Op voorganger Burn It Down (2018) werd een zwaarder geluid gentroduceerd. Desondanks klonk The Dead Daisies nog altijd als een band die wel van een feestje houdt. Holy Ground laat een doodserieuze rockformatie horen, met ditmaal een cht loodzwaar geluid. De magistrale zangstem van de 68-jarige Hughes leent zich niet voor het opwekken van feestvreugde. Het is een element dat verleden tijd is bij The Dead Daisies. Het benadrukt hoe groot het stempel is dat Glenn drukt op de muziek. Samen met gitarist Doug Aldrich is hij dan ook verantwoordelijk voor alle songs. Dat was voorheen nog een groepsaangelegenheid.
De gepleegde coup door Hughes heeft wel het beste album van The Dead Daisies opgeleverd. Holy Ground laat met gemak al het voorgaande werk achter zich. De composities zelf zijn geen hogere wiskunde, maar de bandleden tillen het geheel naar een flink hoger niveau. De muzikanten halen alles uit de kast om Glenns en Dougs nummers fris, groovy en spetterend te laten klinken. De gitarist laat zijn kenmerkende wilde gitaarstijl achterwege en heeft een zwaardere sound dan voorheen. Dat komt vooral door de massale productie van de plaat.
Het geluid van een band wordt grotendeels bepaald door de zanger en Holy Ground is daar het bewijs van. The Dead Daisies is een compleet andere band dan voorheen. Eigenlijk is Holy Ground gewoon het nieuwe soloalbum van Glenn Hughes. Een aantal songs doet zelfs denken aan zijn samenwerking met Black Sabbath-gitarist Tony Iommi. Misschien dat er Daisies-fans zijn die bij voorbaat geen interesse hebben in de vernieuwde sound. Die missen dan een bijzonder hoogstaand hardrockalbum.
Tracklist:
1. Holy Ground (Shake The Memory)
2. Like No Other (Bassline)
3. Come Alive
4. Bustle And Flow
5. My Fate
6. Chosen And Justified
7. Saving Grace
8. Unspoken
9. 30 Days In The Hole (Humble Pie-cover)
10. Righteous Days
11. Far Away
