Dag 2
Dit jaar heeft Euroblast te maken gehad met zeer veel bemoeienis van de 'cancellation gods'. Vandaag zouden The Interbeing en Grim van Doom spelen maar deze hebben helaas in de week voor Euroblast afgezegd. Maar "elluk nahdeejl hept ze vdeejl": het Nederlandse Hibakusha valt in en zij mogen nu de mainstage op dag 2 openen. Deze Haarlemse helden hebben de afgelopen tijd niet stilgezeten. Mooie recensies op de debuut-ep Incarnation, een show op FortaRock en een show op Complexity Fest zijn hier het bewijs van. En nu dus Euroblast. Vanaf de openingsriff in het eerste nummer Incarnation is het duidelijk waarvoor de band ons mooie kikkerlandje heeft verlaten: om wat hoofden heen en weer te laten schudden. Ondanks dat een aantal van de bezoekers overduidelijk nog last heeft van een kater, lukt het de band goed, zeker gezien het tijdstip van de dag. Tussen de zangstukken door oogt zanger Twan Driessen soms wat afzijdig, maar wat is deze man goed bij strot vandaag. Tel daarbij de heerlijke grooves en het moddervette gitaar- en basgeluid op en het feestje is compleet. Beste festivalorganisatoren in het buitenland, lezen jullie even mee? Volgende keer hoeven jullie echt niet op afzeggingen te wachten om zo'n vette Nederlandse bands op de bill te zetten! (Constantijn)
Uneven Structure, een van de oudgedienden van Euroblast, is bezig met een nieuwe plaat. Een select gezelschap journalisten is uitgenodigd om in de persruimte naar een preproductieversie te luisteren. Een bijzondere ervaring en een spannende plaat met veel emoties. Een uitgebreid verslag hiervan volgt later. (Wouter)
Invivo, godverdomme ja!!!! Hierom ben ik op Euroblast. De Italianen brengen een mix van Deftones en Muse en blazen mij volledig van mijn sokken. Het Udinese powertrio is enigszins in zichzelf gekeerd en zou nog best wat kunnen winnen als het gaat om podiumpresentatie, maar verder... Ik loop direct na afloop van het optreden door naar de merchstand. Die cd moet ik hebben. Euroblast is Euroblasting. (Wouter)
Het Australische Ne Obliviscaris is dit weekend de enige band die ik per se wil zien en nog niet eerder heb gezien. De bizarre mix van death metal met operazang en violen slaat in als een bom. Wat een enorme muur van geluid in de deathstukken en wat een enorme rust in de atmosferische breaks en alles ertussenin. De geweldig lange opbouwstukken met nummers die makkelijk over de tien minuten gaan, houden de zaal in de ban. Door het briljante zaalgeluid komen alle nuances perfect door en zo slingert de band van de ene naar de andere emotie. Dat niet iedereen hiermee overweg kan, maakt de uitzinnige menigte vooraan niks uit. En mij ook niet! (Wouter)
Het Indiase Skyharbor is een band waar ik verliefd op ben geworden doordat Tesseract-zanger Daniel Tompkins lange tijd de zangpartijen voor zijn rekening nam. Daar kwam vorig jaar een einde aan nadat hij besloot terug te keren bij Tesseract. Beide bands kon hij niet langer combineren. Sindsdien heeft de Amerikaan Eric Emery de microfoon overgenomen en is er een aantal singles uitgebracht. Met mij kijken velen er dan ook naar uit hoe hij het live gaat doen. Dit is lastig te beoordelen omdat Eric een heel ander soort zangstem heeft dan Daniel. Dat hij geen gebrek aan lef heeft, blijkt als de band opent met Catharsis, een nummer met een extreem moeilijke zanguithaal in het midden. Ondanks dat Eric overduidelijk alles in het nummer gooit, is het een haast onmogelijke taak om niet naar de verschillen met vroeger te zoeken. Ik ben Daniels stem bij de oude nummers zo gewend, dat ik het moeilijk vind om hier in te komen. Met de nieuwe nummers heb ik dit probleem gelukkig totaal niet. Tijdens de vertolking van de meest recente single Chemical Hands blijkt ook nog eens dat de heer Emery goed heeft nagedacht over al zijn apparatuur. Door slim gebruik te maken van een effectenpaneel krijgt hij de bijzondere vocalgeluiden van de single ook live goed vertaald. Al met al laat dit optreden mij, ondanks een paar twijfelmomenten, tevreden achter. (Constantijn)
Toen het Deense Vola vorig jaar het podium afstapte na hun eerste optreden op Euroblast ooit, had ik maar n vraag voor ze: "Waarom hebben jullie het nummer Inmazes niet gespeeld?". De titeltrack van hun gelijknamige album is voor mij namelijk een favoriet. Verder ben ik sinds dat optreden een groot fan geworden. Helaas is er nog geen opvolger voor Inmazes maar gelukkig boeit de plaat mij tot op de dag van vandaag nog steeds. Dat naast mij nog meer mensen de band hebben ontdekt, blijkt uit de opkomst in de zaal. De heren worden met luid gejuich ontvangen nadat festivalorganisator (tevens manager van de band) John Sprich ze heeft aangekondigd. (Constantijn)
Wat volgt is exact wat ik verwachtte: een geweldige greatest hit show met alle gave nummers van Inmazes. Alle gave nummers? Echt waar? Ook die ene? Zodra zanger Asger Mygind aankondigt dat het laatste nummer gespeeld gaat worden wordt de spanning mij te veel. "INMAZEEEEES!" schreeuw ik het publiek in. "O, iemand weet al wat we gaan spelen!", is de reactie van Asger. Wat volgt is n groot muzikaal hoogtepunt waarin het Fredrik Thordendal-achtige openingsriffje naadloos overgaat in een jaren 70 progrock-song. Mijn geluk kan niet op en ondanks dat dit pas dag twee is weet ik het nu al zeker: dit is het absolute hoogtepunt!
Het Britse No Sin Evades His Gaze is ook een schoolboekvoorbeeld van een band die uitstekend tot zijn recht komt op het kleine podium van Euroblast. De door djentriffs gedreven metalcore met een lekker melodisch sausje heeft, net als bij landgenoten Carcer City, veel Britse fans naar de zaal getrokken. UK Techfest family represent! Vanaf het eerste nummer gaat het ook hier helemaal los. Ik zie zelfs de eerste wall of death van het festival voor mijn ogen plaatsvinden. Als ik daarna in de lage kelder ook nog eens iemand centimeters van het plafond vandaan verticaal over het publiek zie gaan is het feestje compleet. Een grote, springende, moshende bende, wat een optreden! (Constantijn)
En dan speelt Enslaved: Zonder enige vorm van twijfel de oudste band op het festival. De band is ouder dan menig bezoeker: 25 jaar. De Noren begonnen ooit als blackmetalband, stonden aan de wieg van het vinkingmetalgenre en hebben de laatste jaren de prog ontdekt. Ondanks die progelementen kun je je afvragen wat Enslaved hier te zoeken heeft. Het is superprofessioneel en retestrak, maar heeft te weinig raakvlakken met de 'scene'. Als een van de headliners zulk hoog niveau tentoonspreidt en dan voor een half gevulde zaal speelt, is dat zonde. Niet alleen voor het publiek maar ook voor de band. Het is niet anders. We nemen nog een biertje en kijken van een afstandje toe. (Wouter)
Black Crown Initiate moet het in het begin deels zonder de linkergitarist doen. Zijn gitaartop staat te knipperen. Waren ze nog even niet scherp omdat ze ineens van de kleine zaal naar de grote zaal gepromoveerd waren? Gelukkig is de band zelfs zonder hem geweldig. Niet in de laatste plaats vanwege de werkelijk sublieme zang van de rechtergitarist, wiens baard ook een vermelding waard is. Helemaal niet wat ik zou verwachten. Het heeft nog het meest weg van een soort postmetal-versie van Decapitated. Met name de zanger doet aan de Polen denken. (Wouter)
Ik snap heel goed waarom Veil Of Maya de headliner is. Dit zit enorm goed in elkaar. Maar het doet me ook deze keer niks. Er zitten wel een paar gave riffs en breakdowns in en de zanger is erg veelzijdig, maar het heeft een bepaalde voorspelbaarheid die ik niet prettig vind. Als je het vergelijkt met een band als Shining of Ne Obliviscaris is dit bijna generiek te noemen. Dat neemt niet weg dat er een enorme circle pit ontstaat. Dit is wat de mensen blijkbaar willen. Wat dat betreft is dit een goede afsluiter van de tweede dag. (Wouter)
