Het eerste optreden op de vroege zaterdagmiddag staat traditioneel gezien in het teken van de promotie van lokaal talent in Cul de Sac. Ik herinner me nog goed dat Dool in 2016 de tent volledig afbrak met een waanzinnig sterke performance. Vanmiddag mogen de heren van Verwoed hun kolkende, omineuze black metal ten gehore brengen. Hoewel Verwoed slechts één ep op zak heeft (het in 2016 verschenen Bodemloos) presenteert de band zich met zelfvertrouwen. De lange, relatief monotone nummers razen in overwegend snel tempo door, terwijl de licht dissonante en psychedelische riffs de muziek diepgang geven. Het duurt even, maar de band krijgt gedurende het optreden steeds meer steun van het publiek. Prima visitekaartje! (Rik)

Het zwaarste optreden van Roadburn 2018? Zonder twijfel gaat die onderscheiding naar het eerste optreden van Bell Witch op zaterdagmiddag in de Koepelhal. Het tweetal weet met drums, bas en deathgrunts meer kabaal te maken dan elke andere band dit weekend. Bell Witch trekt een muur van geluid op die je niet zozeer hoort, als wel voelt. De Amerikanen spelen het vorig jaar verschenen Mirror Reaper integraal, een album dat is opgedragen aan het in 2016 overleden ex-bandlid Adrian Guerra. De treurnis die de compositie uitstraalt, is voelbaar en ik denk dat geen enkele aanwezige onberoerd blijft. Helemaal wanneer Erik Moggridge (Aerial Ruin) de breekbare, zuivere zang in het middendeel van de albumbrede compositie komt verzorgen. Er zijn echter ook veel belangstellenden die de Koepelhal niet meer in kunnen en zich in de merchruimte verdringen om er nog iets van mee te krijgen. Gelukkig voor hen staat het volume van Bell Witch zo hard dat de sound tot ver buiten de zaal lekker doordreunt, maar het is eigenlijk onbegrijpelijk dat een van de hipste metalbands van het moment niet op de mainstage neergezet is. (Wessel)

Drie jaar geleden stonden de heren van Enslaved en Wardruna al samen op het podium voor een unieke performance in de vorm van Skuggsjá. Vanmiddag presenteren deze muzikanten een nieuw project in de vorm van Hugsjá, dat gericht is op de geschiedenis van Noorwegen en met name is gecentreerd rondom de oorsprong van het land, dat zijn naam dankt aan de eeuwenoude zeeroutes voor de kust. Dit is de eerste keer dat deze muziek buiten Noorwegen ten gehore wordt gebracht. In vergelijking met Skuggsjá is dit nieuwe project wat rustieker van karakter. Het publiek krijgt vooral prachtige, authentieke folkmuziek voorgeschoteld, waarin het betoverende stemgeluid van Selvik en het subtiele, vloeiende gitaarwerk van Bjørnson elkaar perfect aanvullen. Zowel Selvik als Bjørnson nemen tussen de nummers door de gelegenheid om tekst en uitleg te geven bij de achtergrond van de nummers. De grote zaal blijft gedurende het hele optreden goed gevuld en het merendeel van het publiek luistert aandachtig en respectvol naar de fraaie, statige klanken. (Rik)

Voor wie de dag niet in een grafstemming à la Bell Witch wil beginnen, is Petyr een prima alternatief. Petyr is het jongste telg uit de San Diego-golf. Vorig jaar kwam het titelloze debuut uit en nu al mogen ze mee met de groten. Het viertal speelt zonder enige druk en laat dan ook een prima indruk achter. Ik meen zelfs al de eerste joint van de dag te ruiken. Ook hier is het jamgehalte hoog, maar ik geloof niet dat het erg veel afwijkt van de plaat. Distant Shores is en blijft een goed nummer. Van deze band hoop ik meer te horen. (Ruud)

Met het matige optreden van Damo Suzuki met Earthless nog vers in het geheugen, zoek ik mijn weg naar de Green Room. Ditmaal voor het duo-optreden Damo Suzuki & Minami Deutsch. Minami Deutsch was ijzersterk gisteren, dus aan de andere kant wil ik het ook niet missen. Minami Deutsch lijkt zich wat beter voorbereid te hebben dan Earthless. Damo zet dezelfde monoloog op als gisteren. De begeleidingsband van vandaag werkt al meer naar hoogtepunten toe, maar ook nu is het een tegenvaller. Suzuki overheerst het optreden in negatieve zin en blokkeert wederom een stel getalenteerde muzikanten. Minami Deutsch spetterde gisteren, maar is vandaag opgezadeld met een onverstaanbaar reutelende zanger die zich niets lijkt aan te trekken van wat de andere muzikanten doen. Erg jammer. (Ruud)

Omdat de wachtrij voor Het Patronaat voor het optreden van Panopticon gisteren tot de friettent reikte, ga ik maar gewoon naar de tweede show vandaag op de Main Stage. Vandaag ligt de focus niet op het kersverse album The Scars Of Man On The Once Nameless Wilderness, maar ongetwijfeld op wat de Amerikanen nog meer uitgebracht hebben. De publieksreactie komt in elk geval niet overeen met de jubelverhalen die ik een dag eerder gehoord heb. Het zal ongetwijfeld liggen aan het slechte geluid, want Panopticon klinkt vandaag erg monotoon. Het lijkt wel alsof de gitaarpartijen ontbreken en daarmee weet Panopticon niet het succes van gisteren te herhalen. (Ruud)

De keuze van Jacob Bannon om het Italiaanse Forgotten Tomb een plek op Roadburn te geven, leidde voorafgaand aan het festival tot een lichte controverse gezien de vermeend nazistische achtergrond van de band (iets dat overigens keer op keer is ontkracht door de band zelf). Alsof het Forgotten Tomb erom te doen is, openen ze in een snikheet Patronaat met het elf jaar oude Negative Megalomania van het gelijknamige album, een track waarmee de band korte metten maakt met alle internethelden met een grote bek. Zo doe je dat! Forgotten Tomb is begonnen als een van de grondleggers van de ‘suicidal black metal’, maar heeft zich sinds bovengenoemd album steeds meer ontwikkeld richting een hard erop los rockende hybride van black, doom en sludge metal. De sound is bovendien steeds smeriger geworden. Relatief recente nummers als Deprived, Reject Existence en We Owe You Nothing komen vol venijn uit de speakers knallen. Het Patronaat mag dan minder goed gevuld zijn dan bij veel andere bands, de beleving van een deel van het publiek is er niet minder om. Het no-nonsense optreden van Forgotten Tomb zal de band ongetwijfeld nieuwe fans opleveren. (Rik)

Er gaat weinig boven de sensatie van omvergeblazen worden door een band waarvan je nog nooit eerder gehoord hebt. Mizmor uit Portland, Oregon speelt naar eigen zeggen doomed black metal. In de praktijk houdt dit een monsterlijk bruut en desolaat klinkend geluid in, dat bestaat uit gelijke delen black en doom metal. Naar verluidt is dit pas het tweede optreden van Mizmor aller tijden, maar dat valt nergens uit op te maken. Er wordt strak en met overgave gespeeld. De afwisseling tussen razendsnel en loodzwaar is vernuftig en weet de talrijke aanwezigen de volle speeltijd te boeien. Hier gaan we hopelijk nog meer van zien en horen. (Wessel)

Ik heb deze keer op Roadburn al een paar keer moeten lachen om het feit in hoeveel bands sommige muzikanten zitten. Als Volcano op het podium stapt, is het zelfs zoeken naar de bandleden die ik nog niet eerder gezien heb. We zien onder andere de gitarist van Harsh Toke achter een toetsenbordje, de gitarist en drummer van Joy, de drummer van Earthless achter zijn percussie-instrumenten en de bassist van Red Octopus. Volcano beschikt zelfs over drie slagmuzikanten, maar het opvallendste is wel de broeierige latin rock met motown-invloeden die perfect matcht met het stralende weer. Eigenlijk had dit optreden buiten moeten zijn. Er wordt geswingd en gedanst. Billy Ellsworth deelt nog even doodleuk mee dat dit het tweede optreden van de band is en zelfs de eerste met de volledige line up. Alsof dit optreden van zichzelf nog niet bijzonder was. Voor mij en vele anderen een hoogtepunt van het festival. (Ruud)

Een van de meest verrassende optredens van dit jaar is dat van Zola Jesus, als onderdeel van het door Jacob Bannon gecureerde programma. De muziek van de Russisch-Amerikaanse Nika Roza Danilova, zoals deze dame eigenlijk heet, is meer pop dan rock. Qua experimenteerdrang en vooral qua duistere insteek past de muziek echter absoluut op een festival als Roadburn. De combinatie van pop-achtige deuntjes en kille, donkere elektronica zorgt ervoor dat de muziek 50% als Madonna (Frozen) en 50% als Anathema (Distant Satellites) klinkt. Hoewel Zola Jesus duidelijk zenuwachtig is over hoe ze zal worden ontvangen door het publiek, klinken de zenuwen niet door in haar overtuigende stem en dito performance. En wanneer ze na een paar nummers aankondigt dat het volgende nummer langzaam is, heeft ze genoeg vertrouwen om al grappend te stellen dat het publiek er desondanks wel mee uit de voeten zal kunnen: “You guys like doom anyway, so I guess you like things slow!” Een fijne adempauze tussen al het sonische geweld. (Rik)

De Britse psychband The Heads is een graag geziene gast op Roadburn. De heren waren er in 2006, 2008 en 2015 (dat laatste jaar als artists in residence) en ook dit jaar vult de zaal zich goed. Zoals gebruikelijk staat het geluid ook deze keer behoorlijk hard en worden de songs lekker opgebouwd. Op de projectie komen oude, enigszins vervormde films voorbij. De antieke pornofilm levert in elk geval wat gegrinnik op. Toch mist er iets van het venijn en de felheid die ze drie jaar geleden wel hadden. Hier en daar sluipen er ook wat foutjes in het spel. Laten we het er maar op houden dat The Heads in de buurt komt. (Ruud)

Omdat er nog aardig wat tijd is voordat Dhidalah begint, loop ik op de route nog even Het Patronaat binnen. Daar is Aerial Ruin net begonnen aan zijn set. Ik ben niet de enige die het zaaltje nog betreedt en de meeste mensen die volgen, beseffen niet hoe stil het is, tot ze op de plastic bekertjes gaan staan. Op papier zou het dark folk moeten zijn. Daar zit wel wat in, maar donkere singer/songwriter is even treffend. Het zaaltje is opvallend leeg. Er staan enkele tientallen mensen te kijken naar de kunsten van Erik Moggridge. De beste man moet het in zijn eentje doen. Ik stap net in een lang stuk waarin Moggridge ter plekke allerlei zanglijnen opneemt en in een loop laat afspelen. Het duurt allemaal wel erg lang en de mooie liedjes die ik op internet gehoord heb, lijken maar niet aan bod te komen. Jammer, maar dan loop ik door naar Dhidalah. (Ruud)

Roadburn mag dan een festival zijn waar jeugdig talent regelmatig een kans krijgt, in sommige gevallen zijn het de oude meesters die de show stelen. De Canadese postrockband Godspeed You! Black Emperor mag dit jaar liefst twee keer de planken betreden voor avondvullende optredens. Of, beter gezegd, wij worden vereerd met maar liefst twee performances van deze legendarische band. De groep staat in een cirkel op het podium, enigszins in zichzelf gekeerd, om te bouwen en schaven aan grootse composities die vaak met gemak de speelduur van een kwartier overschrijden. De begeleidende, korrelige zwart-witvideobeelden vertellen het verhaal bij de instrumentale muziek, die ondanks het ontbreken van zang werkelijk zindert van de emoties. Het optreden van zaterdag staat vooral in het teken van nieuw materiaal. Zo komt in het eerste deel het volledige, nieuwe album Luciferian Towers (2017) voorbij, waarvan vooral Bosses Hang diepe indruk maakt. Tijdens Fam/Famine en Undoing A Luciferian Towers wordt de band vergezeld door saxofoniste Mette Rasmussen, die de toch al rijke, gelaagde muziek nóg meer diepgang geeft. Tot groot genoegen van het publiek is er ook ruime voor oud werk, waaronder de volledige ep Slow Riot For New Zerø Kanada (1999). Godspeed You! Black Emperor is niets minder dan geniaal. Pure muzikaliteit verpakt in sublieme, integere nummers die voor kippenvel en ontroering zorgen. De opbouw is bovendien magistraal: van zéér minimalistisch bouwt de groep zijn nummers uit totdat ze exploderen in een zinderende climax. Godspeed You! Black Emperor laat horen hoe het klinkt als de wereld in slow-motion vergaat. Dat klinkt zo mooi dat je jezelf er het liefst in wil gooien, in wil onderdompelen, je door de muziek wil laten omringen en omarmen om alles om je heen te vergeten. Wow! (Rik)

Omdat Aerial Ruins wat tegenvalt, besluit ik om Dhidalah een herkansing te geven. Het optreden dat de band gisteren gaf, viel me tegen, terwijl de op internet beluisterde fragmenten juist erg in de smaak vielen. Nog een keer dwaal ik af naar Hall Of Fame voor het Japanse trio en dat blijkt een goede keuze. Ditmaal doen de heren wel wat van ze verwacht wordt: een heerlijke psychedelische stonershow neerzetten met een lekker jamgehalte. Vooral gitarist Ikuma Kawabe gaat helemaal op in het spel en zijn ogen draaien voortdurend weg. De joints worden hier en daar tevoorschijn gehaald. Nu vallen de oosterse elementen in de muziek beter op en is het weer ouderwets genieten op Roadburn. Voor een band die slechts een EP op zak heeft, klinkt het allemaal veelbelovend. Vanavond laat Dhidalah horen waarom de band zijn plek bij de Japanse delegatie verdiend heeft. Dit is psychedelische rock van hoog niveau. (Ruud)

Na een optreden vol covers, staat Sacri Monti vanavond in de Green Room met eigen nummers. Van de San Diego-bands, vind ik deze toch wel een van de beste en dat komt vooral doordat Sacri Monti echte nummers speelt en een uitstekende zanger in de gelederen heeft. Staggered Lies wordt fenomenaal gespeeld en ook de cover van Iron Claw mag er zeker wezen. De zaal wordt overladen met psychedelica, felle riffs en een deken van fuzz. Het publiek smult ervan en Sacri Monti bezorgt ons een van de grootste feestjes. (Ruud)

Voor veel bezoekers is de zaterdag de laatste dag en zo ook voor ondergetekende. Moegestreden maar voldaan sleep ik mezelf naar de grote zaal waar waar Earthless & Kikagaku Moyo aan hun 'east meets west jam' begonnen zijn. Eenmaal binnen valt direct de prachtige projectie op waar Godzilla en King Kong dreigend tegenover elkaar staan. Een battle is het tussen de bands in elk geval niet. Alle heren zitten gebroederlijk naast elkaar. De plek achter het drumstel blijft nog even leeg, maar al snel sluit ook Mario Rubalcaba aan. Dit optreden ontpopt zich al snel tot een uitsmijter van jewelste. Wat een fenomenale jam is dit. Zelfs de Japanner met de koebel mept en swingt alsof zijn leven ervan af hangt. Zorgvuldig maar vol spanning werkt het gezelschap naar enkele hoogtepunten en een bons op de gong betekent weer het einde. In het uur dat gegeven is, gebeurt dat enkele keren. Wat we hier zien en horen, is onbeschrijflijk goed en eindelijk slaagt Earthless erin om weer een fenomenaal optreden neer te zetten. Kikagaku Moyo is daar minstens zo belangrijk in. Wie er bij is, heeft het er nog dagen over en wie er niet bij was, zal daar nog jaren van balen. Dit soort hoogtepunten kom je alleen op Roadburn tegen. Het moet raar lopen, wil dit volgend jaar niet op vinyl verschijnen. (Ruud)

Maggot Heart is de nieuwe band van Linnéa Olsson, de voormalige gitariste van The Oath, Beastmilk en Grave Pleasures, die nu ook voor het eerst de vocalen voor haar rekening neemt. De garagerock / primitieve punk heeft een rellerig karakter dat erg goed werkt live – en nog eens wordt versterkt door de afstandelijke en ongepolijste podiumpresentatie. Tracks als City Girls en Show Them Your Teeth klinken boos en met recht, want Olsson is duidelijk over de boodschap achter haar muziek. Het korrelige gitaargeluid zorgt voor een fijne undergroundsfeer. De muziek mag dan technisch gezien niet erg gecompliceerd zijn, het gevoel van urgentie is des te groter. De rauwe uitstraling en groezelige sfeer doen de rest van het werk. (Rik)

Na drie dagen gelaveerd te hebben tussen muzikale uitersten, is het ontzettend fijn als een band als Occvlta de zaken vakkundig mag afsluiten. Occvlta – de naam zegt het al – is cult met een ‘k’ en een ‘v’. De prototypische, vuige black/doom heeft een hoog Celtic Frost- en Hellhammer-gehalte, maar in geweldig rockende nummers als Last Of The Sabbaths klinkt ook duidelijk de invloed van Darkthrone door. Subtiliteiten en details doen er niet meer toe, het gaat er alleen nog maar om op standje ‘11’ de ballen uit de broek te rossen van de ‘last men standing’. En dat doet Occvlta met verve. Degenen die nog rechtop staan, halen hun luchtgitaar tevoorschijn en ballen hun vuisten voor de laatste keer vandaag. Heerlijk! (Rik)

Met dank aan Jostijn Ligtvoet, Paul Verhagen en Niels Vinck voor hun aanvullende foto's!

Mizmor

Boris