David: Een goede analyse en daar ben ik blij mee, want dat hadden wij ook voor ogen toen we begonnen aan het album.

Doug: Toch plannen we alles niet zo strak als je zou denken. We hebben een geweldige producer genaamd Marti Frederiksen. Op Burn It Down heeft hij veel input, waardoor je hem haast kunt zien als het zesde lid van The Dead Daisies. We hebben het volste vertrouwen in hem en dat is heel belangrijk. Hij heeft de volledige controle over het geluid en eindresultaat. David vertelde Marti wat voor soort album we dit keer wilden gaan maken. Vervolgens zet hij de lijnen uit en vertelt ons over zijn aanpak.

De meerwaarde van een producer wordt nog wel eens onderschat, door zowel muziekfans als muzikanten.

David: Als band mis je een bepaald soort objectiviteit. We schrijven de song en raken daar emotioneel aan gehecht. Daarom laten we de laatste beslissingen over aan de producer.

Doug: Muzikanten denken het zelf te kunnen omdat ze toevallig een goed klinkende demo in hun thuisstudio hebben gemaakt. Maar er komt zoveel meer bij kijken.

Burn It Down is in een korte tijd geschreven en opgenomen. Hoe krijgen jullie dat voor elkaar?

David: Zo werken wij gewoon het liefst. We komen twee weken bij elkaar om alle nummers van begin af aan te schrijven. Dat resulteert in complete songs, maar we hebben ook nummers die we in de studio afmaken.

Als jullie in zo�n korte tijd een volledig album schrijven, ben je dan niet bang voor een writers block?

David: Als we op tournee zijn en een muzikaal idee hebben, dan zetten we dat op onze telefoon. Dus als we aan het schrijfproces gaan beginnen, hebben we in ieder geval al dertig � veertig idee�n om mee aan de slag te gaan.

Doug: Het is nog niet voorgekomen dat iemand met een compleet nummer is gekomen. Dat werkt ook niet bij The Dead Daisies. Wij werken het beste als we de koppen bij elkaar steken. Een drumbeat kan uitnodigen tot een vette basgitaarlijn, waar we vervolgens met z�n allen mee aan de slag gaan. Het is eigenlijk wonderbaarlijk dat we gedwongen worden om in een korte tijdsspanne creatief te zijn en dat het altijd weer lukt. Writers block? Daar hebben we helemaal geen tijd voor!

David: Onze zanger John Corabi maakt dan weer teksten die op verzoek van de rest van de band kunnen zijn. Zo had ik al de songtitel What Comes Around in gedachten. Die term zat in mijn hoofd na een woordenwisseling met een bepaald persoon, zo vlak voor onze schrijfsessie. En dat heeft dus tot een nummer geleid.

Dan bestaat er nog de valkuil dat je iets verzint dat al eerder en vaker is gedaan. In het hardrockgenre waarin jullie opereren, zijn immers al vele albums gemaakt. Letten jullie daarop tijdens het schrijfproces?

David: Wij gaan gewoon aan de slag met de idee�n waar we op dat moment zijn opgekomen. Als er een invloed bij is ingeslopen, dan staan we daar meestal niet bij stil. We zijn allemaal geen twintig jaar meer, dus iedereen barst van de muziekinvloeden. Ieder bandlid is echter be�nvloed door andere muziekstijlen en bands. Zo luisterde ik vroeger als Australi�r uiteraard veel naar bands uit mijn eigen land. John en basgitarist Marco Mendoza hebben dan weer die Nashville-sound in hun vingers. Dat komt allemaal samen in The Dead Daisies.

Doug: Wij hebben het geluk dat iedere muzikant unieke kwaliteiten heeft. Zo is John een multi-talent. Naast zingen kan hij ook nog eens erg goed gitaarspelen. Met z�n allen kunnen we na een aantal dagen met vijf nummers komen die heel goed bij elkaar passen. Het is zoals het beklimmen van een berg en dat werkt erg motiverend. Het eindresultaat is een momentopname. Wij zullen nooit pretenderen dat we het wiel opnieuw hebben uitgevonden. We maken muziek die wij zelf te gek vinden en hopelijk de fans ook. Sterker nog, ze zijn erg betrokken bij alle aspecten van de band, waaronder de muziek.

Het was me al opgevallen dat de fans erg belangrijk zijn voor The Dead Daisies. Dat blijkt onder meer uit de gratis signeersessies die altijd worden gedaan na elke show.

David: Dat is ook om te horen wat ze te zeggen hebben. Wij zijn zelf muziekfans. Dus wij weten hoe het voelt om fan te zijn. Ik ervaar The Dead Daisies als een reis en de fans mogen met ons mee.

Deen Castronovo, ex-drummer van Journey, is het nieuwe bandlid van The Dead Daisies. Wat heeft hij toegevoegd aan Burn It Down?

Doug: Hij heeft een nieuw soort energie toegevoegd aan de band. Onze vorige slagwerker Brain Tichy heeft andere projecten lopen en kon zich niet volledig inzetten voor het nieuwe album. Hij is nog altijd onze vriend en was degene die Deen voorstelde als zijn opvolger. Deen is een behoorlijk positief ingesteld persoon, extreem energiek, vriendelijk en een �badass�-drummer.

Deen zat tot een aantal jaren terug flink aan de drank en drugs, met de mishandeling van zijn verloofde als absoluut dieptepunt. Tegenwoordig is de drummer clean en is hij nog altijd bij zijn partner. Waren er desondanks nog twijfels om hem aan te nemen?

Doug: Deen heeft een roerige periode achter de rug. Maar hij heeft zichzelf bewezen op het album. Ik heb hem in 2008 voor het eerst ontmoet toen hij nog in Journey zat en de band met Whitesnake op tournee was. Ik heb hem ervaren als een van de aardigste personen die ik ken. Uiteindelijk hebben we aantal projecten gedaan, waarvan Revolution Saints de bekendste is. Toen hij door die moeilijke periode heenging, heb ik hem altijd bijgestaan. Deen kon altijd bij mij terecht als hij iets nodig had. Veel mensen laten hun vrienden vallen tijdens een zware periode. Als vriend vind ik dat je een fout moet kunnen accepteren, zolang die persoon niet in herhaling valt.

Journey is zonder Deen doorgegaan terwijl hij aan het afkicken was. Toch is hij nog altijd vrienden met zijn oude bandleden en heeft hij laatst zelfs opgetreden met Journey-gitarist Neil Schon. Het bewijst voor mij dat hij een goed karakter heeft en ik kan me goed voorstellen dat je hem de kans hebt gegeven om te drummen voor The Dead Daisies.

Doug: Wij maken allemaal fouten in ons leven. Iedereen herkent zich in het feit dat je dezelfde fout niet nogmaals wil maken. Dus werk je daar hard aan. Tijdens zo�n periode merk je pas wie je echte vrienden zijn. Die staan je bij door dik en dun.

Dus toen The Dead Daisies een nieuwe drummer nodig had, was Deen meteen enthousiast toen ik hem benaderde. Hij wilde dolgraag de rest van de band leren kennen. Toen we eenmaal aan de slag gingen met de eerste idee�n voor het nieuwe album, wist hij meteen waar we naar toe wilden.

Met uitzondering van David hebben alle leden in The Dead Daisies voorheen in grote, bekende bands gespeeld. Is dat een vereiste als je lid wilt zijn van The Dead Daisies?

David: Nee hoor, je moet vooral de nummers goed kunnen spelen. Ook moet iedereen het met elkaar kunnen vinden. Het belangrijkste is de chemie tussen alle bandleden. Uiteraard is een bak ervaring wel belangrijk voor onze werkwijze in de studio. Een nieuw lid moet meteen zijn weg weten in de studio.

In het openingsnummer Resurrected horen we aan het einde orkestratie voorbijkomen. Vorig jaar traden jullie in Polen op met een orkest. Is dat hetzelfde die we in de track horen?

Doug: Nee, maar het zou wel cool zijn om dat ooit eens te gaan doen. Het was het idee van onze producer. Het staat niet te hard in de mix en is vooral bedoeld om de boel wat aan te dikken. Live spelen we het nummer echter zonder orkest-sample.

Hoe hebben jullie het optreden met een orkest ervaren?

David: Geweldig, het is mijn beste live-ervaring ooit. Zoiets had ik nog nooit eerder gedaan.

Doug: Eigenlijk was het gekkenwerk. Weet je hoe moeilijk het is om samen met een orkest te spelen? Alle muzikanten gebruiken bladmuziek, maar wij niet. Tijdens een normaal concert kun je improviseren in de wetenschap dat de anderen makkelijk kunnen volgen. Als je dat met een orkest doet, dan gaat het mis. De druk om te presteren is groot. Onze vorige drummer Brian is klassiek getraind en had die avond de leiding. Hij wist alles in goede banen te leiden.

Op social media plaatst de band veel professionele video�s. Zijn jullie nog van plan om ooit eens een dvd uit te brengen van een volledige The Dead Daisies-show?

David: Ik weet het nog niet. Doen bands dat tegenwoordig nog, nu alles op YouTube te vinden is? Wat is dan nog het nut van een dvd? Maar ik sluit niks uit.

Doug: Bij ons live-album Live & Louder zit een dvd met een collage van videoclips. Wellicht zouden we dat voor een volwaardige dvd ook kunnen doen, inclusief een soort documentaire. Zoiets zou cool zijn. Maar dat is eigenlijk een beslissing van het management.

Daar ga jij toch over, David? Jij bent toch immers de baas van de band?

David: Het klopt dat ik de oprichter ben van The Dead Daisies. Maar ik bemoei me niet met het managen van de band. Zo leg ik niet de strategie uit voor de komende tijd. Daar ben ik ook niet goed in.

Maar als jij wilt dat er een show wordt gefilmd voor een dvd-release, dan gebeurt dat toch gewoon?

David: Je moet de band nu even zien door mijn ogen als zakenman. Je hebt de business-kant en de management-kant. Deze twee vaardigheden zijn erg verschillend van elkaar. Je laat managers managen en investeerders laat je investeren. In de muziekindustrie is het managen van een band een vaardigheid waar ik helemaal niks vanaf weet. Uiteindelijk wil ik gewoon bezig zijn met muziek spelen en schrijven.

Doug: Daarom is David buiten The Dead Daisies ook zo succesvol als zakenman. Hij weet welke personen het meest geknipt zijn voor bepaalde taken. En uiteindelijk werkt dat uitstekend in een team. Dat is ook het geval bij The Dead Daisies, waarbij David zich ervan bewust is welke bandleden het meest geschikt zijn.

David, eerder kwam al ter sprake dat ieder bandlid voorheen in grote bands heeft gespeeld, behalve jij. Is het met The Dead Daisies voor het eerst dat jij de wereld rondtrekt als gitarist?

David: In 2006 tot en met 2008 zat ik in een band genaamd Mink. We hebben een album gemaakt. De zanger moest er echter mee stoppen vanwege zijn nieuwe gezin. En er speelden ook zaken in mijn leven waardoor ik niet verder kon gaan met Mink. Maar met die band hebben we getoerd door de Verenigde Staten. Verder heb ik veel rondgetrokken door Australi�. Maar de wereldtournees met The Dead Daisies zijn relatief nieuw voor mij, hoewel ik dat ook alweer sinds 2013 doe.

En hoe bevalt het?

David: Het is moeilijker dan het lijkt. Maar dat is het wel waard, want uiteindelijk haal ik er veel voldoening uit. Ik ben omringd door geweldige mensen en we kunnen het bijna altijd goed met elkaar vinden. We hebben lol. Dit is wat ik muziek maken zou willen noemen. En als wij lol hebben, dan hebben de fans dat ook.

Jullie zijn de gitaristen van The Dead Daisies. Zijn er dingen die jullie van elkaar opsteken?

Doug: De manier waarop David het instrument benadert, is heel fris en eerlijk. Het maakt hem niet zoveel uit hoe hij overkomt. Hij gaat er gewoon voor. En dat bewonder ik van hem. Het heeft ongetwijfeld te maken met onze verschillende achtergronden.

David: Dat zijn aardige woorden van Doug. Ik ben erg be�nvloed door de Australische rockband The Angels. Met de zanger van die band, Doc Neeson, ben ik eens een project begonnen. The Angels heeft een bepaalde speelstijl die als gitarist enige aanpassing vereist. Je speelt voornamelijk met neerhalende bewegingen. Dat doe ik nu altijd als ik gitaar speel.

Doug: In Whitesnake speelde ik samen met Reb Beach. Ongetwijfeld heeft zanger David Coverdale bewust voor ons beiden gekozen om te zorgen voor wat competitie tussen zijn gitaristen. Dat was prima, maar het heeft heel lang geduurd voordat we echt klikten. Met David Lowy ontstond die klik meteen. Op het podium staan de gitaren even hard in de mix. We hebben verschillende stijlen, maar ik geniet ervan hoe wij samen klinken. Het lijkt niet op Whitesnake of The Angels, maar op The Dead Daisies.

Doug, waarom heeft het met Reb in Whitesnake lang geduurd voordat jullie klikten?

Doug: Toendertijd gaf David Coverdale mij de opdracht om de solo�s van de oude Whitesnake-songs te gaan verdelen tussen Reb en mij. Ik heb hard moeten nadenken over wiens stijl het beste zou passen bij bepaalde songs. Zo vond ik dat Reb de solo van Here I Go Again moest gaan doen. Dat doet hij geweldig en naar mijn mening beter dan het origineel. Oh, sorry voor die opmerking, want jouw landgenoot Adrian Vandenberg heeft die natuurlijk ingespeeld. Geen zorgen, ik ben gek op zijn gitaarspel en die solo is geweldig.

Maar goed, het duurde dus lang voordat Reb en ik echt klikten, maar het is gelukt. Dat we uiteindelijk respect hebben gekregen voor elkaars verschillen, vind ik het mooiste van de hele ervaring. David Coverdale wilde graag een engel en een duivel die op het podium met elkaar in gevecht gaan.

David: Dat zou ik dus echt niet kunnen doen. Dat zou mij vooral veel stress opleveren. In het zakenleven werkte ik samen met mijn broers, mijn vader en enkele andere personen. We zitten met z�n zessen aan tafel en werken dan samen naar ons einddoel. Dat haalt het beste uit iedereen. Ik wil niet zeggen dat Dougs situatie in The Dead Daisies beter is dan die in Whitesnake. Het gaat er uiteindelijk om waar de situatie om vraagt. Maar ik wil liever samenwerken dan concurreren.

Doug, in 2014 heb je Whitesnake verlaten, onder meer omdat je meer tijd aan je gezin wilde besteden. Anno 2018 lijk je het net zo druk te hebben als toen. Wat is er nu anders aan jouw situatie?

Doug: Op het moment van mijn vertrek van Whitesnake lag ik in een scheiding. In de hele periode toen ik de band zat (2002 - 2014, red.), ben ik twee keer getrouwd geweest. Voor een vrouw is het zwaar om met iemand te zijn die er nooit voor haar kan zijn. Toen ik in scheiding lag met mijn tweede ex-vrouw, had ik al iemand anders ontmoet. Ze is de vrouw met wie ik nu getrouwd ben. Maar mijn ex-vrouw en ik hadden tijdens de scheiding nog altijd goed contact en ik wilde haar niet ongelukkig maken. Toen maakte ik de belofte om voor onze zoon te zorgen en haar te helpen met alles wat ze nodig heeft. Nu is ze weer gelukkig en zorgen we samen voor ons kind, hoewel hij wel bij mij woont.

Het komt er dus op neer dat ik tijd nodig had om die hele situatie op te lossen. Op dat moment begon David Coverdale aan The Purple Album en hij wilde dat ik daarvoor in de buurt van zijn studio kwam wonen. Geld zou geen rol spelen. Maar dat maakte mij niets uit. Voor mij was mijn thuissituatie op dat moment het belangrijkst. Later begon het toch weer te kriebelen en pakte ik weer wat gitaarklussen. Zo ging ik in 2015 een paar maanden op tournee met Glenn Hughes.

En toen kwam het telefoontje van The Dead Daisies met de vraag of ik de nieuwe gitarist wilde worden. Ik heb het altijd al een gave band gevonden. Er zat een aantal vrienden van mij in de band, zoals Brain Tichy en John Corabi. De video van de cover Midnight Moses vond ik geniaal. John ken ik al sinds mijn tienertijd en hij speelde dat nummer toen al in de clubs. Toen de positie van gitarist in The Dead Daisies vrijkwam en ik werd gepolst of ik interesse had, hapte ik meteen toe. Ieder bandlid wil ook andere dingen doen en tijd besteden aan zijn familie. Daarom willen we maximaal zes maanden per jaar aan The Dead Daisies besteden.

De meeste vaders hebben een baan waarvoor ze elke ochtend om 7.00 uur moeten opstaan. Uiteindelijk besteed ik waarschijnlijk meer tijd aan mijn familie. Het verschil is dat het niet zo regelmatig is als bij andere ouders. Mijn zoon begrijpt dat zijn vader muzikant is. Op tournee hebben we contact via Facetime. Technologie heeft wat dat betreft het toeren een stuk aangenamer gemaakt.