Hoera! Einar Selvik geeft weer een heuse workshop, genaamd de Hugsjá-workshop. Drie jaar geleden hing ik al aan de lippen van de frontman van Wardruna en dit jaar wil ik dat dunnetjes overdoen. Helaas gooit de schijnbaar gebruikelijke, maar mij totaal onbekende vrijdagmiddagspits behoorlijk wat roet in het eten. Kort na half drie loop in Het Patronaat binnen waar het nog vrij rustig is. Einar Selvik wordt vergezeld door Ivar Bjørnson en enkele andere muzikanten. Niet alleen krijgen de aanwezigen een leuk voorproefje van wat zaterdag komen gaat, maar leggen de twee heren ook de achtergrondverhalen achter de plaat van Hugsjá uit. Het gaat namelijk over hoe oude scheepsroutes (nordvegen oftewel de noordelijke weg) het land zo’n drieduizend jaar geleden al verbonden met de rest van de wereld. De focus ligt vooral de reizen die eruit voortgekomen zijn en de verhalen die eraan verbonden zijn. Er wordt afgesloten met een korte vragensessie, maar de vragenstellers zijn onverstaanbaar. Wel wordt er nog even gelachen om het feit dat het album vandaag uitkomt, maar op dat moment door fouten niet beschikbaar is. Dit soort teasers blijft in elk geval erg leuk. (Ruud)

Roadburn staat vaak in het teken van speciale optredens. Zo ook deze vrijdagmiddag, wanneer de Duitse blackmetalband The Ruins Of Beverast het podium in de Green Room betreedt. Hoewel de groep rondom zanger/gitarist Alexander von Meilenwald een rijk oeuvre heeft om uit te putten, staat de performance van vandaag volledig in het teken van het meest recente album Exuvia, dat integraal wordt vertolkt. Het ritualistische karakter van de muziek komt goed tot zijn recht en al vanaf het vijftien minuten durende titelnummer slaagt de groep erin om de hypnotiserende sfeer van de plaat ook live over te brengen. De muziek van The Ruins Of Beverast is gelaagd en zit vol spannende riffs. Ook live vormt het geweldige The Pythia's Pale Wolves een hoogtepunt. Hoewel enkele details verloren gaan in de sound, levert The Ruins Of Beverast een imponerend optreden af dat ondanks de lengte grotendeels blijft boeien. (Rik)

Ook deze ochtend is het rennen geblazen om van alle bijzondere acts iets mee te pikken. De gitarist van death metalformatie Tribulation, Jonathan Hultén, begint om half vier, maar is voor ondergetekende de vierde act waarvan iets gezien wordt. In de minuten voorafgaand aan het optreden verzorgt een als een soort geisha verklede jongedame de attributen op het podium. Tot schrik van een paar mede-aanwezigen (“lekker ding zeg!”), blijkt degene op het podium meneer Hultén zelf te zijn. Met slechts een ep op zak weet de gitarist een prima optreden neer te zetten. Natuurlijk draait het behalve de muziek ook om het stukje theater. De ritmische bewegingen zijn wat apart om te zien, maar het werkt wel. De ietwat duistere akoestische rock laat zich echter wat minder makkelijk vertalen naar het podium. De songs moeten het vooral hebben van de dubbele zangpartijen en dus komt een flink deel van de muziek van een tape. Dat doet toch wel afbreuk aan het geheel. (Ruud)

Het is de eerste keer dat het Amerikaanse Panopticon in Nederland (of zelfs maar in Europa?) op een podium staat. De groep rondom Austin Lunn treedt zelfs twee keer aan op het festival, met verschillende setlists. Hoewel Panopticon vooral te plaatsen valt in de atmosferische blackmetalhoek (denk Wolves In The Throne Room, Alda en Agalloch) met hier en daar wat folk-invloeden, is het optreden van vandaag extra speciaal. Het is namelijk de presentatie van het nieuwe dubbelalbum The Scars Of Man On The Once Nameless Wilderness I And II, een ambitieus tweeluik dat twee heel verschillende kanten van de band laat horen. Het eerste album bestaat uit het soort atmosferische black metal waarmee Panopticon de laatste jaren hoge ogen gooit, terwijl het tweede album een collectie van ingetogen, veelal akoestische americana- en folknummers is. Panopticon begint vandaag verrassend met deze akoestische nummers. Lunn lijkt in eerste instantie wat zenuwachtig om zich zo bloot te geven, maar de positieve publieksreactie doet hem duidelijk goed. Bij de aankondigingen geeft hij steeds tekst en uitleg over de oorsprong van de nummers en dat voegt een extra dimensie toe aan de muziek. Vooral het prachtige The Wandering Ghost zorgt hierdoor voor kippenvel. Na ongeveer een uur stapt de band vrij abrupt over op intense black metal. De meeste nummers zijn afkomstig van het nieuwe album, maar tegen het eind speelt Panopticon ook nog wat van het prachtige Autumn Eternal. Al met al een heel bijzonder en bij vlagen zelfs intiem optreden. (Rik)

Comet Control is een veel geziene gast in Tilburg. Het is alweer enkele jaren geleden dat deze band voortkwam uit Quest For Fire. Nog altijd is de basis intact gebleven en de heren en dame lijken zich nergens druk om te maken. De soundcheck is zo snel klaar dat gitarist Andrew Moszynski zelfs nog even een praatje met ons maakt en aangeeft dat hij veel zin heeft om volgende week koningsdag te vieren. Al snel staat de rest van de band weer op het podium. Er wordt afgetrapt met Criminal Mystic. De focus ligt natuurlijk vooral op Center Of The Maze. Het heerlijke album dat inmiddels twee jaar oud is. Het geluid komt in het knusse Cul de Sac niet helemaal tot zijn recht, maar Comet Control weet natuurlijk wel hoe je gave spacerock speelt. Voor het tweede nummer komt de drummer van Earthless nog het podium op om de gitaar van frontman Chad Ross over te nemen. Daarna blijkt dat de bassdrum ‘busted’ is. Er wordt even gejuicht in het zaaltje en het drumvel wordt weer opgelapt met wat ducttape. Dat vervolgens het pedaal aan de tape blijft plakken, draagt bij aan de hilariteit. Het zit Comet Control niet echt mee, maar iedereen heeft plezier en het was (weer) een leuk optreden. (Ruud)

Met maar liefst drie Japanse bands op het programma is dit natuurlijk een bijzondere dag. Wat de drie bands vooral gemeen hebben, is dat ze allemaal komen onder de banier van GuruGuruBrain en stuk voor stuk in de voetsporen treden van legendarische bands als Flower Travellin’ Band en Taj Mahal Travellers. Kikagaku Moyo is de meest ervaren act van de drie en staat met zichtbaar plezier te spelen in de Koepelhal wanneer ik deze zaal voor het eerst betreed. Niet alleen is het een fantastisch podium, maar staat de band er heerlijk te spelen. Met twee gitaristen en een sitarspeler mag het duidelijk zijn dat Kikagaku Moyo het vooral op melodieën gooit. Het geluid is dan ook erg gelaagd en al snel ontstaat er een dromerige sfeer die naadloos aansluit op het mooie, zomerse weer buiten. De drummer is duidelijk degene die het beste Engels spreekt en uit na ieder nummer zijn dankbaarheid. Dat Kikagaku Moyo een hoogtepunt van deze editie van Roadburn is, moge duidelijk zijn. Wij mogen op onze beurt best wat meer aandacht hebben voor al dat moois wat in het land van de rijzende zon gemaakt wordt. (Ruud)

Weinig festivals bieden zo’n breed palet aan bands als Roadburn. Je vindt er artiesten die dansbare muziek spelen tot aan de meest ontoegankelijke, duistere metal. De meeste bands zijn redelijk eenvoudig te labelen, maar dat geldt niet voor de Finnen van Kairon; Irse!. De band zou progressief zijn, psychedelisch, spacerock, shoegaze, postrock en metal. Het klopt allemaal wel. Dat Kairon; Irse! vooral doet denken aan King Crimson is niet alleen een groot compliment, maar ook vrij treffend als omschrijving. Vooral deze set is vrij hectisch en bijzonder dynamisch. De Finnen gooien zoveel stijlen en eigenzinnigheden door de blender dat het een wonder mag heten dat het resultaat zo goed is. Kairon; Irse! zal veel mensen afstoten, maar niemand zal kunnen ontkennen dat hier erg bijzondere muziek gemaakt wordt. De gitarist die links op het podium staat, springt zo druk rond, dat ik me erover verbaas dat hij overeind blijft. Het symboliseert de muziek van deze eigenzinnige Finnen wel heel mooi. (Ruud)

Earthless is de ‘artist in residence’ van deze editie van Roadburn en dat betekent onder andere meerdere optredens. Onder de banier van Damo Suzuki & Earthless wordt er een optreden gegeven met, hoe kan het ook anders, Damo Suzuki. Geen naam die bij veel mensen een lampje zal doen branden, maar meneer Suzuki is een redelijk legendarische zanger die lang, lang geleden nog zong bij de Duitse krautrockband Can en sindsdien veel reist en zingt bij allerlei bands. Het is bijna schattig om te zien hoe hij het podium betreedt met een geel rugzakje. Om het Japanse gehalte wat te vergroten, doet ook de sitarspeler van Kikagaku Moyo mee. Damo Suzuki begint vrijwel onmiddellijk met zijn onophoudelijke stroom aan onverstaanbare zinnen en Earthless volgt. Terwijl het publiek vol verwondering afwacht tot er naar het eerste hoogtepunt gejamd wordt, blijft de muziek erg monotoon. Na een kwartier lopen de eerste mensen de zaal uit en rijst de vraag of het gezelschap op het podium nog ergens naartoe zal werken. Ritmewijzigingen worden wel ingezet, maar even snel ongedaan gemaakt. Dan blijkt wel dat deze jam niet werkt. Damo Suzuki mag dan wel heel vriendelijk ogen en ongetwijfeld het nodige respect verdienen, maar ik vermoed dat hij de kern van het probleem is. Na een half optreden zijn de heren nog nauwelijks verder gekomen en houd ik het (samen met vele anderen) voor gezien. (Ruud)

Toegegeven, de band mag dan legendarisch zijn en als inspiratiebron voor een hele generatie gelden, mij bekroop bij de bekendmaking van Godflesh als één van de headliners op Roadburn toch een beetje een blasé déjà vu-gevoel. Alweer Godflesh? Ja, maar wel met een aparte performance. Vanavond wordt Selfless, de derde langspeler van de industrialmetalpioniers, volledig vertolkt. In eerste instantie was ik niet van plan om iets van het optreden mee te pikken, maar aangezien de jamsessie van Earthless & Damo Suzuki de hooggespannen verwachtingen totaal niet kan waarmaken, besluit ik toch achterin de grote zaal plaats te nemen. De monotone industrial-ritmes zorgen voor een golf van meedeinende hoofden en de muziek klinkt nog steeds verrassend actueel, maar tegelijkertijd gebeurt er weinig op het immense podium en zou een live-drummer toch ook wel een toegevoegde waarde hebben. Daarbij is het toch ook een zorgwekkende constatering dat een band die ooit tot de hardste en meest vooruitstrevende groepen behoorde, inmiddels vooral een relatief aangenaam rustpunt verzorgt. (Rik)

Staat Harsh Toke weer op het podium? Nee, gitarist Billy Ellsworth houdt er gewoon meerdere bands op na. Red Octopus is, zo vertrouwt de sympathieke frontman ons na afloop van het optreden toe, zelfs ouder dan Harsh Toke. Verschil is er alleen nauwelijks. Ellsworth is ook hier de gezichtsbepalende factor. Er worden alleen andere nummers gespeeld dan van het enige album dat Harsh Toke uitgebracht heeft en daardoor is het wat mij betreft al meer de moeite waard. De fijne psychedelische rock slaat goed aan in de Hall Of Fame. (Ruud)

Van de drie Japanse bands die we dit jaar mogen verwelkomen, spreekt Dhidalah me het meeste aan. Na thuis wat muziek gehoord te hebben, viel me op dat deze band steviger is dan Minami Deutsch en wat sfeervoller dan Kikagaku Moyo. Toch is dit optreden een serieuze teleurstelling. Het psychedelische karakter ontbreekt volledig. Misschien ligt het aan de plek waar ik sta (links vooraan), maar ik hoor vooral het ritmische onderdeel van de muziek. Van de verwachte uitbundinge solo’s komt weinig terecht en na een tijdje geef ik het op. (Ruud)

Grave Pleasures deed tijdens zijn tour vorig jaar nog de Little Devil aan en mag nu het hoofdpodium afsluiten. Toen nog Beastmilk hetend hadden de Finnen al een paar jaar eerder de eer om tijdens Roadburn op het grote podium te spelen. Dit keer zijn de microfoons getooid met gasmaskers en ligt er een rij schedels voor de monitoren. De toon is gezet voor een uur heerlijk dansbare postpunk en new wave. Zoals altijd wordt er net iets harder meegezongen en gedanst bij Beastmilk-klassiekers, maar ook het werk van nieuwe plaat Motherblood mag er zeker zijn. De tweede helft van de set kakt wat in met trage nummers als Atomic Christ en Strange Attractors. Dat is eigenlijk het enige minpunt van een rockend en prima optreden. (Nicole)

Na twee geweldige optredens op Roadburn 2017 mag het duidelijk zijn dat Joy dit jaar bij voorbaat al gewonnen heeft. Vorig jaar stond dit drietal in Cul de Sac en Extase. Het optreden in de Greem Room mag dan ook terecht gezien worden als promotie. Joy trekt op het late uur dan ook behoorlijk wat volk en jamt er op los. Toch springt de vonk niet helemaal over. Komt het omdat de Green Room niet zo broeierig is als Extase? Is de afstand tussen band en publiek te groot? Misschien zijn er andere redenen. Wat helaas telt, is dat ik de zaal lang niet zo euforisch verlaat als vorig jaar het geval was. Toch is dat het enige waar ik niet positief over kan zijn, want Joy speelt goed en ook de nieuwe songs mogen er zeker wezen. Misschien lag de lat gewoon te hoog. (Ruud)

Met dank aan Jostijn Ligtvoet, Paul Verhagen en Niels Vinck voor hun aanvullende foto's!

Motorpsycho

Crowbar

Converge

Thaw

Godflesh

Sangre de Muerdago