Voor een openingsact is De Helling al aardig gevuld als het Mechelse Psychonaut de edele taak op zich neemt de boel eens op te zwepen. Naar eigen zeggen haalt de band de mosterd bij Led Zeppelin, Pink Floyd, Amenra en Tool. Daar is niets van gelogen. Het is dan ook niet gek dat het drietal getekend staat bij Robin Staps' (gitarist en mastermind van The Ocean) label Pelagic Records. Het is de eerste show van de tour en de band laat weten blij te zijn 'nog de eigen taal te kunnen spreken'. Zo is het. Maar het is niet alleen het Nederlands waarmee de band het publiek weet te bereiken. Het is de taal van de muziek die erg aanspreekt getuige de luide toejuichingen en de hier en de meeknikkende hoofden. Hier en daar wordt zelfs flink geheadbangd. Tof!
Het Zweedse Pg.Lost vertoont veel overeenkomsten met zijn voorganger. Ook deze mannen hebben hun handtekening bij Pelagic Records gezet en ook zij bedienen zich van een wijd spectrum aan muzikale invloeden. Het gaat er echter een stuk rustiger aan toe. Het is vooral melancholie dat de klok slaat. Aangelengd met een flinke dosis rock-'n-roll zorgt het toch voor aardig wat beweging in de zaal. Door vernuftig gebruik van elektronica weet de band zich te onderscheiden van de gemiddelde post-rockband en dat houdt het geheel interessant. Het neemt niet weg dat het energielevel in de zaal licht gedaald is. Wat dat betreft hadden de bands beter in omgekeerde volgorde op de bill kunnen staan.
Aan de andere kant is het contrast met The Ocean daarom des te groter. Het is gitarist Robin Staps die de eerste tonen produceert. Vervolgens Zanger Loc Rosetti wordt vervolgens luid joelend onthaald als hij met zijn ene been nog in een of andere plastic constructie (vergeef me deze gebrekkige formulering, mijn expertise is muzikaal en niet medisch) op krukken het podium betreedt. En wat is hij blij weer op het podium te kunnen staan! Of in zijn geval zitten, want hij heeft een stoel ergens achterop het podium gekregen.
Dat blijkt wel een dingetje te zijn, want niet alleen qua positie is hij een beetje weggemoffeld, ook in de mix is hij bij vlagen maar moeilijk te ontwaren. Dat leidt vervolgens ook tot de conclusie dat het confronterend is om te ontdekken hoe slecht je de lyrics kent als je niet goed hoorbaar begeleid wordt door de zanger zelf. In zijn algemeenheid is het geluid erg rauw en dat kan de muziek van The Ocean natuurlijk perfect hebben.
Qua setlist focust de band zich op de nieuwe albums. Voor fans van het eerste uur is het jammer dat daarmee hun favoriete albums onderbelicht zijn, maar bij een band met negen albums op zak is de kans sowieso groot dat je favoriete liedje niet gespeeld worden. Het mag de pret niet drukken, want zowel band als publiek gaan op in de muziek. De dokter zal Loc ongetwijfeld rust hebben voorgeschreven, maar ook hij kan zich niet beheersen en al krukstrompelend kan hij de drang niet onderdrukken de nabijheid van zijn publiek op te zoeken. Dat komt hem steevast op enthousiaste reacties te staan.
Zo banen we ons een weg door de setlist waarbij heerlijk genoten wordt. Headbangend waar het hard gaat, meedeinend in de rustigere intermezzo's en meeblrend daar waar Loc en de zijnen daartoe aanleiding geven. Het bier vloeit rijkelijk en iedereen is het erover eens dat The Ocean de winnaar van de avond is. Maar eigenlijk zijn we dat zelf ook. Hoewel het dicht bij elkaar staan begint te wennen, is het nog steeds een ontegenzeggelijk genot dat we weer mogen en kunnen. Dat zal nog wel even zo blijven en laat het alsjeblieft nog heel lang zo blijven. Op naar de volgende gig.
Meer foto's op www.basementonline.nl
