Het sextet onder leiding van frontman en componist John Cobbett weet zich in de eerste instantie te onderscheiden door knap gearrangeerde nummers die klinken als ouderwetse klassiekers. Een beetje van het niveau de hardere liedjes van Radio 2. Op 17th Street treffen we bijvoorbeeld The Day The City Died aan: een uitbundig theatraal nummer waarin Genesis met ELO samensmelt. En dan is daar Summer Tears, een fantastische ballade. Echte seventies Queen, met een melancholisch snufje Pink Floyd en de teneur van Phantom Of The Opera. Met het nummer The Grain laat Hammers Of Misfortune een andere kant van zichzelf horen. Een schitterende compositie die associaties oproept met bands als Arcade Fire en Kings Of Leon.
Het geluid van de band blijft uniek: het gitaarspel van Cobbett valt technisch te omschrijven als een mix van jazzachtige riffs en harmonien in de stijl van Thin Lizzy. Van niet te onderschatten belang is de melodie en dreiging van het Hammondorgel, bedient door Sigrid Sheie. Het drumwerk van Chewy Marzolo is bij vlagen bigbandachtig en geeft de muziek een nog exotischer karakter. Maar bovenal wordt het geluid van 17th Street gekenmerkt door de gepassioneerde baritonzang van Joe Hutton. Op de vorige langspeler Fields/Church Of Broken Glass overheerste zangeres Jess Quattro. Dit maal is de (nieuwe) zanger dominant, met hier en daar sfeervolle achtergrondzang van gitarist(e) Leila Abdul-Rauf. De dynamiek tussen de vocalen van de twee geslachten is niet zo sterk als op de vroegere Hammers Of Misfortune-albums. Jammer, want dit gaf de muziek toch een zinderend erotisch randje.
17th Street is tekstueel gezien een los conceptalbum over teloorgang en verandering op verschillende niveaus. Bijvoorbeeld de transformatie van metropolen, waarin de centra hun unieke, rommelige karakter verliezen. Kraakpanden en oude flats met lage huren worden gesloopt om plaats te maken voor high-tech kantoorgebouwen. Het leven in de steden wordt duurder en de romantiek die Parijs, Berlijn en New York eens zo aantrekkelijk maakten voor beginnende kunstenaars gaat verloren. John Cobbett beschrijft deze zwaarmoedige themas op fantasierijke wijze. De abstracte metaforen die hij daarbij gebruik zullen niet iedereen aanspreken, maar velen zullen getroffen worden door hun potische aard.
Met 17th Street levert Hammers Of Misfortune wederom een bijzonder sfeervol album af dat je meevoert naar verschillende plaatsen en gemoedstoestanden. Met de grote variatie tussen de nummers doet deze nieuwe langspeler denken aan de theatrale hardrockplaten van weleer, zoals Queens A Night At The Opera. Vooral degenen die veel affiniteit hebben met verschillende rockgenres uit de jaren 70 hebben met 17th Street het beste en meest essentile album van 2011 in handen.
Tracklist:
1. 317
2. 17th Street
3. The Grain
4. Staring (The 31st Floor)
5. The Day the City Died
6. Romance Valley
7. Summer Tears
8. Grey Wednesday
9. Going Somewhere
