We zijn uit Los Angeles vertrokken en we hadden een tussenstop in Houston voordat we naar onze eindbestemming M�nchen vlogen. Pas in M�nchen hoorde we dat vanwege een computerstoring in Houston onze apparatuur niet meegevlogen was en dus daar nog stond. We maakten ons wel zorgen en maakten een plan B. We zochten uit wat de beste manier was om de apparatuur alsnog op tijd in the middle of nowhere (Roitzschjora in Duitsland, red.) te krijgen voor ons optreden op het With Full Force-festival. Dat was zes uur rijden van het vliegveld. Tom Wedge, de tourmanager, kreeg toen een telefoontje van de afdeling gevonden voorwerpen in Houston. Daar werkte iemand die toevallig een Fear Facory-fan was en die maakte van deze zaak zijn persoonlijke verantwoordelijkheid. Hij heeft er alles aan gedaan om onze spullen toch nog op tijd bij het festival te krijgen en dat is gelukt. We stonden gepland om half zeven te gaan spelen en om half zes arriveerde onze apparatuur. Ondanks dat we op een festival geen soundcheck hebben, wilden we ons toch goed voorbereiden, maar dat kon dus niet. Het was een kwestie van zoals wij dat noemen �throw and go�. Het was een moeilijke start, maar het kon gelukkig allemaal doorgaan.

Dat moet een hele opluchting zijn geweest. Die burrito�s na de show hebben dus extra lekker gesmaakt.

Ja (lacht), die waren heel lekker (gitarist Dino Cazares bevestigt dit ook op de achtergrond, red.). �They were actually pretty damn good�. We hebben ons wel vermaakt. Gisteren in M�nster ging het qua voorbereidingen voor de show al een stuk beter en vandaag is onze eerste headlineshow. We hebben veel meer tijd om ons goed te kunnen voorbereiden en kunnen een soundcheck doen in een goede zaal.

Hoe is het om in de hitte te spelen en te toeren?

Het is wat oncomfortabel. Eenmaal op het podium maakt het niet zoveel uit. Je zit dan toch in een roes en je gaat toch zweten. Maar de afgelopen dagen was het erg heet, droog en daardoor stoffig. De stof was werkelijk overal en ik liep echt met een doek voor mijn mond. En de airconditioning van de bus werkte om een of andere reden niet. Het was echt ondraaglijk in de bus. Maar je moet je er toch omkleden en dus het beste ervan maken. Je hoopte alleen dat de zon snel onder ging, want op dat moment was het goed te doen. Het is wat dat betreft een welkome verandering om hier in Utrecht te zijn.

Laten we het over jullie nieuwe album Genexus gaan hebben. Het grijpt deels weer terug naar de tijd van Demanufacture en Obsolete, maar bevat tevens nieuwere elementen. Wat was het doel toen jullie het album schreven?

Het doel was om een goed album te maken. We hopen dat de fans hem leuk vinden. We hebben er veel tijd voor genomen en dat was het waard. Het heeft zich uitbetaald. We wilden niets overhaasten ondanks dat de buitenwacht wel die druk op ons probeerde te leggen. We voelden een gezonde spanning, maar wilden het gewoon goed aanpakken. We zochten naar het juiste geluid en wilden tevens experimenteren, maar wel Fear Factory blijven. We hebben zowel gezocht naar nieuwe manieren om onze sound te verbeteren, maar hebben ook de reeds beproefde aanpak toegepast.

Dat hoor je duidelijk terug. Was het doel op zich ook om die sound in de nieuwe songs te verwerken?

Dat was zeker het geval. Er zaten aspecten aan die oude albums die we terug wilden laten komen. We wilden ze echter niet reproduceren, maar zochten naar een organische sound met een mechanische vibe, repetitieve ritmes en de beats moesten klinken als iets industrieels. We wilden het niet steriel laten klinken. Dat was ook een doel op zich. We wilden eigenlijk voor een oude manier gaan en daarvoor een nieuw element gebruiken, namelijk de manier van mixen van Andy Sneap, die zijn eigen geluid aan het geheel meegeeft. Op die manier kwamen de twee werelden samen.

Jij woont in Pennsylvania en hij in L.A. Heb je op dezelfde manier samengewerkt met Dino als voorheen en hoe ging dat met de repetities voor de tour?

Ik ga vaak naar L.A. en ben daar dan aan het werk met de anderen. Soms ben ik in Pennsylvania omdat ik graag tijd doorbreng met mijn kinderen, maar als we moeten oefenen met de band, vlieg ik naar L.A.

Waren jullie extra gemotiveerd om een goede plaat te maken na de gemengde reacties op The Industrialist?

Ik zou het niet gemotiveerd willen noemen, maar vanwege de kritiek op de geprogrammeerde drums, wilden we deze keer gebruik maken van een echte drummer die we hebben ingewerkt voor de opnames. Hij is verantwoordelijk voor de live-sound. Sample-sounds zijn goed, maar live-sounds zijn beter. Het voelt gewoon anders met een echte drummer.

Ik vind het zeker een verbetering. Mike Heller heeft het prima gedaan. Jullie werken ook nog samen met Deen Castronovo, iemand die je nog kent uit de tijd van GZR, toen jullie op Plastic Planet samenwerkten. Voor welke track heeft hij de drums opgenomen?

Voor Soul Hacker. Hij is inderdaad al jaren een goede vriend van mij. Hij woont in Oregon en als we daar spelen met Fear Factory komt hij altijd langs om samen met zijn zoon te kijken. Hij heeft de partijen opgenomen in zijn eigen studio.

Het is een mijn favorieten en het leent zich ook uitstekend voor een live-uitvoering.

Dank je. We spelen Soul Hacker vanavond samen met nog een andere nieuwe track. Dat is Protomech. We hebben vorig weekend ook nog een video opgenomen voor Dielectic.

Met betrekking tot de ritmesectie hebben jullie nog een wijziging doorgevoerd. Matt DeVries is vervangen door Tony Campos, ook al iemand die je al lange tijd kent. Zo lang al dat hij niet eens audities hoefde te doen.

Matt wilde zich graag concentreren op zijn gezin. Tony Campos was op dat moment beschikbaar. Ik kende hem al uit de vroegere dagen van Static-X, van Ministry en later Soulfly. Tony zat samen met Dino in een project met de naam Asesino dus het is een bekende voor ons. We kennen zijn kwaliteiten, dus hij hoefde geen auditie te doen.

Wie heeft de bas voor het album ingespeeld? Dat kwam te laat voor Tony, toch?

Ja, Tony is er pas later bijgekomen. Dino heft de baspartijen ingespeeld.

Het album is zeer gevarieerd. Op de eerste helft staan veel agressieve tracks, maar daarna gaat het tempo wat naar beneden en zit er meer melancholie in de songs, met name in het afsluitende Expiration Date, maar ook in andere nummers..

Dat klopt. Dino en ik hebben het over de volgorde van de tracks op het album gehad. We vonden het een goede verdeling om met de hard-hitting upbeat-tracks te beginnen en daarna de experimentele kant van Fear Factory te laten horen. We hebben er ook wederom een cinematisch gevoel aan proberen te geven, middels de geluiden en de keyboards. We noemen Demanufacture niet voor niets �the soundrack to the movie that was never made�. We hebben dat filmische concept levend gehouden op elk album en op Genexus is het beter dan ooit naar voren gekomen.

Over soundtracks gesproken; Archetype is in The Chainsaw Massacre (de remake uit 2003). Ook hebben jullie soundtracks voor games geleverd, zoals Zero Signal in Mortal Kombat. Zijn er momenteel meer aanbiedingen?

We hebben eigenlijk al jaren niets meer op dat gebied gedaan. Als we een uitnodiging krijgen, willen we daar zeker op ingaan. Het is iets dat we altijd hebben willen doen.

Hebben jullie wel eens nagedacht over een album met alleen rustige songs zoals Expiration Date, A Therapy For Pain en Timelessness, zoals Opeth dat met Damnation heeft gedaan of willen jullie het speciale karakter van die reflectieve tracks behouden?

Het is typisch voor ons om een song als Expiration Date aan het einde van elk album te hebben. Als je een heel album met zulke songs maakt, is het niet meer speciaal. Het is de singulariteit van die ene track die zo in contrast staat met alle andere, dat ervoor zorgt dat zo�n nummer nog meer opvalt. Expiration Date is toch net weer iets anders dan we voorheen gedaan hebben. Het is wat ritmischer, het is geen dubstep, maar het heeft een gemeenschappelijke beat.

Het doet me enigszins denken aan de band White Lies. Waar halen jullie de inspiratie voor dit soort songs vandaan?

Terwijl Burton nadenkt en de vraag stelt aan Dino, krijgen we van laatstgenoemde een reactie.

Dino: We zijn met veel idee�n bezig. Als ik bijvoorbeeld melodische dingen aan het schrijven ben, denk ik soms �Dit refrein klinkt wel goed en epic� en dan gebruik ik het in de song. De basis komt er vaak door zomaar wat harmonics te spelen.

Burton: Als ik vervolgens naar de muziek luister, komen de teksten vanzelf. Terwijl ik de song beluister, raak ik ge�nspireerd en komen er melodie�n in mijn gedachten op en begin ik te zingen en dan komen de lyrics en de melodie samen. De inspiratie krijg ik op verschillende momenten en plaatsen, ook plekken waarvan je het helemaal niet verwacht.

Het concept over het album gaat over de volgende fase in de evolutie van de mens. Ken je de band Scar Symmetry? Zij hebben eind vorig jaar een album aan het onderwerp singulariteit gewijd. De titel ervan is The Singularity (Phase 1: Neohumanity) en dat is het eerste deel van een trilogie.

Ik ken de band wel, maar het album niet. Misschien moeten we eens samen gaan zingen (lacht).

Betreffende het concept is Ray Kurzweil een inspiratiebron voor je. Wie nog meer?

Philip K. Dick, Isaac Asimow, Kurt Vonnegut, William Gibson, Robert Heinlein, daar groeide ik mee op, maar ook met Star Wars, Battlestar Gallactica en Robocop. Door dat onderwerp ben ik enorm ge�nspireerd geraakt. En terwijl ik aan het lezen ben, groeit het web van de technologie exponentieel op een dagelijkse basis. Toen ik aan het album begon te schrijven, hoorde ik dat Ray Kurzweil naar buiten kwam met zijn statements over de singulariteit. Hij voorspelt dat in het jaar 2045 mens en machine een zijn door nanotechnologie. Maar ook andere dingen, zoals wapens die neurologisch getransplanteerd kunnen worden in je brein zodat ze werken op de manier waarop jij denkt. Dat zit er snel aan te komen. Er wordt op dit moment mee ge�xperimenteerd en het wordt op dit moment toegepast. Sommige dingen bevinden zich nu nog in een vroeg stadium, maar dat soort dingen gaat zeker gebeuren.

Het is wel een heel interessant en actueel onderwerp. Maak je je zorgen om die ontwikkelingen of denk je dat we het maar moeten laten gebeuren?

Het baart me geen zorgen omdat zoals je zegt het toch gaat gebeuren ongeacht wat we ervan vinden. Echter, ik ben wel bezorgd over het feit dat we onze menselijkheid verliezen in de zin van empathie en stoppen met het om elkaar geven. Zullen machines om elkaar geven? Dat is wat Philip K. Dick bediscussieerde in Do Androids Dream Of Electric Sheep? Dat is een aspect waarin wij verschillen met machines, het empathische vermogen.

Wat voor betekenis wil je aan je teksten geven? Wil je de fans bewust maken van dit gegeven?

De teksten hebben zeker een bepaalde betekenis voor mij. Ik schrijf altijd vanuit het persoonlijke aspect. Dat pas ik dan toe in een concept en omdat ik vanuit het persoonlijke aspect schrijf, ben ik gepassioneerd met betrekking tot wat ik zeg. Is het belangrijk dat de fans het weten? Niet echt. Niet alle fans zijn ge�nteresseerd in je tekstuele concept. Sommigen zijn ge�nteresseerd in de muziek en de hard-hitting vocalen, maar er zijn ook fans die wel ge�nteresseerd zijn en er gefascineerd door raken en voor die mensen is het �a little cookie�. Ze gaan er wellicht over praten met hun vrienden. De teksten zijn dus niet het meest belangrijke aspect voor de fans, maar voor mezelf wil ik het wel naar buiten brengen. �This is us, this is me and this is what we do!�

Jullie zijn met die houding ver gekomen. Ik kan me nog een optreden op een festival in Hardenberg herinneren in de jaren negentig. Tot dan toe hadden nog niet veel mensen van een combinatie van grunts, screams en cleane vocalen gehoord, maar het sloeg in als een bom.

We waren moeilijk in een hokje te plaatsen. Dat was echt een issue ten tijde van Soul Of A New Machine. Ze wisten ons niet te categoriseren. Het was geen typische death of industrial. Zo speelden we met veel verschillende bands en opeens op een festival met allemaal hardcorebands. En wij hadden zoiets van: �Ok, whatever.�

De cirkel is inmiddels eigenlijk wel rond. Monte Connor tekende jullie destijds bij Roadrunner. Hij is inmiddels de baas van Nuclear Blast in de Verenigde Staten en sinds kort zitten jullie bij dat label.

Dat is heel cool en het is het bewijs dat inderdaad de cirkel rond is. Dat is in veel branches zo, maar vooral in de muziekindustrie. Na het uiteenvallen van Roadrunner moest Monte op zoek naar een nieuwe baan en zo kwam hij terecht bij Nuclear Blast. Hij zocht nog naar wat extra bands voor Nuclear Blast en kwam bij ons terecht. Hij geloofde echt in ons en wilde ons laten herleven en brengen naar een status waarvan hij vindt dat Fear Factory die verdient. Ze hebben inmiddels al veel goed werk voor ons gedaan. We zijn er zeer tevreden mee. De mensen bij Nuclear Blast zijn echt fans. Als je ze een album geeft, waar ze enthousiast over kunnen zijn, maakt het hun werk makkelijk, dus we zijn erg tevreden.

In een eerder interview met Metalfan.nl verklaarde je dat Nederland het eerste land was dat Fear Factory in de armen sloot. Hoe komt het dat jullie hier graag optreden?

Er zijn nog steeds heel veel Fear Factory-fans in Nederland, dus we komen hier graag. We begonnen onze �grass roots-tour� met Brutal Truth in Nederland en deden zo�n twintig shows. We zaten destijds bij Roadrunner, dat gevestigd was in Nederland, buiten Amsterdam. Hun netwerk zat dus ook hier. Metal was hot in Nederland. Elke club kende de bands die bij Roadrunner zaten, zo ook Fear Factory, dus we konden er vaak optreden en deden regelmatig interviews. Dat zijn wel belangrijke redenen voor het succes in Nederland. Plus het is ook zo dat de mensen hier vaak cool en relaxed zijn en het is hier goed geregeld. Ik was vroeger aan het roken, maar ik rook nu niet meer. Nu eet ik alleen nog maar pannenkoeken (lacht).

Demanufacture is inmiddels twintig jaar oud. Hoe kijken jullie zelf terug op de periode rond die plaat?

Ik herinner me veel uit die tijd. Als ik terugkijk op die tijd, is dat met een smile. Het was een zeer interessante tijd voor de band. Het album definieerde Fear Factory. Soul Of A New Machine was een introductie, maar de opvolger was het definitieve plaat. Voor mij is het ons debuutalbum. Daarna begon alles heel snel te veranderen voor ons. We kregen meer concerten, festivals, interviews. Het was het moment waarop ik een professioneel muzikant werd. Mijn leven veranderde.

Later dit jaar spelen jullie de plaat in zijn geheel, maar jullie hebben het album al eens eerder in zijn geheel gespeeld.

Dat klopt. Dat was in Australi� anderhalf jaar geleden. Het was een groot succes. We kijken er dan ook naar uit om het hele album in november in Europa te spelen. We spelen eerst wat songs van Genexus en daarna alle nummers van Demanufacture.

Daar kijken de fans zeker naar uit. Het festival in Eindhoven wordt trouwens georganiseerd door Epica. Zij hebben Replica een aantal jaren geleden gecoverd.

Ja. Misschien komen ze wel op het podium om dat nummer met ons samen te spelen (lacht).

Dat zou erg cool zijn.

Ik zorg ervoor dat het gebeurt.