In het rijtje van 'eigenzinnige bands die ogenschijnlijk bekend in het gehoor liggende muziek spelen, maar die bij nadere beluistering altijd net anders in elkaar steekt dan je dacht', heeft 2016 ons nog een album opgeleverd van het Amerikaanse Hammers Of Misfortune. Is het heavy metal? Is het seventies progrock? Is het epic metal? Het antwoord is 'ja'.
Gitarist/componist John Cobbett (ook bekend van minstens even eclectische bands als Vhol en The Lord Weird Slough Feg) heeft met pareltjes als The August Engine en The Locust Years al bewezen in staat te zijn om sterke atmosferische en afwisselende proto-metaltracks te schrijven, maar de muziek raakte mij op het vorige album 17th Street net niet zo goed als het geval was bij de eerder genoemde platen. Ik hoef hierover gelukkig niet te treuren, want Dead Revolution grijpt me meteen weer wel bij de strot!
De meerdere gezichten van meesterbrein John Cobbetts muzikale talenten komen het beste naar voren in een opzwepende lied als The Precipice (Waiting For The Crash). Aan de oppervlakte is een atmosferische jaren 70 progrocktrack te horen die doet denken aan Kansas of Genesis. Wat dit nummer bij nadere inspectie buiten dit gangbare stramien doet vallen, is de stampende thrashmetalriff die de slepende keyboards en gecombineerde man/vrouwenzang ondersteunt. De song is zodoende slepend en mysterieus, maar ook energiek en in your face. De ingredinten klinken allemaal bekend, maar de combinatie heeft iets eigenzinnigs en uitdagends. Een ander voorbeeld is het logge Here Comes The Sky, dat een broeierige, bijna southern hardrocksfeer neerzet, om af te sluiten met een psychedelische passage waarin vreemde vocale effecten en een treurige trompet de aftocht blazen.
De meest directe nummers van de cd zijn opener The Velvet Inquistion en Flying Alone, waarin de band grijpt naar een oldschool Rainbow-sound waarbij de nadruk net iets meer op rauwe en schurende heavy metal ligt dan bij Blackmore's voormalige band het geval is. Afsluitende track Days Of '49 geeft daarnaast een interessante versie van de folkrockklassieker (mede bekend van Bob Dylan) en laat een meer doomachtig geluid horen, dan de eerdere akoestische versies deden. Waar ik zanger Joe Hutton op het vorige album nog wat onwennig vond klinken, heeft zijn stem hier een constant krachtige mineurstemming die zowel opera-esque als punkachtig overkomt. Extra credits gaan nog uit naar het voortdurend razende drumwerk van Will Carrol, die door de geest van Cozy Powell bezeten lijkt te zijn.
Dead Revolution is een album met een sound die je doet herinneren aan een lang vervlogen en betere tijd, die mogelijkerwijs nooit bestaan heeft. Aan de andere kant toont het een futuristische blik op hoe traditionelere geluiden (progrock en heavy metal) alsnog een frisse en moderne sound kunnen hebben. Naast verplichte kost voor liefhebbers van het eerdergenoemde Vhol en (The Lord Weird) Slough Feg, mogelijk ook zeer aantrekkelijk voor mensen die Opeth al enkele jaren niet zo heel avontuurlijk meer vinden maar wel kicken op de retro jarenzeventigsound. Een waar pareltje!
Tracklist:
1. The Velvet Inquisition
2. Dead Revolution
3. Sea Of Heroes
4. The Precipice (Waiting For The Crash)
5. Here Comes The Sky
6. Flying Alone
7. Days Of '49
