Bij de Koepelhal is dit jaar ook de merchandise te vinden. Het is vooral een betere plek dan de tent van vorig jaar. Alles is veel overzichtelijker, maar de prijzen zijn helaas niet gezakt en de bediening is weer van de vrijwilligers. Niets ten nadele van hen, maar het is toch leuker als de band zelf zijn waren aan de man brengt.
De programmering lijkt een mengelmoes te zijn van genres die in de geschiedenis van Roadburn populair zijn geweest. Nadat in de afgelopen jaren een afname was van het aantal stonerbands, is er dit jaar plots een complete delegatie uit San Diego. Dit soort dingen zijn niet nieuw, maar is er één ander festival dat Poolse black metal haalt en tegelijkertijd Japanse heavy psychbands verwelkomt? Verder mogen we in onze handen wrijven met een organisator als Walter Hoeijmakers, die het voor elkaar krijgt om unieke optredens te regelen van onder andere Waste Of Space Orchestra en Hugsjá. Met vijf tot zes podia zijn moeilijke keuzes onvermijdelijk, maar we beseffen ons al te goed dat het een luxeprobleem is.
Zoals altijd is Roadburn weer een te gekke ervaring. Er valt weinig te mopperen, maar de enige echte tegenvaller is toch wel Jacob Bannon zelf die dit jaar aantrad als curator. Curators hebben in het verleden hebben altijd wel hun best gedaan om unieke bands naar Roadburn te halen en grote verrassingen te bezorgen aan het publiek. Bannon heeft het zichzelf toch wel erg makkelijk gehaald door vooral voor het Roadburnpubliek erg bekende namen te halen. Wéér Godflesh, wéér Crowbar, wéér Grave Pleasures. Een smetje op een bijzonder geslaagd festival. We malen er niet meer om en volgend jaar zijn we graag weer van de partij.
Woensdag:
Hoewel Roadburn officieel pas op donderdag 19 april aftrapt, weten de liefhebbers van een feestje dat het altijd al goed toeven is op de traditionele ‘pre-party’, de zogeheten ‘Hardrock Hide-out’. Die vindt op de woensdagavond plaats in Cul de Sac, het kleinste podium tijdens het festival. Vandaag staan drie bands uit het rooster van het Belgische Babylon Doom Cult Records op de bühne, die voor een onvervalste dosis old school metal moeten zorgen.
De avond wordt afgetrapt door Witch Trail. Het is heerlijk terrasjesweer buiten, de speciaalbiertjes vloeien als vanzelf naar binnen en de omstandigheden zijn ideaal om een goed feestje te bouwen. Helaas blijkt Witch Trail niet de meest geschikte band hiervoor. De noestige, erg luidruchtige sludge van het drietal is een typisch voorbeeld van de verkeerde band op het verkeerde feestje. De bandleden nemen zichzelf ontzettend serieus en staan met boze gezichten te spelen. Er kan geen glimlach vanaf en ook de publieksinteractie is nihil. Nu maakt dat niet uit als de muziek voor zich spreekt, maar dat is hier niet het geval. Soms komt er een stoer headbangritme voorbij, maar dat is altijd maar van korte duur. Wel opmerkelijk is dat de drummer een groot deel van de screams voor zijn rekening neemt. Dat is een fascinerend gezicht. Witch Trail moet het doen met een beleefdheidsapplausje. (Rik)
Hoe anders is de reactie op Speed Queen. Deze band heeft duidelijk meer zin in het bouwen van een feestje. De prototypische heavy metal klinkt als een tijdmachine en het enorme enthousiasme van de band werkt zeer aanstekelijk. Muzikaal klinkt Speed Queen als Iron Maiden on speed, maar dan met de ballen en ‘attitude’ van Motörhead. De nummers zijn weliswaar diep geworteld in het verleden, maar klinken geen moment oubollig. Daarvoor wordt de muziek met veel te veel jeugdig enthousiasme en bravoure gebracht. De twingitaarpartijen vliegen je om de oren en de ene na de andere heerlijke, vlijmscherpe solo komt voorbij. In een mum van tijd staat iedereen met een grote grijns te genieten en mee te zingen. Speed Queen maakt heel wat nieuwe vrienden vanavond! (Rik)
Net als je denkt dat de avond niet mooier kan worden, dendert Bütcher in vol ornaat (kogels, leren jasjes, corpse-paint en een zanger die voortdurend ‘onzichtbare sinaasappels’ uit de lucht plukt) voorbij. De band trapt het gaspedaal diep in het rood met zijn rauwe, pure, opzwepende speed metal in optima forma. Neem het oudste en snelste werk van Slayer en Sodom, speel dat op dubbel tempo af, gooi er een hyperactieve dosis Venom bij en verpak het in het uiterlijk van Nifelheim en je krijgt een goed beeld van de muziek. En het werkt, mijn God, het werkt! Het volgestampte Cul de Sac gaat vollédig uit zijn plaat. De temperatuur stijgt tot infernale hoogten, biertjes zijn sneller lauw dan je ze kunt wegklokken. Iedere riff is een voltreffer en het optreden wordt één kolkende chaos, een kluwen van headbangende haren, vuisten in de lucht, grimassen op het gezicht. Ieder nummer blijkt nog sneller dan het vorige. Bütcher brengt de ‘ümlaut’ in öld schööl en brengt rauwe, authentieke metal met hoofdletter ‘M’ van het type waarvan Fenriz meervoudige orgasmes zou krijgen. Wat een geniaal einde van een heerlijke pre-party! (Rik)
Donderdag:
Aanvankelijk zou de Amerikaanse black metalband Yellow Eyes het festival openen vanuit de Green Room, maar enkele weken geleden kwam het bericht dat de band zijn stek verwisselde met die van Sannhet. Het is dus Het Patronaat geworden. Zeker geen verkeerde ruil, want deze zolder is naar mijn mening de mooiste zaal van het festival. Toch pakt het helaas niet goed uit, want na iets meer dan twee minuten valt het geluid al uit. Dat moet wel een record zijn, maar een betrouwbaar oordeel kunnen we niet meer vellen. Yellow Eyes speelt snoeiharde black metal met weinig ruimte voor afwisseling. Ook frontman Will Skarstad blijkt niet veelzijdig te zijn, aangezien hij slechts twee tonen kan krijsen. Het blijft minutenlang stil en het zaaltje stroomt behoorlijk leeg. Ikzelf geef er na ruim tien minuten de brui aan en hoor vanuit de immense rij voor de 013 dat het totale oponthoud uiteindelijk zeker een kwartier geduurd heeft. Zonde, en vooral sneu. (Ruud)
De donderdagmiddag wordt de dag in de Green Room afgetrapt door Sannhet, een gezelschap uit Amerika dat luidruchtige, maar ook relatief statige post-metal maakt. De band heeft geruild met Yellow Eyes vanwege de ondersteunende lichtshow, maar die blijkt vooral te bestaan uit beelden met ruis en strepen, alsof we naar een testbeeld kijken. Toch past dat ook wel weer bij de abstracte, instrumentale muziek van de band, die wel wat weg heeft van Pelican en The Ocean. Het geluid staat hard, maar de muziek mist finesse om over de gehele lengte te blijven boeien. Na een half uurtje heb ik het wel gezien. (Rik)
Ondanks het vroege tijdstip is de grote zaal al aardig volgelopen om Waste Of Space Orchestra te zien. Dit de eerste van twee optredens in opdracht van Roadburn (het tweede optreden volgt zaterdag met Sól An Várma). Het betreft hier een muzikale samenwerking tussen de psychedelische drone/doom van Dark Buddha Rising en de psychedelische blackmetalband Oranssi Pazuzu, die beide tijdens eerdere jaargangen zinderende optredens weggaven. Het grote podium is aardig gevuld met maar liefst tien muzikanten, waaronder twee drummers. De bands staan min of meer tegenover elkaar opgesteld. De set is opgebouwd rondom één conceptueel verhaal waarin drie personen (‘The Shaman’, ‘The Seeker’ en ‘The Possessor’) op zoek zijn naar diepere waarheden. Bijpassende videobeelden op het grote scherm zorgen voor visuele ondersteuning. De muziek is goed opgebouwd en hoogst hypnotiserend. Psychedelische gitaarklanken en effecten bouwen gestaag op naar een uitbarsting, en als die uitbarsting komt, gaat de muziek ook goed los: stuwende, primordiale drumritmes, vage keyboardeffecten en luidruchtige riffs versmelten in een oceaan aan geluid. Het is knap hoe beide bands deels herkenbaar blijven en juist in de climaxen boven zichzelf uitstijgen. Waste Of Space Orchestra oogst terecht luid applaus. (Rik)
Zoals gewoonlijk is de donderdag een drukke dag en met nog veel frisheid in de benen rennen we van zaal naar zaal om allerlei dingen te proeven van de Roadburnfruitschaal. In de Green Room is het tijd voor Toby Driver. Misschien laat de naam een belletje rinkelen, want de zanger stond in 2015 al op Roadburn met Kayo Dot. Toby is misschien geen voor de hand liggende keuze voor een optreden op dit festival, maar zo af en toe vind je wel artiesten die singer/songwriter of aanverwante muziek spelen. Vaak zijn dat wel heel memorabele optredens. Zeker als ik terugdenk aan shows van Darkher, King Dude Promise And The Monster en Esben And The Witch. Toby Driver kan zich zo in dat rijtje vestigen, want zijn albums zijn helemaal niet slecht. Zingen kan hij wel, maar de sfeer van de plaat komt live niet over. Meneer Driver is wat nonchalant en mompelt dat zijn muziek over de ongemakkelijke dingen van het leven gaat. Het spel is daarom niet echt geweldig en dat zorgt ervoor dat mooie songs als Avignon niet heel goed overkomen. Misschien komt het omdat de drumpartijen uit een computer komen. (Ruud)
De Amerikaanse doomband Khemmis leverde in 2016 het prachtige Hunted af en krijgt nu voor het eerst de kans om het aan het Europese publiek te laten horen. Dit kwartet laat er geen gras over groeien: “Hi, we are Khemmis and this is Candlelight”. Khemmis maakt sterke, slepende doom die veel weg heeft van While Heaven Wept. De sound is toch duidelijk wat zwaarder en Ben Hutcherson voegt regelmatig grunts toe. Khemmis mag tevreden terugkijken op dit optreden, want het goed gevulde Het Patronaat gaat behoorlijk uit zijn dak. Van de postrockachtige passages tot de momenten waarop flink gestampt mag worden. De mensen om me heen slikken het als zoete koek. Hunted behoort tot een van de betere albums binnen dit genre van de laatste jaren en op basis van het nieuwe nummer dat gespeeld wordt, hoeven we ons geen zorgen te maken over de toekomst van Khemmis. Zeker niet omdat de band getekend heeft bij Nuclear Blast. Deze heren gaan nog ver komen en daar is, op basis van dit optreden, niets op af te dingen. (Ruud)
‘Artist in residence’ Earthless staat dit festival liefst drie keer op de bühne. Vanmiddag is de eerste en op papier minst interessante van dit drieluik aan de beurt. Earthless presenteert zijn nieuwste album Black Heaven, waarvan vier nummers voorbijkomen. Het is het debuut op Nuclear Blast, waarmee dit ook eigenlijk een van de eerste psychedelische jam-rockbands is die naar een dermate groot publiek doorbreekt. Blikvanger is gitarist Isaiah Mitchell, die heel bescheiden overkomt en tegelijkertijd ogenschijnlijk zonder enkele moeite de sterren van de hemel speelt. We krijgen een smakelijke, schier eindeloze stroom aan lekkere riffs en uitgesponnen solo’s voorgeschoteld. Steeds meer mensen in het publiek gaan helemaal op in de psychedelische gitaaruitspattingen. De nummers zijn live veel langer en meer uitgesponnen dan op plaat, dus het improvisatietalent is de band niet verloren. Erg fijn optreden! (Rik)
Roadburn is een festival voor uiteenlopende muzieksoorten en er zijn ook bands op wie niet zo gemakkelijk een label te plakken is. Dat geldt ook voor het Noorse Årabrot met zijn mix van noise rock, post punk, doom en de duivel mag weten wat nog meer. Waar opener The Gospel mij direct weet te pakken, mede dankzij het krachtige optreden van zanger Kjetil Nernes, haak ik halverwege het optreden toch af. Het is geen gemakkelijke en toegankelijke kost, maar smaakt zeker wel naar meer. (Nicole)
We weten al dat het Cul De Sac een minuscuul zaaltje is waar het vaak erg druk is, maar bij Insect Ark (een project van Dana Schechter van onder andere Wrekmeister Harmonies) is er helemaal geen doorkomen aan. De rij stokt ruim van tevoren al halverwege de bar. Het is bloedheet en er is niets te zien. En dan zijn er nog altijd idioten die toch denken uit alle macht naar voren te moeten beuken. Op plaat klinkt Insect Ark best goed. Marrow Hymns verscheen niet voor niets via Profound Lore Records. Live komt het echter niet over. Met slechts twee dames op het podium – een drummer en een gitariste – gebeurt er muzikaal gezien te weinig interessants om de aandacht vast te houden. Dan blijkt de ambient doom toch minder bijzonder te zijn dan gedacht. Ik hou het na twee nummers voor gezien. (Rik)
Nu Jacob Bannon de curator is van deze edite van Roadburn, kan een optreden van Converge uiteraard niet ontbreken. Twee jaar geleden kregen de bezoekers onder andere een show voor de kiezen die gericht was op het album Jane Doe en vanavond staat het nog verse The Dusk In Us in de figuurlijke spotlights. “Deze songs gaan over de slechte dingen in het leven”, krijgen we te horen. Het eerste nummer is nog wat log en dreigend, maar het echte geweld volgt snel. Bannon rent de nodige kilometers op het podium en de eerste moshpit op Roadburn is al snel een feit. Het publiek smult van de performance en de zaal is goed vol, maar ik zal vast niet de enige zijn die niks kan met het gekrijs van Bannon. Converge is een energieke band die een heftige, nare sfeer neerzet, dus in die zin begrijp ik de populariteit, maar ik loop snel door naar Het Patronaat. (Ruud)
Ik neem alle negatieve woorden die ik over Hällas had terug. Tommy Alexandersson is geen matige zanger en vanaf nu zie ik de band nog wel een heel eind komen. Hällas wint de dag met een geweldige set, terwijl de Zweden slechts een plaat en een ep uitgebracht hebben. Het is inmiddels snikheet in Het Patronaat en ik schiet in de lach als ik de heren het podium zie beklimmen in mantels en de al in normale temperaturen prikkende glittertruien. Lachjes kunnen er bij de heren nauwelijks van af, maar ze zetten door. Er wordt afgetrapt met Autumn In Space en al snel reageert de zaal vol enthousiasme. De gespeelde mix van het vroege Genesis met de snelheid en riffs van het klassieke werk van Iron Maiden werkt dan ook heel aanstekelijk. Het duurt niet lang of er wordt om me heen gedanst en de eerste wietlucht dringt zich aan in mijn neusgaten. Even waan ik me op een van de oudere edities van Roadburn toen er meer van dit soort bands aanwezig waren. Als Star Rider ingezet wordt, ontploft de zaal en mag het optreden van Hällas tot de hoogtepunten van het festival gerekend worden. Beware of the mighty Hällas! (Ruud)
Drie dames uit IJsland die met hun performance art gedichten voor gaan lezen op darkwave. Zo omschreven vrienden mij Kælan Mikla. Er is een drumcomputer, zware basgitaar en krijsende zangeres die teksten voordraagt. Soms lijk ik Duits te herkennen, maar er zal ongetwijfeld ook een deel IJslands zijn. Het altaartje op het podium krijgt veel aandacht van de zangeres die regelmatig over het podium kronkelt. Het geheel intrigeert en klinkt een beetje als Rivella: een beetje vreemd, maar wel lekker. (Nicole)
Dit jaar zien we veel bands terug die al vaak op het podium hebben gestaan. De Zweedse post-metalformatie Cult Of Luna behoort inmiddels al tot het meubilair, maar de groep stelt nooit teleur. Vandaag wordt de band vergezeld door niemand minder dan Julie Christmas (Battle Of Mice) om het geweldige Mariner-album integraal te spelen. Officieel voor de allerlaatste keer ooit, maar wie zal het zeggen? Of het uniek is of niet maakt niet uit. De grote zaal puilt uit voor dit bijzondere optreden. En terecht, want dit is een van de hoogtepunten van het festival. De instrumentale basis die Cult Of Luna legt, is al indrukwekkend, maar Christmas steelt de show. Haar stemgeluid varieert van een bezeten gefluister en schel gekrijs tot indrukwekkende screams. De werkelijk fenomenale lichtshow mag ook niet onvermeld blijven. We zien niet meer dan het frêle silhouet van Christmas, die wild headbangend volledig opgaat in de muziek. Het geluid is uitstekend en kristalhelder, kortom: professionaliteit ten top. Beste optreden van de dag! (Rik)
Ook wij gaan soms met te weinig voorbereiding naar optredens. Zeker dit jaar is het op Roadburn makkelijk om zaaltjes binnen te lopen. Met het indrukwekkende Ossuarium Silhouettes Unhallowed in het achterhoofd, dat begin dit jaar verscheen, is het toch wel een beetje slikken dat Hooded Menace vanavond het tien jaar oude debuutalbum speelt. Even omschakelen dus en dan bevalt de logge death metal eigenlijk ook wel goed. De Finnen zetten een prima prestatie neer en Het Patronaat is gezellig gevuld met fans van het vroege werk. Toch valt na een tijdje wel op dat de oude songs niet bijzonder veel van elkaar verschillen en redelijk simpel van opzet zijn. Het is natuurlijk een speciale show en het is verre van slecht, maar toch had ik graag wat nieuw werk gehoord. Wel complimenten voor de twee gitaristen die ondanks de hitte hun bandnaam eer doen en met een hoodie staan te spelen. (Ruud)
Ik keek erg uit naar de twee uur durende set rondom Future Occultism. Het werd dan ook aangekondigd in grootse termen. Future Occultism blijkt uiteindelijk de hoge verwachtingen niet waar te maken. Gepresenteerd als conceptuele eenheid, zijn het toch vooral drie losse optredens van nogal wisselende kwaliteit. Bij Bong-Ra verwachtte ik loeiharde breakcore à la Venetian Snares, maar het optreden laat eigenlijk vooral een nogal standaard en weinig inspirerende portie doom metal horen. De zanger is wel een imponerende verschijning met zijn rode bedoeïenenhoofddeksel. De muziek is echter nauwelijks indrukwekkend. Monotoon op de verkeerde manier.
Het hierop volgende Servants Of The Apocalyptic Goat Rave is vervolgens helemaal een aanfluiting. Vorig jaar hoorden we met Mysticum hoe industrial black metal hoort te klinken. De Noren gaven een masterclass in intense industrial. Servants Of The Apocalyptic Goat Rave laat horen hoe het niet moet. Vrijwel alles komt uit een doosje. De beats uiteraard, maar zelfs de zang! Dan staan we dus alleen te kijken naar twee gemaskerde mannen die de meest simplistische riff eindeloos herhalen op hun gitaar en bas. Een trieste bedoening.
Het meest bizarre optreden van het weekend komt vervolgens op naam van Phurpa. De ambientgroep is omgewisseld met Servants Of The Apocalyptic Goat Rave. Al snel wordt duidelijk waarom. De drie Russen hebben een volledige huisraad met zich meegezeuld aan tapijtjes, instrumenten en andere attributen. Voordat alles goed en wel is uitgestald, zijn we een half uur verder en is ieder momentum voorbij. Het optreden is vervolgens meer een ritueel dan een traditioneel optreden. Het drietal produceert diepe, atonale keelklanken die rondechoën en een hypnotiserend effect beogen. Het is erg knap, maar ook bijzonder monotoon. Toch kan ik me voorstellen dat er settings zijn waarin dit werkt, maar door het amateurisme dat eraan voorafging, is het moeilijk om in de juiste sfeer te komen. Gelukkig loopt het optreden uit, waardoor sommige mensen uiteindelijk iets meer worden meegezogen in de sfeer. Als ik na afloop om me heen kijk, blijkt de zaal echter vrijwel leeg. (Rik)
“We are Weedeater and we fucking suck! Get your money back!” De sludge-heren keren na zeven jaar terug naar Roadburn en staan wederom op het hoofdpodium van de 013. Het publiek heeft er zin in. Dave Collins zet zijn woorden nog even kracht bij door direct naar de fles te grijpen, maar de prestaties van de band lijden er zeker niet onder. Hier wordt gewoon weer een vette show neergezet. Tussen de songs door krabt de frontman nog even flink aan zijn reet om vervolgens verder te gaan met de set die in het teken staan van het in 2009 verschenen album God Luck And Good Speed. Weedeater zet een energieke performance neer, heeft een lekker vet geluid en het publiek smult. Welkom terug heren! (Ruud)
Harsh Toke is een van de bands uit de delegatie die vanuit San Diego overgevlogen is. Dit gezelschap kennen we al door en door, want Harsh Toke heeft al heel vaak hier opgetreden. Het is zelfs zo erg dat we de tel kwijt zijn. Op zich geen probleem, want de heren zetten een vertrouwd energieke show neer en voorman Justin Figueroa weet wel hoe hij een psychedelisch feestje moet bouwen. Wie net als ik Harsh Toke vaker heeft zien spelen, weet dat het debuutalbum uit 2012 nog altijd de enige plaat is. De set kent dus geen verrassingen. Een lekkere show is het wel, maar verrassingen krijgen we niet. (Ruud)
Met dank aan Jostijn Ligtvoet, Paul Verhagen en Niels Vinck voor hun aanvullende foto's!
Meer foto's:Stomach Earth
Uniform
.jpeg){kind=small}
