Het nieuwe album? Daar kan eigenlijk niks verkeerd gaan. De titel is ongelooflijk stoer en het artwork is een stukje kunst waar menig museum jaloers op zal zijn. Wanneer de plaat zijn eerste rondjes draait, hoor ik vooral het bekende geluid van SubRosa. Het luistert prima weg, maar toch mist er iets. Geen nood, na afloop wordt de plaat nogmaals opgezet. De muziek weet alleen niet te groeien. Hoe vaak For This We Fought The Battle Of Ages ook gedraaid wordt, het album weet eigenlijk niet te groeien. Wel ontstaat er een voorkeur voor Black Majesty, al is het niveau van More Constant Than The Gods nog niet in zicht.
SubRosa klinkt vooral moegestreden op hun vierde album. Waar voorheen emoties als woede en verdriet de boventoon voerden, klinkt dit album vooral somber. Het lijkt wel alsof de band opgegeven heeft. Er is geen moeite gestoken in de dynamiek. Alle tempos zijn hetzelfde, of lijken dat te zijn. In plaats van de triomftocht voort te zetten, doet SubRosa een stapje terug met het spelen van simpele doomdeuntjes. Waar zijn de violen gebleven? Waarom hoor ik ze alleen op de achtergrond?
Het is natuurlijk niet zo dat SubRosa ineens een vrije val maakt. De muziek is nog steeds genietbaar vanwege de sfeer. De productie is uitstekend, waardoor er veel te ontdekken valt in al die lagen van muziek. Het extra zetje wat het vorige werk zo bijzonder maakte, mist op For This We Fought The Battle Of Ages. Er is geen spanning meer en dat maakt hier het verschil tussen fantastisch en redelijk.
Tracklist:
1. Despair Is A Siren
2. Wound Of The Warden
3. Black Majesty
4. Il Cappio
5. Killing Rapture
6. Troubled Cells
