Het historische belang van Slaughter Of The Soul van At The Gates, medegrondleggers van melodieuze death metal, is bekend. Minder bekend, maar eveneens een hoogtepunt in de ontwikkeling van melodeath, is het debuutalbum The Infernal Depths Of Hatred van Anata. Waar At The Gates stopte, ging de band uit het Zweedse Varberg in 1998 verder met een technischer en agressiever geluid. Ook het tweede album Dreams Of Death And Dismay werd zeer goed ontvangen. Het vierde en laatste studioalbum, The Conductors Departure, is al weer tien jaar oud en sinds een aantal jaren is het akelig stil rond Anata. Fans wachten op het nieuwe werk dat al jaren geleden werd aangekondigd, maar nog altijd niet is verschenen.
Sinds mei dit jaar is er iets gaande, nadat Anata de fanpage op Facebook heeft overgenomen. Er wordt gewerkt aan het nieuwe album, al blijven we in het ongewisse wanneer het zal verschijnen. Tot die tijd moeten we het doen met een re-release van het debuut The Infernal Depths Of Hatred, dat alleen verschijnt op vinyl en wordt uitgracht door het Kaotixin-sublabel KaosKvlt. Geen straf overigens, want het album is analoog geremasterd door Frdric Motte (Gorod, Loudblast, Otargos) en bevat als bonustrack de cover Day Of Suffering van Morbid Angel. Dat is geen vreemde keuze, want Anata combineert de melodieuze stijl van vooral At The Gates met snelle, brute Amerkikaanse death van bijvoorbeeld Cannibal Corpse, Suffocation en dus ook Morbid Angel. Daarnaast komen invloeden uit black metal regelmatig naar voren.
De plaat heeft de tand des tijds goed doorstaan en is zelfs na achttien jaar later nog progressief te noemen. De composities zijn goed doordacht, met als absoluut hoogtepunt het epische Those Who Lick The Wounds Of Christ. Na een intro van anderhalve minuut la At The Gates gaat het nummer over in een opvallende riff die volgens sommingen gewoon vals is. Deze blijft door je hoofd spoken en is simpelweg geniaal. De muziek is bijzonder melodieus, zonder de pure agressie ook maar een moment los te laten. Tracks als Under Azure Skies en Aim Not At The Kingdom High (over geniale riffs gesproken) zijn goede voorbeelden. Er zijn meer raakvlakken met de brutere stijl uit Stockholm, maar de muziek mist de typerende sound. De grunts en screams van gitarist Fredrik Schlin voegen een Dissection-vibe toe aan het geheel, vooral in Slain Upon His Altar. Opvallend is dat er nauwelijks aandacht wordt besteed aan gitaarsolo's, maar dat wordt volledig goedgemaakt door de aaneengeschakelde complexe riffs en de uitstekende ritmesectie.
Anata is een beetje in de vergetelheid geraakt, ook bij mij. Het debuutalbum kende ik wel, maar had het niet in bezit. Voor wie de band alleen kent van het latere werk, dat toch minder goed werd ontvangen, is deze release een mooie gelegenheid kennis te maken met de hoogtijdagen van Anata. Nu, achttien jaar later en overspoeld door bands die proberen aan te haken bij Arch Enemy, is het bijzonder prettig even stil te staan bij de begindagen van Anata. The Infernal Depths Of Hatred was een indrukwekkend debuut en is nog steeds een topplaat.
Tracklist:
1. Released When You Are Dead
2. Let The Heavens Hate
3. Under Azure Skies
4. Vast Lands / Infernal Gates
5. Slain Upon His Altar
6. Those Who Lick The Wounds Of Christ
7. Dethrone The Hypocrites
8. Aim Not At The Kingdom High
9. Day Of Suffering (bonustrack)
