Vervolgens is het de beurt aan Saille. De melodieuze blackmetalband uit Belgi begint zijn set met Benei HaElohim van het meeste recente album Gnosis. Daarmee maken de Belgen, net als tijdens de rest van het optreden, een gedegen indruk, maar de aankleding van het podium laat zien dat er geen half werk wordt geleverd. Het geluid staat helaas niet al te best afgesteld, waardoor vooral de zang soms erg ver richting de achtergrond lijkt te verdwijnen. Als er vervolgens ook nog wat regendruppels vallen, besluiten sommigen eieren voor hun geld te kiezen. De blijvers zien dat Haunter Of The Dark, whats in a name, onder het genot van zonnestralen de band richting het einde van zijn set brengt. (Maarten)
We steken het plein weer schuin over om de lolbroeken van Sodomized Cadaver aan het werk te zien, die voor het eerst in Nederland spelen. De death metal uit Wales slaat vanaf de eerste klanken goed aan. Er zijn lichte crust- en grindcore-invloeden te bekennen. Frontman Ollie Jones (Extreme Noise Terror en Desecration) weet de lachers op zijn hand te krijgen dankzij zijn charisma. Ook songtitels als Raped By Ebola en Bestiality Killed The Cat (aangekondigd met: "Who has a dog? Who has a cat? I hate cats") dragen daar aan bij. Het wordt door de strakke, groovende uitvoering en goede podiumprestatie met enthousiasme ontvangen door het publiek. Het is geen hogere wiskunde, maar de muziek ligt lekker in het gehoor. De schreeuwerige zang in combinatie met de zware growls van gitarist Ryan Howes zorgen voor een succesvolle en herkenbare wisselwerking. Dat de band het podium in het verleden gedeeld heeft met Cattle Decapitation en Crytopsy is dan ook geen wonder. Sodomized Cadaver is zeker een naam om in de gaten te houden. (Maarten)
Het in Alkmaar opgerichte Yaotzin mag eveneens zijn kunsten vertonen vandaag. In plaats van een uitgebalanceerde set, kiest de band ervoor om vijfentwintig minuten vol in de aanval te gaan. De black metal ligt door het hoge tempo behoorlijk zwaar op de maag, ondanks dat de middag inmiddels al is aangebroken. De nummers missen over het algemeen wat pakkende en herkenbare melodielijnen, waardoor het al snel eentonig klinkt. Richting het einde van de set herpakt Yaotzin zich met onder meer Visions Of Morpheus. Helaas hebben de meeste toeschouwers inmiddels al besloten om even de benen rust te geven of een versnapering tot zich te nemen. Daar kan ook de podiumprestatie van de bezeten zanger Theo van der Plas niets meer aan veranderen. De mooie discografie van de band is het bewijs dat hier zeker meer in had gezeten. (Maarten)
De festivalgangers vermaken zich prima. Het is gezellig. Mensen die elkaar al een tijdje niet hebben gezien, treffen elkaar hier en versterken de vriendschappen. Bij de kraampjes scoort men wat lp's en cd's, het bier glijdt er goed in en ook de eettentjes weten al vroeg op de dag volk te trekken. De vrijwilligers zijn herkenbaar en vriendelijk.
Het programmaboekje klopt echter niet meer. Er zijn wat wisselingen. Skinned speelt vroeger dan gepland. Het collectief uit Colorado is al actief sinds 1995, heeft vijf albums op zijn naam staan en treedt vandaag aan zonder vocalist John Meyer. Gitarist Travis Weickum verzorgt op veel studiomateriaal al de backingvocalen en staat vandaag centraal achter de microfoon, met gitaar in de hand. Om hem heen vindt hij vooral nieuwe aanwinsten die vorig jaar en dit jaar zijn toegetreden tot de line-up. Er is uiteraard aandacht voor het recente Shadow Syndicate, maar het viertal duikt ook de historie in. Het songmateriaal lijkt onbekend bij het publiek en dat zorgt voor wat passiviteit. Vocaal is het niet geweldig, maar instrumentaal brengen de Amerikanen het er goed vanaf. In de grotendeels dichtgeplamuurde groovy brutal death zitten voldoende elementen die uitnodigen om de albums er eens bij te pakken. (Jeffrey)
Het Limburgse Cliteater verschijnt door de verschuivingen in het programma ook eerder op het podium dan gepland. Terwijl Skinned nog niet is afgelopen, verzamelen de eerste genteresseerden zich al voor de North Stage. Voor de liefhebbers van het goregrindgenre is dit, samen met de collegas van Rectal Smegma, ook de enige kans om aan hun trekken te komen. Na het humoristische intro die ons een levensles over dicks en pussies geeft, trapt de grindcoreband af met Now I Lay Me Down To Cheat. De geluidsman had waarschijnlijk zijn koffie nog niet helemaal op, want dat nummer gaat voorbij zonder dat brulboei Joost Silvrants berhaupt goed te horen is. De knoppen staan gelukkig weer wat beter gedraaid als Masticating On Maggots wordt ingezet. Tijdens het groovende MILF Hunter geeft het publiek gehoor aan de oproep tot wat beweging voor het podium. De no-nonsense grindcore slaat aan en invaldrummer Clemens Kerssies levert een puike prestatie. Het rock-n-roll-achtige Glory Hole wordt wonder boven wonder opgedragen aan alle aanwezige vrouwen en ook het swingende Camel Fuckers gaat erin als moederkoek. Met de klassieker Eat Clit Or Die komt er een einde aan een goed en gevarieerd optreden. (Maarten)
Van het grindcoregeweld vallen de bezoekers vervolgens in de sinistere klanken van Pestlegion. De Duitsers behoren tot een van de laatste bands die het blackmetalgenre vertegenwoordigen vandaag. Het blijft een discutabele keuze om alle blackmetalbands overdag te laten spelen. De retestrakke uitvoering zorgt ervoor dat de met corpsepaint gesierde bandleden wel het beste optreden verzorgen ten opzichte van de concullegas uit hetzelfde genre. De crux zit in het feit dat nummers als Reaping Their Sins en Fog That Crawls From The Coffin Lid memorabele riffs en tempowisselingen bevatten, die de nummers goed herkenbaar en behapbaar maken. Behalve Entsage Gott zijn alle gespeelde nummers afkomstig van het album Dominus Profundum. De black metal doet bij tijd en wijlen denken aan Immortal en Marduk, vooral door het snijdende stemgeluid van de goed Nederlands sprekende zanger. Land Of Frost brengt Pestlegion naar het einde van een prima en zonnig optreden. (Maarten)
MartYriuM uit Malta, dat in de nieuwe samenstelling aantreedt, trekt de aandacht door de opvallende verschijning van de kersverse frontdame Sandra 'Misanthrope' Randi Stensen. Toepasselijke bijnaam ook als je de vocalen verzorgt voor een melodieuze blackmetalband. De Noorse dame, aangekondigd door de announcer als "vrouwelijke zangeres", verschuilt zich tijdens het eerste nummer achter een masker. De nadruk ligt tijdens de set vooral op het melodieuze karakter van de band en de bombastische blastbeatsalvos blijven komen. Er zijn veel tempowisselingen en ook liefhebbers van death metal komen aan hun trekken. Je ziet de hoofden dan ook meeknikken tijdens het optreden. De podiumpresentatie is overtuigend en dat wordt na elk nummer met een goed applaus bevestigd. Ondanks dat weet MartYriuM muzikaal geen blijvende indruk achter te laten. Het is een welkome en passende aanvulling op het programma, niets meer en niets minder. (Maarten)
Mordbrand is ontstaan uit God Macabre, dat op zijn beurt is opgericht onder de naam Botten P Burken en een paar jaar later omgedoopt werd tot Macabre End (na een stijlwisseling). Alle drie zijn van hetzelfde laken een pak. Het Zweedse gezelschap, dat vandaag pas voor de derde maal onder de naam Mordbrand optreedt, kotst op de Station Stage zijn trage death metal uit over het aanwezige publiek. Het zorgt eindelijk voor een rustpunt, hoe gek dat ook klinkt. Het logge karakter ligt simpel in het gehoor en het is prima vertoeven tijdens het optreden. Dat karakter wordt overigens vooral veroorzaakt door het d-beat drumwerk. Delivering The Gods en Consume Them laten overduidelijk horen waar de band voor staat en met Give Into Oblivion komt er een abrupt einde aan het optreden. Old school death metal met een Scandinavisch karakter, geen wonder dat het tevreden gezichten oplevert. (Maarten)
De speeltijd van Skeletonwitch blijft helaas beperkt tot 23 minuten. Fuck this shit, foetert frontman Adam Clemans dan ook. In die beperkte speeltijd werken de Amerikanen zich trouwens wel op tot een van de hoogtepunten van het festival. Niet alleen dankzij een intense presentatie, maar ook door de ruime mate aan muzikaliteit. Het levert dan ook zowel bewondering voor de instrumentale prestaties op als de wil om wild te gaan headbangen. Skeletonwitch is zonder meer een van de hoogtepunten van Stonehenge 2018 met een interessante mix van stijlen! (Jeffrey)
De vier smeerpijpen van Rectal Smegma poepen vandaag wellicht het lelijkste gedrocht van Stonehenge uit. Een waarvan het oor mist, de neus scheef staat en al geboren wordt met een hardnekkige vorm van tenenkaas. Je gaat er wel meteen van houden. Of je nu wel iets kunt met de goregrind of niet, swingen zal je. En dat is dan ook precies wat er volgt, ondanks dat de regen tijdens het optreden rijkelijk naar beneden valt. God huilt, dit soort muzikaal geweld was nooit de bedoeling. Het publiek heeft er maling aan en er wordt een waar feestje gevierd op Genophobia, Two Girls One Cupcake en Gnork. Het groene, fluoriserende broekje van de zanger matcht bij de gitaar. Het is de kleur die eveneens verwerkt is in het logo van de band. De formule die Rectal Smegma hanteert, is heel simpel. Het is goregrind die dansbaar is, smerig klinkt door de omlaag gepitchte rioolvocalen en tegelijkertijd schuurt zoals we van grindcore mogen verwachten. Met Slayer But Gayer trakteert het gezelschap ons zelfs op een nieuw nummer. Regen? Niets van gemerkt. Goretastic! (Maarten)
Man Must Die uit Schotland trekt vervolgens op de North Stage een muur van muziek omhoog. De moderne en technische death metal met duidelijke hardcore-invloeden, beukt erop los alsof het de laatste keer is. Opvallend is dat slechts een van de vijf nummers afkomstig is van het meest recente album Peace Was Never An Option. De bandleden leveren een energieke podiumprestatie en gitarist Alan McFarland drukt met zijn vingervlugge, technische gitaarwerk een duidelijke stempel op de sound van Man Must Die. Het stemgeluid van Joe McGlynn doet in combinatie met de muziek overduidelijk denken aan Lamb Of God. Voor het podium ontstaat de nodige actie en met de logische afsluiter Kill It Skin It Wear It beindigen de Schotten een prima optreden. Het kleine opstootje dat aan het einde ontstaat, wordt kundig opgelost door het snelle handelen van de security. (Maarten)
H, is dat niet die zanger van Entombed?, hoor ik een paar keer om me heen. Ja, dat is L-G. Petrov, en ook Victor Brandt speelt bij Firespawn. Bij Entombed AD is hij bassist, hier is hij gitarist en songwriter. Dan zijn er ook nog A. Impaler (Necrophobic), Fredrik Folkare (Unleashed) en Matte Modin (onder andere ex-Dark Funeral). Je kunt hier dus gerust spreken van een supergroep. Het is jammer dat het geluid niet wat beter is afgesteld, want niet overal kun je zonder inspanning horen hoe goed de mannen kunnen spelen. Met name de leadgitaarpartijen zijn wat weggedrukt als je aan de rechterkant van het podium staat. Genteresseerden en fans staan echter wel degelijk te genieten van de brute death metal met blasts van de Zweden. Met name Necromance en The Reprobate komen goed uit de verf, maar L-G. laat ook horen clean te kunnen zingen in Lucifer Has Spoken. Hij ziet een strandbal in het publiek en wil die maar al te graag hebben. Hij geeft hem de naam Wilson en vermaakt zich als een kind met het speelgoed. Hij toont zijn buik en geeft aan dat hij over twee maanden verwacht te bevallen. Even later geeft hij aan: I borrowed it last night and I will bring it back tomorrow. De toeschouwers kunnen er wel om lachen. Ze staan ondertussen te moshen of mee te knikken. Firespawn vermaakt zowel zichzelf als de aanwezigen. (Jeffrey)
Firespawn is een van de bands die in zijn set ruimte maakt voor een praatje en dat bevalt het publiek uitstekend. Ook Sodomized Cadaver en Cliteater scoren daarmee extra punten. Joost van Cliteater bespreekt niet alleen kamelen neuken als actueel onderwerp, maar neemt het ook nog even op voor Pestilence, dat een Amerikaanse tour af heeft moeten zeggen vanwege een publicatie door Metalsucks. Door de beperkte speeltijd kiest een aantal bands er ook voor om juist niet te praten, maar te spelen, om toch maar zoveel mogelijk van hun oeuvre te presenteren. Wat minder bands en wat meer speeltijd zou geen gek idee zijn, hoor je dan ook menigeen roepen. Toch scoort de formule van zo veel mogelijk bands op twee podia in een dag, want ondanks de extreme weersomstandigheden van de vorige twee edities is het evenement vandaag uitstekend bezocht vanaf halverwege de middag.
En van de verrassingen op Stonehenge is Avulsed. Dat we met Spanjaarden (en een Nederlandse drummer) te maken hebben, is met n blik op het podium niet te missen. De jaren ervaring en de kundigheid spatten er door het speelgemak, hoorbaar vanaf. Breaking Hymens, Gorespattered Suicide en Sick Sick Sex, dat volmondig wordt meegezongen, klinken als een geoliede machine. De nadruk ligt vandaag op het oudere werk en gezien de publieksreactie, is daarmee een goede keus gemaakt. De grunts en pig-squeals van Dave Rotten, die een typisch en vermakelijk accent heeft passen uitstekend bij het vunzige, zware gitaarwerk. De eerste crowdsurfers dienen zich inmiddels ook aan. De frontman waagt een duik in het publiek om vervolgens met de microfoon een ronde door het publiek te marcheren. Het zijn die kleine details die de oude rotten prima aanvoelen vandaag. Meedogenloos, brutaal en allesvernietigend; dat zijn de sleutelwoorden die na het optreden vooral blijven hangen. Buen trabajo, oftewel goed werk! (Maarten)
Jullie zitten te wachten op het hoogtepunt van de dag zeker? Dit is het al, grapt Stephan Gebdi van Thanatos. De band die vernoemd is naar de personificatie van de dood binnen de Griekse mythologie maakt vandaag een degelijke indruk. Er zijn wat problemen met de drums van de vorig jaar toegetreden Martin Ooms, maar daar laten de ervaren mannen zich niet door van de wijs brengen. Klassiekers als Dawn Of The Dead en War doen het vandaag goed en ook met de tracks van Global Purification (2014) is eigenlijk niets mis. Toch mist de death/thrash iets speciaals waardoor men er enthousiaster van wordt dan men nu is. Het hoogtepunt van de set, aangekondigd als verrassing, is een cover. Ordered Eastward van Hail Of Bullets, waar gitarist Paul Baayens samen met Stephan en Martin van Drunen deel van heeft uitgemaakt. Er is meer beweging en bijval dan bij de eigen tracks, maar op de uitvoering van de rest van de songs valt weinig af te dingen. (Jeffrey)
