Vrijdag

Uitgerust en wel toog ik aan het begin van de middag met hernieuwde energie naar de Koepelhal. Zeker aan het begin van de middagen is dit toch wel het hart van het festival, want vaak opent de Main Stage pas enkele uren na de eerste optredens op dit terrein. Zo ook vandaag. Ik laat het optreden van Benefits maar even schieten – de enorme takkeherrie die te horen is tot bij de merchandise klinkt allesbehalve uitnodigend – en zorg dat ik op tijd aanwezig ben in The Terminal voor een van de speciaal voor Roadburn gecomponeerde optredens: The Ash From Mount Saint Helens van Ragana & Drowse. Terwijl Ragana (bestaande uit het duo Maria Stocke en Coley Gilson) het best te typeren valt als eco/linkse black metal (denk aan Dawn Ray'd en Wolves In The Throne Room), bevindt Drowse (het eenmansproject van Kyle Bates) zich meer in de hoek van de sombere shoegazemelancholie. Het optreden begint met een valse noot: de band kent wat technische problemen en moet een paar keer opnieuw starten. De muziek houdt verder inderdaad wel het midden tussen 'Cascadian' black metal, doom en shoegaze. Het is vooral interessant om te zien hoe Stocke en Gilson elkaar afwisselen door de drums en basgitaar om te ruilen. Bij vlagen, als het idee achter de muziek wordt versterkt door de sfeervolle videobeelden, is het potentieel te horen, maar de uitvoering is niet bepaald vlekkeloos. Er had in ieder geval meer ingezeten.

Het is vanmiddag vooral nieuwe muziek ontdekken, want ook op Main Stage staat een speciaal voor dit festival gecomponeerd optreden op de planning. Niet van de minste overigens: Mat McNerney – die gisteren al met Hexvessel op de planken stond – presenteert deze middag onder de noemer The Hexvessel Folk Assembly Music For Gloaming: A Nocturne. Het begin, met een lange passage op de piano, is gotisch en romantisch. Door de prominente rol voor de viool en de regelmatige, instrumentale passages doet de muziek bij vlagen wel wat aan bijvoorbeeld My Dying Bride en zelfs lichtelijk aan Agalloch denken, maar de groep schakelt net zo makkelijk door naar donkere folklore, post-punk en blackmetalpassages. Die mengelmoes zou wel eens tot een chaos kunnen leiden, maar dat is buiten de compositorische kwaliteiten en muzikaliteit van dit gezelschap gerekend. De muziek klinkt namelijk geen moment gekunsteld en boeit van begin tot eind. Het warmbloedige, donkere stemgeluid van McNerney is natuurlijk een van de belangrijkste wapenfeiten, maar hij wordt vanmiddag vergezeld door een zangeres (Saara-Maija Nevalainen), wiens wat onderkoelde, melodieuze stemgeluid een fraaie toevoeging blijkt. De groep heeft nog een verrassing in petto als gastzanger Vicotnik (Dodheimsgard) zijn opwachting maakt tijdens een van de laatste nummers. Met zijn theatrale performance en unieke stemgeluid pakt hij de zaal moeiteloos in. Laten we hopen dat dit optreden later nog officieel wordt uitgebracht, om er in alle rust nog eens van te kunnen genieten.

De stappenteller mag gerust aangezet worden deze dagen. Na een korte, interne discussie – ga ik me laten verrassen door de Timewave Zero-set van Blood Incantation of kies ik voor twee boeiende optredens in de Koepelhal? – besluit ik voor het laatste. Dus wederom op naar de overkant van het spoor, ditmaal om de Canadese post-punkband Home Front aan het werk te zien. De hoekige, synthgedreven klanken van het vijftal blijken hoogst dansbaar. De groep presenteert zich bovendien heerlijk energiek. Vooral zanger Graeme McKinnon is er alles aan gelegen om het publiek op te zwepen: hij stuitert over het podium en geeft de ene na de andere karatetrap. De bassiste staat intussen op de achtergrond te swingen, net als het grootste deel van de zaal, want damn, wat is deze muziek ontzettend aanstekelijk! Vooral het onweerstaanbare Nation ontpopt zich als regelrechte oorwurm, die nog lang door het hoofd blijft spoken. Met de aanstekelijke cover New Age van de punkrockband Blitz eindigt Home Front dit vermakelijke optreden met nog een zeer aanstekelijke meezinger.

Direct door naar de Hall Of Fame, gezien de beperkte capaciteit, want daar staat Lucy Kruger & The Lost Boys op het podium. Pure, emotionele muziek die met name in de rustigere, akoestische momenten regelmatig doet denken aan de heerlijke, mijmerende droefneuzenmuziek van A.A. Williams. Tegelijkertijd is de sound van dit vijftal is wel wat theatraler en soms ook wat rauwer. De setlist staat vooral in het teken van het vorig jaar verschenen Heaving (2023). Kruger blijkt niet alleen een uitstekende zangeres, maar heeft ook een zeer sterke podiumpresentatie. Met haar expressieve, starende blik trekt ze de aandacht moeiteloos naar zich toe: zelfs als ze sommige passages zonder microfoon zingt, lijkt het alsof de zaal zich extra naar haar toebuigt om iedere klank te horen. Het enige minpunt is dat violiste Jean-Louise Parker niet goed te horen is, waardoor die laag enigszins wegvalt. Met haar prachtige, zwaarmoedige en dromerige composities weet Lucy Kruger & The Lost Boys de Hall Of Fame echter moeiteloos om de vingers te wikkelen. De respectvolle stilte spreekt boekdelen. Zeer indrukwekkend!

Een van de optredens waar ik op voorhand het meest naar heb uitgekeken, is dat van Nederlands trots Dool. De 'darkrock'-groep rondom Raven Van Dorst presenteert vandaag het langverwachte, derde album The Shape Of Fluidity, dat via Prophecy Productions verschijnt. Een plaat die zowel in artistiek als conceptueel opzicht dapper en ambitieus is. Het album is geworteld in Raven's eigen ervaringen als geboren hermafrodiet – hen werd geboren met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtskenmerken, maar de artsen kozen ervoor de mannelijke kenmerken te verwijderen – die na een vroege operatie jarenlang heeft geworsteld met gevoelens van onbestemdheid en onbegrip. Dat thema wordt verbreed tot het omgaan met fluïditeit en verandering in meerdere betekenissen: een veranderende wereld, persoonlijke verandering en psychologische verandering. De eerder uitgebrachte single Hermagorgon was al veelbelovend, maar het is natuurlijk altijd maar de vraag hoe zo'n volledig nieuw album wordt ontvangen. Welnu, vanaf de opener Venus In Flames – en dan met name vanaf de eerste, massief stuwende rockpassage – is het voor de volgepakte zaal duidelijk: dit wordt goed. Het geluid staat werkelijk fantastisch afgestemd, de zang van Raven is uitstekend en het gitaarwerk van de drie gitaristen (inclusief Raven zelf) is om de vingers bij af te likken. De podiumaankleding is sober, maar Dool heeft ook helemaal geen hulpmiddelen nodig. Hoewel The Shape Of Fluidity behoorlijk gelaagd is en dus ook een groeialbum is, blijkt wel al dat de muziek enorm goed in elkaar zit. Dool klinkt zowel dynamisch en beukend, als ook artistiek en gevoelig. Het contrast tussen het uit drukke, progressieve drumroffels bestaande Self-Dissect (dat uitmondt in een machtig refrein) en het dromerige House Of A Thousand Dreams (waarin Raven zich ook met minimale instrumentale ondersteuning prima staande houdt) is behoorlijk groot. Met het schitterende The Hand Of Creation – dat zeer traag en minimalistisch opbouwt – eindigt de band op grootse wijze. Als dit niet het definitieve doorbraakalbum van Dool wordt, weet ik het ook niet meer.

Na Dool haast ik mij met gezwinde spoed richting Paradox, het kleinste zaaltje tijdens Roadburn, om daar Hedvig Mollestad Trio aan het werk te zien. Althans, dat hoop ik, want al ruim voor de ingang begint zich een omineus lange rij te vormen. Die rij wordt bovendien langer en langer. Aangezien het experimentele psychrock/jazztrio maarliefst vijf kwartier speeltijd krijgt, besluit ik mijn kans te wagen. En inderdaad: na een minuut of twintig wachten en schuifelen richting ingang kom ik een uit zijn voegen barstend zaaltje binnen. De drukte is begrijpelijk, want dit gezelschap rondom Hedvig Mollestad (gitaar), Ellen Brekken (basgitaar) and Ivar Loe Bjørnstad (drums) breekt de tent volledig af. De combinatie van vuige, psychedelische hardrockriffs en uitbundige, wilde jazzelementen werkt als een tierelier. De set lijkt op zijn minst semi-geïmproviseerd en de uitgesponnen nummers brengen het publiek in vervoering. De enorme publieksreactie lijkt de bandleden alleen maar te inspireren om nog een tandje bij te schakelen. De glimlach van oor tot oor van Mollestad en Brekken spreekt boekdelen: hier speelt zomaar een van de hoogtepunten van het festival. Wie erbij was, zal het kunnen beamen.

Terug naar de Next Stage, in opperbeste feeststemming. Wat is er dan leuker om nogmaals verrast te worden? Ditmaal door het bonte gezelschap Tusmørke, een nogal obscure progressieve folkrockgroep uit Noorwegen. De band heeft sinds 2012 al meer dan tien albums uitgebracht, maar ik heb er nog geen noot van gehoord. Des te verrassender is het dat de lieflijke, licht psychedelische en frivole klanken van de band buitengewoon vermakelijk blijken te zijn. De band kan nog het best omschreven worden als een soort wonderlijke combinatie van Kaipa en The Flower Kings met Blood Ceremony. Fluitist Krizla steelt de show als een soort lichtvoetige bostovenaar. Hij lijkt zo uit Monty Python And The Holy Grail te zijn weggelopen! De humor van de band is eveneens bijzonder: zo verwerkt de groep zonder enige schroom passages uit Beverly Hills Cop en Bolero in zijn folkloristische uitspattingen. Het is een buitengewoon curieus gebeuren, waar zeker niet iedereen in het publiek mee uit de voeten kan, maar ik merk dat ik de combinatie van zachtmoedige folk, droge humor, psychedelisch toetsenwerk en uitbundige versnellingen erg goed trek. Een van de leukste verrassingen van het festival!

Ik blijf in de Next Stage hangen voor afsluiter Alber Jupiter, aangezien een potje pulserende krautrock precies is wat de avond zou afmaken. Helaas valt het optreden wat tegen. Dat komt vooral door het geklooi aan het begin. De groep begint ruim tien minuten te laat, waardoor al aardig wat mensen weer vertrekken. En net als het erop lijkt dat ze eindelijk gaan beginnen, gaat het duo (Jonathan Sonney op drums, Nicolas Terroitin op basgitaar) nog eens doodleuk soundchecken. Over een verdwijnend momentum gesproken! Daarbij kunnen we nog optellen dat de podiumpresentatie nogal introvert en saai is en dat de keyboards van tape komen. Als de Fransen eenmaal op gang zijn gekomen, is de monotoon ronkende krautrock van de band toch best leuk en bij vlagen ook wel hypnotiserend, maar er had echt meer ingezeten.