Eigenlijk wordt al vanaf opener Ikaros helder wat voor vlees we hier in de kuip hebben. Deze track is een exercitie in eersteklas post-rock, fraai opgebouwd rondom een ronkende baslijn en simpele, maar enerverend gespeelde drumpartijen, met fraaie melodien en af en toe zelfs wat laat Anathema-achtige elektronische beats (Distant Satellites). Bij vlagen komt pg.lost echter ook juist onstuimig en behoorlijk rockend uit de hoek, met een rauw, zelfs wat 'noisy' geluid, dat dan weer mooi contrasteert met de meer ingetogen, akoestische tokkelpassages.
In meerdere nummers (Off The Beaten Path, Monolith, het titelnummer) doet pg.lost denken aan het latere werk van Mogwai. De overeenkomst zit hem vooral in de moderne klanken en elektronische ondertoon van deze nummers. Het leidt tot een ietwat 'berekenend' karakter (waarmee ik bedoel dat de muziek beduidend minder emotierijk is dan het werk van Mono, Explosions In The Sky en Wang-Wen, zonder daar overigens direct een oordeel aan te verbinden). Ondanks deze herkenbare sound vermijdt pg.lost de grootste clichs uit het genre met gemak. Daar komt bij dat de nummers ook echt een kop en staart hebben. Met andere woorden: ze zijn meer dan een verzameling losse riffs.
De muziek van pg.lost is enerzijds heel beeldend en anderzijds reflectief, wat Versus tot de ideale soundtrack maakt wanneer je 's avonds een lange treinreis voor de boeg hebt en al mijmerend naar de aan je voorbijtrekkende lichtjes van kleinere en grotere plaatsen kijkt. Ook live bewees de groep onlangs echter zijn mannetje te staan. De klanken van deze groep lenen zich dus voor een breed palet aan situaties. Versus is een vakkundig gemaakt werkstuk geworden dat weliswaar weinig uniek is, maar bij iedere luisterbeurt toch weer verrassend goed in elkaar blijkt te zitten.
Tracklist:
1. Ikaros
2. Off The Beaten Path
3. Monolith
4. Versus
5. Deserter
6. Along The Edges
7. A Final Vision
