We zijn er op tijd en dat geeft ons de gelegenheid even rond te wandelen in de Effenaar. Ten opzichte van de eerste editie in 2019 zijn er wat veranderingen aangebracht die de doorstroom van het publiek bevorderen. Er zijn minder kaarten beschikbaar gesteld, er zijn meer toegangswegen tot beide zalen en de capaciteit van de grote zaal is toegenomen door het toevoegen van balkons. De indeling is verbeterd doordat de merch verhuisd is (naar een wat klein hoekje op de eerste etage) en er mede daardoor meer zitruimte is.
Aanvankelijk is het nog rustig in de kleine zaal als de heren van Argus het podium betreden, maar gaandeweg het optreden staat de zaal steeds voller met belangstellenden. De progrockband uit de omgeving van Eindhoven brengt zijn meest recente album The Outsider (2020) in zijn geheel, maar doet dat helaas met weinig overtuiging. Het als Wishbone Ash-coverband begonnen gezelschap speelt onsamenhangend en wat gespannen. Jammer, want zo af en toe komen er toch aardige ideen aan bod, onder meer vanwege het gebruik van een theremin. Helaas een matige start van het festival.
Het kan dus alleen maar beter gaan met The Ocean in de grote zaal. Beter is eigenlijk een wat vreemd woord, aangezien zanger Loc Rosetti er vanwege twee(!) gebroken benen niet bij is (al wordt er tijdens het optreden wel verbinding gevonden via Facetime). In Verenigde Staten zat hij tijdens de tour in maart nog een paar shows in een rolstoel, maar men kiest vandaag voor een instrumentale set. Soms mis je de zang beslist, maar de post-metalformatie wint vandaag al snel de sympathie van het publiek door extra hard te werken en dankzij het goed afgestelde geluid komt de wisseling tussen rustige en stevige stukken goed uit de verf. Verrassend is dat toetsenist Peter Voigtmann voor het opvoeren van Holocene achter het drumstel plaatsneemt en drummer Paul Seidel centraal staat met zijn zang. Er staat een gemotiveerd en goed geolied collectief dat het sterke album Phanerozoic I: Palaeozoic speelt, wat in de smaak valt bij de in groten getale aanwezige toeschouwers. Het overtuigende slotstuk Permian: The Great Dying wordt zelfs meegezongen! Een emotioneel einde van een bijzonder optreden. Loc, een goed herstel gewenst!
Hoewel The Fierce & The Dead ook als instrumentale band te boek staat, verrast de groep vandaag met enkele tracks van het aankomende vierde album, waarop voor het eerst zang te horen zal zijn. De rockband uit Londen brengt een mix van verschillende rockstijlen (grunge, stoner, post-rock). Je kunt het niet als prog bestempelen, maar de garagerockers weten het publiek te vermaken, vooral dankzij de humor van frontman Kevin Feazey. Hij maakt net als de anderen een ontspannen en gemotiveerde indruk. Hoewel de muziek niet heel spannend is, krijgt The Fierce & The Dead terecht veel applaus voor een zeer genietbaar optreden.
De vikingen van Enslaved spelen graag in Nederland, in Brabant om precies te zijn, zoals Grutle Kjelsson zo mooi uit kan spreken. De gruntende en zingende bassist brengt vandaag samen met zijn bandmaten niet vaak gespeelde nummers ten gehore onder de noemer Hearth Of The Norse Rhymes. Onder meer obscuur materiaal van Below The Lights en de experimentele krautrocker Urjotun komen aan bod. Er zit geen prettige flow in het optreden en helaas staat het geluid hard en schel afgesteld, waardoor veel details van bijvoorbeeld het sterke Ruun verdwijnen. Wat cleane zang betreft, is drummer Iver Sandy een aanwinst. Hij troeft Kjelsson en Hkon Vinje, die zichzelf wel heeft verbeterd op dat gebied), met gemak af. De verrassend sterke nummers Ground en Sacred Horse behoren samen met de folky meezinger Havenless (meeklappen en headbangen gegarandeerd) tot de hoogtepunten van een eigenzinnige set.
Het debuutalbum van Novena, Eleventh Hour, kwam in coronatijd uit en kan dan nu eindelijk aan het Europese publiek gepresenteerd worden. Het is sowieso de eerste keer dat de Britse formatie met Ross Jennings (Haken) als frontman het vaste land betreedt. Knallers als Sun Dance en Disconnected worden steevast beantwoord met luid gejoel en applaus en hetzelfde lot valt de Billie Eilish-cover Bury A Friend toe. Zo betuigt de band zich van alle markten thuis te zijn. Wegens het recente vertrek van zanger Gareth Mason, neemt Jennings ook de honneurs waar voor de grunts in Corazn, met Cubaanse invloeden. De band zorgt voor n van de hoogtepunten van de dag en kan zich tronen als de koning van de Kleine Zaal. (Wouter)
Omdat er een zieke is in het kamp van Klone, en daardoor de band helaas heeft moeten afzeggen, speelt Katatonia vandaag een extra lange set. Alle hits komen voorbij, tot grote vreugde van veel fans. Teargas en Ghost Of The Sun komen al vroeg aan bod. Omdat de set op het laatste moment uitgebreid is, staan er echter ook niet-hits op de setlist. Drie tracks van City Burial (2020) bijvoorbeeld, waarvan vooral Behind The Blood een blijver is, mede omdat het nummer afwijkt van een standaard Katatonia-aanpak. Jonas Renkse, die ook vandaag weer te betrappen is op een opmerkelijke uitspraak (Some bands cancel for nothing), maakt een fitte en gemotiveerde indruk. Gaandeweg de set verslapt de aandacht wel wat omdat hij veelvuldig op dezelfde zanglijnen terugvalt. De frontman krijgt overigens uitstekende hulp van Roger jersson, die niet alleen overtuigt met zijn gitaarsolos, maar ook met zijn (achtergrond)zang. Vanwege het prima afgestelde geluid is het volop genieten. Een uur en drie kwartier is evenwel wat veel van het goede, al eindigt de reguliere set heel sterk met het luidkeels meegezongen My Twin, het ingetogen Unfurl en het krachtige July. Daarna volgt nog een toegift.
Na de matige start met Argus weten de andere bands dus wel degelijk te overtuigen en noemt men vooral The Ocean, Novena en Katatonia in de wandelgangen als hoogtepunten van de dag. De doorstroom van het publiek loopt veel vlotter dan de eerste editie en de sfeer is mede daardoor ontspannener. Al met al een zeer geslaagde eerste festivaldag van de tweede editie van Prognosis.
