Voor het zover is, warmen Marcela Bovio en toetsenist Erik van Ittersum (Kingfisher Sky) het publiek op, al is opwarmen met de zwoele temperaturen buiten eigenlijk niet nodig. Ook de Mexicaanse vocaliste had voorafgaand aan haar optredens in Little Devil te Tilburg (rond de jubileumshow van Epica in 013 begin september) al een paar jaar niet opgetreden. Evenwel bracht ze het er daar samen met Van Ittersum prima van af. Met zeven nummers krijgen we een veel kortere show dan toen. Die zijn stuk voor stuk geslaagd en raken de gevoelige snaar, zoals Here To Stay (over gezondheid) en het kersverse Loneliness Anthem #2 (voor iedereen die te maken heeft gehad met liefdesverdriet). Niets gaat echter boven het populaire Valley Of The Queens, dat met veel gejuich wordt ontvangen.
Sowieso laten de toeschouwers zich niet onbetuigd. Van Ittersum krijgt terecht veel bijval voor zijn prima bijdragen en als het duo met een nummer begint, is het respectvol stil, zoals tijdens het knap gezongen Stars. Prachtig om te ervaren. Publiek en het tweetal muzikanten genieten van elkaar. De show eindigt met The Curse, maar niet voordat Bovio aankondigt dat we 9 september volgend jaar in onze agenda moeten zetten, want It might happen that we get back together, doelend op de renie van Stream Of Passion. Fantastisch nieuws tijdens een indrukwekkend voorprogramma, waar opmerkelijk veel belangstelling en waardering voor is.
Nadat men enthousiast is over de pauzemuziek (onder meer Radiohead, Florence & The Machine, Nine Inch Nails, Bjrk en Ghost komen op aangenaam volume voorbij), is het de beurt aan Charlotte Wessels. Hier heeft iedereen lang naar uitgekeken, inclusief zijzelf uiteraard. Er is overduidelijk veel werk in de voorbereidingen gestoken, want we zien een mooi ontworpen decor en alle muzikanten verschijnen in speciaal ontworpen kleding. Wessels staat op een verhoging die achterop het podium staat. Ze de ouverture op klarinet en zingt vervolgens All these tales and all these wonders, I have buried six feet under. De overgang naar de eerste reguliere track Human To Ruin bouwt de spanning verder op. Die knalt er hard in! Het feest is begonnen en luid gejuich stijgt op als de frontvrouw naar voren stapt en handen schudt met meerdere fans op de eerste rij. Fans die van over de hele wereld zijn gekomen om getuige te zijn van deze speciale releaseshow. In het begin van de show spreekt Wessels het publiek nog toe in het Nederlands, maar al snel is de voertaal Engels, nadat meer dan de helft van de aanwezigen de hand opsteekt als er is gevraagd wie er allemaal uit het buitenland komt.
De dansgroep in de officile videoclip bij het nummer Venus Rising is vandaag ook aanwezig. Voor het eerst bij Afkicken, waarbij goed meegeklapt wordt. Zoals gehoopt en verwacht maken de stevigere tracks als Human To Ruin, Afkicken en A Million Lives live meer impact dan op plaat, omdat er meer power in de ritmesectie (bassist Otto Schimmelpenninck van der Oije en drummer Joey Marin de Boer) zit en het gitaarwerk (van Timo Somers) meer schuurt. Maar ook Source Of The Flame komt heel sterk uit de verf en dat geldt wel voor meer tracks. In Venus Rising nodigen de beats en keyboard-elementen (door Sophia Vernikov) bijvoorbeeld uit tot dansen.
Je komt aanvankelijk ogen en oren tekort vanavond. Behalve dansers zijn er namelijk ook gastartiesten. Allereerst niemand minder dan Alissa White-Gluz (Arch Enemy). Ze werkte meermaals samen met Wessels en had toevallig een dag vrij. Gisteren stond ze nog met Arch Enemy op het podium in Den Bosch. Vandaag doet ze maar liefst drie nummers mee in TivoliVredenburg. Haar entree met de extreme vocalen in Toxic is direct bruut, maar vervolgens laat ze in het splinternieuwe Fools Parade en Lizzie horen uitstekend clean te kunnen zingen. Jammer dat ze dat niet wat vaker doet bij Arch Enemy. Vanavond maakt ze er een heel positieve indruk mee. Bovendien past haar stem heel goed bij die van Wessels. In Lizzie maakt ook celliste Elianne Anemaat (door de andere bandleden om onduidelijke redenen gekscherend Warlotte Chessels genoemd) haar opwachting. Ook zij blijft drie nummers lang op het podium, een welkome toevoeging.
De show was niet mogelijk geweest zonder de achthonderd Patreons. Ze worden meermaals bedankt. Helaas kon niet iedereen erbij zijn en daarom worden ze tijdens Masterpiece, een van de publieksfavorieten, op een ovaal scherm met pasfoto getoond, ook Charlottes kat Iggy, tot hilariteit van het publiek. Hilariteit is er ook als iedereen geacht wordt een huilende hond na te doen voorafgaand aan Good Dog, maar er vervolgens in alle stilte een miauw klinkt. Lol hebben ze ook op het podium (bijvoorbeeld tijdens het wilde F.S.U. (2020)), al zijn de muzikanten natuurlijk gefocust op het zo goed mogelijk uitvoeren van de songs. De beweeglijke Wessels betrekt de bandleden er goed bij en zet ze in het zonnetje. Je kunt wat dat betreft goed merken dat de jaren met Delain haar veranderd hebben van een schuchtere meid tot een charismatische frontvrouw die de showkar trekt. Tijdens een uitgebreide versie van het instrumentale Combustion komen de anderen letterlijk in de spotlight te staan, terwijl Wessels zich achter de schermen in een lichte, rode jurk hijst. Een groot compliment gaat uit naar Timo Somers, die zijn solos met veel beleving speelt. Ook de anderen laten van zich horen. Zo speelt Joey een drumsolo en is het heerlijk headbangen op zijn grooves.
De band staat maar liefst ruim twee uur op het podium, en toch vliegt de tijd. Er gebeurt veel, ieder nummer heeft zijn eigen identiteit en daarmee is er veel afwisseling. Wel is het jammer dat de dansers na het begin niet meer terugkomen op het podium. Ook is het jammer dat veel achtergrondvocalen van backingtrack komen. Slechts enkele keren horen we Vernikov (Good Dog) of Vernikov, Somers en Schimmelpenninck van der Oije (Cry Little Sister). We hadden ze graag gehoord aan bijvoorbeeld het einde van Soft Revolution, waarmee de reguliere set trouwens ijzersterk afgesloten wordt. Tenslotte is het jammer dat Wessels zelf wat steekjes laat vallen, met name tijdens het tweede deel van de set, waaronder in A Million Lives. Ze heeft het zich dan ook niet makkelijk gemaakt met het schrijven van de nummers in de kelder. Die behelzen namelijk veel verschillende stijlen en vereisen daarmee verschillende zangtechnieken.
Na het we want more krijgen we nog een uitgebreide toegift met het mooie The Final Roadtrip, een uitstekende versie van Against All Odds en de prima epic All You Are. Tijdens Against All Odds zorgen de bezoekers voor een mooie lichtjeszee van mobiele telefoons in de donkere zaal. Een fraai contrast. Net als bij Marcela Bovio genieten band en bezoekers van elkaar. Het publiek krijgt waar voor zijn geld en wordt getrakteerd op veel spektakel en aangename verrassingen. Dat niet alles vlekkeloos verloopt, is logisch. Het is immers de eerste show in een lange tijd. En wat voor een show. Er zijn enorm kosten, tijd en moeite in deze spectaculaire releaseshow gestopt en dat resulteert in een onvergetelijke avond.
Setlist Charlotte Wessels:
1. Ouverture
2. Human To Ruin
3. Superhuman
4. Afkicken
5. Venus Rising
6. Source Of The Flame
7. Cry Little Sister (Gerard McMann-cover)
8. Good Dog
9. Toxic (met Alissa White-Gluz)
10. Fools Parade (met Alissa White-Gluz)
11. Lizzie (met Alissa White-Gluz & Elianne Anemaat)
12. I Forget (met Elianne Anemaat)
13. Victor (met Elianne Anemaat)
14. A Million Lives
15. F.S.U. (2020)
16. Combustion (Delain-cover)
17. The Phantom Touch
18. Masterpiece
19. Soft Revolution
Toegift:
20. The Final Roadtrip (met Elianne Anemaat)
21. Against All Odds
22. All You Are
Setlist Marcela Bovio:
1. Roardin
2. Here To Stay
3. Saboteurs
4. Loneliness Anthem #2
5. Valley Of The Queens (Ayreon-cover)
6. Stars
7. The Curse (Stream Of Passion-cover)
Met dank aan Hugues Timmermans voor de foto's.
