Ruim op tijd kwam ik op het plein tegenover Heineken Music Hall en ging direct richting de snackbar om mijn hongerige maag even te stillen. Ongeveer twintig minuten later was ik al binnen en gelijk op zoek naar een goed plekje waar ik zowel het geluid als de bands het beste kon genieten. Mijn keuze was een zit plekje tegenover het podium.
Deze avond werd geopend door de Canadese Default. Het Nederlandse livedebuut van deze band viel op deze donderdag-avond een beetje magertjes uit. Deze uit Vancouver afkomstige rock band speelt muziek in de stijl van Creed, Pearl Jam en Nickelback en heeft een paar singles uitgebracht waarvan de song Blind (uit Spidermans soundtrack) de meest bekend is. Vanaf het eerste nummer gaven deze vier heren, met name de ge-dreadlockede bassist was erg enthousiast, reeds 100 % inzet maar ondanks dat hadden ze met de moeite het publiek in beweging kunnen krijgen. Wel gaven de aanwezigen een applaus aan het einde van ieder nummer blijk van waardering. De meeste nummers kwamen door het matige geluid niet helemaal uit de verf, maar dankzij de goede lichtshow werd het hier en daar een beetje gecompenseerd.
Na ongeveer 30 minuten gewacht te hebben, betrad Nickelback eindelijk het podium. De band verborg zich achter de doek en je hoorde eerst alleen maar de gitaar, de intro van Woke Up This Morning, voordat het samen met een harde knal naar beneden viel. Clich, maar dat interesseerde het enthousiaste publiek niet. Zanger/gitarist Chad Kroeger, bassist tevens broer Mike Kroeger (met zijn cowboy hoed), gitarist/zang Ryan Peaker en drummer Mitch Gandau werden warm verwelkomd. De setlist was gevarieerd zowel nieuwe als Hollywood, Hangnail, Where Do I Hide en Never Again (een gaaf nummer) als oude als One Last Run, Leader Of Men en Old Enough. De band speelde n nieuw nummer dat op het komende album zal staan. Chad vroeg aan het publiek What do you think? Do you like it? nadat het afgelopen was. Yeah natuurlijk, want ondanks dat het nieuwe nummer was, klonk het heel vertrouwd. Kortom: het was gewoon een Nickelback song. Hoelang ze gespeeld hebben weet ik niet, maar na het laatste nummer Too Bad (waarbij het publiek voor het podium lekker uit zn dak ging) gingen deze vier heren richting hun kleedkamer(s). Zoals wij reeds van het Nederlandse publiek gewend zijn, begon iedereen kort daarna te stampen, te gillen, te fluiten en we want more te roepen. Circa tien minuten later betrad Chad opnieuw het podium, vergezeld door gitarist Ryan Peaker, om akoestische versies van Hero (uit Spidermans soundtrack) en How You Remind Me te spelen. In principe was dit niet echt bijzonder, maar hoe het publiek reageerde, sprak me erg aan. Bij het nummer How You Remind Me vroeg Chad aan het publiek of iedereen de tekst kende. Wat wil je! Als je het twintig keer per dag op radio hoorde, kon dit toch niet anders. Dus iedereen ging lekker meebrullen. Deze akoestische versie werd niet helemaal gespeeld, want ondertussen sloten bassist Mike Kroeger en drummer Mitch Gandau zich bij het tweetal aan. Ze speelden dit nummer nog een keer met hele band.en iedereen ging natuurlijk opnieuw meebrullen.
Het was de eerste keer dat ik bij het concert van Nickelback ben geweest. And I was impressed. Haar muziek en stijl spreken me sowieso aan, maar wat me die avond opviel hoe Chad zijn functie als frontman uitoefende. Die man maakte regelmatig contact met zijn publiek en kwam heel sympathiek over. Het podium werd goed versierd. Links en rechts een soort verhoginkje en achter een soort hoge trap waarop men lekker stoer kon doen of staan. Ook de visuele kanten, vuur, vuurwerk en de lichtshow waren goed te noemen. Ondanks dat ik die avond (eigenlijk bijna hele dag) koppijn had en ook moe, reed ik toch met een leuk gevoel naar huis terug.
