De naam is vandaag al een paar keer gevallen: Death. Talloze bands zijn door de Amerikaanse grootmacht genspireerd. Gruesome is vanuit de Death-coverband Death To All ontstaan en heeft als doel de nalatenschap van Chuck Schuldiner en Death te eren. Als frontman Matt Harvey dit aankondigt, volgt er een terecht applaus. Death leeft nog altijd, en hoe? Elk album van Matt Harvey en zijn collegas Gus Rios, Robin Mazen en Daniel Gonzalez is een hommage aan een album van Death, in het geval van het nieuwe Twisted Prayers is het een eerbetoon aan Spiritual Healing (1990). Nu moet er wel direct bij vermeld worden dat de songs van Gruesome van een lager niveau zijn dan die van het grote voorbeeld. Inhumane en A Waste Of Life springen er vandaag licht bovenuit. Met Seven Doors is er ook nog een ode aan Possessed (waar Daniel sinds 2011 deel van uitmaakt). Niets gaat echter boven de goed uitgevoerde cover Pull The Plug. Ook op het terras wordt meegebruld en gaan de vuisten de lucht in. Gruesome benadert het geluid van Death erg knap en is daarmee onder de festivalgangers een graag geziene band. (Jeffrey)
Als zanger Kurt Brecht (met swedish death metal-shirt aan) halverwege het optreden roept dat D.R.I het zelf merkwaardig vindt dat ze op dit deathmetalfestival staan, fronsen enkele wenkbrauwen. Vanaf de eerste tonen, maar ook zeker na deze opmerking, eet het Stonehenge publiek namelijk uit de hand van deze Amerikaanse crossoverformatie. Het raggende thrashgehalte zorgt ervoor dat de security zijn handen vol heeft aan crowdsurfers. Who am I, D.R.I!, klinkt er als eerst door de microfoon. Vanaf dat moment speelt de band al een gewonnen wedstrijd. De keuze om D.R.I vandaag te laten optreden, mag dan misschien wat gewaagd zijn, iedere toeschouwer staat te genieten van het energieke optreden. Violent Pacification en I Dont Need Society zorgen voor de grootste moshpit van de dag. De setlist is te kort om te vullen met fillers, dus krijgen we vooral killers. Al enkele jaren is er geen nieuw materiaal meer uitgebracht en teert het gezelschap op zijn oude, nostalgische werk. Geen haan die ernaar kraait. Bassist Harald Oimoen heeft na achttien jaar helaas de gitaar aan de wilgen gehangen, maar is vervangen door een prima spelende Gregg Orr (ex-Attitude Adjustment). De tekst van afsluiter Five Year Plan (I win, you lose) had vandaag net zo goed We both win kunnen zijn. Voor velen de verrassing of misschien wel het beste optreden van de dag. (Maarten)
Wat een heerlijke pot old school death metal brengt Grave toch vandaag. Dat is onder andere te danken aan de nieuwe drummer Tomas Lagrn. Inderdaad, de broer van gitarist Mika. Hij heeft een fijne, bijna Autopsy-achtige groove in zijn speelstijl. Ook het geluid staat prima afgesteld: rammelig en rot, waardoor het groovy houthakken uit Zweden uitstekend tot zijn recht komt. De mannen hebben er vandaag zin in. Het is vooral bassist Tobias Cristiansson die veel contact met het publiek maakt. Hij geeft een in een rolstoel crowdsurfende fan een van zijn plectrums. De set met oldschoolsongs, die voor meer dan de helft bestaat uit nummers uit het demotijdperk van de jaren tachtig, valt uitstekend in de smaak. Grave rost erop los en behoort bij velen tot een van de hoogtepunten van het festival. (Jeffrey)
Martin Ik ben Stephan Gebdi met haar van Drunen zorgde een paar uur geleden al voor het hoogtepunt van de set van Thanatos. Hij is een van de redenen waarom ook de show van Asphyx zo succesvol is. Tussen de nummers door is hij vriendelijk en vertelt hij grappen. Vervolgens kijkt hij verbeten als hij zijn kenmerkende verstikkende vocalen inzet tijdens deathmetalklassiekers als Deathhammer, Death The Brutal Way of Wasteland Of Terror. Ook de anderen op het podium vermaken zich prima en laten de primitieve riffs en ritmiek hun werk doen. Het onderlinge contact valt in positieve zin op. Asphyx beukt als een sloopkogel. No-nonsense, zoals het volgens de puristen hoort. Geen complex gezeik, gewoon beuken. Er staan weinig verrassingen op de setlist, maar de festivalgangers krijgen waar ze voor komen. (Jeffrey)
De death metal van Pestilence is van een technischere aard. Het is na Asphyx wel even wennen. Voor iedereen. Patrick heeft namelijk een nieuwe gitaar. Zijn solos staan vandaag wat te hard in de mix. Wellicht komt dat omdat de band een nieuwe geluidsman heeft. Het oogt professioneel en serieus. Er is niet veel contact met het publiek. Toch is er terecht veel waardering. Zeker voor de uitvoering en voor de setlist, waar alleen maar nummers van de oudste drie platen op staan. Zo begint het al direct met Subordinate, Subordinate To The Domination en Commandments van Malleus Maleficarum (1988). Daarna werkt de groep rond Patrick Mameli zich via Dehydrated naar een reeks van songs van Testimony Of The Ancients (1991). Deze komen erg goed uit de verf. Het geluid staat inmiddels ook goed afgesteld. Twisted Truth (De frontman licht kort toe: De waarheid wordt soms verdraaid. Gelukkig leven we in een vrij land) is een hoogtepunt van de set. Waar tot die tijd sommigen slechts goedkeurend toekeken, is hier iedereen mee aan het knikken. Dat gebeurt ook bij de afsluiter, want hoewel er eigenlijk geen tijd meer is, komt toch Out Of The Body nog aan bod, tot grote vreugde van alles en iedereen. (Jeffrey)
Carnifex speelt vandaag zijn eerste show van de tour genaamd Chaos & Carnage. Als co-headliner heeft de band het echter zwaar te verduren. Dat ligt niet zozeer aan de deathcore zelf, die overigens retestrak en professioneel wordt gespeeld. Het lijkt vooral de plaats op het affiche te zijn die de Amerikanen de das omdoet. Wat eerder op de dag was wellicht beter op zijn plek geweest. Het technische gitaarwerk van Jordan Lockrey is opmerkelijk goed en ook over het beestachtige drumwerk van Shawn Cameron valt niets te klagen. Door de gevarieerde setlist komen er veel nummers van verschillende albums aan bod, maar het is tevergeefs. Als Scott Lewis vervolgens elk nummer wanhopig oproept om een circlepit te vormen, doet het optreden een beetje meelijwekkend aan. De toeschouwers lijken vooral oog te hebben voor elkaar en de tamme reactie na afloop bevestigt dat beeld. Carnifex had gezien de prestatie zeker meer verdiend. (Maarten)
Ricky Meyers van Suffocation is gelukkig weer beter bij stem dan op de meest recente editie van FortaRock, waar hij nog schor was. De legendarisch Amerikaanse brutal deathmetalband sluit op Stonehenge de Europese tour af en doet dat op een zeer overtuigende manier. De mannen staan razendstrak te spelen en in tegenstelling tot sommige andere gitaristen vandaag wordt er niet gecheat door Terrance Hobbs en Charles Errigo. Ze spelen gewoon alle tremoloaanslagen op volle snelheid. Ze staan bovendien flink te headbangen alsof het technische spel geen concentratie vereist. Vanwege het heldere, uitstekende geluid kun je het basspel van Derek Boyer ook goed horen. Net als bij veel andere bands is er weinig tijd tussen de nummers door. Sterker nog, zowel de set van Carnifex als die van Suffocation zijn ingekort van vijftig naar vijfenveertig minuten. Dus niet lullen, maar spelen. De nieuwe tracks Clarity Through Deprivation en Return To The Abyss misstaan niet tussen de oudjes. Het hoogtepunt van de set komt met het afsluitende drieluik Liege Of Inveracity, Catatonia en Infecting The Crypts. Hiermee krijgt Stonehenge 2018 een fantastisch einde met een headlinerwaardige act en kan iedereen tevreden naar huis. (Jeffrey)
"Hebben we genoten van de muziek? Jazeker." Hebben we genoten van de drank?... Het was een mooie editie waar gezelligheid hoogtij vierde, de bands zich veelal van hun goede kant lieten zien en horen en de organisatie goed was. De security en de vrijwilligers bij de hekken die de crowdsurfers opvingen, verdienen beslist een compliment, net als de vele andere vrijwilligers die met de bezoekers en bands samen er iets moois van hebben gemaakt. Het weer zat eens een keer mee, afgezien van de paar buien in de eerste helft. Er waren natuurlijk altijd verbeterpunten. Zo blijft het geluid immer een discussiepunt en wat meer afwisseling in de line-up kan geen kwaad. Een paar thrash-, hardcore- of progressieve bands erbij zou een verrijking zijn. De veranderingen in het schema hadden wel aangekondigd mogen worden. Voor vegetarirs had de voedselkeuze wat ruimer mogen zijn. De balans is echter positief. Er waren nergens wachtrijen, er was tripel en IPA (rond het avonduur helaas al op) en de toiletten zijn tussentijds schoongemaakt. Volgend jaar is de jubileumeditie met onder meer Aborted, Inhume, Rotten Sound, Brodequin, Memoriam, Birdflesh, Soulburn en Cirith Gorgor. 25 jaar Stonehenge. Wij zijn er in ieder geval bij op 27 juli in Steenwijk. Jij ook?
