Hallo Nishad, hoe gaat het?

Het gaat goed met mij. Ik kom net terug uit Europa. Ik ben net twee dagen thuis.

Jullie hebben daar natuurlijk op het Wacken-festival gespeeld.

Dat klopt. En wat was dat gaaf! Een paar bandleden zijn nu nog in Europa. Die wilden graag nog even de toerist uithangen. Zo vaak doet de kans om daar te zijn zich niet voor, dus die nemen het er maar gelijk van. Ik had ook wel willen blijven, maar ik had thuis nog werk te doen.

Jouw kans komt vast nog vaak zat, gok ik.

Dat denk ik ook wel. En ik ben er al eerder geweest. Ik was er drie maanden geleden ook. Eerst in Zweden om met onze producer Fredrik Nordstr�m het album te masteren en daarna in Dortmund. Daar zit ons label. Zodoende heb ik ook al een beetje kunnen zien van Europa.

Jullie debuutalbum Home is net uit. Gefeliciteerd. Het is een erg goede plaat geworden.

Dank je wel. Ik ben er zelf ook erg trots op. Het is precies geworden zoals we het voor ogen hadden.

Ik lees ook enorm veel positieve feedback over de plaat. Het lijkt zelfs of er een kleine hype is ontstaan rondom de band. Hoe is dat voor jullie?

Het is best onwerkelijk dat het ineens zo loopt. Toen we begonnen met de band hadden we voor ogen dat we the best next thing wilden worden. Met matig zouden we geen genoegen nemen. Daarbij probeerden we een zo'n eerlijk mogelijk album te maken. Iets wat echt dicht aan ons hart ligt. Dus absoluut geen sell-out-muziek. Alle nummers duren dan ook rond de vijf � zes minuten en zijn ook erg progressief van aard. Niet iets wat je terug zou horen op de radio dus. Dat we dan zoiets maken en er zo veel positieve reacties op krijgen, is overweldigend. Dat hadden we niet verwacht. Tuurlijk is dat iets waarvan je droomt, maar als het dan ook echt gebeurt is het fantastisch. We zijn er echt dolblij mee.

Merk je dan nu ook veel meer aandacht voor de band?

Ja, absoluut. Onlangs speelden we in Zweden (Gefle Metal Festival) en kwamen er al heel veel mensen op onze show af. Daarnaast hebben we dus ook op Wacken gepseeld en dat was waanzinnig. Het was enorm druk en er waren zelfs al heel veel mensen die de teksten meezongen. Ik vind dat enorm bijzonder, want we hebben nog nooit eerder in Duitsland gespeeld en het is ook nog een compleet andere taal die ze daar spreken. Dat mensen dan vervolgens met jouw muziek meezingen, is eigenlijk niet te bevatten.

De muziek die jullie maken, is best uiteenlopend qua stijlen en invloeden. Hoe zou jij de band omschrijven aan iemand die nog nooit iets van The Offering heeft gehoord?

Dat is wel een moeilijke vraag. Ik heb al een aantal grappige omschrijvingen gehoord, maar op de een of andere manier is er niet echt een beschrijving voor. Ik zie het als een soort buffet met metal als thema. We serveren allemaal stijlen en dat maakt samen het hoofdgerecht. Het is niet ��n ding, maar juist al die verschillenden gerechten maken het tot wat het is. Ik denk dat het muziek is voor iedereen die van metal houdt. Het maakt in die zin niet uit of je van old-school, death of thrash of wat dan ook houdt. In die zin maak ik de vergelijking wel eens met Ozzy Osbourne, Judas Priest of Led Zeppelin. Allemaal worden ze gezien als rockacts, maar ieder deed zijn eigen ding met muziek en bouwde vervolgens zijn eigen universum. Ze gebruiken allemaal verschillende invloeden en maken daar hun eigen sound van en al die bands stonden ook weer aan de wieg van wat nieuws. Je kunt het dus wel rock of metal noemen, maar de muziek is zoveel meer dan alleen dat woord.

Maar als ik echt een genre zou moeten noemen, dan zou ik gewoon heavy metal zeggen. Want als ik death metal zeg, dan zeggen alle fans van dat genre dat er te veel clean in gezongen wordt en dat het geen death metal is. Zeg ik gewone metal, dan zal iedereen zeggen dat dat het ook niet is omdat er bijvoorbeeld te veel breakdowns in zitten. Voor een liefhebber van breakdowns is het wellicht weer te melodieus en die vindt er ook weer wat anders van en zo kun je doorgaan. Ik heb dus maar besloten om me niet aan een naam of genre te wagen. Je kunt het niet in een hokje stoppen.

Ja, inderdaad. Maar het een naam geven is best lastig hoor. Want we leven tegenwoordig in een wereld waarin iedereen alles wil onderverdelen in hokjes qua muziek. Mensen gaan helemaal op in een subgenre en houden graag vast aan dat specifieke wat dat genre maakt. En wanneer je het dan anders doet, dan wordt het bijna als een belediging gezien aan dat genre. Als iemand zou zeggen dat we death metal maken, dan klopt dat bijvoorbeeld niet, omdat we melodieus zijn en veel cleane vocals hebben. En wanneer je zegt dat we een powermetalband zijn, klopt dat ook niet, want dat zijn we bij lange na niet. Dus ik speel dat spelletjes maar niet mee. Luister gewoon maar naar de muziek en bepaal of je het leuk vindt. De rest doet er niet echt toe.

Dan jullie bandnaam The Offering. Heeft die ook een speciale betekenis?

Dat is eigenlijk wel een grappig verhaal. We hebben twee weken erover gedaan om een gepaste naam te vinden voor de band, maar we konden geen goede vinden. Toen was onze zanger Alex (Richichi) aan het bellen met zijn moeder en zij kwam met de naam The Offering. Eigenlijk vond ik dat meteen een goede naam. Offering betekent iets offeren en dat kun je op meerdere manieren interpreteren. Het heeft een religieuze betekenis en dat sluit ook thematisch aan bij onze debuut-ep en je hebt natuurlijke persoonlijke offers die je kunt maken. Dat je jezelf voor iets opoffert. Ik vind het wel fijn om meerdere betekenissen te kunnen geven aan de naam. Dus het werd snel duidelijk dat het deze naam moest zijn. Aan de andere kant is het wel zo dat we onze bandnaam hebben gekregen door ��n van onze moeders. Dat is niet meteen een heel stoer verhaal. Ik zou er eigenlijk ook helemaal niet mee te koop moeten lopen, haha.

The Offering lijkt me overigens wel een vrij voor de hand liggende naam voor een band. Zijn er geen andere groepen die dezelfde naam in gebruik hebben dan?

Jawel, dat zeker. We hebben ook wel een paar conflicten gehad met andere bands met dezelfde naam. In dit geval zijn het echter kleine groepen. We hebben het wel meteen goed aangepakt met rechten en een copyright, zodat er geen problemen kunnen ontstaan. Een ander ding is dat mensen ons vaak aanzien voor The Offspring of die naam verwarren met die van ons. Ik snap die verwarring wel en dat is soms ook wel irritant. Alleen hebben we op een naam na die redelijk hetzelfde is verder geen overeenkomsten met The Offspring. Al zijn we wel fan.

In 2017 kwam jullie debuut-ep uit. In die tijd is er aardig wat gebeurd met The Offering. Kun je me eens een beetje bijpraten over die tijd?

Het belangrijkste dat er gebeurd is, is dat onze line-up is veranderd. Dat was een keuze die veel invloed heeft op de band. We hadden eerst nog een tweede gitarist in onze line-up en een andere bassist. In ons eigen belang was het beter om terug te gaan naar een viertal. Dat heeft alleen wel het gevolg dat ik nu in mijn eentje alle gitaarpartijen speel. Uiteindelijk zijn Alex, ik en Steve Finn (drummer) overgebleven van de originele bezetting. Spencer Metela is er in die tijd bijgekomen als bassist. Het had wel een grote impact om van leden te wisselen, maar in de tijd dat we onze eerste ep opnamen, was er veel onenigheid in de groep. Dat ging vooral over hoe de band moest klinken en onze identiteit als groep. We waren geen eenheid. En om die eenheid te cre�ren, hebben we die veranderingen aangebracht en nu zitten we met z'n allen echt op ��n lijn. Er is nu geen onenigheid meer en iedereen is heel ontspannen. Daarbij moedigen we elkaar aan om het beste uit elkaar te halen.

Destijds was het erg moeilijk om beslissingen te nemen, omdat iedereen er anders over dacht. Het idee dat als je een aantal geweldige muzikanten in ��n ruimte zet, er ook automatisch geweldige muziek gecre�erd wordt, is in mijn ogen overschat. Als er onderling geen chemie is, dan gebeurt dat echt niet. Het is problematisch als je niet met iedereen op ��n lijn zit en dan heb je ook niet elkaars volle aandacht. Het verschil is wat mij betreft ook duidelijk hoorbaar op de nieuwe cd. Je hoort terug dat we onszelf zijn en we klinken als ��n geheel. Dat was voorheen niet het geval. We waren van elkaar vervreemd.

In die tijd zijn jullie ook terechtgekomen bij het label Century Media. Hoe zijn jullie daar als beginnende band terechtgekomen?

We waren al in gesprek met een aantal labels voordat onze ep was gereleased. Eerst werden we door iemand ge�ntroduceerd bij Epitaph. Diegene had ons zien spelen bij een lokaal optreden in Florida. Vervolgens werden we doorgestuurd naar Nuclear Blast. Ik had daarnaast ook contacten en gesprekken lopen bij Metal Blade. Ondertussen had Century Media ook van ons gehoord. Uiteindelijk waren we in gesprek met al deze maatschappijen. Ze wilden ons ook allemaal tekenen, maar waren aan het wachten tot het geschikte moment. Dat kwam omdat we nog geen materiaal hadden uitgebracht.

Uiteindelijk was het Centruy Media die de stap nam en ons een contract aanbood. Platenmaatschappijen tekenen tegenwoordig niet zo snel meer nieuwe en onbekende bands, dus in die zin is het wel bijzonder. Maar het label had vertrouwen in ons en zag dat we alle zaken goed voor elkaar hadden. We hebben een goede manager en een goed bookingskantoor. Daardoor waren ze bereid om ons een kans te geven. Eigenlijk is het best ongehoord dat zo'n groot label zo'n kleine band tekent, want op dat moment waren we echt nog een lokaal bandje waar niemand ooit van had gehoord.

Geeft het dan veel voordelen om met zo'n groot label te werken of zijn er ook veel eisen waar je aan moet voldoen?

Nee, ze geven ons complete vrijheid. Ze laten ons de muziek maken die wij willen maken. Ze hebben ook pas de demo's gehoord van Home, toen deze al in de laatste fase van het mixen waren. Niet dat ze onge�nteresseerd zijn, maar ze begrijpen dat we een bepaalde manier van werken hebben die voor ons het beste werkt. En ze laten ons daar lekker onze gang mee gaan. Ik denk dat daarom de plaat ook zo goed geworden is en dat dit voor hen een bevestiging is dat ze ons prima kunnen laten gaan.

Het is ook de reputatie die het label heeft. Labelgenoten als Arch Enemy en Suicide Silence zijn ook allemaal groot geworden door hun eigen pad te volgen en hun eigen ding te doen. En bij het tekenen van het contract zeiden ze dat ze in ons geloofden. We kregen ook meteen een deal aangeboden om vier platen te maken. Daarnaast hebben we denk ik ook enorm geluk. De persoon die ons destijds binnenhaalde is nu manager bij Century Media. Het kan een risico zijn voor groepen, dat als degene die de band getekend heeft, weggaat en je vervolgens met andere personen te maken krijgt. Dan kan het voorkomen dat het contact ineens niet meer zo vloeiend loopt en kunnen er problematische situaties ontstaan. Wij hebben het geluk dat al die mensen om ons heen nu tot de belangrijkste mensen in het bedrijf behoren. Dat stelt onze positie wel veilig, haha.

Overigens ben ik ook super trots om bij Century Media te zitten. Toen ik nog jong was en nieuw muziek op YouTube opzocht, kwam ik veelal uit bij bands van dit label. Het is gek om te beseffen dat we daar nu onderdeel van zijn. Zeker ook vanwege het idee dat zo'n groot label om een bepaalde kwaliteit vraagt voordat ze hun naam eraan verbinden.

Hoe ontstaat bij jullie dan een song? Komen jullie allemaal samen in de studio om te jammen?

Nee, we jammen eigenlijk helemaal niet zo veel samen. Het begint meestal met mij. Ik neem enorm veel demo's op en ben daar eigenlijk altijd wel mee bezig. Wanneer ik een idee heb waar ik enthousiast over ben, dan stuur ik deze door naar Alex. Dat is eigenlijk het begin van het proces. Als Alex er namelijk niets mee kan of hij komt met iets terug waar ik niet helemaal van overtuigd ben, dan stopt het vaak. Maar wanneer we beiden het gevoel hebben dat het iets kan worden, dan gaan we het verder uitwerken. Uiteindelijk werken we dan een song voor ongeveer tachtig procent af. Als we ondertussen ergens niet uitkomen, dan betrekken we Steve erbij. Hij heeft een goed gevoel om zulke problemen op te lossen.

Als we alle songs zover hebben, dan plannen we een jamsessie van ongeveer twee weken. Dan gaan we bij elkaar zitten en spelen we alle tracks. Dan horen we snel genoeg wat werkt en wat niet. Zo kun je de songs goed bijschaven. Dat wij dat doen is volgens mij redelijk uniek. De meeste bands komen niet meer bij elkaar. Die zitten allemaal thuis en werken daar de nummers uit en sturen dat door naar elkaar via e-mail. Maar ik vind het belangrijk om die live-feeling te hebben als je aan nieuwe muziek werkt. Als we dan klaar zijn met deze fase, dan zijn de nummers ongeveer voor negentig procent klaar. Wanneer we vervolgens gaan opnemen, mixen en masteren, verandert er eigenlijk nog vrij weinig.

Wat zijn dan de criteria waar een song aan moet voldoen voordat hij echt af is?

Die hebben we niet echt. Het moet gewoon geweldig klinken en rocken. Maar een track is eigenlijk nooit echt af. We werken er continu aan en schaven die telkens een beetje bij. Soms hoor je iets wat eigenlijk niet klopt, of wat anders kan. Maar het is vooral een groepsproces. Iedereen heeft evenveel in te brengen en als iemand een idee heeft, dan bekijken we die. Ook nummers die we al klaar hebben liggen, kunnen wat ons betreft nog steeds veranderd worden. Het is dus niet zo dat als bijvoorbeeld de drums al klaar zijn, dit niet meer aangepast kan worden. We stoppen dus pas met een nummer als deze opgenomen is. Dan is deze pas echt af.

En nu het album opgenomen en uitgebracht is, hoor je dan ook nog dingen terug waarvan je denkt dat het misschien anders had gemoeten?

Nee, eigenlijk niet. Dit is ook eigenlijk de eerste keer in mijn leven, en niet eens alleen qua muziek, dat ik terugkijk op iets en denk: Dit is precies geworden hoe ik het heb gewild. Wat dat betreft was het ook een superervaring om met Fredrik te werken, want die liet ons gewoon onze gang gaan. Hij verliet soms gewoon de ruimte en gaf ons het vertrouwen om zelf dingen uit te vogelen. Er zijn misschien wel een aantal dingen die ik hoor als ik het album beluister, maar als ik ze nu zou opnoemen, zouden deze je niets eens opvallen, zo minuscuul zijn ze. Dat is ook normaal denk ik, maar ik ben echt heel tevreden en trots op het resultaat.

Wat is dan het nummer waar je het meest trots op bent?

Hmm. Ik denk de titeltrack, want deze is bijna vijftien minuten lang. Ik heb nog nooit eerder een nummer geschreven van zo'n lengte. Ik vergeet dat soms, maar het is echt absurd dat we zoiets groots hebben gemaakt. Ook ben ik ook erg trots op Lovesick (S.O.S.) en Hysteria. Sentimenteel gezien is Glory mijn favoriet. Dat komt omdat ik die song heb geschreven toen ik nog een tiener was. Ik had toen echt geen idee dat deze track later op een plaat terecht zou komen. Dat was destijds echt een fantasie van een zestienjarige jongen en die is nu echt uitgekomen.

Op de plaat zijn veel overeenkomsten te horen met andere artiesten. Zo heeft de riff van A Dance With Diana wel heel veel weg van Psychosocial van Slipknot.

Psychosocial. Grappig dat je dat zegt. Toen we net de demo klaar hadden voor deze track, noemde de andere gitarist (die toen nog in de band zat) ook al dat het klonk als Psychosocial. Ik was daar eigenlijk wel verrast door, want ik ben een enorme fan van Slipknot, maar dat nummer is mijn minst favoriete nummer van de band. Voor A Dance With Diana liet ik me juist meer inspireren door Zakk Wylde. Hij is ��n van mijn favoriete gitaristen en daarnaast hou ik ook heel erg van het gitaarspel van bands als Alice In Chains en Pantera. Ik vond juist dat die sound een beetje miste op onze debuut-ep. Geen enkele track had echt zo'n killerjarennegentigriff en dat probeerde ik te cre�ren bij dit nummer. Toen mensen eenmaal tegen mij zeiden dat het leek op Psychosocial, had ik wel zoiets van: Shit, haha. Dat was niet de bedoeling.

Maar als je goed naar de song luistert, dan hoor je dat het een totaal ander nummer is. Het is dus niet gemaakt met de intentie om te klinken als Psychosocial. Wanneer iemand dat zegt, antwoord ik ook meestal met dat metal al meer dan veertig jaar bestaat. Dan ga je uiteraard een keer iets vinden in een track, dat klinkt als iets dat al eerder is gemaakt. Dat is onvermijdelijk. Iemand noemde ook tegen mij dat het intro van Ultra-Violence heel veel wegheeft van Alone van Bullet From My Valentine. Ik heb die track toen opgezocht en ik begrijp wat mensen bedoelen, maar de intentie en hoe het nummer in elkaar zit, is totaal anders. Ik heb dan zelf zoiets van, het lijkt er misschien wel wat op, maar daar kan ik niets aan doen. Het is niet de bedoeling. Het zijn uiteindelijk twee totaal verschillende nummers.

Je vertelde net al even over Wacken en ik was wel benieuwd hoe jullie de tracks vertalen naar een live-versie. Aangezien ze zo gedetailleerd zijn, lijkt het me haast onmogelijk om ze zo te spelen zoals ze opgenomen zijn.

Oh ja, het is verschrikkelijk. Live heeft iedereen het echt zwaar en dan Alex en ik in het bijzonder. Er zitten zoveel verschillende details in de nummers. We zijn altijd bezig om te kijken hoe we de songs het beste live kunnen vertolken, want we kunnen ze inderdaad niet spelen zoals ze opgenomen zijn. Er zijn wat dat betreft weinig bands die songs helemaal op die manier kunnen spelen. Misschien dat Arch Enemy dat kan. Dus dat is wel een moeilijke puzzel. We kijken elke keer weer naar wat het beste werkt, welke stukken we graag willen uitlichten en wat het karakter van het nummer het beste weergeeft. Maar er zijn momenten in de set dat ik gewoon aan ��n stuk door speel en geen rust heb. Dat komt omdat er zoveel gitaarpartijen in de songs zitten. Als bijvoorbeeld mijn schoenveter losgaat, heb ik een probleem. Er is geen tijd om te bukken en deze te strikken, haha. En eigenlijk geldt dat voor iedereen van ons. De enige die het misschien iets rustiger heeft dan de anderen, is onze bassist. Voor Alex is optreden ook een grote opgave, omdat er vocaal zoveel gebeurt. We zijn hier dus continu mee bezig en nu we wat meer live hebben gespeeld, hebben we ook een beter beeld van wat goed werkt en wat anders moet.

Is de band dan nu jullie vaste bron van inkomen of doen jullie hier ook nog iets naast?

Naast de band geef ik les en Alex verdient bij met handel in oude boeken. We hebben allemaal dingen die we naast de band doen. Ik ben wel altijd op zoek naar werk die een positieve invloed heeft op mij of de band. Momenteel spreek ik veel dingen in, zoals audio-boeken en doe ik voice-overs. Ook probeer ik mijn stem te lenen aan een computergame. Maar het gaat momenteel erg goed met de band. Wie weet is binnenkort The Offering ons hoofdinkomen.

Het was overigens wel een enorme taak om dit album klaar te krijgen naast twee andere banen. Je bent continu druk en weet soms niet waar je de tijd vandaan moet halen. Dat was best stressvol. Maar als ik nu terugkijk naar de laatste twee � drie maanden, is mijn leven compleet veranderd. Het harde werken werpt zijn vruchten af en ik merk dat het belangrijk is om een doel te hebben en er vol voor te gaan.

Dan de laatste vraag. Wanneer kunnen we jullie in Nederland verwachten?

Ik hoop zeer spoedig. Het ziet ernaar uit dat onze muziek het redelijk goed doet in Nederland. Onze Europese afdeling van het label heeft geweldig werk gedaan om ons overal een beetje in de kijker te spelen. En ons bookingskantoor werkt nu aan een tour. Dus we zien wel hoe het loopt. Maar ik denk dat we er sneller zijn dan verwacht.