Technische death metal viert hoogtij. Anno 2006 kan niemand daar nog omheen, want de bands die snoeiharde noten combineren met ingewikkelde speeltechnieken en niet zelden van de jazz afgekeken riffs, worden hoe langer hoe extremer en wringen zich muzikaal tot op de laatste speeldruppel uit. Bewonderingswaardig, dat zonder meer, want lang niet iedereen krijgt die kronkelriedels met zo`n gemak uit z`n gitaar, of �berhaupt geproduceerd. Maar soms slaan bands in mijn ogen iets wat te ver door in hun tocht naar de technische perfectie.

De liefhebber van flink doorgevoerde technische death kan zijn hoorn rijkelijk vullen. Maar wie uit is op oerdegelijke death zonder constante hoofdbrekende riffs en breaks, die zal in geval van de Zweedse Anata zijn zakdoek kunnen volsnuiten. Want het nieuwe album van dit vierkoppig gezelschap staat daar bol van. The Conductor�s Departure is een vetpot aan hoog gegrepen muzikale capriolen, veel meer dan de voorganger Under A Stone With No Inscription.

Het laatstgenoemde album herbergde voor mij persoonlijk een uitstekende middenweg tussen mokerend en technisch. Het album was snoeihard, maar flink divers. En The Conductor's Departure is met name daarop verder gaan borduren. Met als resultaat dat de muziek op de pure metaltrap een paar flinke stappen terug doet en op de experimentele, technische trap werkelijk omhoog rent.
De nummers zijn opgebouwd uit ingewikkelde en lange riffs en composities. De nummers zijn eveneens vrij lang, maar de meeste worden grotendeels gevuld met muziek, die vaak, zoals bijvoorbeeld op Better Grieved Than Fooled meer naar andere muzikale hoeken dan metal toe neigt, totdat de grunt een keer de kop op steekt. Gaandeweg de cd worden de nummers geleidelijk aan wel weer wat steviger, dat moet ook wel vermeld worden, maar grotendeels lijkt Anata op The Conductor's Departure meer bezig te zijn met de grillige en pientere samenstelling van de muziek, dan met ferm metalwerk van weleer.

Aan aanwijsbare kwaliteiten heeft Anata op The Conductor's Departure duidelijk geen gebrek. Maar mij persoonlijk bezorgt de plaat op den duur haast meer ergernis dan behagen. De te overvloedige aanwezigheid van de muzikale drukte die de aandacht wegleidt van de metal als zodanig doet de cd wat mij betreft de das wel een beetje om. Zo gaat dat. De ��n draagt zo`n werkje op handen, en de ander verlangt naar de goede oude tijd. C'est la vie.
Een beoordeling laat ik bij deze achterwege, want als deze gebaseerd zou worden op persoonlijke bevindingen, zou ik een band die fantastisch goed kan spelen zeker geen recht doen.

Tracklist:
1. Downward Spiral Into Madness
2. Complete Demise
3. Better Grieved Than Fooled
4. The Great Juggler
5. Cold Heart Forged In Hell
6. I Would Dream Of Blood
7. Disobedience Pays
8. Children's Laughter
9. Renunciation
10. The Conductor's Departure