Zondag

Hoewel de psychedelische groep GNOD al drie keer op het podium heeft gestaan, ben ik erin geslaagd om de band iedere keer te missen. Vandaag volgt de laatste kans als de groep samen met de mannen van Radar Men From The Moon op het hoofdpodium staan onder de naam Temple Of BBV. De band is vernoemd naar het boek The Mechanics Of Brain Blood Volume, een verslaglegging van de Nederlandse wetenschapper Bart Huges, die beweerde dat het boren van een gat in de schedel zou kunnen leiden tot toegenomen mentale capaciteiten en geestverruiming. De psychedelische droneklanken worden subtiel opgebouwd en door de herhaling en variaties slaagt de band erin om een fijn hypnotiserend effect te bereiken. De naargeestige projecties ondersteunen het thema van het album en zullen veel mensen ongetwijfeld een ongemakkelijk gevoel hebben bezorgd. De lange nummers beginnen over het algemeen ingetogen, maar bouwen mooi op. Vooral het dubbele drumwerk zorgt live voor extra dynamiek. Prima optreden! (Rik)

Een act die ik pers� wilde zien dit jaar, is het Amerikaanse eenmansproject van Tristan Shone onder de naam Author & Punisher. Want ga maar na: industrial doom die wordt geproduceerd door een half mens/half cyborg, dat klinkt op voorhand al bijzonder intrigerend. Shone heeft een heel scala aan eigen apparaten en machines gebouwd, die hij zelf bedient met zo'n beetje al zijn lichaamsdelen. Het resultaat is een beukend en industrieel klinkend geheel dat keihard doordreunt. De 'loops' en power electronics-vibe van de muziek doen mij denken aan het werk van Navicon Torture Technologies en Theologian, terwijl de stampende, genadeloos ploegende industri�le ritmes het stempel van Melek-Tha dragen. De muziek is niet aan iedereen besteed, maar Shone maakt qua performance zeker indruk met zijn eigenhandig gefabriceerde, dystopische hellemachinerie. (Rik)

Heartless, het derde album van het Amerikaanse Pallbearer, roept gemengde reacties op. Niet alleen de steeds melodieuzere koers die de band vaart, maar met name de schelle zang van Brett Campbell lijkt voor velen een struikelblok te zijn. Hoewel hij de reputatie heeft live niet al te best uit de verf te komen, doet hij het vandaag prima. Meer dan ooit valt de muziek in nieuwe nummers als Thorns en I Saw The End, vanwege de grote hoeveelheid elkaar afwisselende riffs, als 'progressieve doom metal' te bestempelen. Het headbangt misschien niet altijd even lekker, maar het boeit en overtuigt wel. Tijdens het optreden krijg ik het gevoel dat ik jaren geleden ook had toen ik Mastodon zag spelen: dat ik naar een band sta te kijken die, naarmate ze verder van hun wortels in de underground afdwalen, wel eens heel groot zou kunnen worden. (Wessel)

Blackmetalact Ca�na liet tussen 2004 en 2011 een indrukwekkende discografie achter, maar is anno 2017 niet meer bij elkaar. Multi-instrumentalist ACB (afkorting voor Andrew Curtis-Brignell) speelt vandaag voor de gelegenheid het album Mourner uit 2007. Speciaal voor Roadburn en speciaal voor de tiende verjaardag van de plaat. In een redelijk gevulde Green Room start ACB Of Caina onwennig en verlegen met zijn set. De eerste klanken komen er niet helemaal uit zoals hij wil. De muziek wordt afgekapt, ACB kijkt schuldbewust rond, klikt wat op zijn laptop en de show gaat weer verder. Hierna meldt hij het publiek, nog altijd verlegen of juist ironisch, dat hij hoopt dat het publiek het naar zijn zin zal gaan hebben. Voor een enkeling geldt dat zeker. Er wordt zelfs "I love you!" geschreeuwd vanuit de zaal. Maar gaandeweg het optreden verlaten steeds meer bezoekers de Green Room: een grotendeels voorgeprogrammeerde live-vertolking van een album is niet aan iedereen besteed. Ook voor mij is de show van ��n persoon met een Macbook (inclusief de altijd afleidende oplichtende appel), af en toe een gitaarpartij en vooral zwakke vocalen niet van het niveau dat ik op Roadburn zou verwachten. (Martijn)

Les Discrets vormt een aangenaam rustpunt tussen al het geweld van de afgelopen dagen. Na een relatief lange radiostilte is Fursy Teyssier de laatste jaren weer een stuk actiever met zijn band. Zo zagen er vorig jaar � vier jaar na het tweede album Ariettes Oubli�es... � twee nieuwe ep's het levenslicht en ligt inmiddels de derde full-length (Pr�dateurs) in de schappen. Qua stijl is de band wat opgeschoven van melancholische, lieflijke shoegazeklanken naar een wat duisterder geluid met lichte trip-hopinvloeden. Het optreden van vandaag klinkt echter vooral zoals ik de band herinner van eerdere live-performances. Dat wil zeggen: aardig, maar ook weinig bijzonder. Deels komt dat door het enorme podium. Deze band komt beter tot zijn recht in een intiemere setting. Maar Les Discrets had ook meer sfeer kunnen cre�ren door bijvoorbeeld meer gebruik te maken van de prachtige illustraties van Teyssier. De grote zaal biedt er alle mogelijkheden voor. Gelukkig komen er wel liefst vijf nummers van het fraaie debuut Septembre Et Ses Derni�res Pens�es voorbij. (Rik)

Het optreden van Ulver is op voorhand speciaal. Er zijn weinig bands die zo eclectisch te werk gaan en zich zo weinig van bestaande conventies aantrekken als deze groep rondom zanger/programmeur Kristoffer Rygg. Van rauwe black metal en folk heeft deze band zich door de jaren heen ontwikkeld tot eigenzinnige, duistere electronica-groep. Het optreden van vandaag is extra bijzonder omdat het de premi�re betreft van het kersverse, nieuwe album The Assassination of Julius Caesar. Zelfs de grootste purist zal moeten erkennen dat de meeslepende, prachtig gecomponeerde en zorgvuldig opgebouwde elektronica van Ulver geweldig in elkaar zit. De band combineert subtiele, gevoelige zanglijnen met intelligente beats en ritmes. Vooral de bijbehorende lichtshow is adembenemend. Alles straalt professionaliteit uit. De setlist bestaat louter uit het nieuwe album, dat integraal wordt vertolkt, hoewel afsluiter Coming Home middels een jamsessie wordt uitgestrekt tot achttien minuten. Hoogtepunt is het schitterende, melancholische So Falls The World, maar eigenlijk is het hele optreden fantastisch. Ulver oogst terecht luid applaus na dit optreden. (Rik)

Gelijktijdig met het grote Ulver spelen is geen dankbare taak. Zeker niet voor een blackmetalband die, ondanks de diverse genrewisselingen van de hiervoor genoemde Noren, mogelijk uit hetzelfde vaatje moet tappen wat betreft publiek. Het is voor het Nijmeegse Turia dan ook een groot compliment om te zien dat de kleine Cul de Sac vrijwel helemaal volloopt. Met het inzetten van Ascese van het debuut Dor is de toon gezet. Snel baterwerk aangevuld met de volle klanken van slechts ��n gitaar hernieuwen de energie in de volle ruimte. De komende veertig minuten wordt het caf� gevuld met harde en rauwe black metal met een flinke scheut atmosfeer. Al het kunstlicht is uitgeschakeld, enkel een kandelaar verlicht het podium. Het is een genot om te zien hoe gitarist O en drummer J op elkaar ingespeeld zijn. Elkaar aankijken is voldoende om tegelijkertijd in te zetten. Vocaliste T brengt niet alleen met sto�cijnse presentatie, maar ook met ijzingwekkende schreeuw haar gedichten ten gehore. Bij J is de agressie duidelijk af te lezen aan zijn gezicht en spel. Materiaal van beide albums komt aan bod, zo ook Waterzucht van het recente Dede Kondre. Een deel van het publiek blijft na de laatste tonen in de buurt van het podium staan om het drietal te bedanken, een hand te schudden, of om naar een drumstokje te vragen. Turia heeft terecht indruk gemaakt op Roadburn. (Martijn)

Het Patronaat is getuige van een primeur: het eerste optreden van The Doomsday Kingdom, de nieuwe band van Candlemass- en Krux-bassist Leif Edling. Zoals verwacht sluit de klassiek klinkende doom metal goed aan bij de discografie van zijn hoofdbands. Desondanks geven de hoge en krachtige vocalen van frontman Niklas St�lvind, bekend van de heavymetalband Wolf, The Doomsday Kingdom een eigen gezicht. Nummers als A Spoonfull Of Darkness en Hand Of Hell klinken vertrouwd zodra je ze hoort en dat is positief bedoeld. Dit is de eerste keer in lange tijd dat de door vele innerlijke demonen geplaagde Edling op het podium staat en het maken van het titelloze debuutalbum was een vorm van therapie, vertelt hij wanneer hij de zang op zich neemt tijdens het afsluitende Zodiac City. Een heel bijzonder en persoonlijk optreden. (Wessel)

Na al het zware gitaargeweld van de afgelopen dagen, is het rustige optreden van singer-songwriter Emma Ruth Rundle een welkome afwisseling. Slechts gewapend met een gitaar en haar stem weet deze uit Los Angeles afkomstige artieste de Green Room muisstil te krijgen. Ze geeft een prachtige show weg, waarbij de nadruk ligt op haar laatste album Marked For Death. Vanavond heeft de sympathieke Amerikaanse er ongetwijfeld menig fan bijgekregen. Na deze show gaat Emma weer op pad met Jaye Jayle of Wovenhand in het kader van een anderhalf maand durende tour door Europa. In augustus is ze weer terug en staat ze onder meer in de Arnhemse Willemeen. Een aanrader voor als je haar gemist hebt! (Nicole)

Sommige bands zijn zelfs voor Roadburn-begrippen een vreemde eend in de bijt. Dat geldt zeker voor het optreden van Hypnopazuzu, een samenwerking tussen twee pioniers van de experimentele muziek. David Tibet is de drijvende kracht achter het volstrekt unieke Current 93, terwijl Martin Glover (Youth) als bassist van Killing Joke bekend is. Samen cre�erden ze met Create Christ, Sailor Boy een album dat eigenlijk met geen pen te beschrijven valt. Oude industrial, gothic, klassiek, ambient en (neo-)folk komen samen in een warmbloedig en bizar geheel dat nog het meest weg heeft van een Tim Burton-film gemaakt door een Britse aristocraat. De bescheiden presentatie van Tibet, in combinatie met zijn theatrale en behoorlijk bevreemdende stemgeluid, zorgen ervoor dat het publiek in eerste instantie nog wat afwachtend is, maar uiteindelijk toch met aardig wat instemming en bewondering kijkt naar deze intrigerende live-vertolking van het debuutalbum van de band. Een beetje vreemd, maar best lekker! (Rik)

Pillorian is de nieuwe band van gitarist/vocalist John Haughm, die natuurlijk vooral bekend is vanwege het helaas ter ziele gegane Agalloch. Hoewel Pillorian pas ��n album heeft uitgebracht, mag het melancholische blackmetalgezelschap de zondag afsluiten. Veel publiek is er dan echter niet meer, wat wellicht ook te maken heeft met het gelijktijdige optreden van Inter Arma in het Patronaat. Obsidian Arc bleek echter een prachtig werkstuk, dus ik blijf liever in de grote zaal plakken. Haughm en consorten spelen het debuut integraal, waarbij vooral opvalt dat de muziek steviger is dan het werk van Agalloch. De blackmetalinvloeden zijn prominenter aanwezig, terwijl de band ook uit de doomtraditie put. Hoogtepunten zijn het krachtige Forged Iron Crucible en de waanzinnig mooie afsluiter Dark Is The River Of Man. Toch verdient Pillorian ook strafpunten vanwege de nogal nonchalante houding van de band. Helaas wordt er ook geen enkel Agalloch-nummer gespeeld. Dat is toch wel iets waar velen stiekem nog een beetje op hebben gehoopt. Desondanks levert Pillorian een mooi, zij het ietwat onge�nspireerd optreden af. (Rik)

Roadburn is een festival dat nooit stilstaat. Altijd in ontwikkeling, maar toch voelt het weer vertrouwd aan wanneer je het centrum van Tilburg binnenkomt. Het is een festival dat iedere metalhead zou moeten ervaren. Qua sfeer kent Roadburn geen gelijke. Nee, je vindt er geen bands van het formaat Iron Maiden, Metallica of Black Sabbath, maar het lef om een kaartje te kopen, wordt altijd weer beloond met jonge of onbekende acts die stuk voor stuk potentie hebben om ver te komen. Dat levert helaas nog wel wachtrijen op tot Cul de Sac (Batushka, Zeal & Ardor), maar de balans is dit jaar wel een stuk beter. In de vorige editie zagen we regelmatig dat de grote zaal wel erg leeg was, terwijl we dat dit jaar niet hebben zien gebeuren. De bezoeker leert ook snel: wil je een populaire naam zien in een kleinere zaal, dan ben je er op tijd. Het is natuurlijk wel jammer dat er geen zaal beschikbaar is, die qua grootte tussen de mainstage en Het Patronaat in zit. De andere storende drukte is die bij de nieuwe merchandisestand. Niet alleen weggemoffeld bij de artiesteningang, maar bovendien erg klein en na de eerste dag was het er steevast dringen. Het is te begrijpen dat de marktkraamopzet van 2014 misschien niet haalbaar is, maar in andere jaren verzorgden de meeste spelende artiesten zelf de verkoop van platen en shirts. Het gaf de fans een mooie gelegenheid om een praatje te maken met de muzikanten, wat misschien wel een van de grootste charmes van Roadburn is. Stilstand is misschien wel achteruitgang, maar sommige dingen mogen altijd hetzelfde blijven.

Meer foto's

Valborg: