Er gaat een lange geschiedenis aan vooraf met jaren van proberen, ontwikkelen, optreden en demos opnemen. Op een gegeven moment waren we dat beu en moest er iets gebeuren: of voorgoed in de kroeg blijven hangen of een dikke plaat maken en echt verder komen met de band. Hoewel de eerste optie verleidelijk was, hebben we gekozen voor dat laatste en het lijkt er nu al op dat we daar aardig in geslaagd zijn...
Hoe was het om te werken met de jonge producer Joost van den Broek (ex-Sun Caged, After Forever) en wat was zijn bijdrage aan Dark Dreams, My Child?
Super. Ik denk dat een groot deel van het succes van deze plaat te danken is aan het productiewerk van Joost. Hij heeft ons op alle vlakken naar een hoger niveau getild. Werken met iemand die precies het gevoel van onze ideeen kan oppikken is fantastisch, en al helemaal als het dan ook persoonlijk nog eens enorm goed klikt. Hoewel wij werkelijk alles tot in het grootste detail op voorhand al hadden uitgewerkt, heeft hij toch nog enorm veel kunnen toevoegen in positieve zin.
Ik vermoed dat Dark Dreams, My Child een conceptplaat is. Wat is eigenlijk de inhoud van het verhaal?
Leuk dat je het vraagt; na meerdere interviews ben je volgens mij de eerste die het opmerkt. We hebben dat bewust dat niet heel erg aan de grote klok gehangen. Het komt nogal overdreven pretentieus over als je op je debuutalbum gelijk over een of ander concept begint te zeveren. Toch hadden we bij de eerste schrijfsessies al gelijk zon totaalbeeld van tekst en muziek in ons hoofd dat we er niet omheen konden. En inderdaad, er is dus wel degelijk een centraal thema dat zich uitstrekt over de hele CD.
Wat betreft de inhoud: het is een behoorlijk complex geheel geworden. Het hele gebeuren speelt zich af in een redelijk dromerige setting, wat de titel van de plaat ook al enigzins doet vermoeden. Niets is wat het in eerste instantie lijkt. Alles heeft te maken met troep uit het verleden, die je op een bijzonder akelige manier kan gaan achtervolgen als je het niet goed opgeruimd hebt. De twee hoofdpersonen in dit verhaal staan op een redelijk zieke manier met elkaar in verbinding en ondervinden dit dan ook aan de levende lijve. Helaas loopt het voor de een niet zo feestelijk af als voor de ander. Het verhaal laat zich omschrijven als een verherpersoonlijking van duisternis en verderf en een bewerkelijking van de donkere kant van onschuldigheid. Snap je het nog? Nog even geduld, we werken het nog wel eens uit in boekvorm, hehe.
Wie verzorgde het cd-boekje en in hoeverre past het bij het concept?
Al het artwork met betrekking tot Dark Dreams... is van de hand van Richard Spierings. Hij is een goede vriend van ons en in het dagelijkse leven houdt hij zich naast bier drinken hoofdzakelijk bezig met het maken van (horror)films. Hij is van begin af aan bij de band betrokken en wist dan ook precies wat we met deze plaat voor ogen hadden. Hij heeft werkelijk fantastisch werk afgeleverd, ik zou me geen artwork kunnen voorstellen dat beter bij deze CD zou passen als dit. Het sluit naadloos aan op het concept en voor de mensen die zich echt in het verhaal willen verdiepen kan het een aardige steun in de rug geven.
Ik lees eigenlijk enkel positieve kritieken op jullie debuutalbum. Hadden jullie een dergelijk positieve feedback verwacht toen jullie aan het materiaal aan het werken waren?
Natuurlijk kun je dat vantevoren nooit voorspellen, daarvoor ben je er zelf veel te direct betrokken. Daar komt bij dat we ons altijd al op gevaarlijk terrein hebben begeven. Van de ene kant is vernieuwing en variatie zo enorm hard nodig in de metal, van de andere kant word je bijna altijd neergesabeld zodra je je kop ook maar enigzins boven het maaiveld uitsteekt. Met veel verschillende elementen in je muziek is er bijna altijd wel iemand die over iets struikelt omdat hij dat onderdeel gewoon niet vet vindt. Dat begrijpen we heel goed en we hebben hier tijdens het schrijven dan ook continu rekening mee gehouden zonder concessies te doen aan onze eigen muzikale wensen.
Om terug te komen op je vraag: ondanks dit alles hadden we toch al heel gauw het vermoeden dat dit toch echt wel een gigantische sprong voorwaarts zou gaan worden. Er is vantevoren een pre-productie naar een selecte groep critici en een aantal van onze grote voorbeelden van grote bands gegaan en daar kregen we al hele goeie reacties op. Terwijl die pre-productie klonk als kartonnen doos waarin zich een week eerder 18 zwervers afgebeerd hadden. We hadden dus wel sterke vermoedens dat het met de uiteindelijke productie wel goed zou komen en gezien de reacties tot nu is dat zelfs een grove understatement!
Jullie leggen best veel gevoel en emotie in de muziek. Is dat moeilijk om op de harde schijf vast te leggen of gaat dat van zelf?
Dat is inderdaad nog niet zo gemakkelijk als het lijkt. Het wil wel eens gebeuren dat je uit de losse pols echt de riff van de week speelt en je hem al weer kwijt bent als je m een minuut later wilt opnemen. Dat kan zijn omdat er dan al een halve fles Wodka in je nek hangt, maar meestal gewoon omdat je de emotie van die eerste spontane poging niet meer terughaalt. Daarom draait tijdens repetities bijna continu de computer mee om alles op te nemen, zodat niks verloren gaat. Het resulteert in kisten vol bruikbare en nog veel meer kisten onbruikbare ideen, die indien nodig exact gekopieerd en samengesmolten tot nummers kunnen worden. Het technische proces van vastleggen is uiteraard weer een heel ander verhaal. Mits je bereid bent een flinke zak geld in de productie te steken, de juiste mensen om je heen hebt die precies weten wat je wil en je dat als band zelf ook echt tot in het allergrootste detail weet, is het eigenlijk niet zo gek ingewikkeld.
Jullie maken gebruik van een oboe. Het enige wat ik weet van dit instrument is dat het wat weg heeft van een klarinet. Vertel jij ons eens wat een oboe nu juist is!
Hehe, er bestaat nogal wat verwarring rondom dat mysterieuze instrument van ons. Ik hoop niet dat het een tegenvaller voor je is, maar oboe is gewoon de Engelse vertaling voor hobo. Wat velen van jullie natuurlijk al lang weten, maar toch nog even voor de duidelijkheid: een hobo lijkt van een afstandje redelijk op een klarinet, hij heeft echter een dubbel riet in tegenstelling tot het enkele riet van de klarinet. In zijn kaalste vorm klinkt ie als een platgestampte eend, in zijn mooiste vorm als een niet platgestampte eend. Wij vinden dat wel vet...
Wat is de taak van elk groepslid?
Wat is de rol van Erik?
Erik komt geregeld met vrij idiote baslijnen die helemaal niet lijken te kloppen. Wij springen daar dan gretig op in en met consequent door spelen komen we dan ooit op hele verrassende stukken uit die we anders nooit bedacht zouden hebben. Een aantal van de vetste stukken op de CD zijn op die manier ontstaan.
Wat is de rol van Chris?
Om te beginnen is Chris de grootste funeral-doom liefhebber van ons allemaal. Waar ik ooit de neiging heb voor de snellere technische lijntjes te kiezen, gaat hij op de juiste momenten op de rem staan en vraagt ie heel vriendelijk of er wat toonladdertjes minder in mogen. Hoewel hij een sterke voorkeur heeft voor logge en lompe drumpartijen, weet hij de pauzes tussen de slagen vaak op bijzonder innovatieve wijze in te vullen waardoor in mijn ogen bijzonder interessante drumlijnen. Gelukkig is hij op verzoek ook best bereid om af en toe even flink door te walsen (en dan doel ik niet op een maatsoort)!
Wat is de rol van Robbie?
Robbie is eigenlijk de enige zanger die ik ken die tijdens schrijfsessies full-time mee jamt en heeft daarom ook een belangrijke inbreng in de nummers. Voor de rest: luister naar het album en je weet genoeg! Robbies rol is bijzonder bepalend voor ons geluid, vanwege het brede scala aan zangstijlen dat hij hanteert en ook nog eens de hobo-lijnen tussendoor. Ik denk dat hij zich op deze plaat echt gigantisch ontwikkeld heeft en dat is te merken in de recensies ook. Als je dan bedenkt dat ie werkelijk al zn partijen in slechts een paar daagjes erop geknald heeft, kunnen we niet anders zijn dan trots dat we hem in ons midden hebben.
Wat is jouw rol?
Ik heb even overwogen wat voor heldenrol ik mezelf zou toebedichten, maar ik zal het beschaafd houden. Voor een gitarist is het misschien wel het makkelijkste van allemaal om je ideen uit te drukken, omdat je zowel ritmisch als melodisch kunt communiceren. Een gitaar is ook nog eens een instrument dat je op de bank, al dan niet akoestisch, er even bij pakt om eens een deuntje te spelen. Het gebeurt dus regelmatig dat ik op die manier op ideen stuit die blijven hangen en ik er in de oefenruimte weer uit braak. Das handig, want zeker de wat technischere geintjes zijn niet altijd even goed jammenderwijs te realiseren. Beetje vervelend om twee uur naar een bepaalde omschakeling te blijven zoeken als er drie schaapachtig ogende bandgenoten je glazig aan blijven staren tot de verlossende noot er is.
Ik vermelde in mijn recensie twee Nederlandse bands die onlangs terug in de belangstelling stonden. Ten eerste, Gorefest maakt furore met een nieuwe uitstekende plaat. Wat is je mening over deze geslaagde comeback?
Onderling houden we van behoorlijk verschillende bands, maar Gorefest behoort toevallig tot een van de weinige bands die wij echt allemaal mokervet vinden. Een renie konden wij daarom alleen maar toejuichen. Toen we in oktober naar Polen vertrokken hadden we net een promokopie van hun nieuwe plaat binnen die na n keer draaien muurvast bleef zitten in de Cd-speler van onze tourbus. Gelukkig konden we m nog wel draaien, maar het komt er dus op neer dat we 4000 km lang dezelfde CD hebben gehoord en we de plaat bij thuiskomst dus wel redelijk van buiten kenden. En zelfs na zo vaak draaien luidt onze conclusie dat Gorefest nog altijd verreweg de beste extreme metalband van Nederland is!
Ten tweede, Orphanage heeft besloten om er een einde aan te maken. Heb je daar iets over te melden?
Orphanage is een band waar met name Chris (onze drummer) en ik van begin af aan enorm weg van zijn geweest. Bewust en onbewust zullen er ook zeker een hoop invloeden van ze in onze muziek zitten. De laatste tijd hadden we het er echter al vaker over gehad dat het zo opvallend was hoe weinig groei er in de band leek te zitten, eigenlijk al sinds By Time Alone. Hoewel ik nog altijd veel respect heb voor de muziek die ze gemaakt hebben, heb ik nooit helemaal begrepen wat hun ambities werkelijk waren. De indruk die ik, en meerderen met mij, er van kregen was dat ze het allemaal wel gezellig vonden maar geen ultieme behoefte voelden om echt voor het maximale te gaan. Als dat zo was, is dat natuurlijk prima en gewoon hun keuze, maar voor ons zou het onvoorstelbaar zijn om dan nog zo lang door te gaan. Als er geen groei meer in de band zou zitten zou ik er vandaag nog mee ophouden. Bier drinken kan ik zeker zo goed buiten het repetitiehok.
Op jullie webstek lees ik bij de verschillende bandleden dat ze houden van onder meer Life Of Agony, Control Denied, My Dying Bride, Pro-Pain, Shape Of Despair, Sadus en Napalm Death. Die behoren zowaar ook tot mijn top twintig van favoriete bands. Is het niet moeilijk om uit al deze invloeden toch een stijl te hanteren die toch toegankelijk is?!? Jullie integreren geen trage lange doomstukken, geen niets verhullende blastbeats en niet al te technische uitspattingen. Is het niet moeilijk om jullie soms in te houden?
Op de een of andere manier komt dat altijd vanzelf wel goed. Het scheelt dat we een lange gemeenschappelijke historie hebben, waarbij we ons nooit een bepaalde stijl opgelegd hebben. In het begin was het vooral spelen wat we konden spelen, tegenwoordig spelen wat we willen spelen. In tegenstelling tot vroeger houden we daarbij ook wel degelijk rekening met hoe een en ander op de gemiddelde luisteraar zal overkomen. Dat is inderdaad een vrij complex proces en vraag niet hoeveel uren discussie er ooit over een enkele overgang gaan, maar dan heb je ook wat. Het resultaat is een CD waar ieder van ons het eens is met werkelijk elke seconde van de plaat. Als blijkt dat ie dan ook nog eens zo door anderen wordt gewaardeerd, is de voldoening compleet. Scheelt ons weer een paar oxazepammetjes, iedereen blij...
Jullie deden onlangs wat promotie in Polen. Ik hoorde verhalen over hoger-lager, sm-achtige praktijken en een zielig knuffelbeest. Dat vraagt om een beetje uitleg! En waarom hebben jullie besloten om promotie te doen in een land als Polen?
Tsja, wat gebeurt er zoal als je zes niet helemaal stabiele figuren in een 26 jaar oude afgeragde tourbus naar Polen stuurt... SBS6 zou er wel raad mee weten. Of misschien eerder de VPRO, gezien het gemiddelde niveau van de humor. Binnenkort zal er wel wat off-stage videomateriaal op de site verschijnen, dat verklaart waarschijnlijk meer dan dat ik hier nou in een paar woorden kan omschrijven. Ik vraag me af hoe lang de gemiddelde Nederlander het bij ons achter in de bus zou uithouden; misschien moeten we met dat concept toch echt eens naar de televisie. Ik gok dat de eerste zich na 100 km al schreeuwend uit het achterportier stort en de tweede zich 10 km verder zal proberen te verhangen aan het dakraampje.
Waarom Polen? Wij houden wel van beton, deprimerende steden en totaal geschifte alcoholisten. Als je dat ook leuk vindt moet je er echt eens heen, het is echt een aanrader! En ach, we zijn gewoon allemaal enorme fans van Oost-Europa en inmiddels is dat gelukkig wederzijds. Als we in Nederland nog eens ooit de status behalen die we in Polen al hebben, kunnen de antidepressiva wellicht voorgoed in de kast blijven!
