Hoe is het ermee?

Hectisch. De nieuwe single en het nieuwe album zijn net uit en we hebben een try-out gedaan voor het optreden op 23 oktober.

Hoe is de try-out gegaan?

Goed, het was heel erg leuk. Het is bovendien meer dan twee jaar geleden dat ik op het podium heb gestaan, al heb ik recentelijk nog wel een nummer met Epica mee mogen doen. Het was heel fijn om een podium onder me te voelen, weer te aarden en om te ervaren of alles wat je bedacht hebt voor de releaseshow, of dat zo uitpakt. Ik was wel tevreden, want veel dingen pakten goed uit. Bij andere dingen konden we heel snel schakelen. We wisten precies wat we aan moesten passen en dat ging heel snel.

Het is dan ook een team waarmee je grotendeels al veel ervaring hebt opgebouwd.

Zeker. Dat maakt het heel bijzonder. Er is natuurlijk heel veel nieuw en dan is het wel fijn dat je met vertrouwde mensen op het podium staat.

Alleen Sophia Vernikov is nieuw.

Ja, zij heeft het ook te doen met onze inside jokes, maar ze acclimatiseert goed.

Jullie hebben op 9 september eerst nog een productiedag gedaan.

Inderdaad. Daaraan voorafgaand hebben we hier in de Six Feet Under-studio nog gerepeteerd. Die ruimte doet dus de laatste maanden ook dienst als oefenruimte. De productiedag was vooral gericht op audio. We hebben de voorbereiding in het gastvrije Bibelot gedaan. Daarna hebben we een videoclip opgenomen voor Venus Rising. Het grootste deel van die set-up wordt straks ook onze podium-lay-out. We hebben nog twee repetities staan en dan moeten we er klaar voor zijn.

Hoe was het om de nummers te arrangeren, zodat ze in een live-setting optimaal tot hun recht komen?

Dat was wel heel tof. Voor een deel had ik de behoefte om alles zelf te schrijven. Daarnaast was er vanwege de pandemie de noodzaak om veel zelf te doen. Ik deed een liedje per maand, maar er komt veel bij kijken: schrijven, opnemen, programmeren, produceren. De mix en master besteed ik dan uit, maar daar moet je wel tijd voor reserveren. Alles bij elkaar is een maand best weinig en het is dan ook maar een paar keer voorgekomen dat ik die nummers binnen een maand klaar had en bepaalde plug-ins had vervangen door bijdragen van muzikanten. Het zijn nummers die niet met een band zijn ingespeeld en ze worden nu voor het eerst live gespeeld. De nummers, zeker de eerste, zijn geschreven als zij-project van Delain, omdat ze niet bij die band pasten. Ze waren allen voor mijn Patreons bestemd. Toen ik de show ging plannen, heb ik er bij de nieuwere tracks meer rekening mee gehouden. Het is heel tof om dingen tot leven zien te komen. Het is toch iets heel anders dat je een echte drummer hebt in plaats van geprogrammeerde drums. Er zaten ook wel uitdagingen bij, want ik ben zeer rijkelijk aan de slag gegaan met synth-arrangementen. Een toetseniste heeft echter maar twee handen. We hebben wat meetings gehad en Sophia heeft dat echt goed opgepakt. Ze is gaan puzzelen om bepaalde geluiden te kunnen reproduceren. Het was eigenlijk een heel tof proces om het allemaal tot leven te zien komen.

Het is inderdaad een heel gelaagd album, ook qua vocalen, die deels door Sophia live gezongen gaan worden.

Ja, Sophia zingt inderdaad een aantal partijen, maar ook de jongens. We hebben geprobeerd zo veel mogelijk een live-feel te krijgen. Ik ontkom niet aan backingtracks, maar waar het kan, willen we het zoveel mogelijk live doen met de mensen die er zijn, want ze kunnen heel veel.

Het nieuwe album is wat steviger dan het vorige. Ik ben vooral benieuwd hoe de stevigere tracks live tot hun recht gaan komen met een echte drummer, want op het album mis ik een beetje de power in die tracks.

Dat klopt. Ik heb bij dit album dan ook meer dan bij het vorige het gevoel bij bepaalde nummers gehad dat als ik meer tijd had, dat ik dan bepaalde dingen had aangepast. Het is kritiek waar ik me achter kan scharen. Het is gewoon de aard van het beestje van deze plaat met nummers die op superspontane en snelle wijze zijn gemaakt en geproduceerd.

Heb je nog overwogen om voor bepaalde nummers een echte drummer te gebruiken?

Ik heb getwijfeld of ik na Tales From Six Feet Under nog een compilatieplaats uit zou geven met puur de liedjes zoals die hier zijn gemaakt of dat ik een aantal van die nummers verder uit ging werken met andere mensen erbij in de studio. De liveshow op 23 oktober voelt echt aan als uit de kelder komen. Omdat het twee jaar heeft geduurd, heb ik er een tweeluik van gemaakt. Ik heb nog enkele dingen getweakt voordat de muziek de mix- en masterfase inging, maar niet te veel, want het idee is dat dit de liedjes uit de kelder zijn die een bepaalde spontaniteit bevatten. Dan moet je er ook niet meer al te veel aan schaven. Dat kan later alsnog, als ik er bijvoorbeeld een gitaarsolo van zes minuten in wil hebben, haha. Wie houdt me tegen? Alleen Timo Somers heeft een stukje in de brug van Human To Ruin vervangen en er zijn wat intro’s en outro’s weggehaald, omdat die je anders uit de flow halen.

Zonder die gitaarsolo is het geheel nu ook al best progressief. Niet eens qua songstructuur, maar er komen verschillende stijlen voorbij in veel tracks.

De regel is dat er binnen een maand een liedje moet komen. Enkele ideeën, zoals die van Good Dog waren er al, maar de nummers zijn binnen een maand geschreven, met allee verschillende stijlen erbij. Daar is later niets aan toegevoegd. Ik schrijf meestal vanuit de zanglijn en dan ga ik het nummer daarna instrumentaal aankleden.

Hoewel het een compilatie is, kun je het album ook prima als geheel beluisteren. Hoe heb je de volgorde van de tracks bepaald?

Ik heb zo’n dertig nummers geschreven, dus bij de selectie van het album houd je rekening met wat bij elkaar past. Er staan twintig nummers op de beide albums samen, dus er zijn ook afvallers. Ik heb het nieuwe album wel op zo’n dertig verschillende volgordes in mijn playlist gezet en beluisterd om te kunnen bepalen hoe het album als geheel het fijnst is. De liedjes zijn niet geschreven om bij elkaar op het album te komen, maar als je besluit dat ze bij elkaar op een album komen, moet je wel kijken naar hoe dat het beste past.

Ondanks dat de thema’s vooral betrekking hebben op negatieve ervaringen, is er toch iets hoopgevends en bemoedigends terug te vinden in de teksten, zoals in Venus Rising.

Ik raak het meest geïnspireerd door dingen die niet al te leuk zijn. Het is heel egoïstisch, maar het helpt me om er dan liedjes over te schrijven. Ik hou echter niet van zwartgalligheid. Ik schrijf wel over moeilijke onderwerpen, maar ik wil wel dat degene die er naar luistert en met die materie in aanraking is gekomen, dat diegene zich daarna beter voelt. Het wil niet zeggen dat alles goed komt, maar wel dat iemand voelt dat diegene er niet alleen voor staat of de enige is die met die ervaring in aanraking is gekomen of een lichtpuntje biedt. Expliciet in Venus Rising zit die kracht. Human To Ruin is tekstueel vrij pessimistisch, maar de instrumentatie biedt een bepaalde kracht doordat een frustratie wordt geuit die opluchting biedt. Ik denk altijd wel na over welk effect een nummer heeft.

De teksten zijn grotendeels gebaseerd op persoonlijke ervaringen, soms extern door dingen die je uit het nieuws meekrijgt, zoals Toxic en Venus Rising.

Venus Rising is vooral geïnspireerd door het grote The Voice-schandaal, waarbij de verantwoordelijkheid expliciet werd neergelegd bij de slachtoffers. Daar kan ik heel slecht tegen en gelukkig velen met mij. Toen ik erover schreef, kwam het beeld van Venus van Botticelli in gedachten op. Vandaag denk ik vooral aan de vrouwen uit Iran, die met gevaar voor eigen leven voor hun meest basic rechten opkomen. Op bepaalde sites krijg ik weleens het verwijt dat ik een vrouw ben die over vrouwenproblemen schrijft. Men vindt dat blijkbaar niet meer nodig, maar het tegendeel is waar. Denk je dat ik dat voor mijn lol doe? Ik had liever ergens anders over geschreven. In Toxic zeg ik: “Another rapist walks free while a woman fights for autonomy” en daarna deed het Hooggerechtshof afstand van de uitspraak van het arrest Roe v. Wade. Jammer genoeg blijft het heel relevant. Ik kan me er moeilijk voorafsluiten, dus blijft het wel zijn weg vinden in mijn teksten. Men zegt weleens “the person is political”. Ik geloof niet dat een mens zich compleet kan loskoppelen. Zelfs al laat je je helemaal niet politiek uit, is dat een politieke keuze.

Een van mijn favoriete nummers is The Final Roadtrip, met de prachtige zanglijn in het refrein. Er staan enkele uitdagende zanglijnen op het album. Is dit er eentje van?

Dat valt wel mee. Ik kan redelijk comfortabel hoog in mijn falsetto. Wat voor mij veel uitdagender is, zijn die beltstukken in A Million Lives. The Final Roadtrip gaat over een feestje aan het einde van de wereld. Ik wilde tijdens de pandemie op vakantie. Kon dat wel? Ik wilde de situatie naar het extreme trekken. Een van mijn favoriete nummers aller tijden is There Is A Light That Never Goes Out van The Smiths met daarin de zin: “If a double decker bus crashes into us, to die by your side is such a heavenly way to die.” Het is een soort morbide romantiek en dat zit ook in The Final Roadtrip. De wereld vergaat toch. Laten we dan samen gaan. Dat komt overigens terug in Utopia, maar dat eindigt anders: “It’s the end, but we won’t unlock our hands”. In Pompeï zijn lichamen opgegraven en dan zie je twee mensen spoonend. Daar moet ik van huilen en dat blijft me heel erg bij.

Nu je live gaat spelen en er andere dingen bij komen kijken, ga je dan het nummer van de maand-concept aanpassen?

Ik ga nog wel elke maand een nummer schrijven, want ik kan dit allemaal doen dankzij mijn Patreons. Het begint wel heftig te worden, want het begon ooit terwijl ik nog moest oefenen met produceren. Daarin heb ik toen keuzes gemaakt die ik niet zou hebben gemaakt als ik een traditioneel album zou maken. Ik merk op dit moment dat ik behoefte heb om meer tijd te besteden aan de ontwikkeling van de liedjes. Ik zal dus elke maand een eerste versie van een liedje uitbrengen. Wellicht interessanter voor Patreons, omdat ze dan nog meer worden meegenomen in het proces. Ik denk dat ik de oplossing in zoiets ga zoeken.

Ik neem aan dat Patreon dan ook je belangrijkste inkomstenbron is met zo’n achthonderd supporters.

Ja, al zo’n twee jaar inmiddels. Ik was blij dat ik Patreon al had toen Delain uit elkaar ging. Het was voor mij een lastige tijd. Als ik dat toen op had moeten starten, was dat niet binnen een paar weken gelukt. Ik ben erg blij met hoe het tot nu toe loopt en ben de Patreons enorm dankbaar voor hun steun.

Het blijft toch niet bij deze ene show?

Nee, er is zoveel komen kijken bij de voorbereiding dat het zonde zou zijn om dat alleen maar terug te laten komen in slechts één show. Ik wil echter eerst aankijken hoe de albumreleaseshow gaat voordat er plannen voor langere termijn gemaakt worden.