Het uit Frankrijk afkomstige Conviction mag het doombal openen. Oorspronkelijk was dit een eenmansproject van Olivier Verron, maar sinds 2018 is er sprake van een stabiele band. Hoewel bij dat stabiele een vraagteken kan worden geplaatst, aangezien bassist Vincent Buisson om niet nader omschreven reden er niet bij is. Zijn plaats wordt ingenomen door Jacob Delafon van Stabwound, die als Matthew wordt aangekondigd. Hij heeft de uitgeschreven baspartijen voor zich op de grond liggen, maar of hij deze echt kan lezen is maar zeer de vraag, aangezien het gebruikte licht op het podium minimaal is, in tegenstelling tot de rook die overdadig wordt gebruikt.
Het optreden zelf komt stroef op gang, aangezien zowel de zang als de gitaarsolo's van Olivier amper te horen zijn. Dit euvel is na een minuut of tien verholpen. De vijf nummers die ten gehore worden gebracht zijn in exact dezelfde volgorde als de eerste vijf nummers van het dit jaar uitgebrachte titelloze debuutalbum. Het snelle Curse Of The Witch springt eruit tussen de verder niet al te bijster spannende nummers. Al met al een aardige opening van Dutch Doom Days XIX, maar meer ook niet.
Hierna is het de beurt aan een nieuwe aflevering van "Op Volle Snoeren", oftewel een optreden van de Nederlandse band Faade. Met drie gitaristen die elk een zevensnarige gitaar hebben en een bassist met een vijfsnarige bas kan iedere noot wel gepakt worden. En veel noten worden er gepakt, aangezien de nummers heel gevarieerd zijn. Ze bevatten de nodige rustige en zeer melodieuze momenten.
De erkende brulboei Ben de Graaff grunt en screamt op vakkundige wijze de boel bij elkaar. Vreemde keuze in de setlist is de verbouwde uitvoering van This Inner Twist van Officium Triste. Ondanks al die snaren worden de mooie melancholische solopartijen en de erin hakkende coupletriff van het origineel niet benaderd. De drie aanwezige leden van Officium Triste kunnen desondanks deze versie wel waarderen, waarvan akte. Gezien de uitstekende eigen nummers kan Faade deze cover wat uw verslaggever betreft echter beter achterwege laten.
Voor het uit Dortmund afkomstige Wheel is dit vreemd genoeg pas het eerste optreden in Nederland. De band benut deze gelegenheid om het ijzersterke recente album Preserved In Time op n nummer na in zijn geheel te promoten. Maar laat dat ene nummer nou net Daedalus zijn, het zinderende slotstuk van dat album. Snik. Liefhebbers van traditionele doom met cleane vocalen worden echter op hun wenken bediend. De zonder opsmuk gebrachte effectieve riffs van Benjamin Homberger zorgen voor een gevoel van gelukzaligheid.
De in een hoodie gestoken zanger Arkadius Kurek tovert la Robert Lowe de mooiste zanglijnen tevoorschijn en geniet zichtbaar van de ambiance. De vele boksjes die Arkadius met het publiek maakt zijn wat dat betreft veelzeggend. Dit maakt, aangevuld met overtuigende gitaarsolo's van Benjamin, het optreden tot een groot succes. Hoogtepunt van de dag.
Het Duitse Cross Vault heeft flink moeten crossen om voor het eerst op Nederlandse bodem te mogen spelen, aangezien de heren de avond ervoor in Zwickau hebben opgetreden. Zo'n rit maakt dorstig en het podium wordt daarom voorzien van een flinke voorraad backstage-bier in blik. Tussen het consumeren door worden er zes nummers ten gehore gebracht, waarvan de helft afkomstig is van het dit jaar verschenen derde studioalbum As Strangers We Depart.
Cross Vault wordt gezien als het Duitse antwoord op Warning en van dat stempel zal de band niet snel afkomen, want ook de nieuwe nummers tappen uit hetzelfde vaatje melancholische slepende doom. Vocaal is er wel een aantoonbaar verschil, aangezien zanger N., een zichtbaar moderne Jerom, J.Rom voor de kenners, hoorbaar een toontje lager zingt en een enigszins schorre stem heeft. Een en ander wordt echter vakkundig gebracht en het optreden kan derhalve in de categorie zeer geslaagd worden bijgeschreven.
Hierna is het tijd voor een brok extremere doom en wie kan je daar beter voor hebben dan het Franse Ataraxie? Voor gitarist Frdric Patte-Brasseur is het zijn tweede optreden van de dag, aangezien hij in hetzelfde t-shirt ook al van de partij was met Conviction. Ook Ataraxie beschikt over drie gitaristen die een flinke geluidsmuur optrekken. De nummers klokken ruim tien minuten en tijdens de tempoversnellingen waan je je meer bij een deathmetalconcert.
Ataraxie heeft een eigen brulboei, te weten Jonathan Thry, die het ook doet op een vijfsnarige bas. Dat instrument is populair vandaag. Leuk om te vermelden zijn de achtergrondbeelden op het scherm, die niet geschikt zijn voor jeugdige toeschouwers. Opvallend detail is dat het aanwezige publiek tijdens het optreden massaal in de concertruimte staat, en het in het bargedeelte angstvallig leeg is. Dat hebben we wel eens anders gezien in Baroeg.
Aan het Roemeense project Clouds de eer om de avond af te sluiten. Daniel Neagoe, voorzien van een diepe rochelende grunt, neemt sinds 2017 alle instrumenten voor zijn rekening, maar dat is live een beetje lastig. Het lukt hem echter nog steeds om een fatsoenlijke line-up op de planken te brengen, die in staat is om de doom/death met de nodige atmosferische stukken keurig ten gehore te brengen. Een onbedoeld komisch gezicht is daarbij de fluitist, als hij super geconcentreerd met een blokfluit(!) in de weer is.
Het nieuwe album Despar?ire dat enkele weken gelden is uitgekomen, komt er verrassend genoeg met slechts twee nummers bekaaid vanaf. Bij liveoptredens van Clouds zijn er altijd wel gastoptredens van vocalisten, die links en rechts wat hebben ingezongen op de zes verschenen albums. Geen zangeressen deze keer, maar naast de relatief onbekende Mihu is uiteraard ook Pim Blankenstein van de partij, die in The Forever Sleep zijn zangkunsten mag laten horen. De vijf kwartier speeltijd wordt door Clouds volledig benut, maar als de band nog een toegift wil doen, geeft de geluidsman niet thuis. De curfew is bereikt. Jammer maar helaas.
