De eerste band op de Station Stage is Dead End. De deathmetalformatie die na eenentwintig jaar inactiviteit sinds 2014 een doorstart beleeft, viert dit jaar het dertigjarig jubileum (oprichting vond plaats in 1988) en doet dat met een nieuwe plaat: The Minds Asylum. Daarvan krijgen we drie nummers te horen, waarvan My Malady de beste indruk maakt vanwege een memorabele gitaarmelodie. De andere tracks beuken en grooven er old school op los, maar komen niet helemaal tot hun recht, voornamelijk vanwege een brom in de sound. De Brabantse formatie, die uniform gekleed verschijnt en gebruikmaakt van rookmachines (waarvan er helaas een al snel dienst weigert), doet het aardig en krijgt een beleefd applaus van een kleine honderd aanwezigen. (Jeffrey)
Het is nog steeds niet echt druk als Persistense begint aan zijn set. De Brabantse melodieuze death/thrash klinkt aardig. Met name enkele grooves en het twinleadwerk van Marcel Oerlemans en Giovanni Brouwers vallen in positieve zin op. De growls van Stefan van Vugt zijn minder overtuigend. De muziek van het kwintet herinnert aan Bolt Thrower, Amon Amarth, Slayer en Death en klinkt vandaag het beste tijdens My Reality en Sick World. Een groepje enthousiastelingen trotseert de regen en blijft de verrichtingen van dichtbij volgen. (Jeffrey)
Sinds de oprichting in 2005 is het een komen en gaan van bandleden bij Faal. Op gitarist Pascal Vervest na dan. Eerder dit jaar bracht Vn Records het prachtige album Desolate Grief uit. Daarvan staat vandaag Evoking Emotions op de setlist. De andere track komt uit 2012. Het is het prima opgebouwde The Clouds Are Burning. Beide composities tonen de kwaliteiten van het sextet aan, niet alleen qua uitvoering, maar ook op het gebied van songwriting. Vanwege het goede geluid komen de tremololeads van de gitaristen en het toetsenspel van Ctia Uiterwijk Winkel-Andr Almeida uitstekend tot hun recht. De donkere luchten zorgen ervoor dat veel bezoekers een schuilplek zoeken onder het zeil van een marktkraampje of de luifel van de patatkraam. De regen is welkom om de warmte te verdrijven en past goed bij de druilerige doomklanken. De meeslepende composities mogen wellicht niet aan iedereen besteed zijn, maar is een welkome afwisseling tussen het snellere geweld en bovendien neemt het niets weg van de sfeervolle kwaliteit die Faal biedt. (Jeffrey)
Pechvogel van de dag is de eerste buitenlandse act. Op de North Stage staan de in het zwart geklede en geschminkte leden van Voltumna hun set af te werken. Ze verhalen over de Etrusken. De Zuid-Europeanen spelen een mix van symfonische death en black metal. Denk aan Hate, Dimmu Borgir, Septicflesh en Behemoth. Het publiek kijkt echter vragend naar de bandleden, want ze horen alleen drums, bas en blackmetalscreams. Zowel de orkestraties die van backingtrack komen als de gitaarpartijen zijn niet tot nauwelijks te horen. Het levert een brij op. Met Lord Mayhem en Roma Delenda Est! gaat het na tien minuten iets beter, maar goed wordt het nooit. Zodoende maakt men geen indruk. Er is begrijpelijkerwijs bijna geen bijval. Het is de mannen uit Napoli eigenlijk niet aan te rekenen. Het is vooral sneu. (Jeffrey)
Het eerste hoogtepunt van velen dient zich aan met Sepiroth, dat bezig is met een opvolger van Uninvolved uit 2015. Dt is death metal zoals het Stonehenge-publiek het graag hoort. Denk onder meer aan Death, Bolt Thrower, Sinister, Carcass en Aborted. Hier knikken de hoofden voor het eerst in groten getale. De bijval verveelvoudigt ten opzichte van eerdere bands. Het is trouwens wat drukker aan het worden op het terrein en er is meer goed nieuws: het is inmiddels droog. De Zuid-Hollandse groep concentreert zich vooral op het album Uninvolved. Alles lijkt vandaag te kloppen: het geluid en de uitvoering zijn goed, het publiek heeft er zin in en de bandleden staan er gemotiveerd bij. Ook de vorig jaar toegetreden, pas negentienjarige bassiste Sonia Anubis Nusselder laat zich goed zien. Sepiroth maakt een zeer positieve indruk. (Jeffrey)
