Brian: Dat kan straks ook wel hoor.

Justin: De show was geweldig!

Kevin: Vraag het straks nog een keer, maar hoe dan ook: voor ons zal het leuk worden. We hebben hier echt naar uitgekeken.

Brian: De mensen gingen helemaal uit hun dak! Er werd een muur gesloopt en ik hoorde achteraf dat er wel duizend mensen waren, terwijl de capaciteit 350 is.

*Alom gelach*

Dat neemt niet weg dat traditionele metal zeldzaam is op Roadburn. Hoe ga je daar mee om?

Brian: Dat maakt niet uit. The Gates Of Slumber heeft hier gestaan. Roadburn is inderdaad geen doorsnee metalfestival. Er staat wel veel experimentele metal. We spelen wel traditionele metal en vanwege ons doomy geluid passen we hier wel. Het is voor ons ook wel eens goed om voor een ander publiek te spelen. Sommige mensen zullen het sowieso wel leuk vinden, maar wellicht dat anderen onze muziek leren kennen. Ik zie een uitdaging en daar houd ik wel van. Bovendien denk ik dat de mensen die naar dit festival komen, een heel brede smaak hebben

Kevin: Ik vind het best briljant dat er op de poster geen twee bands staan die op elkaar lijken.

Ik geloof dat ik enkele van jullie gisteren al zag rondlopen. Hebben jullie ook bands zien optreden?

Brian: Ik heb Fields Of The Nephilim gezien! En Zombi. En er was een bandje dat Sammal heet. Dat was echt geweldig. Ik heb geprobeerd om een cd van ze te kopen, maar alles was al weg. Maar dat zijn alle bands die ik gezien heb. Fields Of The Nephilim was leuk. Zombi was off the hook!

Dave: Zombi komt trouwens, net als wij, uit Pittsburgh. In Pittsburgh heb je een populair krantje waarin veel geklaagd wordt dat lokale bands buiten de stad geen kansen krijgen. Wat ze alleen niet zien, is dat die artiesten vooral overzee spelen.

Jeff Martin (Lo-Pan) kuchkuch Lady Gaga.

*gelach*

Brian: Er zijn ook bands van buiten de stad die meer in Pittsburgh spelen dan wij, zoals Lo-Pan.

Het is anderhalf jaar geleden sinds ik jullie voor het laatst gesproken heb. Sinds die tijd zijn twee leden vertrokken en vervangen. Kunnen jullie wat over jezelf vertellen en hoe jullie in Argus zijn gekomen?

Justin: Ik ken Kevin en Jason sinds de middelbare school. We zaten toen samen in een punkband. Die is op een gegeven moment uit elkaar gevallen en we zijn ieder een eigen kant opgegaan. Zij zijn begonnen met Argus en ik heb in allerlei mathrock- en indiebandjes gezeten. Ik ben erbij gevraagd en speel nu trouwens in nog drie andere bands in drie verschillende genres. Ik houd er gewoon van om muziek in het algemeen te spelen. Ik geloof dat ik nu zestien, zeventien jaar basgitaar speel.

Dave: Ik ken deze gasten ook al een tijdje. Ik heb ze ooit eens gezien in een club in Pittsburgh. Ik zat op het toilet toen zij Phantom Of The Opera speelden. Iedere metalband in Pittsburgh covert vroeg of laat Iron Maiden een keer, maar zij deden dat echt goed. Deze keer werd er ook nog eens normaal gezongen. Nou ja, normaal, Brian? Laten we het op lekker vies houden.

Brian: Inderdaad.

Dave: Er is daar gewoon heel veel death metal. Maar zij waren anders, dus ik kwam met ze in contact. Ik heb hun platen opgenomen en soms meegespeeld. Toen Erik vertrok, vroeg Brian of ik bij de band wilde. Ik kende hun materiaal door en door, dus besloot ik om bij optredens aan te sluiten. Ik weet precies wat ze van me verwachten, maar ook hoe ze zich als band willen presenteren. Ik ben natuurlijk ook een groot fan van heavy metal. Hiervoor zat ik in de thrashband Mantic Ritual en nu ben ik met deze jongens op pad.

Jullie hebben een EP uitgebracht die Death Hath No Conscience heet. Wat zegt dit plaatje over Argus anno 2015?

Brian: Jason kwam met dat nummer ten tijde van de oude line up. We hebben er destijds nog met z�n allen aan gewerkt. Het was de bedoeling dat dit nummer op de volgende plaat zou komen. We waren toen de voorbereidingen aan het treffen tot Andy en Erik vertrokken. Ik weet nog dat ik met Jason aan het bellen was over bepaalde bands en dat het misschien leuk was om met dergelijke invloeden te werken. Jason begon toen over dit nummer, waarvan ik het geschikt vond voor de nieuwe plaat en Jason stribbelde tegen. Hij vindt het nummer een buitenbeentje. Zodoende is er voor gekozen om het als een 7� uit te brengen. Toen we dat besloten hadden, zijn we meteen gaan nadenken over wat we nog meer konden doen en is vrij snel besloten om Streets Of Gold van Diamond Head te coveren. Kevin was meteen voor. Hij is dol op dat nummer, dus was het de snelste beslissing die we ooit gemaakt hebben. We moesten het nog wel even overleggen met het label uiteraard, maar toen was het geregeld.

Ik ben het met Jason eens dat het een buitenbeentje is�

Brian: �Het is wat aggressiever en�

Rechtdoorzee

Brian: Inderdaad.

Is dit de richting die jullie opgaan of is het eenmalig?

Brian: Dat is bij ons moeilijk te zeggen. We hebben bijvoorbeeld nog niks geschreven voor het nieuwe album. We luisteren naar zoveel verschillende stijlen en dat heeft allemaal invloed op het proces. Zodra we aan de slag gaan, zal alles heel natuurlijk verlopen. We weten pas hoe de nieuwe muziek zal klinken, zodra het geschreven wordt.

Dave: Uiteindelijk zal het klinken als Argus. Brian is onze enige echte zanger en Jason heeft zijn eigen stijl. Zodra ik weer achter de knoppen kruip, zal ik het weer een kwaadaardig Black Sabbath-geluid geven. Na de wissel in de bezetting zul je wel wat verschil horen. Alleen het vertrek van de frontman zorgt voor een ander geluid.

Brian: Wat ik graag zou willen, is dat we op de volgende plaat iets nieuws proberen. Gewoon een paar dingetjes anders. We kunnen altijd proberen bepaalde zaken anders aan te pakken en kijken hoe het uitpakt. Ik vind het belangrijk dat je redelijk trouw blijft aan je eigen sound. Ik haat het wanneer bands het roer compleet omgooien. Zoiets moet geleidelijk groeien. Blijf jezelf uitdagen en goede songs schrijven, maar vergeet niet waarom mensen je muziek ooit leuk gingen vinden.

Dave: Maar het is heel moeilijk om dat te doen en tegelijkertijd niet geforceerd over te komen. Het is natuurlijk raar wanneer bands ineens iets anders gaan doen. Zeker wanneer de nieuwe richting op dat moment populair is. Muziekliefhebbers zijn van nature erg cynisch als het daarop aankomt.

Kevin: In Solitude heeft dat gedaan met Sister, en dat album vind ik echt geweldig. Ik vind de eerste twee ook erg goed hoor. Je hebt vaker van die bands die het roer omgooien, waarbij blijkt dat het niet werkt, maar In Solitude heeft dat erg goed gedaan.

Hebben jullie er wel eens aan gedacht om eens een keer iets nieuws te doen? Een conceptalbum bijvoorbeeld?

Brian: Kevin en ik hebben in het verleden wel een paar keer gesproken over conceptalbums. Het probleem ervan is het bedenken van een goed concept. Veel van dat soort platen klinken geforceerd. Dat is een probleem dat je moet tackelen, al is het wel een heel leuke uitdaging, zeker om de teksten te moeten schrijven. Wat ik graag wil voorkomen, zijn van die verplichte passages of dat het geacteerd klinkt. Er zijn in het verleden veel conceptplaten uitgebracht en de meeste werken gewoon niet. Ik ben bijvoorbeeld groot fan van Kiss, maar hun conceptplaat� Ik haat het niet, maar het werkt gewoon niet. Uiteindelijk is het gewoon heel moeilijk een goed onderwerp te kiezen en daarna moet je er een vloeiend geheel van maken en dan moeten ook nog de teksten goed zijn. Het is heel moeilijk, maar wat mij betreft is dat plan nog niet van tafel.

Kevin: We smeren het schrijfproces altijd uit over een lange periode. We gaan er niet even voor zitten en klaren de klus in een of twee maanden. Het eerste nummer voor Beyond The Martyrs is anderhalf jaar voor de release geschreven.

Jason: Ik zou eigenlijk graag zien dat Brian zijn aandeel als eerste aanlevert, maar dat gebeurt nooit. Hij schrijft altijd de teksten en dan weet ik tenminste met welke emoties ik kan werken. Wordt het vrolijk of is er iemand overleden.

Brian: Met Death Hath No Conscience had ik de teksten snel klaar. Kevin heeft ze doorgelezen en goedgekeurd. Ik was er op de ochtend van de opname niet meer gelukkig mee, dus heb ik toen in een uur tijd iets nieuws geschreven.

Dave: Iedere band werkt volgens een andere formule. Voor Argus werkt deze methode. We hebben voor de laatste plaat alleen een andere studio gebruikt. Gewoon vanwege het feit dat de eerste twee platen op dezelfde plaats opgenomen zijn en we nu iets anders wilden. Jason en de rest moet je in alle rust laten werken, terwijl Brian het beste presteert onder druk. Zijn teksten worden beter wanneer de opnames voor de deur staan. Zolang je aan het einde van de rit een goede plaat in handen hebt, maakt het me niet uit hoe het tot stand gekomen is. Ik heb bands in mijn studio gehad met complete binders. Alles is dan georganiseerd en geregeld. Dat is dan wel grappig als je je bedenkt dat Brian binnenloopt met een servetje. Als het eerste nummer opgenomen is, heb je de grootste hindernis genomen. Brian wil voor de opnames nog wel eens klagen dat hij niet meer kan zingen en dan moeten we hem even pushen.

Kevin: Ik denk inderdaad dat het niet zou werken wanneer we alles uitgevogeld hadden op het moment dat we de studio binnenlopen.

Brian: Voor een conceptalbum zou het stellen van deadlines een goed idee zijn. Ik weet nog steeds niet wat een goed onderwerp zou zijn. Ik denk dat je heel intelligent moet zijn om een goed conceptalbum te maken. Ik ben niet per se slim, maar ik wil vooral iets maken waarmee mensen zich kunnen verbinden. Ik denk niet dat ik er intelligent genoeg voor ben, want ik zou niet eens weten waar ik moet beginnen. Misschien moet ik iets schrijven over een invasie van aliens en refereren aan de koude oorlog ofzo.

De vorige keer hebben we nog veel gepraat over de verhalen van H.P. Lovecraft. In zijn werk zit vast nog een goed verhaal dat een album verdient.

Brian: Daar heb ik ook wel aan gedacht ja. Nu je het zegt, zou ik graag wel eens iets willen doen met The Broken Sword van Poul Anderson. Het moet niet teveel dungeons and dragons worden, maar dit boek kwam rond dezelfde tijd uit als The Lord Of The Rings, maar is nooit zo bekend geworden. Het verhaal is erg depressief en donker, maar ook heel gaaf. Daar wil ik wel wat mee doen, maar dan zit ik met Elven�

Kevin: Je weet wat ik over Elven hebt gezegd!

Brian: Ja, en dan voel ik me zo in een hoek gedreven en krijg ik het gevoel dat de teksten maar over een ding mogen gaan. Ik weet ook niet of ik wel een heel album wil opofferen aan een verhaal. Twee verhalen zou beter zijn. Soms bel ik Kevin wel eens op en roep ik dat we in de ene helft Dant�s Inferno moeten doen met de negen cirkels van de hel. En dan roep ik: Shit! Sepultura heeft dit al gedaan! Haha!

Jason: Ja, dat gebeurt vaak.

Kevin: Je hebt ook eens gezegd wat te willen doen met de verhalen van Elric van Michael Moorcock. We besteden trouwens ook heel veel aandacht aan de passages en overgangen naar volgende nummers. Ook daarom is een conceptalbum voor ons moeilijk te realiseren.

Jason: Er zijn veel elementen die je kan gebruiken uit het verhaal van Poul Anderson, zoals hoe de hoofdpersoon zijn familie opoffert voor eeuwig leven.

Ik moet afronden, want ik hoor op de achtergrond White Hills spelen en jullie beginnen ook zo. Als ik het goed begrijp, komt er nog even geen nieuw materiaal dus?

Kevin: We zijn al bezig om wat idee�n uit te wisselen, maar omdat we twee nieuwe mensen moeten inwerken, ligt daar de focus op. Deze twee moeten een set van een uur tot anderhalf uur van buiten leren, en dat in twee maanden tijd, haha. We hebben al wat riffs en wanneer we weer thuis zijn, gaan we daar mee stoeien. We zullen zien wat daar uit gaan komen.

Hierna volgt het interview dat ik deed met Argus ten tijde van de Dutch Doom Days 2013:

Brian: Die gast daar is Angus. Hij is onze manager en moet er voor zorgen dat we niks zeggen.

Jason: En hij daar is onze bassist. Je zal hem echt nooit horen. We huren altijd iemand in voor Andy. Wat je daadwerkelijk op het podium hoort, is iemand die in de achtergrond staat te bassen.

Dat is toch wel vaker het geval met bassisten?

*gelach*

Ik heb gehoord dat jullie net uit Polen komen en dit de laatste halte is van jullie Europese tour.

Brian: Dat klopt. We zijn nu� hoeveel dagen bezig?

Jason: Geen idee man.

Brian: Bijna twee weken onderweg. Tot nu toe was het geweldig. Het publiek was over het algemeen goed en er kwam veel reactie. Meer dan we eigenlijk verwacht hadden.

Hoe zou je de culturele verschillen tussen de Verenigde Staten en Europa omschrijven?

Kevin: In Polen kregen we duidelijk te maken met de taalbarri�re. De mensen zijn over het algemeen wel heel aardig en ik reis graag door dit continent.

Brian: Ja, ik zou willen dat we meer tijd hadden. Je ziet zoveel mooie en coole dingen hier, maar ons schema is heel strak. Er zijn veel goede musea en verder zijn onze portemonnees te klein.

Jullie hebben niet de welbekende stop bij coffeeshops?

Kevin: Nee, die hebben we niet gezien!

Brian: Ik heb wel een paar keer koffie gehad, haha!

Kevin: Amsterdam heeft natuurlijk wel die reputatie, maar wat mij echt aanspreekt, is de architectuur. Ieder kanaal is een plaatje om te zien. Rotterdam is wel anders, maar alsnog lijkt dit me een fijne stad. Neurenberg is erg mooi en in Marburg baalde ik heel erg dat ik er niet even rond kon lopen. We benutten alle tijd, maar we moeten ook de soundcheck doen etcetera. Morgen vliegen we naar Dublin. Een van ons moet meteen door naar huis, maar wij blijven daar nog een dag.

Momenteel zien we wel meer goede bands uit de Verenigde Staten. Behalve Argus heb je While Heaven Wept, Slough Feg en Twisted Tower Dire. Hoe is die scene in Amerika?

Brian: In de Verenigde Staten is die eigenlijk best slecht. Ik heb door het hele land getoerd (met Penance, red.), dus ik kan het weten. Er zijn wel veel goede bands, zoals degene die je noemt, maar op deze tour zijn er maar een paar avonden geweest waarin we voor minder man gespeeld hebben dan in onze thuisstad.

Kevin: Behalve bij festivals, zoals deze, spelen we ongeveer voor vijftig man. We gaan echt alleen op pad als er nog een of twee goede bands meegaan. Ik denk eigenlijk dat je op een losse avond geluk hebt, wanneer er vijftig man aan de deur staan.

Wat voor publiek trekken jullie? Zijn dat ook tieners en twintigers?

Brian: Dudes! Haha

Kevin: We spelen vooral in bars, dus moet je minimaal 21 zijn. De meeste bezoekers zijn van onze leeftijd. We hebben wel eens shows gedaan voor alle leeftijden, maar veel clubs willen zich daar helaas niet aan wagen.

En als je het vergelijkt met Europa?

Kevin: Het publiek hier verschilt enorm. Hier krijgen we tenminste nog reactie, ze kennen je songs en praten meer met je. Als je een Amerikaans publiek wilt laten meezingen, vinden ze dat net zo vervelend als naar de tandarts moeten. Jullie hebben daar veel minder moeite mee en dat is heel leuk.

Op de flyer van Dutch Doom Days staan jullie omschreven als �epic heavy doom metal�. Zie je dat als een (sub)genre of meer als een gevoel of sentiment?

Brian: Ik weet niet goed hoe mensen daarop komen, maar wanneer je nummers langer en grootser zijn, lijk je daar onder te vallen. We hebben er nooit over nagedacht in welk hokje we ons moeten stoppen, maar we zitten wel dicht tegen epic doom aan ja.

Kevin: Het heeft erg te maken met het gevoel van de muziek. Wanneer we iets schrijven, krijgen we soms het gevoel dat de muziek moet opbouwen naar iets groots, zoals met Durendal het geval is. Waar veranderingen en passages wat melodieuzer worden en Jason�s krachtige solo�s voegen daar heel veel aan toe. Het heeft niet veel met de lengte te maken, maar echt het gevoel dat het uitstraalt.

En wat die solo�s betreft: Jason, wat is het geheim van een goede gitaarsolo?

Jason: Ehm, het moet uniek zijn. Ik luister altijd naar het nummer en schrijf wat ik hoor. Ik ben geen geschoolde muzikant. Ik weet niet in welke sleutel we spelen, laat staan welke noten daarbij horen. Ik speel gewoon wat ik hoor en dat maakt ieder nummer en iedere solo anders.

Doe je daar veel moeite voor of is het improvisatie?

Jason: Over het algemeen moet ik wel echt werken aan een solo. Soms improviseer ik wel en neem ik dat allemaal op. Van die opnames gebruik ik de beste en het komt voor dat ik hier en daar wat stukjes gebruik. Als ik in de studio kom, weet ik precies wat ik moet spelen.

Kevin: Dat wat hij op plaat ingespeeld heeft, zul je altijd op het podium horen. Zodra een nummer geschreven is, verandert hij er niets meer aan.

Jason: Ik sleutel er soms wel eens aan hoor. Soms kom ik ook naar de oefenruimte en laat ik wat dingen horen�

Brian: Haha, dit is versie A. Dit is versie B en dit is versie C. Maar als je wilt, kan ik dit deel van A gebruiken bij dat deel van versie C. Ik wat erg tof vind aan Jason�s werk, is dat zijn gitaarwerk zo flitsend is. Zijn solo�s op dit album zijn de beste die hij tot nu toe heeft gedaan en dan vooral in Cast Out All Raging Spirits. Goede gitaarsolo�s kun je meezingen of �neuri�n.

Kevin: Wat ik live wel vaak merk, is dat Jason en ik vaak oogcontact hebben tijdens een solo en allebei zo meezingen. Sterker nog, terwijl ik speel, kijk ik vaak uit naar zijn solo�s.

Ik merk heel erg de invloeden op van bands als Thin Lizzy en Iron Maiden. Zie jij dat zelf ook zo?

Jason: Ik ben vooral be�nvloed toen ik gitaar leerde spelen en dat was met name van het spel van Marty Friedman (ex-Megadeth) en John Petrucci. Ik zat toen helemaal in Dream Theater. Nu ook nog wel hoor, maar het is veel minder geworden. In die jaren liet ik me nog wel makkelijk be�nvloeden, maar tegenwoordig heb ik het te druk met het schrijven van nieuwe muziek.

Brian: Thin Lizzy en Maiden komen vaak naar voren, omdat ze prominent op de muzikale landkaart staan. We houden stuk voor stuk van die bands. Je hebt wel gelijk hoor. Ik besloot bij Argus te komen, omdat ik hun muziek erg gaaf vind. In de paar nummers die ik hoorde, sprak het gitaarwerk me heel erg aan en de harmonie�n doen inderdaad aan Thin Lizzy en Iron Maiden denken. Dus ja, door die bands zijn we erg be�nvloed.

Kun je de titel van jullie laatste album, Beyond The Martyrs, verklaren?

Kevin: Het gaat over een vriend van me. Een fantastische gozer met wie ik enkele jaren samengewerkt heb. Hij was een historicus, deed onderzoek en schreef een boek dat Beyond The Martyrs heet. Hij kwam vaak naar onze shows, maakte veel foto�s en rond de periode waarin wij aan dit album begonnen, werd hij ziek. Bij hem werd kanker geconstateerd en hij is inmiddels overleden. We hebben met zijn familie overlegd, want we wilden graag deze titel gebruiken ter nagedachtenis aan hem. De titel komt van hem en dat leek ons een mooi eerbetoon. Je kunt zijn foto zien in het boekje van de cd met een korte toelichting.

Is er ook nog een lied aan hem opgedragen?

Kevin: We wilden het laatste nummer van de plaat aan hem opdragen. Het was bedoeld als een Vikinggebed, omdat zijn familie oorspronkelijk uit Scandinavi� komt. Door de tijdsdruk is het er helaas niet van gekomen, maar de plaat is aan hem opgedragen.

In een interview heb ik gelezen dat de meeste teksten over Brian�s scheiding gaan�

Brian (nerveus): Ik zou niet zeggen dat alle teksten over mijn scheiding gaan, maar de meeste zijn inderdaad wel persoonlijk. Bijna al mijn teksten zijn dat en met name de laatste jaren gaan die over de scheiding, maar ook over de relatie die ik had. Het zal nooit ergens echt specifiek worden. Dat wat gebeurd is, plaatst me in een mindframe. Daarin kan ik teksten schrijven die bij mijn stemming van dat moment overeenkomen in plaats van de situatie waar het betrekking op heeft. Nou ja, er zijn wel een paar regels die vrij concreet vertellen wat er gebeurd is, al kan ik zo snel geen voorbeeld noemen. Je schrijft wel een stuk makkelijker je teksten als er nare dingen zijn gebeurd en zeker als je in de metalscene actief bent. Je teksten worden veel emotioneler als je depressief bent of in een slechte periode zit. Dat was ook het geval voordat ik bij Argus kwam. Tijdens het schrijven van de oude platen zat ik ook slecht in mijn vel.

Toch hoor ik wel verschil tussen Beyond The Martyrs en zijn voorganger Boldly Stride The Doomed. Ik zou het niet optimistisch willen noemen, maar wel uptempo en minder duister.

Jason: Het is sowieso een agressievere plaat. Dat was niet per se zo bedoeld, want de plaat vormt zich terwijl we er aan werken, maar uit dit proces is inderdaad meer uptempo, midtempo, agressie en, inderdaad, minder doom gekomen. We beschouwen onszelf toch al niet als een doomband. Het is een element van onze muziek en we doen wat we leuk vinden. Er zijn overigens wel een aantal doomy passages, maar die zijn zo in de muziek verwerkt, dat je ze niet altijd doorhebt. Toch krijgen we hier en daar complimenten over hoe we schaduwen aanbrengen in de muziek en wisselen van snelheid.

Kevin: Wat we wel bewust op deze plaat gedaan hebben, is dat we geprobeerd hebben om onze nummers bondiger te maken. Zeker voor optredens is het fijn om nummers achter de hand te hebben die niet almaar door blijven gaan. We wilden kortere nummers maken die tegelijkertijd krachtiger zijn en meer indruk maken. Maar verder is het zoals Brian zegt: het is een organisch proces. We weten nooit wat er gaat gebeuren, want de muziek wordt zoals wij ons voelen.

Jason: Dat geldt ook voor de instrumentatie. Mijn gitaarpartijen zijn donkerder wanneer ik me niet goed voel. Dat hoor je soms ook op deze plaat en verder vind ik zelf dat de baspartijen beter te horen zijn. Wat dat betreft voelt het ook wel als Iron Maiden aan trouwens, haha. Andy is killer op de basgitaar!

��n van de betere nummers wat ons betreft is Trinity. Willen jullie daarmee een politiek statement te maken of proberen jullie je te sympathiseren met het dramatische impact van de atoombom?

Kevin: Haha, het is sowieso geen politieke sympathie!

Brian: Nee, het is veel meer dat laatste. Ik verdiep me toch al weinig in politiek, omdat ik het niet eens ben met de meeste beslissingen die genomen worden. Daarbij luister ik ook weinig naar politieke bands. Trinity gaat over de impact van de bom. Ik liep al een tijdje met een paar zinnen uit de beroemde quote van J. Robert Oppenheimer in mijn hoofd rond. Tijdens het oefenen kwam dat al een paar keer naar voren en uiteindelijk vond ik een melodie die er goed bij paste. Je weet wel: �Now i am become death, the destroyer of worlds�. Ik heb er een avondje studie aan gewijd. Je mag het misschien wel een beetje als een politiek nummer beschouwen, want de bom is een verschrikkelijk ding. Daar wil ik ook niks tegenin brengen. Ik probeer geen punt te maken, maar wil gewoon verwoorden wat die wetenschappers dachten toen ze de eerste atoombom tot ontploffing brachten en daarmee realiseerden wat ze gecre�erd hadden.

Kevin: Die quote zegt alles over hoe Oppenheimer was. Je hebt de grote ontdekking die ze gedaan hebben, maar de keerzijde van wat de impact kan zijn, wanneer de bom ook echt gebruikt wordt. Het is een heel complex onderwerp. Als je de moeite neemt om het interview te bekijken, zul je ook zien dat er een heel scala aan emoties voorbij komt als hij de speech geeft.

De originele opname past ook perfect in het nummer. De emotionele omslag hebben jullie mooi vertaald in het plotselinge terugschroeven van het tempo.

Kevin: ja, dat was Jasons idee trouwens. Hij wilde toen nog wel dat de quote aan het begin moest, maar uiteindelijk hebben we een mooi slotstuk ervan gemaakt.

Het artwork van jullie platen heeft een sterke Lovecraftiaanse sfeer. Proberen jullie dat ook in de muziek te krijgen?

Kevin: Dat is ook de grootste connectie die we hebben met Brad Moore, de kunstenaar. We zijn allemaal groot fan van Lovecraft. Toen we Brad voor de eerste keer benaderden voor artwork, kwam hij vrij snel met een schets aan waarop je een krijger zag, heel musculair. We hebben toen gevraagd om iets wat bij de verhalen van H.P. Lovecraft zou passen.

En hoe probeer je die sfeer in de muziek te krijgen?

Kevin: In de duisternis van de muziek. Het gaat over mensen die met problemen zitten en innerlijke demonen moeten bestrijden, tot op het bizarre af. De verhalen van Lovecraft hebben hun wendingen en verdraaiingen, net als dat in onze muziek het geval is. Ik denk dat je dat heel goed terug hoort in The Outsider, op onze eerste plaat, omdat de muziek zoveel verschillende kanten op gaat. Het verhaal ervan is typisch Lovecraft, inclusief de vreemde ontknoping.

Wat zijn je favoriete verhalen van Lovecraft?

Kevin: Voor mij is dat The Outsider, haha, omdat ik voor het nummer de teksten geschreven heb. Heerlijk verhaal. Het gaat over een man die eenzaam is en hij maakt zich zorgen om mensen die op de vlucht zijn voor een monster, terwijl hij zelf dat monster blijkt te zijn. Een briljant concept.

Brian: Voor mij is Cool Air het beste. Ik roep al jaren dat ik er een nummer over wil maken, maar het lukt ons nog niet om daar de juiste muziek voor te maken. Er spookt een idee door mijn hoofd, maar het komt er maar niet uit. We zien wel of dat ooit gebeurt. Ik hoef niet iedere plaat vol Lovecraft te stoppen. Op onze vorige plaat zijn we meer met Edgar Allen Poe in de weer geweest.

Jason: Ik wil het verhaal al een tijdje weer eens lezen, omdat het al enige tijd door mijn hoofd spookt. Het is The Music Of Erich Zahn. I love it en er is iets vreemds aan, haha.

Brian: Ik vind The Tree ook erg goed, maar het lijkt me te moeilijk om daar iets mee te doen voor de band.

In onze recensie voor Beyond The Martyrs vermelden we dat we je stem moeilijk kunnen vergelijken. Als we om ons heen kijken, lijkt het er op dat we daarin niet de enige zijn. Kan jij ons iets vertellen over je invloeden en je manier van zingen?

Brian: Mijn invloeden komen overal vandaan. Ik vind dat ik niet specifiek als iemand klink. Toen ik opgroeide, vond ik het geweldig om naar zangers als Ronnie James Dio, Bruce Dickinson en Rob Halford te luisteren. Mijn favoriete band is Kiss en daarmee is Paul Stanley zeer invloedrijk geweest. Maar als je kijkt naar artiesten waar ik ook fan van was, zoals: Steve Marion, Paul Rodgers, Freddie Mercury en Marvin Gaye. Als je naar mijn invloeden kijkt, zijn het allemaal stukjes en uiteindelijk klink ik als geen van allen. Kijk je binnen de duistere genres, dan kom je snel bij Bobby Liebling uit. Al die tijd wilde ik zo graag dat ik hoog kon zingen. Ik kom maar niet bij die hoge noten en toen ik Peter Steele voor het eerst hoorde, dacht ik: �Holy shit! Ik wou dat ik zo laag kon zingen!�, haha! Mijn manier van zingen komt eigenlijk een beetje overal vandaan. Ik heb nooit zanglessen gehad en ik heb geen groot bereik met mijn stem. Ik kan niet echt vari�ren van toonhoogte.

Wacht, je hebt nooit les gehad? Heeft iemand van jullie ooit les gehad?

Kevin: Nee, nou ik heb een paar weken les gehad, toen ik twaalf of dertien was. Ik had toen helemaal geen interesse in het lezen van noten en daar zou ik mezelf nu voor willen schoppen. Ik denk eigenlijk dat niemand van ons ooit echt les gehad heeft. Behalve Brian komen we allemaal uit hetzelfde plaatsje en was het of ergens herrie schoppen of muziek maken.

Brian: Ik zou mezelf ook een schop onder de kont willen verkopen, omdat ik nooit lessen genomen heb. Ik was gewoon een slechte leerling, ook als het op zangles zou aankomen. Al sinds de tweede jaar van de middelbare school hebben leraren me aangemoedigd om zangles te nemen of om in een koor te gaan. Dat interesseerde me gewoon niet tot het moment dat ik echt in bands ben gaan zingen. Maar ja, toen wilde ik die lessen al helemaal niet doen, omdat ik me compleet stom voelde bij het doen van oefeningen. Soms deed ik het stiekem thuis, omdat ik me er voor schaamde en nu doe ik ze altijd bij het opwarmen voor een optreden met de band om me heen, maar dan met minimale middelen.

Kevin: We doen de oefeningen toch samen? Haha!

Brian: Ik heb een tijdje lessen gehad van Tim Aymar van Pharaoh (en Control Denied, red.). Hij woont in Pittsburgh, waar ik vandaan kom, en zong toen in Triple X en Psycho Scream. Hij is een van mijn favoriete zangers. Ik vraag me wel eens af waar ik gestaan zou hebben als ik echt van jongs af aan geoefend had. Waarschijnlijk was mijn bereik wel iets groter geweest.

Wat verwacht je van de show straks?

Kevin: Het wordt heet, er komt veel publiek en het gaat te gek worden.

Is dit jullie eerste keer in Nederland?

Kevin: Nou, nee. We waren begin deze week in Amsterdam voor een paar dagen. Dat was onze eerste keer.

Brian: Ik was hier in 2004 met Penance. Dat was onze laatste tour en ik geloof dat we in Tilburg speelden voor een man of honderd. Well Of Souls en Orodruin waren erbij en ik kan me niet meer herinneren of er een vierde band was.

Het wordt tijd voor de laatste vraag. Wat is het grootste verschil en overeenkomst tussen Argus en Spinal Tap?

Brian: Naast Spinal Tap zijn wij de enige band die voor een hostel kan staan, op de deur kloppen, en kloppen, en kloppen. Om vervolgens te horen dat de deur open is! Dat is echt bizar! We hebben op deze tour echt een probleem met deuren, haha. Als we moeten duwen, dan staan we te trekken. Als we moeten trekken, duwen we. Verder heb ik echt vaak problemen met kabels van microfoons. Sta je daar je best te doen en dan hoor je ineens halverwege een nummer jezelf niet meer.

Kevin: Tijdens Hammer Of Doom konden we onze kamer niet vinden. We bleven maar rondlopen en zoeken. Je hebt altijd van dat soort momenten en dan weet ik dat er altijd meer overeenkomsten dan verschillen met Spinal Tap zijn.

We houden onze ogen open vanavond!