaal in z'n macht heeft?

Geen van beide. Ik was met de demo bezig in m'n thuisstudio gebruikte ik een drumprogramma, genaamd Easy Drummer. Ik zat er wat mee te spelen, door een drumgeluid in het nummer te slepen. Dan wordt het ritme automatisch aangepast aan het timeframe, aan het tempo van het nummer. En ik zat er dus wat mee te pielen, en het leek me leuk om eens wat blastbeats er in te proberen. En dat pakte verrassend goed uit. Het is wel leuk, want ik weet niet of men ooit al eens blastbeats onder cleane zang gezet heeft.

Hessian Peel heeft omgekeerde vocalen.

Dat is een effect dat ik er graag in wilde gebruiken. Al in de demo zat ik dat te proberen, en toen we het nummer opnamen in de studio zat ik te experimenteren met wat zinnen, om ze daarna achteruit af te spelen. Het klonk heel cool. De tekst was niet zo goed, dat was wat jammer. Dat was de tekst die ik op de demo er in had gezet. Maar toen we in de studio zaten heb ik nieuwe tekst geschreven, en die er achterstevoren in gezet. Maar die klonken niet zo cool, dus uiteindelijk heb ik de originele tekst er weer in gezet. Die tekst is alleen nogal dom. Het is iets als "I see you my sweet Satan, walking across the courtyard." Nu gaat men dus weer denken dat ik Satanist ben, maar het is een verwijzing naar Led Zeppelin. Dat had ik toen in m'n hoofd.

Je houdt er nog steeds van om kleine verwijzingen naar andere bands in de teksten te stoppen he?

Jazeker, dat blijf ik doen. Er is een band genaamd Coil, maar daar luister ik niet naar, en dat nummer is dus geen verwijzing naar die band.

Maar Heir Apparent...

Die wel. Dat heb ik van een Ierse band, genaamd Eire Apparent.

En dus niet naar die jaren '80 metalband.

Nee, die kende ik ook niet, totdat men er nu bij interviews over begon. Maar dat is wel een veelgebruikte uitdrukking, "heir apparent."

De teksten zijn deze keer erg persoonlijk, en dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze niet in het boekje van de cd staan. Welke tekst betekent het meest voor jou?

Allemaal, eigenlijk. De bron van inspiratie is voor alle teksten hetzelfde. Het gaat over dingen die met me gebeurd zijn tijdens de opnames. De teksten staan overigens wel in het boekje, maar ze zijn versleuteld. Dat is ook een geintje. Ik wilde niet dat men me vragen gaat stellen over wat bepaalde zinnen betekenen. Maar de teksten zijn inderdaad erg persoonlijk. Op vorige albums waren de teksten niet persoonlijk. Nou ja, op Deliverance wel wat, en op Damnation ook wel een paar, maar de meeste teksten zijn fictief. O ja en op Morningrise staat nog wel een nummer over een ex-vriendin van me, maar dat is weer heel anders.

Is er een verband tussen de teksten en de foto's in het boekje, en bijvoorbeeld de verpakking van de special edition?

Een beetje. Wat ik voor het artwork wilde was eenzaamheid, isolatie. Dat klinkt wel door in de meeste nummers, maar door drie nummers in het bijzonder wilden we dat soort artwork. Om het geheel als brief te verpakken leek ons gewoon heel cool. Maar de foto's draaien om eenzaamheid. Er is een foto met een man die in zijn eentje aan een tafel zit, terwijl de tafel gedekt is voor meerdere personen. Je ziet hem kijken of er post is, maar zijn brievenbus is leeg. Hij staat in zijn tuin, waar een grafsteen ligt. Het is eigenlijk zo deprimerend dat het grappig wordt.

Op de limited edition staan wat bonustracks. Het nummer dat echt opvalt is Den Ständiga Resan van Roxette-zangeres Marie Fredriksson. Waarom is dat nummer gekozen?

Al sinds ik het nummer voor het eerst hoorde vind ik het een prachtig nummer, toen mijn moeder het album ooit eens leende van een vriendin. Ik was gelijk verliefd op dat nummer. Heel het album is veel voor mij gaan betekenen, eigenlijk. En ik heb dat nummer altijd al eens willen opnemen, maar het kwam er nooit van. Ik durfde het niet aan, want ik vond mezelf niet goed genoeg. En het is in het Zweeds, en ik voelde me nooit echt op m'n gemak om in het Zweeds te zingen. Maar nu hebben we het opgenomen, en ben ik er erg blij mee. Het is een heel simpel singer/songwriter nummer, met een prachtige melodie. Ik ben geen Roxette-fan, maar dit album van Marie is echt prachtig. Ik draai het regelmatig. Ook de andere mannen in de band draaien het af en toe, en dan bellen ze huilend hun vriendin op, om te vragen of ze nog wel van hem houdt.

En wat is er met jullie versie van Would? van Alice In Chains gebeurd? Komt die op een volgende special edition, zoals tegenwoordig wel vaker gebeurt?

Nee, ik denk niet dat er nog een versie van het album komt. Ik denk dat we dat nummer ter download ergens aanbieden, of op een andere manier. Ik hoop niet dat het platenlabel nog een keer met een special edition komt. Deze die nu uit is bevat namelijk al alles. Bonustracks, een 5.1 mix. Ik zou ook niet weten wat we er nog bij kunnen doen.

Dus geen herhaling van Ghost Reveries?

Nee. Maar dat was wel een mooie special edition, vind ik. Daar zat ook de 5.1 mix bij. Ik was ook niet blij met dat ze die toen pas een tijd na de normale cd uitbrachten, maar uiteindelijk was dat toch wel een mooie versie. Maar ik denk dat ze geleerd hebben van toen, want ze hebben best wat shit te verduren gekregen vanwege die re-releases. Nu is die er dus tegelijk met de normale versie.

Ze doen dat helaas wel vaker, tegenwoordig. Is het zo slecht gesteld, dat ze door dit soort re-releases wat extra geld moeten binnenhalen?

Het is erg lastig, dat wel. Wij willen natuurlijk ook wel platen verkopen, maar niet per sé op deze manier. Ik denk dat het wat uitprobeersels zijn, want eerlijk is eerlijk, cd-verkoop loopt terug. Er is geprobeerd door de prijzen te verhogen, zodat de omzet hetzelfde bleef. Dat hielp niet. Er is geprobeerd om de verpakking veel soberder en goedkoper te maken. Dat hielp niet. Nu wordt het album in alle mogelijke formaten uitgebracht. We hebben een vinyl-versie, een special edition op cd, een iTunes versie. Vanalles. Een platenmaatschappij wordt vaak gezien als iets kwaadaardigs, maar dat valt wel mee. Als band wil je je cd uitbrengen. Je kan het zelf doen, maar ik zou niet weten hoe. Ik ben geen muzikant geworden om zelf alles te moeten regelen rondom het uitbrengen van een cd. Ik wil een cool nummer uitbrengen, op een cd met cool artwork. Een platenmaatschappij is slechts een klein onderdeel van de hele keten.

Men klaagt over de prijzen, maar als ik een cd koop voor vijftien of achttien euro, dan vind ik dat niet duur. Je kan ook een avondje zuipen in de kroeg, maar dan ben je drie keer zoveel kwijt, heb je een avondje plezier, en daarna gigantische pijn in je kop. Dat is dus duur. Als je een middagje gaat winkelen, en dan kleren koopt die je twee keer aandoet, dat is duur. Men loopt teveel te zeiken op artiesten die proberen te leven van hun werk. Niet iedereen kan dat, maar zodra wij wat doen, bijvoorbeeld een special edition uitbrengen, dan zijn we sellouts. Dan mogen we ineens niks meer verdienen. Wij zijn niet rijk, en ik weet dat de meeste platenlabels het ook niet makkelijk hebben.

Maar jij als verzamelaar bent toch ook niet blij met een re-release van een album enkele maanden na de originele release?

Daar heb je gelijk in. Ik wilde dat die special edition tegelijk met de normale uit kwam. Ik ben ook niet blij met het leegpersen van de portemonnee van onze fans. Ja, de special edition van Ghost Reveries is erg mooi, maar als men de originele al heeft moeten ze zelf maar beslissen of ze de special edition kopen. Ikzelf heb geen problemen met meerdere versies van één album. Ik heb tien verschillende versies van Burn van Deep Purple. Ik vind het niet zo'n probleem. Maar ik snap wel dat mensen het geld niet hebben voor meerdere versies. Maar de shit die bands en tot op zekere hoogte de platenlabels krijgen zijn niet verdiend. Mensen denken bij een platenlabel aan een dikke vent in een mooi pak, met een grote auto en een dikke sigaar. Maar dat is echt niet zo. Er komt veel meer bij kijken. Ze denken niet aan de normale arbeiders op de kantoren die alles moeten regelen voordat een album uitkomt, de mensen in de pakhuizen die zorgen dat de cd's in de winkel komen. Die moeten ook betaald worden. Wij doen ons best om een goed product af te leveren, inclusief een mooie verpakking. We hopen dat dat het geld waard is, niet alleen voor verzamelaars maar gewoon voor iedereen.

Over verzamelaars gesproken, hoe groot is jouw platenverzameling?

Ik weet het niet precies. Niet zo heel groot hoor. Een paar duizend lp's, wat minder cd's. Mijn kast is een meter of twee breed, en twee hoog, denk ik.

Wat zijn je nieuwste aanwinsten? Of koop je zoveel dat je het soms niet meer weet?

Ja dat is soms wel een beetje mijn probleem. We zijn net terug uit de Verenigde Staten, waar ik in San Francisco in een zaak geweest ben waar ik altijd naar toe ga als ik in de buurt ben. Ik heb een album van Tim Buckley gekocht, die ik al had.

Wist je dat je die al had?

Ja. Maar bij deze was de hoes in betere staat. Ik heb nog twee Blues Magoos albums gekocht, en nog een stapeltje albums waarvan ik niet weet wat het is, maar ze zagen er heel gaaf uit.

Heb je dan nog wel tijd om alles te luisteren?

Ik heb twee draaitafels thuis, in m'n kantoortje. Als ik thuis ben en achter m'n computer zit staat er altijd een lp op. Er ligt nog een hele grote stapel dat ik nog niet gedraaid heb. Ik denk dat dat zo'n duizend albums zijn. Maar elke avond pak ik een stapeltje lp's die ik dan ga luisteren. Ik had onlangs zo'n album opgezet waar ik een aardig bedrag voor betaald had, maar dat album bleek verschrikkelijk te zijn! Maar soms heb je iets waarvan je eigenlijk niet weet wat het is, en dat blijkt dan prachtig te zijn.

Maar heb je dan ook nog tijd om bij je vrouw en dochters te zijn?

Jahoor. Ik luister vooral 's avonds, als zij naar bed zijn. Mijn vrouw's grote passie is fotografie, en is met dezelfde passie met haar foto's bezig als ik met mijn lp's. Als mijn kinderen wakker zijn breng ik al mijn tijd met hen door.

Zijn er nog bands in het bijzonder waar je alles van verzamelt?

Black Sabbath. En dan eigenlijk de Ozzy-jaren. Van de andere periodes heb ik de albums ook wel, maar daarvan verzamel ik niet alles, zoals bootlegs enzo. Van de shows met Ozzy verzamel ik die een beetje, als ik ze ergens tegenkom. Maar ik ga daar geen grote bedragen voor betalen. Er zijn wel een paar super bootlegs van te krijgen, die zoek ik soms nog. Ik ben nog opzoek naar eentje die heet Love In Chicago, uit 1974. Maar die is echt heel duur, soms wel een paar honderd euro, en heel moeilijk te krijgen. Maar van bootlegs vind ik het niet erg om ze op cd te kopen, dat zijn geen officiële releases. Maar van de albums vind ik de jaren '70 zo gaaf, want dan zijn de versies uit de verschillende landen allemaal net iets anders. Een versie uit India, of Maleisië, zijn dan weer net iets anders. Sommige hebben dan net andere foto's er op, of vertaalde songtitels. En dat vind ik dan gaaf. Op Ebay is gelukkig wel heel veel te vinden. Daar koop ik dan ook best vaak iets, maar dat is minder leuk dan in een platenzaak snuffelen. Of op een beurs, maar die hebben we niet veel in Zweden. Jullie kunnen elk jaar naar Utrecht gaan, naar die grote beurs.

Ben je daar al eens geweest?

Nee, maar ik wil heel graag. Ik zou echt eens moeten gaan, vind ik. Een vriend van me is er eens geweest, en hij was bij de eerste paar stands al zijn geld al kwijt, zoveel had hij daar al gevonden.

Sinds jij ongeveer alles schrijft sinds het begin van Opeth, wat beschouw jij als je magnum opus? Zo'n nummer waarvan als je het hoort, dat je nog steeds niet kan geloven dat jij dat geschreven hebt?

Nou bij veel nummers heb ik dat gevoel wel, bijvoorbeeld op Still Life. Zoals ik al zei, ik luister de albums niet vaak terug, maar toen we dus Still Life opnieuw aan het mixen waren had ik dat gevoel dus erg vaak. Maar soms heb ik ook zoiets van "hoe heb ik ooit zulke shit kunnen maken?"

Okee, nu wil ik dan wel een titel horen waar je dat van denkt.

Bij het laatste nummer op Deliverance heb ik dat, bij By The Pain I See In Others. Dat nummer vind ik niet echt goed. Het is slecht gearrangeerd, slecht opgenomen, slecht geschreven. Daar gebeurt weinig cools in. Maar dat is eigenlijk het enige nummer dat ik niks vind. Er zijn wel wat riffjes die ik niet zo goed vind, maar daar denk ik niet zoveel over na. Dat is verleden tijd.

Je gaat ze toch niet live spelen, dus hoef je ze ook niet te leren.

Nou, er was wel zo'n nummer waar ik niet veel aan vind, dat we toch live wilden spelen. Toen we het live speelden vond ik het toch wel weer heel gaaf. We hebben dat nummer tien jaar op de plank laten liggen, maar toen herinnerde ik me dat ik dat toch wel een leuk nummer vond om live te spelen, ook al vind ik het op cd niks. Dus hebben we die toen weer eens van stal gehaald.

Welk nummer is dat?

The Night and the Silent Water.

Ah, die staat op The Roundhouse Tapes. Komt de dvd daar nog van, na de zomer?

Jazeker. In september. Er komen nog wat interviews op, en veel interviews met fans. Het is een eerbetoon aan onze fans. De meeste van die interviews zijn erg leuk, vooral omdat de fans vaak dronken zijn. Ik lag echt in een deuk toen we dat aan het monteren waren. Travis Smith, die de covers van de cd's maakt, staat er ook op. Nou ja, niet in die fan-interviews, maar er komt een documentaire over zijn werk op de dvd te staan.

Kun je je nog een Opeth-release voorstellen zonder zijn werk voorop?

Niet echt. If it ain't broke, don't try to fix it.

Als laatste vraag: jullie staan dit jaar tegelijk met Arch Enemy op Graspop. Nu zijn veel fans van Opeth ook fan van Arch Enemy, dus dat is lastig kiezen. Waarom zou men naar jullie moeten komen kijken, in plaats van naar Arch Enemy?

Omdat wij beter zijn, hahaha. Nee, ik weet het niet. Ik vind Arch Enemy ook te gek. Misschien moeten ze van allebei een halve show meepikken.

En daarna als een gek naar het hoofdpodium rennen, want daar staat dan Iron Maiden?

Is dat zo? Dan ren ik mee!