Dag 3
Net als eerder dit jaar op UK Tech Fest blijkt het Britse No Consequence de go-to band voor festivalorganisatoren die last minute een wijziging van de 'cancellation gods' doorkrijgen. Na het uitvallen van Scale The Summit en John Browne's Flux Conduct begin september werden zij aan de line-up toegevoegd. De band speelt in een ietwat gehandicapte line-up. Gitarist Harry Edwards is achtergebleven in Engeland. Dit mag de pret gelukkig niet drukken. Vanaf intro Acala blijkt direct dat de band met maar n gitarist, door slim gebruik te maken van een backing track, ook goed weet hoe ze een feestje moeten bouwen. In tegenstelling tot eerdere optredens van de band reageert het publiek echter wat lauw. Ik zie de hoofden nauwelijks bewegen terwijl de band een dijk van een show neerzet. Toen ze vorig jaar de kleine zaal afsloten met dezelfde set, knalde deze zaal bijna uit zijn voegen. Wat is dan het probleem? Een korte blik op het publiek verraadt het euvel: de Euroblast-zaterdag heeft zijn sporen achtergelaten. Ik ben duidelijk niet de enige met een kater. Gelukkig weten absolute beuktracks als Citizen en Speechless hier snel verandering in te brengen! (Constantijn)
Wanneer het uit Keulen zelf afkomstige Ayahuasca op het podium verschijnt, weet ik niet zo goed wat ik moet verwachten. Onder de noemer experimentele death metal kun je namelijk vrij veel scharen en met acht (!!) bandleden op het podium is de nieuwsgierigheid in ieder geval getriggerd. Wat volgt is death metal aangevuld met diverse tribal en percussie-invloeden. Tel daar de zieke blikken van zanger Sliman Abu Sitta bij op en er is genoeg om de aandacht vast te houden. Dat wil zeggen: indien je niet te druk bent met headbangen. De portie herrie die de heren over het publiek heensmijten, weet velen te bekoren. Ondanks dit alles weet de band mijn aandacht niet lang vast te houden. Door de vele instrumenten en drukte op het podium klinkt de muziek soms wat rommelig. En dat is, wanneer je de muziek niet goed kent, dodelijk voor deze band. Maar ik ga hier thuis wel even een luisterbeurtje aan wagen. (Constantijn)
Er is de laatste tijd veel geschreven over het Franse Novelists. Velen vinden dat de band loopt te tappen uit een te simpel vaatje. Aan de andere kant lijken ze de tech-scene stormenderhand te veroveren. Ze zijn immers op steeds meer festivals te zien. Al met al genoeg reden om even een kijkje te nemen. De heren zetten een uitstekende set neer. Het is strak, professioneel en dat zanger Matt Gelsomino niet altijd even goed bij (cleane) stem is, mag de pret niet drukken. Als de pit begint, gooit iemand vanaf de zijkant een aantal strandballen het publiek in, om de pret compleet te maken. Toch kan ook ik niet ontkennen dat de nummers allemaal wel erg veel uit hetzelfde vaatje tappen. Vette show dus, maar niet het type wow-wat-is-dit?!-band waar ik Euroblast zo om ben gaan waarderen. (Constantijn)
Het is tijd om wat gas terug te nemen. Tijd om weer te herontdekken waarom sommige bands op dit festival prog worden genoemd, en tijd om te genieten. Kortom het is tijd voor het Poolse Disperse om de grote zaal te vullen met hun subtiele tonen en epische riffs. Waar de band op cd af en toe wat vlak klinkt, lijkt zanger Rafal Biernacki vanmiddag een wat rauwer randje om zijn stem te hebben. Dit bevalt iedereen om mij heen wel. De rest van het geluid klinkt ook moddervet. De gitaren grommen zonder ooit aan definitie in te leveren. De basgitaar dreunt hier onderdoor. De drumgrooves van meesterdrummer Mike Malyan klinken hard en helder en de toetsen liggen mooi bovenop dit alles. Wanneer het laatste stuk van Message From Atlantis als een golf van pure emotie over ons heen slaat, is het optreden afgelopen. Ik heb de band nog nooit zo gehoord en ik wil na het optreden van veertig minuten ook eigenlijk niet anders meer. Ze laten velen stil achter. (Constantijn)
Het is tijd voor Humanity's Last Breath uit Zweden. Denk bij de band aan zwaar, denk aan lomp, denk aan bulldozer, denk zelfs een beetje aan Vildjharta en dan heb je het idee wel te pakken. Die laatste vergelijking is ook helemaal niet zo gek aangezien gitarist Calle Thomr in beide bands speelt. Bijna elk nummer bevat een korte pauze voor het einde waarna de band in extra laag tempo nog een keer als een tank over het publiek walst. En dan heb ik het nog niet eens over de strot van de zanger. Wat klinkt hij bruut. Een dergelijke dosis bruutheid heb ik het gehele festival nog niet mogen meemaken, de nekspieren draaien overuren! (Constantijn)
Het is altijd afwachten hoe een band klinkt na een wisseling op de zangpositie. Dit is uiteraard ook van toepassing op de Amerikanen van Volumes. In 2015 nam men afscheid van n van de twee zangers en sinds kort is de ontstane vacature opgevuld door Myke Terry. Het is dan ook erg jammer dat de geluidstechnicus van de heren juist de heer Terry erg zacht in de mix heeft staan. Dit alles boeit het massaal toegestroomde publiek overduidelijk niets. Die zijn gekomen om de volledig in het wit geklede heren maar n ding te zien doen: een feestje bouwen. En dat kunnen de heren goed: hits als Erased en Vahle krijgen de hele zaal aan het springen. Zelfs zanger, en tijdelijk bandlid van Volumes tijdens hun voorgaande tour, Joe Buras van Born Of Osiris kan het niet laten mee te doen aan het feestje. Ook de tenenkrommend slechte single Feels Good wordt goed ontvangen, niets kan dit feestje nog verpesten. Als de heren na veertig minuten het podium verlaten, blijft de zaal tevreden achter. (Constantijn)
Het is tijd voor de Fransen van Betraying The Martyrs om hun trucje te laten zien. Velen kennen de band van de cover van het Disney-liedje Let It Go dat de heren in 2014 uitbrachten. De band bewijst vanavond echter meer in huis te hebben. De deathcore die de heren maken, komt extra strak over door het getriggerde drumgeluid van drummer Boris Le Gal. De beste man is sowieso in vorm en heeft er overduidelijk zin in. Tussen de nummers door staat hij op om het toch al enthousiaste publiek verder op te zwepen. Wat volgt is n grote kolkende mensenmassa in de bijna te kleine Essigfabrik. Dat het een feestje is, wordt nog eens bevestigd als blijkt dat het de verjaardag van de toetsenist is. Het lijkt mij best gaaf als zoveel man voor een podium je een happy birthday wensen. Victor Guillet weet na vanavond hoe dat voelt! De line-up bevat dit jaar dan meer deathcore-achtige bands dan voorgaande jaren. Maar als deze allen een show als Betraying The Martyrs zouden neerzetten, zou ik het helemaal niet zo erg vinden dat het er zo veel zijn! (Constantijn)
Born Of Osiris sluit af, maar het is voor ons genoeg geweest. Euroblast was dit jaar heavier dan ooit en de balans sloeg daar vooral de afsluitende dag in door. Het festival begint ook te kampen te krijgen met hoge verwachtingen van zijn bezoekers. De klassieke problemen van een volwassen wordend festival. Professionaliteit neemt het over van de verrassing. Dat neemt niet weg dat ik louter gelukkige muziekfanaten om me heen heb gezien en ik er volgend jaar ook zeker weer bij ben. Euroblast, we houden van je. Keulen, tot volgend jaar! (Wouter)
